Tα ενδιαφέροντα σας ως προς τα κλασικά - αντίκες ποδήλατα...

Zpower

να σας κανω την τιμη πρωτος,και ενα συντομο προφιλ

* Οτι εχει σχεση με ποδηλατα κουρσας κυριως ΙΤΑΛΙΚΑ δεκαετιας 1960,70,80,και 1990 *

Όσο άφορα την αγάπη μου για τα κλασικά-αντίκες αντικείμενα και κατ'επέκταση τα ποδήλατα παραθέτω μια σε " " ιστορία ..
Πριν 10-15 χρόνια (μέχρι τα 20 μου δηλ) βλέποντας το καθετί παλιό(και ειδικά τα οχήματα) το οποίο αναπαλαίωναν ή τέλος πάντων το παίδευαν να λειτουργήσει έλεγα "είναι σοβαροί οι άνθρωποι .. ασχολούνται με τις παλιατζούρες όταν μπορούν να έχουν A/C, ABS κλπ κλπ.. στο μόνο που θα μου χρησίμευε ένα CV2 είναι για σταντ γλαστρών στον κήπο μου!!" .
Μεγαλώνοντας όμως και βλέποντας κατ' άρχην την πλέον ανύπαρκτη ποιότητα η οποία δεν μπορεί να νικήσει τον χρόνο, το ανύπαρκτο μεράκι του κατασκευαστή για αυτό που κάνει, το ανύπαρκτο μεράκι του αγοραστή γι' αυτό που παίρνει, την μαζική αυτή παραγωγή που τρελαίνει τον κόσμο με την πληθώρα και την ποικιλία των διαφόρων αγαθών (σε όλες τις κατηγορίες και για όλες τις τσέπες), άρχισα να εκτιμώ αυτά τα άψυχα αντικείμενα που τόσο δουλεύτηκαν και κυρίως δουλεύτηκαν με τα χέρια τόσο από τον παραγωγό τους όσο και από τον τελικό τους χρήστη ..
Προσωπικά σε γενικές γραμμές ασχολούμαι με παλιά-αντίκες αντικείμενα και κυρίως αντικείμενα τα οποία ήταν ιδιοκτησία των προγόνων μου τα οποία πολλές φορές προσπαθώ να τα επαναφέρω σε λειτουργία ή ακόμη να τα χρησιμοποιώ και καθημερινά(ενδεικτικά αναφέρω την λεπίδα ξυρίσματος του παππού μου, την οποία χρησιμοποιούσε πριν την εμφάνιση των μπικ ή αστορ..) βέβαια έχω και άλλα τα οποία δεν έχουν σχέση άμεσα με εμένα..
Όσο αφορά το ποδήλατο, το οποίο ήταν το μεγάλο μου μεράκι από παιδί, εμένα σε χωρίο οπότε είχα ένα θετικό και ένα αρνητικό. Θετικό: έκανα όλη μέρα ποδήλατο από μωρό παιδί για όλες μου τις μετακινήσεις. Αρνητικό: ήθελα να ασχοληθώ αθλητικά με το ποδήλατο αλλά ο πιο κοντινός όμιλος ήταν αρκετά μακριά για να πηγαίνω στις προπονήσεις. Τον τελευταίο καιρό και μετά από παύση 3 χρόνων ξανάρχισα το ΜΤΒ και την πιο ουσιαστική κίνηση μου μέσα στην πόλη, μεγαλώνει και η κόρη(σε λίγο έρχεται και το 2ο) οπότε θέλω να τους δώσω άλλα ερεθίσματα και μια πιο ποδηλατική κουλτούρα ..
Για το κλασικό ποδήλατο και την ανακατασκευή του δικού μου έχω τρία μεγάλα κίνητρα: 1)την αγάπη μου γενικά για τα παλιά αντικείμενα και την επαναφορά τους στην αρχική, ενδεχομένως και λειτουργική τους κατάσταση 2)το ποδήλατο ήταν του παππού μου και χρησιμοποιήθηκε στα νιάτα του τόσο από αυτόν όσο και από τον πατέρα μου .. 3)την αγάπη μου γενικά για τα ποδήλατα .. Παράλληλα ψάχνω και ένα γυναίκειο(μεικτό) για να κάνω την ίδια δουλειά και όταν θα είναι και τα δυο έτοιμα να βολτάρω με την γυναίκα μου στο χωρίο (οπού έχει άπλα και ο κάμπος) αλλά γιατί όχι και στην πόλη όπου μένω .. (έχω στο μυαλό μου(ή καλύτερα στην αποθήκη) κάτι και για τα κουτσούβελα, άπλα πρέπει να δω την κατάσταση του)
Συγνώμη αν σας κούρασα,αυτό που έγραψα έμοιαζε περισσότερο με βιογραφικό αλλά νομίζω ότι λίγο πολύ όλα είχαν σχέση με το ποδήλατο και κατ’επέκταση με το κλασικό ποδήλατο(..νομίζω ότι αυτά τα δυο πάνε μαζί).
Τα λέμε φίλοι.. (του κλασικού ποδηλάτου)

