Περί καπνού

Όπως όλες οι ιδέες έτσι κι αυτή δημιουργήθηκε από ένα μικρό τσίγκλιμα που μου έδωσε ο esp με το παρακάτω κείμενο που ανάρτησε εδώ λέγοντας τα εξής:
"............Ένα παράδειγμα από το μυαλό μου.................................Σχετικά πρόσφατα δημοσιεύτηκε μελέτη που συνδέει καρκίνους του στόματος και του λαιμού με έναν από τους ερπητοϊούς, και ως κύρια αιτία εγκατάστασής τους στης περιοχή φάνηκε να είναι το στοματικό σεξ. Η κατάληξη σε όσες παρουσιάσεις διάβασα ήταν: μην ανησυχείτε - η αύξηση της πιθανότητας να πάθετε καρκίνο είναι περίπου όση και με το κάπνισμα."

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς (και αναφέρομαι τόσο στον ανδρικό όσο και στο γυναικείο πληθυσμό) διαβάζοντας αυτές τις γραμμές του φίλου esp, δημιουργείται μέσα σας μία ανυπέρβλητη επιθυμία να δηλώσετε συμμετοχή στο πρόγραμμα μετάδοσης ερπητοϊών με κάθε μέσο. Ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που η ιδέα που κόβει βόλτες στο μυαλό του φίλου μας δεν ευσταθεί, η επιθυμία σας αυτή παραμένει ακατάσβεστη και δεν πρόκειται να εξαφανιστεί από κει ούτε με λοβοτομή.

Πέρα όμως από την επιθυμία σας αυτή, ας προσπαθήσουμε να δούμε λίγο τη συνήθεια του καπνίσματος στην οποία αναφέρεται και το μήνυμα του esp από μια άλλη σκοπιά.

Φανταστείτε να ζούσαμε σε ένα κόσμο που δεν κάπνιζε κανείς. Κανενός δεν είχε περάσει από το μυαλό να τυλίξει κομμένα σε λεπτές λωρίδες φύλλα φυτού σε ένα χαρτί, να του βάλει φωτιά και να αρχίζει να ανασαίνει από πάνω του. Η παλινδρομική τάση για πιπίλισμα, αυτό το φυσικό κατάλοιπο ή απωθημένο του θηλασμού που παρατηρείται στην φανταστική αυτή κοινωνία σε μερικούς ενήλικες, να καλυπτόταν πλήρως από την προσπάθεια μετάδοσης επρητοϊών όπως ακριβώς μας περιέγραψε ο esp και μόνο.

Φανταστείτε επίσης να ήταν σε όλους γνωστό ότι όταν κάποιος την ώρα που αναπνέει, τυχαίνει να έχει στο στόμα του ένα καιγόμενο φύλο καπνού που είναι τυλιγμένο μέσα ένα χαρτί εμποτισμένο με χημικά που, ευθύνονται για τον εθισμό σε μια τέτοια συνήθεια, το κάνουν να καίγεται πιο γρήγορα, και δημιουργεί ευχάριστη γεύση, έχει μεγάλες πιθανότητες να αναπτύξει μία ασθένεια που προκαλεί ανάπτυξη κυττάρων μέσα στο ανθρώπινο σώμα με τρελούς ρυθμούς, όπως επίσης και μια δεύτερη ασθένεια που προκαλεί η επίχριση των αρτηριών με μία μαύρη κολλώδη ουσία για να μην έχουν αυτό το μπορντο-ροδο-κόκκινο χρώμα που έχουν και τα χαλιά της γνωστής κυρίας των βορίων προαστίων που είναι και το μπανάλ χρώμα που έχουν όλες οι αρτηρίες, καθώς επίσης και μία τρίτη που αφορά το στένεμα τους από τα πολλαπλά επιχρίσματα ώστε να αναγκάζονται οι κάτοικοι των σωλήνων αυτών όπως τα λευκά, τα ερυθρά και οπιουδήποτε άλλου χρώματος αιμοσφαίρια να τρέχουνε λες και έχουν καβαλήσει πύραυλο και στριμωγμένα το ένα δίπλα στο άλλο όπως κάνουμε κι εμείς στα ΜΜΜ όταν πηγαίνουμε και όταν γυρίζουμε από τη δουλειά μας.

