...και συγγνωμη για την καταχρηση του thread, αλλα θεωρωντας πως ειναι το καταλληλοτερο για να το ανακοινωσω, σαν σημερα, πριν 100 χρονια, γεννηθηκε ο Robert Doisneau.
Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν το Σεπτέμβρη του 2009 στην Άνδρο.
Το σπίτι που μας ξεκούραζε επί 17 χρόνια το εγκαταλείψαμε λόγω κρίσης το Μάρτιο με το φορτηγό να μας μεταφέρει ακριβώς τη μέρα των γεννεθλίων μου: 8/7/1995-30/3/2012.
Το "μαύρο φτερό" κατεβαίνει τις σκάλες φορτωμένο με ψώνια απ’ τη Χώρα. Κλάπηκε το Νοέμβριο 2009 απ’ την αποθήκη.
Ο νυσταγμένος Λαφίτ μας υποδέχεται μετά τη βόλτα στη Χώρα, μπροστά στην κουζίνα του σπιτιού. Πέθανε παραμονή Χριστουγέννων του 2009 από καρκίνο στο συκώτι. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που χάρηκε το χωριό που τόσο αγαπούσε. Τα σημάδια της αρώστιας ήταν εκεί. Τα παρεξηγήσαμε για γειρατιά. Δεν ξέραμε ακόμα. Μάθαμε όταν γυρίσαμε τι πραγματικά του συνέβαινε και “βαριόταν” να τρέξει στις βόλτες ή να τσακωθεί με τα σκυλιά του χωριού.
Κι αφού κλάπηκε το “μαύρο φτερό” ήρθε μετά από πολλούς αφόρητους μήνες, μέσα στο 2010, ο "coalminer”. Σκληρό καρύδι. Ξέρετε απ’ αυτούς που ρίχνουν κυβερνήσεις!!! άμα δεν κατέβουν να δουλέψουν στα έγκατα της γης. Εδώ μόλις έχει βγει απ’ το κουτί του ασυγκράτητος. Αχ βρε Φρειδερίκο, μ’ είχε φάει η καθυστέρηση των εισαγωγών. Η κρίση και στην αγορά ποδηλάτου προ των θυρών.
Και ιδού το παληκάρι που ξεκουράζεται στο Φλοίσβο σε μια απ’ τις πρώτες βόλτες του.
Κι επειδή εμείς οι κυρίες δεν μπορούμε χωρίς το κιτς μας.
Κι επειδή μέχρι να έρθει ο “ανθρακωρύχος” μου κάπως έπρεπε κι εγώ να κινούμαι εκ του ασφαλούς (λεφτουδάκια είχαμε ακόμα), ιδού το μίνι τρακτεράκι που μας έχει ξελασπώσει έκτοτε στα δύσκολα. Εκεί δηλαδή που αν αφήσεις ποδήλατο έξω θα το βρείς φυτίλια ή άφαντο. Εδώ το βλέπετε να μερεμετίζεται με σακούλες (πάντα ένα φόρτωμα το έχω) στο σταντ του χειρουργείου, εχμ! δηλαδή του πάγκου εργασίας στο σέρβις του Φρειδερίκου.
Το καλοκαιράκι του 2010 ήρθε και η Ροζαλία, όταν ο πατέρας της θεώρησε πως του παραήταν μικρή για τις εξορμήσεις του, μου την σενιάρισε και μ’ έβαλε κι εμένα στην κουρσομανία. Αμάν Παναγία μου. Έφαγε η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι. Προχτές την “ίππευσα” με την αναιμία στα χίλια και πήγα Καλλιθέα στην άρρωστη μαμά. Ανέβηκα τη γέφυρα του Ταύρου στο φουλ κι αγόγγυστα. Ζαλάδα ζαλάδα, αλλά, αγαπητοί, Ροζαλία είν’αυτή. Δεν κωλώνει πουθενά. Εδώ ξεκουράζεται που αλλού, παρά στην παραλία;
Και για να μην ξεχνάμε και τις καμπάνιες για τον καταραμένο καρκίνο του μαστού, ιδού η πολύ καλή σέλα της Ροζαλίας. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου!
