πάρε κι ένα making of the meatballs:
μισό κιλό κιμά μοσχαρίσιο+μισό κιλό κιμά χοιρινό=1 κιλό αχταρμά κιμά,
δύο μέτρια κρεμμύδια και δύο σκορδάκια ψιλοκομμένα,
δύο αυγά, λίγο γάλα, λίγο λαδάκι, αλάτι (πιπέρι αν κάνει κέφι κανείς, εγώ λόγω στομαχιού δεν βάζω), μαϊντανό, δυόσμο, λίγο κοπανισμένο γλυκάνισσο ή λίγο ούζο (εγώ το αποφεύγω για τους ίδιους λόγους),
το μυστικό όμως είναι η χρήση κρητικών παξιμαδιών κρίθινων "το Μάνα”, αντί για μπαγιάτικο ψωμί και κουραφέξαλα...
καλό ζύμωμα, άφημα να δέσει το μίγμα κανένα τέταρτο της ώρα, πλάσιμο σε μικρά στρογγυλά μπαλάκια, μεγέθους που να βουλώνουν μάτι, τηγάνι σε καλό ελαιόλαδο, που να ανανεώνεται και να μην συσσωρεύει καμμένα άλευρα κ.λ.π απομεινάρια...
and enjoy your meatballs!
Ερώτημα κι απορία ωστόσο. ΠΟΥ είναι οι bromptonades; Δεν θα ψηφίσουν το precious τους;
Κατ’ αρχήν το έριξες στον Spitfire τον Αλέξη!!! Ντροπή μωρέ Μαρίνης!
Αλλά πού σου’ ρθε με το ρολόϊ; Δεν έχω. Δεν χρησιμοποιώ. Δουλεύω με την ανατολή και τη δύση. Τώρα είναι μέρα, τώρα είναι νύχτα. Τώρα το σώμα θέλει να ξυπνήσει, τώρα να κοιμηθεί κλπ, κλπ. Επίσης μου τη σπάει η χειμερινή/καλοκαιρινή ώρα. Έχω περίεργη σχέση με το χρόνο. Μετράω με πράξεις το χρόνο. ΠΧ. αν είναι να πάμε σινεμά ο συμβίος μου θέλει κι έναν καφεδάκο πριν κι ως εκ τούτου κοιτάει τα δευτερόλεπτα αγκομαχώντας. Εγώ πάλι πλήτω φοβερά με κάτι τέτοιο. Φροντίζω να πηγαίνω στην ώρα μου κάνοντας διάφορα στο just που λέμε. Έχω μια αγγλίδα μάλλον στο σύστημά μου. Με μαθηματική ακρίβεια δίνω τον χρόνο που πρέπει σε όλα, χωρίς υπολογισμούς. Με το ένστικτο. Ούτε πάνω, ούτε κάτω και προ παντός χωρίς να κοιτάω ρολόϊ. Αλλά δεν καίγομαι κι αν αργήσω. Για μένα η ποιότητες είναι το μέγιστο. Αυτές καθορίζουν τις ποσότητες και τις διάρκειες. Καλά ομολογώ πως η επαγγελματική διαστροφή με έκανε έτσι. Γι’ αυτό και ξέρω να χαλαρώνω, εκεί που οι άλλοι είναι στην τσίτα. Θα βρω τον τρόπο.
Και μετά από τέτοια αυτοανάλυση κι ομολογία δημόσια, επιμένεις ότι είμαι ωρολογο-λάτρης; Με πλήγωσες τώρα!
Με έχει ιντριγκάρει το γεγονός, ότι πραγματικά πρόκειται για ένα τοπικό προϊόν (το Brompton), που βασίζεται καθαρά στην βρετανική αντίληψη του design=σχεδιασμό όμορφων χρηστικών αντικειμένων.
Επ’ ευκαιρεία πήγα πίσω και ψάχνω δεσμούς του Arts and Crafts Μovement με την εξάπλωση της χρήσης του ποδηλάτου. Μιλάμε για τέλη 19ου-αρχές 20ου αιώνα. Ακριβώς εκεί που ξεκινάει το πράγμα και στην μια και στην άλλη περίπτωση. Εννοώ και στο Κίνημα Τεχνών και Χειροτεχνιών (κατά γράμμα μετάφραση), αλλά και στην διαμόρφωση και χρήση του ποδηλάτου.
Βρήκα ενδιαφέροντα πράγματα που θα μεταφέρω σύντομα σε ένα ξεχωριστό blog, μια και φαίνεται να προκύπτουν εξαιρετικά στοιχεία κοινωνιολογικού και πολιτισμικού χαρακτήρα.
Σας παρακαλώ, μη μου πει κανείς, ότι οι καιροί είναι χαλεποί κι αυτοί οι προβληματισμοί είναι κουραφέξαλα. Οι άγγλοι που έχουν περάσει κολάσεις και κολάσεις οικονομικών κρίσεων (είχα την ευκαιρεία να τους ζήσω σε μια τέτοια το ’89-’90) δεν έπαψαν ποτέ να σκέφτονται οικονομικά-δημιουργικά για την ομορφιά στη ζωή.
πεποίθηση κι αυτοκριτική
Βελανιδιά, άφησε το "making of" των brompton, ο λαός απαιτεί το "making of" των meatballs!