Ας υποθέσουμε τώρα ότι, επειδή το μυαλό των ανθρώπων είναι μια άβυσσος, κάποιος από το φανταστικό κόσμο που περιγράψαμε είτε επειδή έφαγε μια τεράστια χυλόπιτα από την κοπέλα που προσπαθούσε εδώ και μέρες να ρίξει, είτε επειδή το χρυσόψαρο που είχε στη γυάλα πήδηξε έξω και το έριξε στον τρελό χορό μέχρι τελικής πτώσης, είτε επειδή τρόμαξε τόσο πολύ που προσγειώθηκε στον κήπο του εκείνο το διαστημόπλοιο με τα μικρά πράσινα ανθρωπάκια που όταν βγήκαν από μέσα το πρώτο που έκαναν ήταν να φάνε όλα τα μηχανοκίνητα που υπήρχαν στο σπίτι του (ούτε τη μηχανή του γκαζόν δεν άφησαν) και ήπιαν όλο το ορυκτέλαιο για απεριτίφ, αποφασίζει να βάλει φωτιά σε ένα ξερό φύλο καπνού που βρήκε στη θέση της εκλιπούσας μηχανής του γκαζόν δίπλα στα χαρτάκια με την επιγραφή "DRUM" επάνω, που έπεσαν από την τσέπη ενός εκ των πράσινων αθρωπακίων που είχαν κατακλύσει το οίκημα τις τελευταίες ημέρες και δεν θα έφυγαν αν δεν είχε τελειώσει όλο το ορυκτέλαιο που τους έκανε να έρχονται σε κέφι και που ο ίδιος κρατούσε για το καινούριο SUV που είχε αγοράσει με 90 άτοκες δόσεις στην προνομιακή τιμή των 45.000 ευρώ (το οποίο είδε να γίνεται βορά στα πεινασμένα εξωγήινα πλάσματα) όσο ακριβώς ήταν και το δάνειο που είχε πάρει για την αποπληρωμή αφού έπαιρνε μόλις 830 ευρώ μικτά κάθε μήνα από τη δουλειά του.

Όταν κατάφερε τελικά και στούμπωσε το φύλο του καπνού μέσα στο χαρτάκι αφού πρώτα το είχε κόψει σε λεπτές λωρίδες όπως είχε δει να κάνουν και οι απρόσμενοι, μηχανοβόροι, περίεργοι και απρόσκλητοι επισκέπτες του, του έβαλε φωτιά και άρχισε να το ρουφάει με μανία για να μπορέσει να ξεπεράσει το σοκ της επαφής πέμπτου τύπου που είχε με μία από τις θηλυκές εκπροσώπους τους αφού όλο το βράδυ του έστριβε τα αυτιά και του τράβαγε τη μύτη περιμένοντας να μεγαλώσει το μόριό του (επειδή η συγκεκριμένη δεν είχε ακούσει για τις ιδέες που έχουν σαν μόνιμη κατοικία το μυαλό του esp). Συνήθεια που όπως έμαθε μετά είναι κοινότυπη σε όσους επιδίδονται στο σεξ στον πλανήτη τους.

Έπειτα από ένα δεκάλεπτο βήχα και αισθήματα αηδίας που του προκάλεσε η πρώτη επαφή με μια τέτοια συνήθεια, ανακάλυψε ότι αισθήματα ευφορίας τον κατέκλυζαν κάθε φορά που έχοντας αρκετή ώρα να εισπνεύσει τον καιγόμενο καπνό, έβαζε φωτιά σε ένα τέτοιο κατασκεύασμα. Η περιέργεια που είχε στην αρχή για την πρακτική που συνήθιζαν να έχουν οι πράσινοι επισκέπτες του που ήταν γνωστή σε όλους ότι αυξάνει ραγδαία την πιθανότητα να ανακαλύψεις πιο γρήγορα από τους συμμαθητές σου ιδίοις όμμασι αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο, τον έκανε να αισθάνεται περίεργα αφού από την μία ήξερε για το τι μπορεί να επιφέρει αλλά από την άλλη όχι μόνο του άρεσε, αλλά έπιανε τον εαυτό του να μην θέλει να σταματήσει μία τέτοια συνήθεια.