καλησπερα..η αγαπη μου για τα κλασσικα ποδηλατα περασε απο πολλα φιλτρα μεχρι να παρει μια σαφη καθαρη μορφη..μετα απο 5-6 γρηγορες μοτοσυκλεττες στα 15-17!!αγορασα μια bmw r27που μ εβαλε στον κοσμο των παλιων οχηματων,
ακολουθησε μια wd bsa m20 στα 20 κ μετα ενα κραμα των κοσμων,,,kawasaki z900 kawasaki s2 350,suzuki 1135gse ef 3 rd 350,ξανα μια bsa για λιγο-κ δωρο μαζι της ενα ποδηλατο χμμμ..κ μπερδευε κ αλλο μη ζαλισω παραπερα....
το πρωτο ποδηλατο ηταν ενα king το 93 κ ακολουθησε το 94 ενα διπλοσωληνο eska.ξεχαστηκαν για χρονια-ηταν πολυ μοναχικο αυτο το συμπαν στη χωρα μας τοτε-σε χλευαζαν ακομα κ με παλια μοτοσυκλεττα///αλλα σε πεισμα του καιρου συνεχισα το μοναχικο δρομο μου..χωρις ιντερνετ...!!!καθως περασαν τα χρονια λιγο η οικολογια λιγο τα υπερβολικα κοστη συντηρησης λιγο ο κοπος η ηλικα οι αναγκες,αρχισε να παιρνει την τελικη του μορφη το θεμα...απ το 2002 εδιωξα οτι δεν μου ταιριαζε κ κρατησα λιγα-απ τα λιγα φτανεις πιο συντομα οπουδηποτε-...τα παλια ποδηλατα ανηκαν σ αυτα που (ξανα)αναδυθηκαν μεσα μου οταν κωπασε και η μαχη των πρωτων νεανικων χρονων...και κρατηθηκαν στα θελω μου...με τοση ομως ενταση επανηρθαν-λιγο η ποιοτητα που χανοταν και γεμισε ο τοπος πλαστικο-λιγο ξανα η ηλικα=δεν ειναι αγαπη παντα των πολυ νεων και ισως δεν οφειλει.....οπως και να χει ..ξαναρθαν για πολλοστη φορα στο προσκηνιο για να μεινουν.ειναι τι θα ψηφισει κανεις....
συγνωμη για τα πολλα που ειπα μα μονο με ενα γνωμονα το κανα..να ''φωτογραφισω''δια του εαυτου μου μια κατηγορια ανθρωπων.το πως φτασαν εως εδω-
μ αρεσουν ολα τα παλια αντικειμενα εξ αλλου οπως και στους περισσοτερους εδω πιστευω....
τωρα απο ποδηλατα που μ αρεσουν...χμμμ δυσκολο να εξηγησω τα μονοπατια που με οδηγησαν σ αυτο αλλα θα προσπαθησω,,,!!με ενδιαφερουν...αυτα που εχω...οχι δεν ειναι εγωιστικο-ειναι κραμα συγκυριας-πως φτασαν στα χερια μου οι ιστοριες που κουβαλα το καθενα και η αισθητικη που ειχα σαν ανθρωπος...καποια φορα ενα σπανιο ενστικτο καιριο παντα στο τι και γιατι...τα παλια ποδηλατα ειναι εκατομυρια-ολα σπανια τελικα...
οι ''δρομοι'' ανακατασκευης πολλοι..
εχω κρατησει μονο 4.αυτα ειναι και βασικοι εκπροσωποι των κατηγοριων που μ ενδιαφερουν
στρατιωτικα αγγλικα β παγκοσμιου-κ οχι πρωτου
αμερικανικα cruiser tank bicycles προπολεμικα μεταξυ 1931 και 39
''αντιγραφα'' των παραπανω cruisers απο ευρωπαικες εταιριες και μονο ανατολικο μπλοκ-λογοι πολλοι-velamos es-ka κλπ
και τελος ποδηλατα γαλλικα και τσεχο-αυστρο γερμανικα του 1898-1905-λογοι πολλοι-σηκωνει κουβεντα χρονων.
επισης παραλειπομενα θα πω και ποδηλατα τα οποια ειναι εφικτο να φτιαχτουν-πολυ δυσκολα κ ακριβα -αλλα εφικτο...ειναι και που βαζεις τον πηχη του εαυτου σου.......

