Σεπτέμβρης στη Νέα Ιωνία. Παρουσιάζομαι στο σχολείο της οργανικής μου θέσης, με το ένα πόδι έξω, περιμένοντας την απόσπαση. Αυτή τη χρονιά και με τα δυο πόδια μέσα, δε θέλω πια να φύγω, αρχίζω να κολλάω εδώ, έχει μια ζεστασιά που μου αρέσει.
Το ταξίδι με το λεωφορείο και με τα πόδια, τριάντα και είκοσι λεπτά αντίστοιχα.Με το ποδήλατό μου το χρονομέτρησα πενηνταπέντε. ''Ούτε να το σκέφτεσαι'', μου ψιθυρίζει η φωνή της λογικής.''Φτάνεις στο σχολείο κουρασμένη, άσε τη βαριά τσάντα στην πλάτη...''
Στο δρόμο ένα σωρό μαγικά συναπαντήματα, για εκείνους που έχουν ακόμα παιδικά μάτια.Κι αρχίζει το κολλάζ, κομμάτι-κομμάτι.
Στη στάση, την ίδια πάντα ώρα, μια θορυβώδης παρέα γυναικών, στα όρια της τρίτης ηλικίας, που δεν μπορώ να φανταστώ πού πηγαίνουν την ίδια ώρα κάθε πρωί. Γέλια, πειράγματα- ή αυτοί είναι πολύ ευτυχισμένοι ή εγώ πολύ μελαγχολική.
Λίγο παρακάτω, τα πιο όμορφα γκράφιτι- η τεράστια ξαπλωμένη γοργόνα, η ασπρόμαυρη γυναικεία μορφή με τα ονειροπόλα μάτια, και τη λεζάντα ''still loving you''.
Στάση ''Σχολείο'', το βιβλιοχαρτοπωλείο με τις ωραίες σχολικές τσάντες- μαγνήτης τα σχολικά- πάντα μαθήτρια θάθελα να μείνω, από την εδώ πλευρά του μαυροπίνακα, στα θρανία.
Παρακάτω η στάση ''Τροχονόμος'', αυτό είναι από άλλο διήγημα, ευτυχώς εγώ κατεβαίνω νωρίτερα.''Θα σε περιμένω στον Τροχονόμο, μωρό μου...πάρε το κράνος...''.Δε σου επιτρέπω ούτε να δακρύσεις.
Φτάνουμε στην ''Αγία Όλγα'', εδώ κατεβαίνουν συνήθως κάποιοι ταλαιπωρημένοι, κοπιώντες και πεφορτισμένοι, ίσως μετανάστες.
Ώρα να κατέβω κι εγώ, απέναντι από το κέντρο αποκατάστασης ''Ανάπλαση''. Αναρωτιέμαι τι είδους ανάπλαση, κοιτάζοντας στην είσοδο τα αναπηρικά καροτσάκια.
Εδώ αρχίζει το βάδισμα, οδός Γυμνασίου, παράλληλη με τις γραμμές του τραίνου. Το κατάστημα με τα είδη ζωγραφικής. Κρυφοκοιτάζω μέσα, ποτέ δε μπαίνω.
Δε ζωγραφίζω, αλλά εδώ έχω μια ανεκπλήρωτη φαντασίωση. Ένα απ αυτά τα ξύλινα αρθρωτά ανθρωπάκια, που δείχνουν τις αναλογίες του σώματος. Να είχα ένα δικό μου. Ίσως μια μέρα ζητήσω ένα, μικρό. Με περιμένει.
Μετά το σταθμό ''Πευκάκια'' στρίβω και αρχίζουν οι ανηφόρες. Το Raleigh μόλις και μετά βίας, το Eska ούτε να το σκεφτεί.
Δεξιά μου ένα γυμνάσιο, στον εξωτερικό τοίχο γκράφιτι ο Λούκυ Λουκ, με τα δυο του χέρια στα πιστόλια. Κοιτάζω τρυφερά τα ''γυμνασιάκια'', στις ηλικίες των δυο τελευταίων παιδιών μου. Στο προαύλιο άλλη τοιχογραφία, μια εικόνα πολλές λέξεις. Σε κατάμαυρο φόντο, δυο φιγούρες εφήβων, αγόρι και κορίτσι, και οι δυο φορούν μάσκες αερίων. Το αγόρι δίνει στο κορίτσι ένα κρινάκι.
Λίγο παρακάτω το σχολείο μου, γέμισε το ταμπλώ, δεν έχει χώρο για άλλη ψηφίδα.
Νέα Ιωνία, κάθε φθινόπωρο οι ίδιες εικόνες γεννούν τις ίδιες συγκινήσεις. Να τις μοιραστώ θέλησα, όπως απλώνεις το χέρι να μοιραστείς με τους συναδέλφους τα κουλουράκια που έφερες απ το σπίτι.
...και να φανταστείς η δουλειά σου με τη δουλειά μου δεν απέχουν πάνω από 100 μέτρα!
Στα διαλείμματα ακούγονται οι φωνές των παιδιών.
Βγάλε φωνή Ελένη,να σ'ακούσω(sotos62ooooooooooooo)!!!
Κράτα γερά
Ύποπτη αποχή.
-Πλάκα κάνω, μη βαράς.
Κούκλα.
το απόλαυσα, τι να σου πω· γράφεις τόσο ζωντερά όσο είδα τις εικόνες μπροστά μου.
Να ζήσεις
...που διαβάσατε τις μικρές ''ταξιδιωτικές εντυπώσεις'' μου.
Sotos 62, πράγματι το σχολείο βρίσκεται κοντά στο σταθμό του Περισσού, δεν έχω εξερευνήσει ακόμα προς τα εκεί.