Ο καιρός πέρασε και η συνήθεια που είχε αποκτήσει δεν έλεγε να τον εγκαταλείψει με τίποτε. Μαζί κοιμόντουσαν μαζί ξυπνάγανε, μαζί βλέπανε ταινίες στην τηλεόραση και μερικές φορές όταν πια είχε μπουχτίσει ο ένας τον άλλο τσακωνόντουσαν και κοιμόντουσαν πλάτη με πλάτη τραβώντας τα σκεπάσματα, όπως κάνουν όλα τα ζευγάρια του κόσμου στο γνωστό σύμπαν και όπως είχε κάνει και εκείνο το πρασινόδερμο θηλυκό εκείνη τη νύχτα που δεν κατάφερε να ικανοποιήσει τη λίμπιντό της με τον χλωμό γήινο που βρέθηκε στο ίδιο κρεβάτι έπειτα από κατανάλωση πολλών λίτρων ορυκτελαίου που την είχε κάνει να μην πολυκαταλαβαίνει και τι κάνει.
Όμως ο ήρωας μας δεν το άφησε έτσι, πήρε την απόφαση να..............

To be continued

(Πάω τουαλέτα μη φύγει κανείς)

---------------------------------------------------------

Η απόφαση που πήρε ήταν αρκετά απλή στη σύλληψή και στην εφαρμογή της τουλάχιστον όπως το σκεφτόταν εκείνη την ώρα. Θα σταματούσε να εισπνέει τον καπνό από τα φύλλα που καίγονται. Όχι για κανένα σπουδαίο λόγο αλλά να, τον τελευταίο καιρό είχε παρατηρήσει ότι τα δόντια του είχαν αρχίσει να κιτρινίζουν, το ίδιο και τα δάχτυλά που κράταγε τον τυλιγμένο καπνό, η αναπνοή του δεν ήταν τόσο άοσμη όπως παλιά, όταν προσπαθούσε να ανέβει πάνω από το δεύτερο όροφο σταματούσε περισσότερες από δύο φορές, η γεύση είχε αρχίσει να τον εγκαταλείπει ενώ η όσφρηση τα είχε μαζέψει και είχε ξεκουμπιστεί αρκετό καιρό πριν. Η φαρυγγίτιδα ήταν πάντα μέσα στο μηνιαίο πρόγραμμα, ενώ μέσα στο ημερήσιο ήταν αυτός ο απίστευτος βήχας που πάντα έφερνε μαζί και τις φίλες του. Κάτι γλοιώδης κολλώδεις μακρυμαλλούσες εκκρίσεις από τους σιελογόνους αδένες που κάνοντας μια μικρή στάση στη στοματική κοιλότητα για να πάρουν φόρα, κατέληγαν σε άκρες πεζοδρομίων ή πάνω σε κολώνες που έβαζε για σημάδι. Το ότι δεν μπορούσε να αναπνεύσει καλά το προηγούμενο βράδυ σε συνδυασμό με ένα πόνο που τον είχε πιάσει στην περιοχή του στήθους λες και τον είχε πατήσει ο ελέφαντας το θεώρησε τυχαίο γεγονός και δεν του έδωσε πολύ σημασία.

Αφού τα σκέφτηκε όλα αυτά ήταν σίγουρος ότι θέλει να σταματήσει αυτή τη συνήθεια. Βγήκε στον κήπο, πήγε ξάπλωσε σε μια ανακλινόμενη καρέκλα και άναψε ένα φύλλο καπνού για να απολαύσει την καταληκτική ιδέα που μόλις είχε συλλάβει.

Ήταν απλό. Πολύ απλό για να περιέχει έστω και τον ελάχιστο βαθμό δυσκολίας. Δεν είχε παρά να σταματήσει αυτή τη συνήθεια και όλα αυτά τα συμπτώματα θα υποχωρούσαν. Αυτά και πολλά ακόμη που του είχε περιγράψει και ο φίλος του που ήταν γιατρός και τον είχε επισκεφτεί στο σπίτι του την προηγούμενη εβδομάδα, φεύγοντας γρήγορα είναι η αλήθεια επειδή είχε ζαλιστεί από την αιθαλομίχλη που επικρατούσε στο χώρο.
Η χαρά που ένιωθε ήταν απερίγραπτη. Με μία κίνηση ματ θα ξεφορτονώταν από πάνω του όλα αυτά τα ενοχλητικά συμπτώματα τα οποία σαν από τραγική σύμπτωση είχαν αρχίσει να εμφανίζονται από τη στιγμή που άρχισε αυτή τη συγκεκριμένη συνήθεια.
Άναψε κι έκαψε άλλο ένα φύλλο καπνού για να γιορτάσει την έλευση της χαράς αυτής που ένιωθε.