Εγώ κόλλησα πρώτη φορά το μικρόβιο πολύ πρόσφατα όταν και αποκτήθηκε ένα από αυτά σε πολύ καλή κατάσταση δώρο στον πατέρα μου! Βέβαια πάντα τα εκτιμούσα και τα θαύμαζα στο δρόμο, αλλά δεν ξέφευγα εύκολα από τα σύγχρονα αλουμινένια κούτσουρα του σήμερα! Αφορμή για να τα εκτιμήσω ακόμα περισσότερο όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο, ήταν ένα σύγχρονο κουρσάκι από χρωμόλη που είχα μια περίοδο. Και ναι, τελικά το ατσάλι είναι αλλιώς... Ο παλιός είναι αλλιώς που λέμε...! Εκτίμησα την όμορφη άνετη κύλιση που είχε ένα ποδήλατο ύστερα από 50 χρόνια! Εξαιρετικό!

Δε γνωρίζω πολλά ούτε από τεχνικά, ούτε από ιστορία, και ίσως δε με ενδιαφέρουν πολύ, γιατί νομίζω πως πέρα από όλα, τελικά αυτό που έχει σημασία είναι μερικοί σωλήνες με δυο ρόδες, τόσο απλά, τόσο όμορφα. Αυτό που αξίζει άλλωστε για μένα είναι... να συνεχίζεις να δίνεις ζωή σε κάτι που θέλει να ζει!

Ίσως αυτό το τελευταίο απαντά λοιπόν στο θέμα αυτό!

Λένε πως «η πρώτη αγάπη μένει για πάντα χαραγμένη στην καρδιά και στο μυαλό σου.» Φίλοι μου, είναι πραγματικότητα όχι μύθος. Θα μοιραστώ μια ιστορία λοιπόν μαζί σας που είναι ένα πραγματικό κομμάτι της ζωής μου.

Θα γυρίσω το χρόνο λίγο πίσω ελπίζω να μην σας κουράσω, τριανταπέντε χρόνια λοιπόν, 1976… το πρόσωπό μου κολλημένο στην βιτρίνα ενός καταστήματος, χωρίς να κινώ χιλιοστό το βλέμμα μου πάνω από μια... «κουκλίτσα».
Δεν φανταζόμουνα ποτέ όμως ότι το όνομά της θα έμενε για πάντα τυπωμένο στο μυαλό μου… MERCIER… διάβαζα ξανά και ξανά. Στο τιμόνι υπήρχε κρεμασμένο ένα καρτελάκι τιμής 5,300 δρχ. - γραμμένο με μπλέ στυλό - που στριφογυρίζοντας στο φύσημα του κοντινού ανεμιστήρα έμοιαζε να με κοροϊδεύει, μάλλον για άπιαστο όνειρο φάνταζε στο παιδικό μου μυαλό, ακατόρθωτο και τόσο απόμακρο…