και φυσικά να τι έβλεπε η Ροζαλία εκείνο το πρωϊνό!
Η πάει παντού (multigo) “μαύρη καλονή”, πού γλύτωσε απ’ την επέλαση των κλεφτών στην αποθήκη. Την άφησαν για τη δεύτερη φορά (μαύρο φίδι που τους έφαγε). Εδώ σ’ ένα από τα ημερήσια ταξιδάκια της στην Αίγινα ξεκουράζεται δίπλα σε μια ψαροταβέρνα. Μυρίζει αλλά δεν τρώει. Απλά ξεκουράζεται, πίνει νεράκι, τραβάει φωτογραφίες...
σαν κι αυτή.
Εδώ γυρίζοντας στο λιμάνι του Πειραιά οι παλιές αποθήκες και λοιποί χώροι που έχουν “ησυχάσει” πια. Απλά θυμήθηκα την παιδική μου ηλικία όπου ταξιδεύαμε όλη νύχτα απ’ την Άνδρο με πλοία όπως το Μοσχάνθη και το Δέσποινα (δεκαετία του ’60) κι αυτή ήταν μια ζωντανή αποβάθρα τότε...
Τώρα που δεν έχουμε λεφτά πια, ακόμα και στο δρόμο αν βρεθώ, τα παιδιά πιο πάνω και η κούκλα που διαδέχτηκε τον Λαφίτ θα είναι πάντα μαζί μου. Σημείωση: ξέρει όλα τα ποδήλατα, πού και πώς πάει το καθένα. Σαλτάρει όταν δουλεύει το προπονητήριο, ν’ ανέβει κι αυτή στη Ροζαλία. Κυρίες και κύριοι μια επίδοξη ποδηλάτισσα; Η Μάϊντα σας στέλνει ένα απ’ τα καλύτερα χαμόγελά της:
scrabler, πού είσαι, ακόμα δεν έβαψες τ΄ αβγά; Καλά μόνο μ΄ αυτές νομίζεις θα τη βγάλεις καθαρή;
Όθρυς, 9 Αυγούστου 2003:
Προσωπικά δε γιορτάζω Πάσχα και τέτοια, και αυτές τις μέρες τις βλέπω σαν ευκαιρία να βρεθώ έξω στην ελληνική φύση. Ξεκολλήστε από τους καναπέδες και τις καρέκλες και προσεγγίζοντας τους ελεύθερους χώρους με ποδήλατο, τα ερεθίσματα είναι τόσο άμεσα που σε πνίγουν οι εμπειρίες και βλέπεις πράγματα που αν πήγαινες με αμάξι θα τα έχανες. Παραπάνω τέθηκε ότι μπορούμε να δημοσιεύσουμε και φωτο που τραβήχτηκαν χάριν του ποδηλάτου αλλά έτσι αν θα καραγεμίζαμε, ενδεικτικά λοιπόν δύο συνδέσμους, εδώ κι εδώ, αυτές οι φωτο μόνο με ποδήλατο θα μπορούσαν να τραβηχτούν. Με αυτή την έννοια λοιπόν που το βάζω Καλό Πάσχα από μένα - τέτοιο Πάσχα σας εύχομαι.
Ειχα λοιπόν, τη φαεινή ιδέα να βάλω από μια φωτογραφία ανα εποχή... τελικά όμως κατάλαβα οτι όταν ταξιδεύεις με το ποδήλατο, οι εποχές κάπως μπερδεύονται...Να λοιπόν μερικές φωτογραφίες σε εποχή που λέγεται "άνοιξη"..
και για να μη νομίζουμε οτι "άνοιξη πλέον δεν υπάρχει όπως την ξέραμε.."..να και :
Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από την εποχή που λέμε "χειμώνας" όταν όλα τα χρώματα είναι μουντά και μας πιάνει κατάθλιψη....
