H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα
χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.
Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο!
Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο
chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...
den exeis adiko, oi kairoi allazun. etsi einai. kai 10 xronia meta osoi genithikan meta to '85 isos na pasxoun episis apo fovia/sok (pos na to po den xero) politismu, alla afta pu diavazo me xafniasan. einai san na akuo tus gonis mu, tous thius mu ktl, i kai tus papudes mu akoma na mu lene oti den ixeran ti tha pei psigio i aftokinito. "tote pu i ntomata eixe alli gefsi", "pu zusame oloi mazi" i "pu den eixame na fame" i... ta paradigmata den telionun.
opos k na xei einai paidi kaneis opos borei ki as einai kai pio kakomathimeno apo mas -pu na su po tin alithia exo kapoies amfivolies ya afto- opos emeis eimaste pio kakomathimenoi apo tus proigumenus.
simfono me to komati pu leei oti exei ginei safos pio katanalotiki kai tromagmeni i kathimerini zoi alla os ekei.
...αυτή είναι η αλήθεια, απλή δύσκολη και όμορφη.
Και τα κεφάλια μας ανοίγαν, χωρίς τα κράνη, και τα γόνατά μας σημαδεμένα και δεν έτρεχε τίποτα. Λίγο οινόπνευμα στην πληγή και μερκούροχρομ και είμαστε εντάξει.
Είχε μιαν ελευθερία η ζωή και μία αμμεσότητα. Για τα παιδικά χρόνια, αλλά και την εφηβεία, ήταν ότι πρέπει.
Τώρα που ο άνθρωπος φοβάται τα πάντα, επινόησε τον όρο ασφάλεια ενώ στην πραγματικότητα κινδυνεύει στο ίδιο ποσοστό με πρίν, αλλά από διαφορετικές αιτίες. Για σκέψου, χοληστερίνη στους εφήβους, παχυσαρκία, μόλυνση περιβάλλοντος με ότι συνεπάγεται για την υγεία μας.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι, αν η εποχή εκείνη, λογω της σύμπτωσής της με την πρώϊμη εφηβεία, μου προκαλεί αισθήματα νοσταλγικά. Όμως εάν κάτσω να αναλογιστώ τι σήμαινε το τότε για τον άνθρωπο, ανακαλύπτω πως η νοσταλγία μάλλον δικαιολογημένη είναι.
Όχι κάμερες στους δρόμους, ούτε παρακολούθηση από τους δορυφόρους, πιο αργοί ρυθμοί ζωής, σαφώς λιγότερο άγχος, χωρίς αλλαγές στο περιβάλλον, χωρίς μολύνσεις στην ατμοσφαιρα και σωματίδια. Με κανονικό όζον στην ατμόσφαιρα και μπάνια το καλοκαίρι παντού, αφού όλες οι παραλίες ήταν καθαρές και σχετικά παρθένες. Οι άνθρωποι περισσότερο απονήρευτοι και ζούσαν, ακόμη και τότε, γι' αυτό το καθαρό, τους, κούτελο, όχι τα σημερινά σούργιελα που τους γράφουν στις εφημερίδες για σκάνδαλα και δεν τρέχει κάστανο.
Παρασύρθηκα σταματώ πριν παρεξηγηθώ.
Αλήθεια είναι. Προλάβαμε να ζήσουμε έτσι. Χωρίς φοβίες. Ερωτευθήκαμε χωρίς προφυλάξεις και φραγμούς. Κι όντως ανάμεσά μας ήτανε μόνο ένα καθίκι κι αυτόν τον δαχτυλοδείχναμε μετά βδελυγμίας. Τώρα κι αν υπάρχει ένας καλός, ανάμεσα σε τόσα καθίκια κανείς δεν τον πιστεύει. Τώρα ψάχνουμε για τις σκοπιμότητες και καλά κάνουμε, γιατί αλλιώς θα μας πάρουν εντελώς φαλάγγι. Στο Τροκαντερό, εκεί που πάμε τώρα βόλτα με τα ποδήλατα (βλέπε Μαρίνα Φλοίσβου) υπήρχε μια αγριωπή πεντακάθαρη θάλασσα με βράχια και υπέροχα μεγάλα καταπράσινα φύκια, που μοσχομύριζαν ιώδιο και μια παραλία αμουδερή, που πήγαιναν όσοι χρειαζόντουσαν αμμόλουτρα. Πήγαινα κι εγώ με τη γιαγιά μου. Ανοίγαμε ένα λάκο πριν κολυμπήσουμε και μετά η γιαγιά χωνόταν στην άμμο με το κεφάλι έξω. Αν δεν την ξέθαβα θα καθόταν εκεί για πάντα με το κεφάλι στη σκιά μιας μαύρης ομπρέλλας για βροχή, καρφωμένης στην άμμο, λίγα εκκατοστά πάνω απ'το κεφάλι της. Το μαγιώ της