Έγινε όμως ο στόχος μου τότε, ήμουν πλέον αποφασισμένος να κάνω την μικρή «κουκλίτσα» πιά δική μου. Δεν θα μετανιώσω ποτέ για τα περιοδικά που δεν διάβασα, τα αναψυκτικά που δεν ήπια, ρέστα που δεν επέστρεψα στην μητέρα μου όταν πήγα για ψώνια μια και η οικογένειά μου αρνήθηκε κατηγορηματικά λέγοντάς μου… «έχεις ποδήλατο, δεν υπάρχει κανένας λόγος για άλλο», ήρθε στο μυαλό μου η εικόνα του σπαστού άσπρου GRAZIELLA που η μητέρα μου, μου είχε κάνει δώρο πρίν κάποια Χριστούγεννα, μου ήταν πλέον τελείως αδιάφορο, ασήμαντο, ένα μάτσο σίδερα, γιατί εγώ ήμουν πιά αλλού…

Μετά από καιρό και πολλά παρακάλια και θελήματα, στο κομπόδεμα που είχα αποκτήσει κάνοντας αιματηρές οικονομίες ήρθε και μια οικονομική βοήθεια, ποιού άλλου? Της γιαγιάς βέβαια, και άνοιξε την πόρτα εκείνου του μαγαζιού που με χώριζε από τη νέα μου αγάπη!

Δυστυχώς όμως η χαρά δεν κράτησε… με στείλανε λέει έξω να μάθω γράμματα γιατί ήταν καλύτερα έτσι, που όμως με χώρισε από τη μπλέ μου γαλλιδούλα.
Το ποδηλατάκι μου έμεινε πίσω κλειδωμένο σε μια αποθήκη μαζί με τα υπόλοιπα της πολυκατοικίας, όμως όλα τα χρόνια που έλειπα από κοντά του έδωσε χαρά στους πολύ κοντινούς μου φίλους που μοιραζόμασταν μαζί βόλτες, χαρές, πειράγματα, τούμπες και φυσικά τιμωρίες επειδή δεν γυρίσαμε σπίτι την προβλεπόμενη ώρα. Όταν επέστρεψα δεν άργησα να σπεύσω στην στενή αποθηκούλα, που το είχα με πολύ λύπη εγκαταλείψει.

Η καρδιά μου έσφιξε όταν το ξαναείδα, οι ζάντες του πλέον δεν γυάλιζαν όπως εκείνη τη μέρα που με τόση λαχτάρα το άγγιξα για πρώτη φορά, εκείνα τα υπέροχα κατάλευκα γράμματα πλέον γδαρμένα, το λαμπερό σκούρο μπλέ του χρώμα γρατζουνισμένο και θαμπό, η σέλλα σχισμένη, εγώ… κομμάτια. Η επισκευή ήταν τάχυστη, επιστράτευσα τις γνώσεις που είχα αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια. Η αγαπημένη μου γαλλίδα είχε πλέον ανανεωθεί λευκή πιά με άσπρη δερμάτινη σέλλα, μπλέ συρματόσχοινα στα φρένα και μαύρα γκριπάκια θυμάμαι… και ξανά στο δρόμο τρισευτυχισμένος.

Δεν πέρασε όμως πολύς χρόνος που ένα σύντομο κλείδωμα στα κάγκελα της πολυκατοικίας με χώρισε πιά για πάντα από την αγάπη μου. Το κενό απέραντο, η θλίψη μου τεράστια…

Οι χειμώνες και τα καλοκαίρια φίλοι μου πέρασαν, όπως και άλλα ποδήλατα από τη ζωή μου, τα τελευταία όμως ένα - δυό χρόνια, εκείνα τα πρώτα σκιρτήματα που είχα νοιώσει μπροστά σε εκείνη την βιτρίνα ξαναζωντάνεψαν και αποφάσισα να αποκτήσω πάλι την πρώτη μου εκείνη αγάπη και να που τελικά το ξαναζώ!!!
Μια λυγερή γαλλιδούλα που έχει το ίδιο όνομα με πλησίασε. Το αίσθημα αμοιβαίο, άρχισα να ξαναζώ εκείνες τις πρώτες βόλτες μαζί της και αυτή να με συνοδεύει στις περιηγήσεις μου ακριβώς όπως και η αδελφούλα της όταν ήμουν παιδί, ελπίζω να μην φύγεις ποτέ ξανά από κοντά μου…

Χαιρετω κι εγω τη παρεα με τη σειρα μου.