Αστους ρε στρουφ να πυροβολούνε με ότι έχουνε, κάποτε θα τελειώσουνε και οι οβίδες και οι σφαίρες τους. Τότε θα κυριαρχήσουμε εμείς που πολεμάμε με τις πέτρες... γιατί οι πέτρες μας βρίσκονται παντού και δεν τελειώνουν ποτέ!
Επιφυλάσσομαι για μετά το μαγείρεμα και το μεσημεριανό φαγητό αγαπητέ μου. Σίγουρα έχουμε συναντηθεί μια και συχνάζουμε στα ίδια μέρη! Περίμενε έρχεται!
Άλιμος (Όστρια)
...και συγγνωμη για την καταχρηση του thread, αλλα θεωρωντας πως ειναι το καταλληλοτερο για να το ανακοινωσω, σαν σημερα, πριν 100 χρονια, γεννηθηκε ο Robert Doisneau.
Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν το Σεπτέμβρη του 2009 στην Άνδρο.
Το σπίτι που μας ξεκούραζε επί 17 χρόνια το εγκαταλείψαμε λόγω κρίσης το Μάρτιο με το φορτηγό να μας μεταφέρει ακριβώς τη μέρα των γεννεθλίων μου: 8/7/1995-30/3/2012.
Το "μαύρο φτερό" κατεβαίνει τις σκάλες φορτωμένο με ψώνια απ’ τη Χώρα. Κλάπηκε το Νοέμβριο 2009 απ’ την αποθήκη.
Ο νυσταγμένος Λαφίτ μας υποδέχεται μετά τη βόλτα στη Χώρα, μπροστά στην κουζίνα του σπιτιού. Πέθανε παραμονή Χριστουγέννων του 2009 από καρκίνο στο συκώτι. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που χάρηκε το χωριό που τόσο αγαπούσε. Τα σημάδια της αρώστιας ήταν εκεί. Τα παρεξηγήσαμε για γειρατιά. Δεν ξέραμε ακόμα. Μάθαμε όταν γυρίσαμε τι πραγματικά του συνέβαινε και “βαριόταν” να τρέξει στις βόλτες ή να τσακωθεί με τα σκυλιά του χωριού.
Κι αφού κλάπηκε το “μαύρο φτερό” ήρθε μετά από πολλούς αφόρητους μήνες, μέσα στο 2010, ο "coalminer”. Σκληρό καρύδι. Ξέρετε απ’ αυτούς που ρίχνουν κυβερνήσεις!!! άμα δεν κατέβουν να δουλέψουν στα έγκατα της γης. Εδώ μόλις έχει βγει απ’ το κουτί του ασυγκράτητος. Αχ βρε Φρειδερίκο, μ’ είχε φάει η καθυστέρηση των εισαγωγών. Η κρίση και στην αγορά ποδηλάτου προ των θυρών.
Και ιδού το παληκάρι που ξεκουράζεται στο Φλοίσβο σε μια απ’ τις πρώτες βόλτες του.
Κι επειδή εμείς οι κυρίες δεν μπορούμε χωρίς το κιτς μας.
Κι επειδή μέχρι να έρθει ο “ανθρακωρύχος” μου κάπως έπρεπε κι εγώ να κινούμαι εκ του ασφαλούς (λεφτουδάκια είχαμε ακόμα), ιδού το μίνι τρακτεράκι που μας έχει ξελασπώσει έκτοτε στα δύσκολα. Εκεί δηλαδή που αν αφήσεις ποδήλατο έξω θα το βρείς φυτίλια ή άφαντο. Εδώ το βλέπετε να μερεμετίζεται με σακούλες (πάντα ένα φόρτωμα το έχω) στο σταντ του χειρουργείου, εχμ! δηλαδή του πάγκου εργασίας στο σέρβις του Φρειδερίκου.