Η ώρα είχε περάσει και ο ήλιος που ζέσταινε τον κήπο αποφάσισε να πάει στο προγραμματισμένο ραντεβού που είχε με τις δυτικές χώρες. Το αποτέλεσμα ήταν να αρχίσει να επικρατεί μία ψύχρα στο χώρο. Άναψε ένα τελευταίο φύλλο καπνού πριν αποχωρήσει για να πάει στο σπίτι που ήταν και πιο ζεστά.
Σηκώθηκε με σκοπό να πάει στο εσωτερικό του σπιτιού που είχε μια πιο καλή θερμοκρασία. Έβαλε στο στόμα του ένα φύλλο καπνού που είχε φτιάξει από πριν και σηκώθηκε. Στα μισά όμως της διαδρομής κοντοστάθηκε. Αυτό που σκέφτηκε δεν του άρεσε καθόλου. Ήταν το πιο δόλιο και άνανδρο παιχνίδι που του έπαιζε το μυαλό του τα τελευταία 30 χρόνια. Η ιδέα που του κατέβασε έμοιαζε με το σφυρί που προσγειώνεται πάνω στο αμόνι. Με τον ίδιο τρόπο ήχησε μέσα στο κεφάλι του η σκέψη αυτή που έκανε.
Σκέφτηκε ότι ενώ είχε πάρει την απόφαση να σταματήσει αυτή τη συνήθεια, το μόνο που έκανε στην πραγματικότητα ήταν να τη συνεχίζει. Τη μία με τη δικαιολογία της ικανοποίησης από την ωραία ιδέα, την άλλη με τον αυτοθαυμασμό για τον έξυπνο τρόπο που σκεφτόταν και την τρίτη με οποιαδήποτε δικαιολογία του ερχόταν στο μυαλό. Αυτό σκέφτηκε, είναι........είναι μια αντίφαση που περπατάει. Δεν μπορεί να λες θα σταματήσω να εισπνέω καπνό, να χαίρεσαι με την ιδέα και στο τέλος να καταλήγεις να εισπνέεις καπνό για να γιορτάσει την ιδέα της ίδιας της διακοπής εισπνοής καπνού. Αυτό το κάνει μόνο κάποιος που είναι παράλογος.

Αμάν!

Αυτή η τελευταία έκφραση που χρησιμοποίησε για να χαρακτηρίσει τον εαυτό του δεν του άρεσε καθόλου. Ένιωσε μέσα του μια μικρή θλίψη. Το χέρι του αυτόματα πήγε στο φλόγιστρο που κουβαλούσε πάντα μαζί για να βάζει φωτιά στα φύλλα του καπνού. Το σήκωσε και άναψε ένα τυλιγμένο φύλλο. Ρούφηξε τον καπνό που προσπαθούσε να ξεφύγει από το σημείο που είχε πάρει φωτιά το τυλιγμένο φύλλο καπνού. Ένιωσε μια αγαλλίαση και προς στιγμήν ένιωσε τις σκέψεις του να απομακρύνονται. Αυτή η ευχαρίστηση που ένιωθε κάθε φορά που άναβε ένα φύλλο ήταν κάτι εκπληκτικό. Η ευχαρίστηση που ένιωσε έδιωξε κακήν κακώς τη μικρή και ανόητη θλίψη, της είπε να μην ξαναπεράσει από κει καθώς είχε μπει όριο ηλικίας στο συναισθηματικό κόσμο, και ότι ήταν αρκετά μικρή για να συχνάζει σε τέτοια μέρη.

To be continued

(Πάω μια βόλτα κι έρχομαι)

Αυτός ο πυρετός δε λέει να περάσει με τίποτε σκέφτηκε και ανακάθισε στο κρεβάτι. Δεν έφτανε ο πονοκέφαλος που του κράταγε παρέα τα τελευταία εικοσιτετράωρα είχε φέρει και παρέα τώρα. Το μόνο που τον παρηγορούσε ήταν ότι δεν είχε άλλα συμπτώματα εκτός από το βήχα βέβαια που τον τελευταίο καιρό τον είχε μόνιμο σύντροφο.

Σηκώθηκε και άνοιξε ένα depon από το συρτάρι του μπάνιου που το είχε κάνει φαρμακαποθήκη.
Κάθισε στην καρέκλα και κοίταξε το σακουλάκι με τα φύλλα καπνού που περίμεναν ανυπόμονα πάνω στο κομοδίνο. Από τη μέρα που αρρώστησε δεν είχε αγγίξει το σακουλάκι. Λες και γινόταν κάποια στάση εργασιών στη συνήθεια αυτή που του είχαν κληροδοτήσει εκείνοι οι ακατάστατοι εξωγήινοι.