Αυτα που περιγραφει ο yellow απο πανω,
φωτογραφιζουν αριστα το τι μπορει να σημαινει
για καποιον "ενδιαφερον για κλασσικα ποδηλατα".
Νομιζω οτι δεν εχει κανει με το αν και κατα ποσο
τα Mercier (και τα καθε Mercier) ειναι καλα ή οχι.
Εχει να κανει με το βλεμμα του παιδιου κολλημενο
σε ενα ποδηλατο πισω απο μια βιτρινα.

Ευχομαι τα καλυτερα για το εγχειρημα αυτο.

Με το δικο μου προχωραω.
Με επιασε ο προκοπης μια μερα
και το ελυσα σχεδον ολο
Το καθαρισα
Του εβγαλα τα νικελοφυλλα
και φανηκε απο κατω original χρωμιο
Καθαρισμα, μονταρισμα, σεταρισμα και εφυγα

'Ετσι ξαφνικά...απάντηση στην ερώτηση πως και ασχολήθηκα με το
παληό-κλασικό ποδήλατο.

Εγώ,που μέχρι πέρσυ,δεν θυμάμαι να είχα πιάσει εργαλεία στα χέρια μου
με εξαίρεση το κατσαβίδι για τα άκρως απαραίτητα στα φωτιστικά.

Πρίν ένα χρόνο λοιπόν, μετά από πολύμηνο παρακάλι της μητέρας μου
πήγα στο πατρικό μου να καθαρίσω τις αποθήκες.
Αποθήκες, που νόμιζα ότι ήξερα,γιατί όλο και κάποιο άχρηστο ξεφόρτωνα εκεί.

Αποθήκες που στο άνοιγμα της σαραβαλόπορτας, λες και με μιας ήρθε ο κόσμος
ανάποδα.Σε παληοκαιρισμένες ξύλινες κούτες σωριασμένα άτακτα και τακτικά
κλειδιά για μηχανές (lammbretta li 150,servetta jet 200)και για ποδήλατα.

Και έτσι ξαφνικά έπεσα με τα μούτρα ...στη ποίηση!
Να γεύομαι και να μεθώ, να προσπαθώ να ρουφήξω ως το το μεδούλι την ιστορία τους και τη ταλαιπωρία τους.

Να καθαρίζω,να καθαρίζω να φέρω δουλειά στο σπίτι μου(ένα σαβ/κο δεν μου ήταν αρκετό)να προσπαθώ να βρω τη μάρκα τους το ονοματάκι του βρε αδερφέ!

Κι ένα ζευγάρι λεβιέδες ελαστικών που σιγά σιγά φανερώθηκε το ονοματάκι του, dunlop,όταν ο πατέρας μου είχε και επιδιόρθωνε το δικό του κουρσάκι(δεκαετία 40-50).

Άλλα τα καθάριζα απ τη σκουριά άλλα τάφηνα όπως είναι,δίχως λόγο και αιτία.

Και ένα ωραίο πρωινό μου λέει η γυναίκα μου απ το τηλέφωνο:Μιας και όπως λες, είσαι στη μάνα σου και καθαρίζεις τις αποθήκες, δεν μου φτιάχνεις και το ποδήλατο που τόχουμε τόσα χρόνια παρατημένο στο λεβητοστάσιο?

Χωρίς να τις πω τίποτα, επί τρείς μήνες έλυσα, καθάρισα, έντυσα το ποδήλατο και παραμονή των Χριστουγέννων (Γερμανικό έθυμο) κάτω απ το Χριστουγενιάτικο δένδρο ξανάνθιζε το γυναικείο rallmαr Ιταλιδούλα ντελικάτι.
Και ένα χρόνο τώρα συνεχίζω ακατάπαυστα να ξεπαγώνω και να στήνω (όσο μπορώ βέβαια)στα πόδια τους, ποδήλατα, για άλλους ...ραμολιμέντα!

Να καμαρώνω και να φτερουγίζει η καρδιά μου να τα βλέπω πάλι στους δρόμους

Λυπάμαι άν το χώρο που μου διαθέσατε το εξέλαβα ως χώρο διηγήματος,αλλά
μάλλον βρήκα αφορμή να μοιράσω τα συναισθήματά μου για το έτσι ξαφνικά.

