Rock 'n' Roll Bikers

@Lathan Devers έχεις δίκιο, δεν μπορεις να απαντησεις με κλιπακι οποτε μενει μόνο το λινκ για youtube. Το άλλαξα κι όλας να μη μπερδευω το κοσμο.

@οφιε εσύ αυτοπροσδιορίζεσαι όπως όλοι μας. Και γιατί να μην είσαι ρόκερ δηλαδή? Γίνεται ρε συ ΝΑ ΑΚΟΥΣ WHO και να λες πως δεν είσαι ροκερ? Είναι σαν να κάνω το σταυρό μου κάθε πρωί όταν περνώ από εκκλησία και να λέω πως είμαι άθεος!

Πρέπει να βρω ενα κλιπακι των pogues που τραγουδανε ενα ιρλανδεζικο για (τι άλλο) τη μπύρα!

Η Ελλάδα ακόμα δεν είχε ξεφύγει από το μεταχουντικό σύνδρομο. Η πρώτη και τελευταία συναυλία rock ήταν το 1967 από τους Rolling Stones στη “Λεωφόρο”. Στο τρίτο τραγούδι ο Τζάγκερ άρχισε να πετά κόκκινα γαρύφαλλα στο κοινό και η αστυνομία διέκοψε τη συναυλία.

Όμως το ροκ είχε ήδη αρχίσει να ψήνεται στους δρόμους των πόλεων. Διάφορες φυλές μαλλιάδων και παράξενων είχαν ήδη αρχίσει να ζουν «μες τις νύχτες των άλλων» ενώ το βινύλλιο κι οι πειρατικοί σταθμοί έκαναν τα πάντα για να γίνει αυτή η «αλλαγή» των καιρών που, ενώ δεν είχε σχέση με την πολιτική αλλαγή του Παπανδρέου, έκρυβε τη μουσικο-πολιτισμική αλλαγή που επηρέασσε όσους από μας συνεχίζουμε σήμερα. Ετσι, παραπάνω από μια δεκαετία πέρασε μέχρι που το 1980 ήρθαν στο Σπόρτιγκ οι Police σηματοδοτώντας τη νέα εποχή.

Στις αρχές του ’80 Οι «φυλές» της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης ήταν πολλές (λιγότερες βέβαια στις άλλες πόλεις), μέταλλα, πάνκηδες, ροκάδες, μπλουζμεν, ροκαμπίλια κι άλλοι ακόμα πολλοί. Συχρωτίζονταν όλοι στα τότε μπαράκια βιώνοντας το underground ροκ στοιχείο της εποχής ενω αμίμητες οι συναντήσεις στο κλασσικό δισκοπωλείο “Happening”.

Κι ενώ οι διαφωνίες και τα ρεύματα πολλά, υπήρχαν μερικές «σταθερές», μερικά ονόματα, κάποιοι μουσικοί που αποτελούσαν κοινά αποδεκτά «πρότυπα», άνθρωποι που, περα από το τι έπαιζαν, σήμαιναν το άρτιο, το σεβαστό, το αμόλυντο.
Από τους λίγους της εποχής, που, έτσι κι αλλιώς ήταν μακριά από τα δεδομένα ροκ-είδωλα που κυριαρχούσαν στο χώρο, ήταν κι ο Rory Gallagher.

Δεν υπήρχε κανείς να αμφισβητήσει το Rory, κανένας που να μην έστεκε με χαρά ακούγοντας τα τραγούδια του, κανείς που να μην είχε μια κασσέτα ή ένα βινύλιο δικό του, κανένας ραδιο-πειρατής που να μην έβαζε έστω ένα τραγούδι του.

Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 σαράντα χιλιάδες νέων ανθρώπων συγκεντρώθηκαν σ εκείνη την ιστορική συναυλία στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Από τις λίγες φωτό στο τότε POP&ROCK

Velis (the Priest) wrote:

«… τα νέα της συναυλίας του Rory Gallagher κυκλοφόρησαν από στόμα σε στόμα σε όλα τα σχολεία, τα προαύλια, τα φροντιστήρια, τις καφετέριες, στα ηλεκτρονικά, τις πλατείες, τους παράνομους ραδιοφωνικούς σταθμούς στα FM… και το όνομα του έγινε Θρύλος. Γραφόταν σε τοίχους, σχολικές τσάντες, θρανία, φοιτητικές εστίες, ΠΑΝΤΟΥ.
…
Ο Rory ήταν ο μόνος καλλιτέχνης που η μουσική του συσπείρωνε και ήταν σεβαστός από όλους τους νέους ανεξαρτήτως `φυλής` που ανήκαν. Φρικιά, χεβυ μεταλλάδες, πανκιά, μοϊκανοί, new wave, φλώροι, καρεκλάδες κλπ. Tα τραγούδια του Shadow play, Philby, Follow me, Moonchild, παιζόντουσαν σε όλα τα πάρτυ, τις κοπάνες, χοροεσπερίδες, θερινές ντισκοτέκ. Την αμεσότητα των στίχων του, την έντυσε με κιθαριστικές συγχορδίες μίας μόνο ισοβίως αγαπημένης του (σχεδόν λιωμένης από το παίξιμο) Fender Stratocaster του.
…
Την επόμενη μέρα από τα κρεμασμένα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων σε όλα τα περίπτερα, ή Ελλάδα μάθαινε «Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ΡΟΚΑΔΕΣ». Συγκρούσεις με τις δυνάμεις των ΜΑΤ, κάψιμο περιπολικών, ρίψη δακρυγόνων και ολονύκτιο κυνηγητό στα γύρω στενά και τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Περισσό. Η αλήθεια είναι ότι ο συντηρητικός κρατικός μηχανισμός, για μια ακόμη φορά είχε δείξει χωρίς «προσωπείο» την στάση και το φόβο του απέναντι στο κίνημα του ροκ ,που έπαιρνε διαστάσεις επιδημίας απ` άκρη σ` άκρη σε όλη τη νεολαία ,του πλανήτη…»

Ο Rory πούλησε 30 εκατομμύρια δίσκους κι ακόμα πουλάει στους ορκισμένους φίλους του. Σ όλους αυτούς που οι ήρωες δε σημαίνουν τίποτα παρά μόνο την αγάπη και την αφοσίωση σ αυτό που τους γεμίζει, σ αυτό που τους κάνει να νιώθουν καλά, σ αυτό που τάχθηκαν να δημιουργήσουν και να ζήσουν.

Στο εξωτερικό υπάρχουν πολλές tribute bands που συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να παίζουν Gallagher. Θα θυμάμαι όμως πάντα μόνο μια. Τον Αύγουστο του 2004 στο 2nd European Blues Festival στη πόλη του Βόλου, μερικές δεκάδες νοσταλγοί του Rory χόρεψαν τιμώντας τον μαζί με τη «παρέα» του, τους «Bands of Friends of Rory Gallagher», τον Gerry McAvoy (bass), τον Lou Martin (keybords), τον Ted McKenna (drums), τον Brendan O’Neil (drums), τον Gwyn Ashton (guitar), τον Dennis Greaves (guitar), Mark Feltham (harmonica) και τους υπόλοιπους που έφτασαν μέχρι εκεί…

…κι αυτό θα συνεχίζεται όσο υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που τον θυμούνται με την ίδια Fender Stratocaster και παίζουν δυνατά τα σόλα του…

RoitHammeR wrote:

Παρερμηνεύοντας, αντιγράφω για τον RoRy

“Ένας Θεό-Φιλος.
Ένας Μεταξωτός Aνθρωπος.
Τα εργόχειρά του νοικοκυρεύουν την ψυχή.
Και ο RoRy έχει κάνει εργόχειρα διαμάντια.
Ακέραια για Rock Πετρώματα.
Διαρκή εύοσμα και αναπόσβεστα.
Τραγούδια προσκύνημα, παρεκκλήσι μοναχό στους ανάερους αιώνες του μέλλοντος.
Μελωδίες ασβεστολιθικοί βράχοι να προεξέχουν στην αγριεμένη θάλασσα.
Ο RoRy ήταν πάντα στο σύνορο.
Ένας χρυσοθήρας – τυχοδιώχτης.
Ένας Μοναχός με το κελί του στις τρύπες των ηφαιστείων.
Ένας θρυλικός Καπετάνιος, ένας Κουρσάρος των Ψυχών,
που λεηλάτησε με την κιθάρα και την φωνή του όλες τις ακτές, όλα τα ερημονήσια,
τότε στα μακρινά χρόνια του 19εβδομήντα.
Ο RoRy έκανε δίσκους ευαγγέλια, με τραγούδια μικρές αιμομιξίες.
Βυθισμένος στα φαράγγια των Blues έστησε το κολαστήριο του.
Εκεί κατέψυξε τους ήχους όλους για να μεταφέρονται άθικτοι από γενιά σε γενιά.
Ήχοι πέταγμα νυχτερίδας στους προσωπικούς λαβύρινθους.

RoRy GallagheR.

Ένας Βράχος αιώνιος στην άκρη των ονείρων.
Γιατί όπως λέει και ο Bachelard,
“Η εργασία της απομνημόνευσης δεν είναι τελεσίδικη,
τελειώνει μόνον όταν το γεγονός φτάσει στο τέλος του,
διότι η μνήμη τελειοποείται μέσα στη σιγή. Η σταδιακή
τελειοποίηση των αναμνήσεων κατασκευάζεται σιγά – σιγά“.

Ακούγοντας το “Million Miles Away” εξαχνίζομαι.

ΥΓ: Δεν μπορώ να διαλέξω ένα τραγούδι του rory αλλά ίσως το Million Miles Away από το Irish Tour να ταιριάζει περισσότερο με τα παραπάνω κείμενα...