πάρε κι ένα making of the meatballs:
μισό κιλό κιμά μοσχαρίσιο+μισό κιλό κιμά χοιρινό=1 κιλό αχταρμά κιμά,
δύο μέτρια κρεμμύδια και δύο σκορδάκια ψιλοκομμένα,
δύο αυγά, λίγο γάλα, λίγο λαδάκι, αλάτι (πιπέρι αν κάνει κέφι κανείς, εγώ λόγω στομαχιού δεν βάζω), μαϊντανό, δυόσμο, λίγο κοπανισμένο γλυκάνισσο ή λίγο ούζο (εγώ το αποφεύγω για τους ίδιους λόγους),
το μυστικό όμως είναι η χρήση κρητικών παξιμαδιών κρίθινων "το Μάνα”, αντί για μπαγιάτικο ψωμί και κουραφέξαλα...
καλό ζύμωμα, άφημα να δέσει το μίγμα κανένα τέταρτο της ώρα, πλάσιμο σε μικρά στρογγυλά μπαλάκια, μεγέθους που να βουλώνουν μάτι, τηγάνι σε καλό ελαιόλαδο, που να ανανεώνεται και να μην συσσωρεύει καμμένα άλευρα κ.λ.π απομεινάρια...
and enjoy your meatballs!
Ερώτημα κι απορία ωστόσο. ΠΟΥ είναι οι bromptonades; Δεν θα ψηφίσουν το precious τους;
Σόρυ, αλλά!Το έριξα στο Supermarine Spitfire στον Αλέξη
!!
Ροαγιάλ όακ είσαι ωρολογο-λατρης;
Κατ’ αρχήν το έριξες στον Spitfire τον Αλέξη!!! Ντροπή μωρέ Μαρίνης!
Αλλά πού σου’ ρθε με το ρολόϊ; Δεν έχω. Δεν χρησιμοποιώ. Δουλεύω με την ανατολή και τη δύση. Τώρα είναι μέρα, τώρα είναι νύχτα. Τώρα το σώμα θέλει να ξυπνήσει, τώρα να κοιμηθεί κλπ, κλπ. Επίσης μου τη σπάει η χειμερινή/καλοκαιρινή ώρα. Έχω περίεργη σχέση με το χρόνο. Μετράω με πράξεις το χρόνο. ΠΧ. αν είναι να πάμε σινεμά ο συμβίος μου θέλει κι έναν καφεδάκο πριν κι ως εκ τούτου κοιτάει τα δευτερόλεπτα αγκομαχώντας. Εγώ πάλι πλήτω φοβερά με κάτι τέτοιο. Φροντίζω να πηγαίνω στην ώρα μου κάνοντας διάφορα στο just που λέμε. Έχω μια αγγλίδα μάλλον στο σύστημά μου. Με μαθηματική ακρίβεια δίνω τον χρόνο που πρέπει σε όλα, χωρίς υπολογισμούς. Με το ένστικτο. Ούτε πάνω, ούτε κάτω και προ παντός χωρίς να κοιτάω ρολόϊ. Αλλά δεν καίγομαι κι αν αργήσω. Για μένα η ποιότητες είναι το μέγιστο. Αυτές καθορίζουν τις ποσότητες και τις διάρκειες. Καλά ομολογώ πως η επαγγελματική διαστροφή με έκανε έτσι. Γι’ αυτό και ξέρω να χαλαρώνω, εκεί που οι άλλοι είναι στην τσίτα. Θα βρω τον τρόπο.
Και μετά από τέτοια αυτοανάλυση κι ομολογία δημόσια, επιμένεις ότι είμαι ωρολογο-λάτρης; Με πλήγωσες τώρα!
...ωραιο θρεντ συντοπιτισα ,μπρομπτονακηδες ολων των χωρων ενωθειτε...
Με έχει ιντριγκάρει το γεγονός, ότι πραγματικά πρόκειται για ένα τοπικό προϊόν (το Brompton), που βασίζεται καθαρά στην βρετανική αντίληψη του design=σχεδιασμό όμορφων χρηστικών αντικειμένων.
Επ’ ευκαιρεία πήγα πίσω και ψάχνω δεσμούς του Arts and Crafts Μovement με την εξάπλωση της χρήσης του ποδηλάτου. Μιλάμε για τέλη 19ου-αρχές 20ου αιώνα. Ακριβώς εκεί που ξεκινάει το πράγμα και στην μια και στην άλλη περίπτωση. Εννοώ και στο Κίνημα Τεχνών και Χειροτεχνιών (κατά γράμμα μετάφραση), αλλά και στην διαμόρφωση και χρήση του ποδηλάτου.
Βρήκα ενδιαφέροντα πράγματα που θα μεταφέρω σύντομα σε ένα ξεχωριστό blog, μια και φαίνεται να προκύπτουν εξαιρετικά στοιχεία κοινωνιολογικού και πολιτισμικού χαρακτήρα.
Σας παρακαλώ, μη μου πει κανείς, ότι οι καιροί είναι χαλεποί κι αυτοί οι προβληματισμοί είναι κουραφέξαλα. Οι άγγλοι που έχουν περάσει κολάσεις και κολάσεις οικονομικών κρίσεων (είχα την ευκαιρεία να τους ζήσω σε μια τέτοια το ’89-’90) δεν έπαψαν ποτέ να σκέφτονται οικονομικά-δημιουργικά για την ομορφιά στη ζωή.
Νομίζω κι εμείς αυτό πρέπει να κάνουμε.
Να αναζητούμε τα δικά μας Brompton.
Εννοώ τα δικά μας πρωτότυπα δημιουργικά έργα.