Αν και,τώρα που μούρχονται όλα τακτοποιημένα στο μυαλό, το έτσι ξαφνικά
δεν είναι τόσο ξαφνικά. Καιρό τώρα στο πορτοφόλι μου, κάτω απ τις φωτογραφίες με τι κόρες μου και με τον αδελφό μου να κάνουμε ποδήλατο στη δεκαετία του 60,δυό άλλες φωτογραφίες βρίσκονται.του κάτοχου του αμύθητου θυσαυρού που βρίσκεται στις αποθήκες, του πατέρα μου

Uploaded with ImageShack.us

Uploaded with ImageShack.us

Καλημέρα, ήρθε η ώρα να γράψω και εγω για τις μεγάλες μου αγάπες,η αλήθεια είναι οτι άργησα να γράψω γιατί όποτε ξεκινούσα να γράψω, οι άλλες μου πολυ μεγάλες αγάπες με διακόπτανε,μιλάω για την γυναίκα μου,όλο και κάτι τις ερχότανε στο μυάλο για ψώνια,ευτυχώς εχω και το HUMBER πού είναι υπομονετικό και δε μου λεγε ποτέ οχι για δουλειά,που λόγος για σύνταξη ούτε να το παραδεχτεί, δεν ειναι σαν και μένα που απο τα 35 σκέφτομαι πόσα θα πάρω και πότε θα την πάρω καταναλωνόντας ώρες ατελείωτες συζητήσεων και χάνοντας το νόημα της ζωής.Η άλλη μου πολύ τεράστια αγάπη ειναι ο γίοκας μου,15 μηνών,με το που με βλέπει με το LAPTOP λες και τον τσιμπάει μύγα,ερχεται και το κλείνει δείχνοντας με το δαχτυλάκι του χεριού του,αυτό το γιαλυστερό μαύρο που τον κάνει βόλτα στην παραλία,και το χαμογελό του τεράστιο κάνοντας και μένα να γελάω με τα λιγοστά δοντάκια που εχει.Τελειώνοντας τη βόλτα ο μικρούλης παει για ύπνο να συνεχίσει την βόλτα του με το ποδήλατο οδηγώντας το ο ίδιος και το ποδήλατο παίρνει τη θέση του μέσα στο σπίτι.
Η αγάπη για τα παλιά ποδήλατα δεν θυμάμαι καν ποτε μου γεννήθηκε γιατι μεγάλωσα με αυτά τα ποδήλατα,και ιδίως με τα HUMBER the aristocrat of all bicycle,με το διπλή βούρτσα σκέτη απόλαυση.Τα λέμε σύντομα με φωτογραφίες.

Καλησπέρα σε όλη την παρέα,

από τότε που θυμάμε τον εαυτό μου ,τον θυμάμε να μην πετάω τίποτα ,ότι μου χάριζαν ή μου δίναν το φύλαγα σαν κόρη οφθαλμού.Μεγάλη αδυναμία από παιδί ήταν το ποδήλατο,η απόκτηση του σε έκανε να αισθάνεσαι ότι μεγάλωσες,δεν ξεχνώ ποτέ την πρώτη μου τούμπα όταν ο πατέρας μου έβγαλε την αριστερή βοηθητική ρόδα για να μάθω χωρίς αυτές ,και το περιέργο ποτέ μου δεν έκλαψα μετά απο πέσιμο από ποδήλατο.

Πέρασαν πολλά ποδήλατα από τα χέρια μου αλλά ένα ήταν αυτό για το οποίο βιαζόμουν να μεγαλώσω ,να καταφέρω να φτάσω το τιμόνι του για να μπορώ να κάνω βόλτα μόνος μου και όχι ως συνεπιβάτης στην σχάρα του βλέποντας την πλάτη του πατέρα μου.Ήταν ένα τεράστιο goebel ο "γολιαθ" οπως το λέγαμε με τους φίλους μου.

Πέρασαν τα χρόνια ο "γολιάθ" παρέμενε υπομονετικά στην αποθήκη του παππού στο χωριό με την παρέα του ,το παλιό μας αμάξι ,τα άλλα ποδήλατα και πολλά άλλα πράματα που ποτέ δεν πέταξα γιατί πίστευα ότι όλα κάτι έχουν να σου πουν .

