Διαγραφή

ΔΙΑΓΡΑΦΗ

Πάνε μήνες που χώρισαν πια. Η Λένα το πήρε απόφαση. Δε θα τον ξαναδει. Προσπάθησε να τον ξορκίσει, να τον ξεχάσει..

Έγραψε τ όνομά του σ ένα μικρούτσικο χαρτί, το δίπλωσε και έψαξε για κουτάκι. Ένα τόσο δα, ίσα ίσα να χωράει ένα δαχτυλίδι . Το άνοιξε να το διαβάσει μια τελευταία φορά, πριν το κρύψει βιαστικά στο συρτάρι του γραφείου της. Μια αβέβαιη, ένοχη γραφή, σε μικροσκοπικά κεφαλαία . ‘’ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ’’. Όσο πιο μικρά τα γράμματα, τόσο πιο κρυφά, σκέφτηκε.
Το είχε διαβάσει πριν λίγο καιρό σ ένα αστυνομικό μυθιστόρημα . Πώς ήταν ο τίτλος…θα τον θυμηθεί. Σύμφωνα με μια θεωρία της ψυχιατρικής, όταν κλείσεις σε κουτί και σε συρτάρι αυτό που στοιχειώνει τη σκέψη σου, το βοηθάς να εξαφανιστεί. .Φαίνεται πως η πράξη λειτουργεί συμβολικά..
Το δοκίμασε ο αστυνομικός επιθεωρητής Γουέξφορντ χωρίς αποτέλεσμα.
. Η μορφή του μικρόσωμου δολοφόνου με τα παγωμένα γαλάζια μάτια παρέμενε καρφωμένη στο νου του.
Ματαίως το δοκίμασε κι εκείνη.
Θυμήθηκε τον τίτλο, ήταν η ΄΄Εμμονή΄΄, ένα από τα βιβλία της λέσχης ανάγνωσης.

Κάθε φορά που περπατούσε μόνη στο δρόμο , όπως καθένας πρεπατάει και η σκέψη περιπλανιέται, η ίδια φράση της ερχόταν πάντα, χωρίς προσπάθεια να την νοερά ανασύρει, σχεδόν αυτόματα. ΄΄Α, ρε Παναγιώτη…΄΄ Έτσι, σαν αναστεναγμός. Καμιά φορά το προχωρούσε λίγο, ή μάλλον προχωρούσε από μόνο του. ΄΄Αν ήθελες εσύ…΄΄

Κι ύστερα, μπορούσε να ξεχάσει, με τόσες καλά κρυμμένες υπομνήσεις γύρω της;

Άνοιγε το ντουλάπι της κουζίνας να πάρει κούπα για καφέ, της έγνεφε η κόκκινη κούπα με το κεφάλι του Θρύλου. ΄΄Αυτό είναι του μικρού΄΄, της είχε πει , και είχε χαρεί τότε. Μ αυτήν έπινε ο μικρός γάλα με Caotonic, την είχε σπάσει και λίγο στο χείλος. Super Caotonic ονόμαζε ο Παναγιώτης το γιο της, καθώς τον φανταζόταν πάντα πιο μικρό και πιο αθώο απ ό τι ήταν. Είναι η σχέση που δεν πρόλαβε να χτίσει με το δικό του αγόρι, που μεγάλωσε μακριά του, ερμήνευε πρόθυμα εκείνη.τα εσώψυχά του.
Η επόμενη παγίδα την περίμενε στοχωλάκι, πάνω στη συρταριέρα η μινιατούρα μιας Harley μοτοσυκλέτας. Μαύρη, λαμπερή, με το βερνίκι της. ΄΄Αυτή είναι για τον μικρό, Λένα΄΄, της είχε πει. Εκείνη την πρόσεχε και την είχε περί πολλού, καθώς τη θεωρούσε δική της. Της είχε βρει και αναβάτη, έναν τόσο δα Ισπανό Playmobil, τον έστηνε όρθιο πάνω στη σέλα της Harley, κι αυτός έπεφτε.

Τελευταία τρικλοποδιά, μόλις έβγαινε από την πόρτα του κήπου, η στάση. Από δω έφευγε –κι ακόμα φεύγει- εκείνο το λεωφορείο.
΄΄Πού θα κατέβω;΄΄ τον ρωτούσε. ΄΄Θα σε περιμένω στον Τροχονόμο, μωρό μου΄΄. Ούτε ήξερε πως υπήρχε τέτοια στάση.Από τότε, κάθε φορά που βλέπει αυτό το δρομολόγιο, τα υγρά της μάτια βλέπουν το Λεωφορείο ο Πόθος να φεύγει. Φαντάζεται ότι κάθε επιβάτης μέσα εκεί έχει ένα χτυποκάρδι σαν το δικό της, ότι μετράει τις στάσεις και τα δευτερόλεπτα μέχρι τον ΄΄Τροχονόμο΄΄.

Μην πιστέψει κανείς ότι η επιχείρηση-λήθη έχει ελπίδα επιτυχίας.
Μόνο στον υπολογιστή της είναι αμετάκλητη η ΔΙΑΓΡΑΦΗ.