Rocking the world.

THE NEW YORK TIMES

Democracy’s Cradle, Rocking the World

By MARK MAZOWER

Published: June 29, 2011

YESTERDAY, the whole world was watching Greece as its Parliament voted to pass a divisive package of austerity measures that could have critical ramifications for the global financial system. It may come as a surprise that this tiny tip of the Balkan Peninsula could command such attention. We usually think of Greece as the home of Plato and Pericles, its real importance lying deep in antiquity. But this is hardly the first time that to understand Europe’s future, you need to turn away from the big powers at the center of the continent and look closely at what is happening in Athens. For the past 200 years, Greece has been at the forefront of Europe’s evolution.

In the 1820s, as it waged a war of independence against the Ottoman Empire, Greece became an early symbol of escape from the prison house of empire. For philhellenes, its resurrection represented the noblest of causes. “In the great morning of the world,” Shelley wrote in “Hellas,” his poem about the country’s struggle for independence, “Freedom’s splendor burst and shone!” Victory would mean liberty’s triumph not only over the Turks but also over all those dynasts who had kept so many Europeans enslaved. Germans, Italians, Poles and Americans flocked to fight under the Greek blue and white for the sake of democracy. And within a decade, the country won its freedom.

Over the next century, the radically new combination of constitutional democracy and ethnic nationalism that Greece embodied spread across the continent, culminating in “the peace to end all peace” at the end of the First World War, when the Ottoman, Hapsburg and Russian empires disintegrated and were replaced by nation-states.

In the aftermath of the First World War, Greece again paved the way for Europe’s future. Only now it was democracy’s dark side that came to the fore. In a world of nation-states, ethnic minorities like Greece’s Muslim population and the Orthodox Christians of Asia Minor were a recipe for international instability. In the early 1920s, Greek and Turkish leaders decided to swap their minority populations, expelling some two million Christians and Muslims in the interest of national homogeneity. The Greco-Turkish population exchange was the largest such organized refugee movement in history to that point and a model that the Nazis and others would point to later for displacing peoples in Eastern Europe, the Middle East and India.

It is ironic, then, that Greece was in the vanguard of resistance to the Nazis, too. In the winter of 1940-41, it was the first country to fight back effectively against the Axis powers, humiliating Mussolini in the Greco-Italian war while the rest of Europe cheered. And many cheered again a few months later when a young left-wing resistance fighter named Manolis Glezos climbed the Acropolis one night with a friend and pulled down a swastika flag that the Germans had recently unfurled. (Almost 70 years later, Mr. Glezos would be tear-gassed by the Greek police while protesting the austerity program.) Ultimately, however, Greece succumbed to German occupation. Nazi rule brought with it political disintegration, mass starvation and, after liberation, the descent of the country into outright civil war between Communist and anti-Communist forces.

Only a few years after Hitler’s defeat, Greece found itself in the center of history again, as a front line in the cold war. In 1947, President Harry S. Truman used the intensifying civil war there to galvanize Congress behind the Truman Doctrine and his sweeping peacetime commitment of American resources to fight Communism and rebuild Europe. Suddenly elevated into a trans-Atlantic cause, Greece now stood for a very different Europe — one that had crippled itself by tearing itself apart, whose only path out of the destitution of the mid-1940s was as a junior partner with Washington. As the dollars poured in, American advisers sat in Athens telling Greek policy makers what to do and American napalm scorched the Greek mountains as the Communists were put to flight.

European political and economic integration was supposed to end the weakness and dependency of the divided continent, and here, too, Greece was an emblem of a new phase in its history. The fall of its military dictatorship in 1974 not only brought the country full membership in what would become the European Union; it also (along with the transitions in Spain and Portugal at the same time) prefigured the global democratization wave of the 1980s and ’90s, first in South America and Southeast Asia and then in Eastern Europe. And it gave the European Union the taste for enlargement and the ambition to turn itself from a small club of wealthy Western European states into a voice for the newly democratic continent as a whole, extending far to the south and east.

And now today, after the euphoria of the ’90s has faded and a new modesty sets in among the Europeans, it falls again to Greece to challenge the mandarins of the European Union and to ask what lies ahead for the continent. The European Union was supposed to shore up a fragmented Europe, to consolidate its democratic potential and to transform the continent into a force capable of competing on the global stage. It is perhaps fitting that one of Europe’s oldest and most democratic nation-states should be on the new front line, throwing all these achievements into question. For we are all small powers now, and once again Greece is in the forefront of the fight for the future.

Mark Mazower is a professor of history at Columbia University. --

Καλό μας κουράγιο! Καλή μας επιτυχία!