Δεν έχει πολύ καιρό που αποφάσισα να ξαναζωντανέψω τους παλιούς μου φίλους, αλλά μη ξέροντας πως να ξεκινήσω έπεσα στη παρέα σας.
Ήδη έχω χρησιμοποιήσει πολλές πληροφορίες σας κ σύντομα θέλω να πιστεύω ότι θα μπορέσω να ανεβάσω φωτογραφίες από τους δίκυκλους φίλους μου.

Καλημέρα και από μένα.

Ασχολούμε με τα "παλία" γιατί μου τη σπάει η "μιας χρήσης" λογική των αντικειμένων που παράγει η σημερινή ύπερ βιομηχανοποιημένη παραγωγή των σχιστομάτιδων και των εταιριών-για κλάματα. Είναι τραγικό το γεγονός ότι ακόμα και τα ρούχα, τα αγοράζει η μεγάλη πλειοψηφία των καταναλωτών για σεζόν (ούτε καν για έτος), ρούχα που και να θες να κρατήσεις την επόμενη χρονιά διαλύονται στο 10ο πλύσιμο.

Έχω το ίδιο αμάξι από το 1995 που πειρα το δίπλωμα, είκοσι ετών τότε (το αμάξι) και σκοπεύω να με θάψουν σε αυτό..... δίνοντας ένα παράδειγμα για τον τρόπο σκέψης μου.

Στο ποδήλατο πήδηξα από τον χώρο της κλασικής μοτοσυκλέτας αρχικά για οικονομικούς λόγους, είναι αδύνατο να συντηρίσεις οχήματα σε αυτό το καθεστός, βρήκα όμως μια νέα αγαπημένη απασχόληση και το σημαντικότερο μια πολυ καλύτερη φυσική κατάσταση.

Κινούμε αποκλειστικά σχεδόν με ποδήλατο και μαζεύω ότι "παλιατζούρα" βρω για να τη σώσω από το χυτήριο και να την φτιάξω. Είπαμε, λεφτά για "συλεκτικά" και τέτοια δεν παίζουν, απότε αφήνω την ανακάλυψη ποδηλάτων στην τύχη και όχι στο παχύ πορτοφόλι.

Αυτά

Εάν το ερώτημα θα ήταν, πια η σχέση σας με τα κλασικά… θα απαντούσα απλά, ερωτική. Δεν θυμάμαι από πότε άρχισαν να μου αρέσουν αυτά τα ποδήλατα…. και δεν ξέρω που θα σταματήσει, καθώς κάθε φορά που βρίσκομαι μπροστά σε ένα …. είναι σαν την πρώτη φορά, και ας έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε. ….. το παράξενο είναι ότι δεν μου αρέσει τίποτα άλλο παλαιό, παρά μόνο ποδήλατα.
Ως προς το ερώτημα, ‘’τα ενδιαφέροντα σας ως προς τα κλασικά’’ θα απαντήσω πως είναι όλα τα ποδήλατα, παιδικά, τρίκυκλα, αντρικά, γυναικεία ακόμα και πατίνια …. μα πάνω από όλα η προσωπική ιστορία του κάθε ποδηλάτου. Η ιστορία είναι αυτή που τους δίνει ψυχή…. αυτό που τα μετατρέπει από αντικείμενα, σε οντότητες…. Έχω ανταλλάξει ή και πουλήσει ποδήλατα, διπλά ή τριπλά για να μπορέσω να συντηρήσω ή να αποκτήσω κάποιο άλλο …. με ενδιαφέρει πολύ να τα βλέπω καμαρωτά στους νέους ιδιοκτήτες τους…. δεν θα αποχωριζόμουν ποτέ όμως ένα ποδήλατο που θα γνώριζα την ιστορία του….
Δεν θα μακρηγορήσω άλλο καθώς τα ενδιαφέροντα και η σχέση μου με αυτά τα ποδήλατα, είναι καταγεγραμμένες με λεπτομέρειες στο thread ‘’η συλλογή μου με αναπαλαιωμένα ‘’