Στον απέναντι τοίχο κρεμόταν ένα κάδρο. ήταν ένας πίνακας ζωγραφικής που έδειχνε ένα ποδήλατο. Ήταν ένα μινιμαλιστικό σχέδιο φτιαγμένο από μικρές συνεχόμενες πινελιές. Στο μυαλό του ήρθαν αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία. Τότε που ήταν μικρός, γύρω στα επτά του χρόνια. Άνοιξη ήταν και ο πατέρας του τον είχε ρωτήσει αν ήθελε να του κάνει δώρο ένα ποδήλατο για να κάνει βόλτες στο εξοχικό τους που δεν είχε αμάξια. Του είχε απαντήσει πως ναι θα ήθελε, χωρίς να το πολυσκεφτεί είναι η αλήθεια.

Οι μέρες πέρασαν ώσπου ένα μεσημέρι ο πατέρας του σχόλασε από τη δουλειά φέρνοντας μαζί του και το ποδήλατο που του είχε υποσχεθεί. Τον είδε από το παράθυρο του σπιτιού να έρχεται και δεν πίστευε στα μάτια του. Δίπλα στον πατέρα του κύλαγε ένα ποδήλατο. Πράσινο με φαρδιά σέλα και γυριστό τιμόνι. Velamos ήταν το όνομά του. Θυμάται είχε ρωτήσει τον πατέρα του τι γράφει πάνω στο λαιμό με σκαλιστά γράμματα και εκείνος του είχε απαντήσει Velamos.

Οι επόμενες ημέρες ήταν αφιερωμένες σε βόλτες. Ατελείωτες βόλτες στα χωράφια που ήταν γεμάτα λουλούδια. Ακόμα θυμάται το άρωμα που είχε το βρεγμένο χώμα έπειτα από μια σύντομη βροχή. Ήταν κάτι μοναδικό. Αμέτρητες μυρωδιές γέμισαν το κεφάλι του. Χαμομήλι, γιασεμί, νυχτολούλουδο, και η ρολογιά της κυρά Μαρίκας απέναντι. Ρολογιά το έλεγε επειδή το αναρριχόμενο αυτό φυτό έβγαζε κάτι άνθη με άσπρα φύλα και μωβ ανθάκια στο εσωτερικό τους που έμοιαζαν με ρολόι. Είχαν ένα διακριτικό αλλά συγχρόνως μεθυστικό άρωμα. Δεν χόρταινε να τα μυρίζει αυτά τα άνθη. Οι τριανταφυλλιές της κυρα Πόπης πιο κάτω όταν πέρναγε απ' έξω μύριζαν μέχρι το δρόμο. Τα ζουμπούλια που μάζευε από την απέναντι πλαγιά του κράταγαν παρέα μέχρι να τον πάρει ο ύπνος. Τα σπάρτα που ήταν γεμάτος ο τόπος και τον τύλιγαν κυριολεκτικά με το τρυφερό άρωμά που έβγαζαν τα κίτρινα άνθη τους. Έπιανε τον εαυτό του να περνάει ξανά και ξανά με το ποδήλατό του από το σημείο που είχαν φυτρώσει τα σπάρτα για να μυρίζει και να ξανα μυρίζει το άρωμα τους.
Η άνοιξη ήταν κάτι μαγικό. Ήταν η εποχή που η γη απελευθέρωνε από μέσα της όλη τη μαγεία που έκρυβε καλά κατά τη διάρκεια του χειμώνα.

Η όσφρηση, τι περίεργο πράγμα σκέφτηκε. Από τότε που άρχισε αυτή τη συνήθεια με τα καιγόμενα φύλλα καπνού, είχε ξεχάσει ότι ο άνθρωπος μπορεί να μυρίζει, ότι μπορεί να κάνει βόλτες και να μυρίζει τα λουλούδια. Έμεινε να κοιτάει το depon που κρατούσε στο ένα του χέρι και το ποτήρι με το νερό που κρατούσε στο άλλο, και τις σκέψεις να χορεύουν σαν τσιγγάνες που σταματούσαν μόνο όταν έπιανε να χαράζει.