το έραβε μόνη της από μαύρο βαμβακερό ύφασμα έτσι που να μην αποκαλύπτεται το σώμα της πολύ (!). Εκκολαπτόταν σαν καρέτα-καρέτα από την άμμο. Μετά τρώγαμε μοσχομυριστούς γιαρμάδες (πού είναι αυτό το θεϊκό φρούτο;). Όλα ένα βήμα απ'το σπίτι μας. Μέναμε στην Καλλιθέα και είχαμε όλοι κήπους. Μετά τη θάλλασσα ξεβγαζόμασταν με το λάστιχο στην αυλή. Έπινα νερό που η γεύση του δεν έχει έκτοτε υπάρξει στον ουρανίσκο μου. Κοιμόμουνα κάνοντας κοτσίδα τα μαλλιά μου για να μην ιδρώνω. Με τα παράθυρα ανοιχτά. Αιρ κοντίσιον; Τι ήταν αυτό. Ο αδερφός της μάνας μου με είχε μάθει κιθάρα κι όταν έπαιζα τραγούδαγαν μαζί μου απ'τα διπλανά σπίτια ή με σιχτίριζαν που δεν τους άφηνα να κοιμηθούν. Τα γλέντια στην αυλή μας είχαν καμιά πενηνταριά άτομα που αγκαλιάζονταν τρώγοντας, πίνοντας και τραγουδώντας, καμιά φορά κλαίγοντας, αλλά πάντα γελώντας με πλάκες οργανωμένες αλλά κι αυθόρμητες...Το πρώτο μου ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ήταν πολύ ψηλότερο από μένα, μου το πήρε ο αδελφός της μητέρας μου στα έξι μου χρόνια. Την επομένη που τόφερε σηκώθηκα νύχτα σχεδόν βγήκα στο δρόμο με το νυχτικό μου και ανέβηκα στη μάντρα μας για να το σκαρφαλώσω. Τα γόνατά μου είχαν γίνει μες τις πληγές γιατί στις στροφές επί τόπου έπεφτα πάντα κάτω...
Σκέφτομαι όλος αυτός ο κόσμος που φεύγει απ'τη ζωή με μια δύναμη μοναδική, μια περηφάνεια, γιαγιάδες, μανάδες, ποππούδες, πατεράδες, ξεχασμένοι σε μια μοναξιά που όλο και πιο πολύ εδραιώνεται ανάμεσά τους καθώς οι ζωές σώζονται γύρω τους. Όλοι κρύβουν, όλοι κρύβουμε μέσα μας το παιδί με τις ευτυχισμένες μέρες. Τις δυστυχισμένες φροντίζει μόνο το υποσυνείδητό μας να θυμάται. Αυτό το διαβολεμένο υποσυνείδητο, που δρα ερήμην μας. Αχ, τι να το κάνουμε...
...στη βαλβίδα το θυμάστε; κάθε τόσο ξεραινόταν και ξεφούσκωνε το λάστιχο και συχνά πυκνά στο βαριεστημένο ποδηλατά.
Όταν αλλάξαν τις βαλβίδες, δεν θα ξεχάσω την ανακούφιση που ένοιωσα.
Τελείωσαν τα βάσανα πλήρης ανεξαρτησία.
Αλλά το μακαρονάκι το θυμήθηκα για άλλο λόγο, στο υπέροχο γραπτό σου για τις αναμνήσεις, εκεί με τη γιαγιά, θυμήθηκα στη θάλασσα που είχαμε τις σαμπρέλες των αυτοκινήτων, (ή μήπως ήταν φορτηγών, μου φαίνοταν τεράστιες τότε) που ρίχναμε στο νερό για να παίξουμε. Δεν τις έχω ξαναδεί πια τι γίνανε, άραγε;
Νοσταλγία τέλος, οι υπόλοιποι στο site θα με πάρουν με τις πέτρες, είναι και βαρετό για όσους δεν το έζησαν έτσι
oti mexri k ta paidia tou 87 ta idia kaname... an k den eixame tis legomenes allanes gia na pername ateliotes wres.. eixame omos arketa parka... k pragmatika xeromai p perasa etsi ta paidika m xronia... k oxi opos ta twrina "apidia".
Μερικά ήταν ωραία, μερικά όχι και τόσο..
Δυστυχώς όμως δεν μάθανε όλοι ούτε ωριμάσανε όλοι..αν είχε συμβεί αυτό δέν θα είχαμε τα χάλια πού έχουμε σήμερα σαν κοινωνία...
Και οι νέοι σήμερα δέν ζούν όλοι όπως αφήνει να εννοηθεί το κείμενο...
Με το ποδήλατο τυχαίνει να γνωρίζω άτομα πού έιναι πολύ μικρότερα από μένα στήν ήλικία και σας διαβεβαιώ ότι πολλοί είναι τόσο ώριμοι πού να μήν νοιώθω καμμιά διαφορά ηλικίας ( εκτός και άν εγώ έχω μείνει τελείως ανώριμος...ουυυπς)..
Ζώντας επίσης από κοντά τις κόρες μου και τις παρέες τους, θεωρώ ότι δέν έχουν και πολλά να ζηλέψουν από όσα εμείς κάναμε παλιότερα. Αντίθετα έχουν απομυθοποιήσει αρκετά πράγματα πού δυνάστευαν τα θέλω μας κάποτε...
Κάθε εποχή έχει τούς ρυθμούς της και η καλλίτερη είναι ΤΩΡΑ!!!
Αρκεί να θέλεις και να μπορείς να τήν ζήσεις!