Categories: 
Αξιολόγηση: 
0
Η αξιολόγηση σας: Κανένα
0
0 ψήφοι
ghandee
Εικόνα ghandee
Απών/απούσα

Μεϊ δε φορς μπι γουϊθ ας

Royal Oak
Εικόνα Royal Oak
Απών/απούσα

ghandee wrote:
Μεϊ δε φορς μπι γουϊθ ας

i.alli.ellatha
Εικόνα i.alli.ellatha
Απών/απούσα

Η πολιτιστική κρίση είναι η ρίζα όλων των κρίσεων. Η σημερινή Ελλάδα είναι στο στόχαστρο των απολίτιστων δυτικών, γιατί ακόμα κρατά αντιστάσεις στη δυτική υποκουλτούρα, αυτή του χρήματος, της βίας, της δημοσιογραφικής υποκουλτούρας, του κοινωνικού και πολιτικού κυνισμού, της κτηνωδίας και της βαρβαρότητας σε όλες τις μορφές. Ο λαός που έδωσε το Λόγο πρέπει να εξηλιθιωθεί και να εξαθλιωθεί, για να κάνουν ευκολότερα τη δουλειά τους τα αρπακτικά της ανθρωπότητας, να φύγουν από τη μέση όσοι χαλάνε τη σούπα. Αυτό δεν είναι εθνικιστικό ή ναρκισσιστικό παραλήρημα, είναι στοιχειώδης γνώση περί του ανθρώπινου πολιτισμού, και ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι, και εκτός Ελλάδας, που δεν το αγνοούν. Τα πράγματα έιναι πιο βαθιά από όσο φαίνονται.

KAthanas
Απών/απούσα

Ενδιαφέρουσα η τοποθέτησή σου, αν και νομίζω πέφτει όντως στην παγίδα του ναρκισσισμού. Κουβαλάμε σα λαός βαριά πνευματική κληρονομιά και δεν είναι τυχαίο ότι όλη η υφήλιος ασχολείται με την ιστορία μας. Είναι κρίμα που υπάρχουν άνθρωποι που όλα αυτά τα πετάνε στα σκουπίδια για να "ξεφορτωθούν" τον εθνικισμό προς χάρη της οικουμενικότητας. Παγκοσμιοποίηση για μένα θα ήταν να διατηρεί κάθε λαός τα πνευματικά του χαρακτηριστικά και να τα μοιράζεται με όλο τον κόσμο. Έχει πολλά να κερδίσει όλος ο κόσμος (και εμείς ακόμα) μελετώντας την ιστορία μας. Έχουμε πολλά να κερδίσουμε από την πνευματική κληρονομιά των Ινδών, των Κινέζων και άλλων μεγάλων πολιτισμών. Το να αγαπάμε την καριέρα, την κατανάλωση και την επίδειξη, την εφήμερη απόλαυση, να αναδεικνύουμε πολιτικούς με συναλλαγή έρχεται σε αντίθεση με τη φιλοσοφία που κληρονομήσαμε σε ολόκληρο τον κόσμο. Να γράφουμε greeklish στη χώρα που γέννησε το αλφάβητο, το ΚΟΡΥΦΑΙΟ τεχνολογικό επίτευγμα που γνώρισε η ανθρωπότητα, στο οποίο οφείλεται το ΣΥΝΟΛΟ της τεχνολογικής και πνευματικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι η μαφία αγωνίζεται να υποβαθμιστεί η διδασκαλία της Ιστορίας και των Θρησκευτικών στα σχολεία (να υποβαθμιστεί και όχι να εκσυγχρονιστεί).

Όλα αυτά είναι αλήθειες, από την άλλη να χαρακτηρίζουμε τον πολιτισμό των δυτικών με απαξιωτικά σχόλια, τη στιγμή που δυστυχώς ή ευτυχώς εμείς ήμαστε απλά ένα μουσείο και η επιστημονική πρωτοπορία έχει μεταφερθεί εκεί δεν έχει βάση. Οι Γερμανοί γέννησαν σπουδαίους φιλοσόφους και οι Αμερικάνοι. Το ότι σ' αυτές τις χώρες κυβερνά η ίδια μαφία (καπιταλιστές) που πνίγει κάθε φωτισμένη φωνή για να διατηρούνται όλα τα κεκτημένα τους, που ποτίζει κάθε ημέρα μέσω της τηλεόρασης το δηλητήριο, το ναρκωτικό της ψευτοευχαρίστησης, της ψευτοανάδειξης, της βίας και του ανταγωνισμού με το διπλανό μας, δε σημαίνει ότι ο λαός είναι κατώτερου πνευματικού επιπέδου από εμάς. Εγώ πολλές φορές ντρέπομαι για τους σύγχρονους Έλληνες (μην αρχίσω να απαριθμώ τα μειονεκτήματά μας σα λαός δε μου φτάνει ούτε σεντόνι).