Το καλοκαιράκι του 2010 ήρθε και η Ροζαλία, όταν ο πατέρας της θεώρησε πως του παραήταν μικρή για τις εξορμήσεις του, μου την σενιάρισε και μ’ έβαλε κι εμένα στην κουρσομανία. Αμάν Παναγία μου. Έφαγε η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι. Προχτές την “ίππευσα” με την αναιμία στα χίλια και πήγα Καλλιθέα στην άρρωστη μαμά. Ανέβηκα τη γέφυρα του Ταύρου στο φουλ κι αγόγγυστα. Ζαλάδα ζαλάδα, αλλά, αγαπητοί, Ροζαλία είν’αυτή. Δεν κωλώνει πουθενά. Εδώ ξεκουράζεται που αλλού, παρά στην παραλία;
Και για να μην ξεχνάμε και τις καμπάνιες για τον καταραμένο καρκίνο του μαστού, ιδού η πολύ καλή σέλα της Ροζαλίας. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου!
και φυσικά να τι έβλεπε η Ροζαλία εκείνο το πρωϊνό!
Η πάει παντού (multigo) “μαύρη καλονή”, πού γλύτωσε απ’ την επέλαση των κλεφτών στην αποθήκη. Την άφησαν για τη δεύτερη φορά (μαύρο φίδι που τους έφαγε). Εδώ σ’ ένα από τα ημερήσια ταξιδάκια της στην Αίγινα ξεκουράζεται δίπλα σε μια ψαροταβέρνα. Μυρίζει αλλά δεν τρώει. Απλά ξεκουράζεται, πίνει νεράκι, τραβάει φωτογραφίες...
σαν κι αυτή.
Εδώ γυρίζοντας στο λιμάνι του Πειραιά οι παλιές αποθήκες και λοιποί χώροι που έχουν “ησυχάσει” πια. Απλά θυμήθηκα την παιδική μου ηλικία όπου ταξιδεύαμε όλη νύχτα απ’ την Άνδρο με πλοία όπως το Μοσχάνθη και το Δέσποινα (δεκαετία του ’60) κι αυτή ήταν μια ζωντανή αποβάθρα τότε...
Τώρα που δεν έχουμε λεφτά πια, ακόμα και στο δρόμο αν βρεθώ, τα παιδιά πιο πάνω και η κούκλα που διαδέχτηκε τον Λαφίτ θα είναι πάντα μαζί μου. Σημείωση: ξέρει όλα τα ποδήλατα, πού και πώς πάει το καθένα. Σαλτάρει όταν δουλεύει το προπονητήριο, ν’ ανέβει κι αυτή στη Ροζαλία. Κυρίες και κύριοι μια επίδοξη ποδηλάτισσα; Η Μάϊντα σας στέλνει ένα απ’ τα καλύτερα χαμόγελά της:
Καλημέραααααα!!!
scrabler, πού είσαι, ακόμα δεν έβαψες τ΄ αβγά; Καλά μόνο μ΄ αυτές νομίζεις θα τη βγάλεις καθαρή;
Όθρυς, 9 Αυγούστου 2003:
Προσωπικά δε γιορτάζω Πάσχα και τέτοια, και αυτές τις μέρες τις βλέπω σαν ευκαιρία να βρεθώ έξω στην ελληνική φύση. Ξεκολλήστε από τους καναπέδες και τις καρέκλες και προσεγγίζοντας τους ελεύθερους χώρους με ποδήλατο, τα ερεθίσματα είναι τόσο άμεσα που σε πνίγουν οι εμπειρίες και βλέπεις πράγματα που αν πήγαινες με αμάξι θα τα έχανες. Παραπάνω τέθηκε ότι μπορούμε να δημοσιεύσουμε και φωτο που τραβήχτηκαν χάριν του ποδηλάτου αλλά έτσι αν θα καραγεμίζαμε, ενδεικτικά λοιπόν δύο συνδέσμους, εδώ κι εδώ, αυτές οι φωτο μόνο με ποδήλατο θα μπορούσαν να τραβηχτούν. Με αυτή την έννοια λοιπόν που το βάζω Καλό Πάσχα από μένα - τέτοιο Πάσχα σας εύχομαι.
