Περνάω στο δρόμο
κι ακούω το πιάνο σου.
Σκίζεται η ψυχή μου
σαν χαρτί, κομμάτια.
Μην τη σκορπάς
τη σονάτα του φεγγαριού
έτσι στο δρόμο.
Παίξε μόνο για μένα.
Μην τα σκορπάς
τα κομμάτια της ψυχής μου
από το παράθυρο.
Παίξε μόνο για μένα.
[Αύγουστος 1991]
Categories:
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
πολύ ωραία το περιέγραψες, μπράβο σου.
Η σονάτα φεγγαριού και τη ψυχή μου έσκισε, μολονότι έσπασα τα δάχτυλά όταν προσπαθούσα να πιάσω τις οκτάβες με το αριστερό χέρι...
(Όταν αρχίζεις να παίξεις το πιάνο στα 14 σου χρόνια, τα χέρια μεγάλωσαν στενά.)
Σου εύχομαι κάθε καλό
Εσύ προσπάθησες να μάθεις πιάνο και μπράβο!
Εγώ έμεινα πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής της μουσικής αυτής.
Όχι απλά καλό...υπέροχο!
Χτύπησε στο κέντρο και τις δικές μου «χορδές».
Είναι ωραίο όταν αγγίζουν κάποιον αυτά που γράφεις.
Πιο παλιά, νεαρή φοιτητριούλα [θυμήθηκα το Σαββόπουλο τώρα] άκουγα πολλή κλασική μουσική, τώρα μόνο όταν τύχει, αλλά πάντα με την ίδια συγκίνηση.