Royal Oak
Εικόνα Royal Oak
Απών/απούσα

Επειδή τώρα στα γεράματα αποφάσισα κι εγώ να ξαναμετέχω σε κάτι κοινό (τη συνέλευση της γειτονιάς μου) που διαβλέπω ότι έχει προοπτικές και δυναμική να γίνει μέρος ενός μεγάλου ποταμιού, αν (και το υπογραμμίζω με δέκα γραμμές) δεν το πνίξουν οι καθοδηγητές, θέλω ξανά απλά να πω, ότι τα πράγματα είναι δύσκολα. Ο Μαζάουερ μιλά για ένα ακόμα νεογέννητο, απ' αυτά που η Ελλάδα ξέρει να παραδίδει σαν στιβαρά ώριμα άτομα στον κόσμο. Αν σ' αυτή τη φάση δεν είμαστε αυστηροί με τους ίδιους τους εαυτούς μας, αν σ' αυτή τη φάση δεν ακουμπήσουμε ο ένας στον άλλο, αν σ' αυτή τη φάση δεν μάθουμε να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, αν σ' αυτή τη φάση δεν βγούμε απ' το καβούκι μας το ιδεολογικό, να δούμε τι είναι και τι θέλει ο άλλος, αν δεν μάθουμε να συγκλίνουμε, αν δεν μάθουμε να κάνουμε πράξη με κάθε θυσία, όσα πρέπει να κάνουμε πράξη, τότε δεν ξέρω πότε και πώς, θα αλλάξει ο πολιτισμικός βούρκος, που έχουμε εκούσια κι ακούσια βυθιστεί. Έναν καθρέφτη λοιπόν δίπλα στο προσκεφάλι μας. Πριν ξεκουραστούμε, να κοιταζόμαστε και να ρωτάμε. Ποιός είσαι; Ποιούς συνάντησες σήμερα; Τι κάνατε μαζί; Τι έκανες εσύ;

Η άμεση δημοκρατία που επικαλούμαστε αυτές τις μέρες, μοιάζει να θεωρείται δεδομένη και πετυχημένη και να γίνεται το κέντρο που "κινεί" τις μικρότερες άμεσες δημοκρατίες. Εδώ βλέπω ένα σφάλμα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Να το στήσουμε πρέπει. Να το στήσουμε στη βάση κάποιων δράσεων που ναι μεν θα είναι κεντρικές, αλλά στον τοπικό τους χαρακτήρα χρειάζεται να έχουν ιδιαιτερότητες, για ν' ακουμπήσουν αυτό που γίνεται δίπλα μας, αυτό που είναι ήδη ορατό. Δεν θέλει βιασύνες. Θέλει μέθοδο και εγρήγορση.

Στα θέματα ποιός έδωσε το φως σε ποιόν, φοβάμαι ότι, όπως και στην επιστήμη μου, που είναι η ιστορία του βιβλίου, θα υπερασπιστώ, ότι οι δημιουργία δεν είναι στενά αυτόχθονη. Ειδικά στην περίπτωσή μας, είχαμε το δώρο να είμαστε ταξιδευτές (ανεξάρτητα απ' τους λόγους των ταξιδιών). Γυρνώντας πίσω φέρναμε μικτές εμπειρίες, γι' αυτό ό,τι δημιουργήσαμε βρήκε απήχηση και σ' άλλες γωνιές της γης.

Αν η Πλατεία Συντάγματος εμπνεύστηκε απ' τους Ισπανούς ή τους Αιγύπτιους, οι τοπικές συνελεύσεις, ας πάρουν τα εργαλεία, για να ανιχνεύσουν και να βρουν τα δικά τους εργαλεία, τους δικούς τους δρόμους κι όλοι μαζί να συνθέσουμε το νέο. Η διαφοροποίηση δεν υποσκάπτει. Χρωματίζει σε βάθος.

Αυτά τα πολύ γενικά για το καινούργιο βρέφος στο οποίο ο Μαζάουερ προβλέπει ένα νέο στιβαρό ενήλικα, που θα παραδώσουν οι Έλληνες στον κόσμο, καθώς κάτω απ' το σπίτι μου γύρω στα δέκα άτομα μάλλον αφρικανικής προέλευσης, λένε τραγουδώντας την πρωϊνή τους προσευχή κι εγώ έχω την αγωνία τους πού και πώς κοιμούνται, τι τρώνε κλπ. Και πάνω απ' όλα δεν θέλω να έχουν την άγνωστη μοίρα των περσινών καλοκαιρινών ξένων που απάγκιαζαν πάλι εδώ κάτω κι εκδιώχθηκαν με συνεχή καταστροφή του νυχτερινού τους εξοπλισμού διαβίωσης. Κάτι χαρτόκουτα και κάτι παλιοκουβέρτες. Δεν θέλω όλοι αυτοί, στο ταξίδι τους αυτό προς τον ιδανικό κόσμο, να λένε ότι πέρασαν απ' τη γειτονιά μου και ήταν σαν αόρατοι στην καλύτερη ή φάγανε ξύλο στην χειρότερη απ' τους "προστάτες" των αυτοχθόνων.

ghandee
Εικόνα ghandee
Απών/απούσα

Η πλατεια Συνταγματος ειναι ο sever και οι γειτονιες οι υπολογιστες.
Το να πιστευει καποιος οτι θα αλλαξουν τα πραγματα απο τη μια στην αλλη, σημαινει οτι ζει σε ενα κοσμο-disneyland σαν αυτο του ΚΚΕ.