Τραβηγμένη στο πανεπιστήμιο της Πάτρας, γυρίζοντας από μάθημα, την ημέρα που πέθανε ο Richard Wright
Το παλιό Velosolex του πατέρα μου. Και το κειμενάκι που συνόδευε την φωτογραφία στο παλιό μου μπλογκ: http://mor-fe-as.blogspot.com/2009/02/blog-post_26.htm
Ασπρόμαυρο ηλιοβασίλεμα στην Σαμοθράκη το 2009. Μια βδομάδα με τα ποδήλατα, γυρίσαμε όλο το νησί. http://mor-fe-as.blogspot.com/2009/08/blog-post_23.html
Για τις μέρες που ήρθαν, έρχονται κ σε αυτούς που θα ψηφίσουν τους αυτιστικούς
Τηλεμεταφορά...γατακια
μετά από μερικά τσίπουρα επιστράτευσα όλο μου το καλλιτεχνικό ταλέντο, και έβγαλα αυτήν με το κινητό
Ασχετο λιγο με το θεμα,
αλλα σχετικο με κατι σκυλια
που παιξαν στην αρχη του thread.
Άλμα στα ουγγαρεζικα σημαινει "μηλο"
Τοσο καθαρη φωτο
μετα απο τσιπουρα
σιγουρα ειναι ταλεντο.
Και τα σαγονια ετοιμα για ορθοπεταλιες
Ακριβώς τη στιγμή που που πάτησα το κουμπάκι να βγάλω φωτογραφία κάποιος με πήρε τηλέφωνο και ή δόνηση λειτούργησε ως σταθεροποιητής.
Πεφτω και περνω
είδα τόσες όμορφες φωτό παραπάνω, που δίστασα να δείξω αυτή. Μου αρέσει όμως το θέμα (η σιταποθήκες και το λίμπερτυ) και έτσι...
Ειχα λοιπόν, τη φαεινή ιδέα να βάλω από μια φωτογραφία ανα εποχή... τελικά όμως κατάλαβα οτι όταν ταξιδεύεις με το ποδήλατο, οι εποχές κάπως μπερδεύονται...Να λοιπόν μερικές φωτογραφίες σε εποχή που λέγεται "άνοιξη"..
και για να μη νομίζουμε οτι "άνοιξη πλέον δεν υπάρχει όπως την ξέραμε.."..να και :
Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από την εποχή που λέμε "χειμώνας" όταν όλα τα χρώματα είναι μουντά και μας πιάνει κατάθλιψη....
και για προσωρινό κλείσιμο.... βάζω έναν:
Αστους ρε στρουφ να πυροβολούνε με ότι έχουνε, κάποτε θα τελειώσουνε και οι οβίδες και οι σφαίρες τους. Τότε θα κυριαρχήσουμε εμείς που πολεμάμε με τις πέτρες... γιατί οι πέτρες μας βρίσκονται παντού και δεν τελειώνουν ποτέ!
@scrabler
Επιφυλάσσομαι για μετά το μαγείρεμα και το μεσημεριανό φαγητό αγαπητέ μου. Σίγουρα έχουμε συναντηθεί μια και συχνάζουμε στα ίδια μέρη! Περίμενε έρχεται!
@scrabler :
γαμάτη!
@scrabler
Να και η δική μου λίγα μέτρα πιο μετά απ’ τη δική σου...
Νά 'μαι και εγώ με μια δεύτερη, τραβηγμένη στην Ισπανία!
Χειμωνιάτικο βράδυ,
διαβαζοντας τοιχους,
πηγαίνοντας για μπύρα...
...παλι τα ιδια. Εχω μαλλιασει ολοκληρος να του το λεω...
...Θα σ'το δειξω τελευταια φορα αχαιρευτε:
Στο'χω πει εκατο φορες, τους κολλιεδες τους ΣΦΙ-ΓΓΟΥ-ΜΕ!!!
Ρε τι εχω παθει μ'αυτο το βοηθο που εχω μπλεξει!!!
Αυτος ειναι ο Robert Doisneau που λες πιο πανω;