Νοσταλγία, ναι αυτό ήταν. Νοσταλγία για κάτι που είχε και έχασε. Για μια αίσθηση χαμένη μέσα στην επανάληψη μια συνήθειας που δεν μπορούσε να σταματήσει με τίποτε.
Με τίποτε; Όχι δα. Τώρα που το καλοσκεπτόταν είχε να φέρει στο στόμα του τον καπνό εδώ και δύο ημέρες. Ακριβώς όσες μέρες ήταν άρρωστος. Κατά ένα περίεργο τρόπο η γρίπη τον βοηθούσε σε κάτι που ενδόμυχα έλπιζε να του συμβεί. Να σταματήσει να εισπνέει καπνό. Αλλά χωρίς ο ίδιος να το αποφασίσει.Να τον οδηγήσει εκεί μια εξωτερική δύναμη επειδή η δική του δύναμη να παίρνει αποφάσεις που θα τηρεί είχε τις μαύρες της.
Ήταν λοιπόν μια καταπληκτική ευκαιρία να σταματήσει να εισπνέει καπνό.

Αυτό ήταν. Το χρονικό διάστημα που θα έμενε το κρεβάτι με την ίωση παρέα δεν θα εισέπνεε καθόλου καπνό και όταν γινόταν καλά θα ήταν σε θέση να πείσει τον εαυτό του ότι θα σταματήσει αυτή τη συνήθεια εντελώς.

Το ποδήλατο, ναι αυτό ήταν θα έπαιρνε ένα ποδήλατο. Θα άρχιζε πάλι να γυρίζει στους δρόμους όπως ακριβώς έκανε και όταν ήταν μικρός. Θα επέστρεφε στο σπίτι μόνο όταν είχε πέσει η νύχτα και αυτό για να μυρίσει το νυχτολούλουδο που είχε φυτέψει στη βεράντα του. Μα ήταν άνοιξη. Πως δεν το είχε πάρει χαμπάρι νωρίτερα; Μα πως να το έπαιρνε χαμπάρι βέβαια αφού η μαγεία δεν είχε έρθει για αυτόν. Δεν ήταν σε θέση μα μυρίζει τα λουλούδια της γης.
Κάπου είχε διαβάσει ότι καθημερινά αναγεννιούνται στο εσωτερικό της μύτης εκατοντάδες νέοι οσφρητικοί θύλακες ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Κάτι που σήμαινε ότι η όσφρηση θα μπορούσε να επανέλθει στο σημείο ακριβώς που την είχε αφήσει πριν αρχίσει να ρουφάει τα φύλλα του καπνού.

Έπειτα από δύο ημέρες βρισκόταν στο ποδηλατάδικο της γειτονιάς του και χάζευε τα ποδήλατα. -Αυτό το πράσινο πόσο το έχετε παρακαλώ;
-Το συγκεκριμένο είναι λίγο ακριβό, επειδή έχει την ακριβή σειρά περιφερειακών επάνω και έχει επίσης μπλα μπλα μπλα.
Δεν τον άκουγε πια τον είχε απορροφήσει το χρώμα. Πράσινο, όπως το πρώτο του ποδήλατο. Ακριβώς στον ίδιο τόνο.
-Θα το πάρω είπε αποφασιστικά διακόπτοντας τον πωλητή που αράδιαζε εν τω μεταξύ ότι ήξερε και δεν ήξερε για το συγκεκριμένο μοντέλο.
Πέρασε από το ταμείο και πλήρωσε. Δεν έκανε ούτε παζάρια πράγμα που συνήθιζε. Το έπιασε στα χέρια και βγήκε έξω από το κατάστημα.

Τα συναισθήματά του ήταν ανάμεικτα. Ένιωθε όπως ακριβώς ένιωθε και όταν είχε πρωτοπιάσει τα χερούλια του Velamos. Ένιωθε συγχρόνως όπως ένιωθε ο πατέρας του που χαμογελούσε βλέποντάς τον να τρέχει έξω από το σπίτι σε χρόνο που κάνουν οι δρομείς για να φτάσει κοντά στο δώρο του όσο πιο σύντομα μπορούσε.

Το καβάλησε και έβαλε το πόδι του στο πετάλι. Έσπρωξε με δύναμη και έπειτα το άφησε να κυλήσει στην κατηφόρα που οδηγούσε έξω από την πόλη. Είχε σκοπό να αρχίσει να ξανα μυρίζει. Είχε σκοπό να φέρει τη μαγεία ξανά στη ζωή του.
Ο μικρός επτάχρονος που είχε μέσα του ζωντάνεψε, πήρε το τιμόνι στα χέρια του και ο ενήλικος αφέθηκε να μυρίζει τα άνθη από τα σπάρτα που περνούσαν δίπλα του.
Η μαγεία είχε ξαναγυρίσει στη ζωή του.

http://tkant.wordpress.com/