Αυτοι θα ψηφισουν μεσοπροθεσμα, θα περασουν μετρα, θα κατεβασουν ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ, ΦΑΓΕ, κ.ο.κ. Γενικα θα διαλεξουν τη χειροτερη δυνατη λυση προκειμενου να μη στεναχωρησουν τους φιλους τους.

Το θεμα ειναι εμεις τι κανουμε. Οι γειτονιες ειναι ενα καλο πεδιο, να αλλαξουν πραγματα που μας αφορουν αμεσα και λογω του ογκου που αυτα εμπεριεχονται φανταζουν πιο ευκολα να υλοποιοηθουν σε αντιθεση με μια κεντρικη ριζοσπαστικη σταση που λογω της πολυμορφικοτητας συναντα δυσκολιες.

Στη γειτονια μου εχουν τεθει θεματα πολυ προσιτα και οι συμμετεχοντες δειχνουν προθυμοι να παλεψουν γι αυτα. Καθαριοτητα, δρμοι, παιδικοι σταθμοι, χωροι, τελη ειναι καποια απο τα θεματα που μπορουν να αλλαξουν στη βαση της αυτοοργανωσης και αυτοδιαχειρησης. Επειτα με γειτονικες περιοχες και μεγαλυτερα θεματα και βλεπουμε.

Ζυμωση ειναι.

Ο κοσμος καταπιε αρκετα με τους αλλους. Ελπιζω οταν δε θα μπορουν να πληρωσουν NOVA, να πανε στο γηπεδο, να βαφτουν, να πανε στη πιστα τοτε περισσοτερος κοσμος θα σηκωθει απο το καναπε.

Τελος ελπιζω να πεταξουν και το χαζοκουτι που φτυνει τοσα ψεμματα και τοση ψυχο-λογικη(;) τρομοκρατια

wheelofortune, το σχολιο σου ηταν ενα απο τα πιο ευστοχα που διαβασα εδω μεσα και σιγουρα το πιο ευστοχο σε αυτο το blog entry. Αλλωστε αυτο που εγραψες περιγραφει και αυτα που εχγραψες

i.alli.ellatha
Εικόνα i.alli.ellatha
Απών/απούσα

i.alli.ellatha wrote:
Ο λαός που έδωσε το Λόγο...

Συνεπής προς την ιστορία μου, θα εξακολουθώ να μιλώ για τους Έλληνες πάντα σε τρίτο πρόσωπο, ποτέ σε πρώτο. Ο ορισμός του πολιτισμού που έχω δώσει ήδη είναι: "πολιτισμός είναι ό,τι έχουμε χωρίς να είναι δικό μας". Γι΄ αυτό είμαι υπερήφανος που είμαι Έλληνας: γι΄ αυτό στο οποίο συμμετέχω, όχι για κάποιο κεφάλαιο που έχω σε κάποια τράπεζα.

Φυσικά κανένας λαός ούτε μπορεί ούτε πρέπει να ενοχοποιείται. Οι λαοί είναι σαν τα παθητικά μικρόβια: ένα παράδειγμα από τη βιολογία: το 2% των μικροβίων είναι φιλικά, το 0,1% παθογόνα, και όλα τα υπόλοιπα ακολουθούν αυτά που επικρατούν αναλόγως των συνθηκών. Οπότε εμείς εάν εισάγουμε σε ένα βιοτικό σύστημα θετικά, στρέφουμε την ισορροπία προς τη θετική πλευρά. Παράδειγμα η μαγιά μπύρας που παίρνεις μαζί με την αντιβίωση για να αποκαταστήσεις τη χλωρίδα του εντέρου. Έτσι λειττουργούν και οι λαοί, με έναν ανάλογο φυσικό τρόπο, και για όποιον δεν κατανοεί αυτό καραδοκεί ο ολοκληρωτισμός. Αυτό πρέπει να κάνουμε και εμείς στη κρίσιμη φάση που περνάμε, από τη μια να εξουδετερώσουμε τα λαμόγια από την άλλη να φέρουμε στο προσκήνιο ανθρώπους με συλλογικά οράματα.

Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
contact