Μήπως ξέρει κανείς τι είναι αυτή η γιγάντια καπνοδόχος δίπλα στο σχολείο;
Μάλλον θα ήταν κάποιο εργοστάσιο εκεί...
Σημ. ένα άλλο υποκείμενο θα έβρισκε, πιστεύω, τελείως διαφορετικά πράγματα να κεντρίσουν την ευαισθησία του.
θυμήθηκα τώρα κάτι που είδα γραμμένο κοντά στο σχολείο.
Η ΙΩΝΙΑ ΞΕΡΕΙ ΑΠΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ,
............ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ
ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ.
Στ αλήθεια μου διαφεύγει η λέξη, σέβομαι και τους κανόνες του φόρουμ.
Εύκολα τη συμπληρώνει ο καθένας.
Λοιπόν, χαίρομαι πραγματικά που είμαι εδώ μέσα...
Να παίξω κι εγώ στην κρεμάλα σου;
-Πόσα γράμματα;
-Αρχίζει από Γάμα;
Σημ. Καλά κάνετε αγαπημένοι μου φίλοι. Τα υποκείμενα να πάνε εκεί που κάτι παθαίνουν οι φασίστες.
Εάν βρω τη λέξη, τι κερδίζω;
Σημ.2 Όχι, στάσου. Γράφει [...] ΣΤΟΥΣ όχι ΤΟΥΣ. Χμμ μήπως αρχίζει από Ξου;
....ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ...
Δεν πιστεύω στη βία, απ όπου κι αν προέρχεται.
Δύσκολο θέμα, όπως και να το κάνεις. Υπάρχει αντίσταση χωρίς βία;
Ήταν εργοστάσιο νήματος ( σαν του φόρουμ μας ένα πράμα !) η ΕΡΙΟΤΕΚ.
Μέχρι πριν κάποια χρόνια η περιοχή ήταν γεμάτη απο εργοστάσια κλωστουφαντουργίας.
Σ ευχαριστούμε που μας πήρες μαζί σου στο ταξίδι σου...
Από το 1982 ως το 1989, υπήρχανε οι ειρηνικές διαδηλώσεις αντί τον «πραγματικά υπάρχοντα σοσιαλισμό» στη Λειψία όπως σε άλλες πόλεις της δικτατωρίας· βγήκανε με κεράκια. Μολονότι η Stasi (η «κρατική ασφάλια») προσπάθησε ν'αποσιωπήσει τους τολμηρούς πολίτες, τελικά ευτύχισε αυτή η αντίσσταση.
Γρεμίστηκε ο τοίχος που σχιζότανε το Βερολίνο για τρείς δεκαετίες, με το αποτέλεσμα να ενωθεί η Γερμανία. [Βεβαίως βοήθησαν και τα ιστορικά περιστατικά.]
Κι όμως, ζουμε ως τώρα την πικρή διαφορά αντιφασισμού με το ρατσισμό που επίσημα δεν υπήρχε ποτέ. Αρκετές φορές περνάνε βλάκοι που αιτιούνται να γίνει εθνικστής σοσιαλισμός· με άλλα λόγια το σύστημα του Χίτλερ.
Σημ. Η αντίσταση μου φαίνεται το πρώτο και αναγκαίο βήμα· καλά θάταν να ξέραμε για το τι ακολουθεί.
Σας εύχομαι κάθε καλό
Γιατί βρε σεις; Γιατί;
Πάντα -σχεδόν πάντα- κάτι γίνεται και χαλάει η μαγιά. Γιατί;
Το σύνθημα που είδες έχει και χρώμα, είναι τόσο παλιό όσο και η βλακεία μου. Έπρεπε να το ήξερες. Το βασικό όμως είναι άλλο.
Παιχνίδια ηθικής επάνω σε κοινωνικό πόνο, αυτό κι αν είναι απάνθρωπο. Εκεί καταφεύγουν πολλοί, δυστυχώς. Τόση η ανάγκη μου να νιώσω άνθρωπος; Έτσι;
Τώρα λοιπόν που το θυμήθηκες, σου λέει κάτι; Είναι βία;
Και καλά βρε, ντρεπόσουν ή σεβόσουν το φόρουμ και τους κανόνες του για να πεις τη λέξη ΤΣΑΚΙΣΤΕ;
ή περίμενες κάνα κακό παιδί του χωριού να σκεφτεί βρόμικα και να πει ΓΑΜΗΣΤΕ;
Αγνόησέ με. Δεν αξίζω απάντηση ο τίποτας.
...δεν είναι καθόλου βία να μεταφέρεις εδώ το σύνθημα όπως είναι,
αλήθεια μου διέφευγε η ακριβής λέξη, μέχρι που...
μου τη θύμισε η κόρη μου.
Όταν είδε τι γράφω, άρχισε το πείραγμα, του τύπου...''μπράβο, μαμά, μια ζωή antifa''
Βρε παιδιά, δε μου αρέσουν οι ετικέτες.
Εγώ, ας πούμε, δε θα λυντσάριζα ένα χρυσαυγίτη-όχι γιατί πιστεύω ότι είναι καλός, αλλά επειδή δεν πιστεύω στη βία ως λύση.
Αξίζεις απάντηση,ακόμα κι αν είσαι τίποτας.
πάντως ΚΡΕΜΑΛΑ ταιριάζει περισσότερο.. για πες αγορίνα.. τα γαμησιάτικα είναι τα μόνα ανθρώπινα;...και ποια η διαφορά των υποκειμένων των υποτελων και των υποχείριων όταν κραυγαζεις ζήτω στον βασιλιά σεξ..σε κάθε περίσταη και κάθε ευκαιρία;.. γνωρίζεις;
Ρε κούκλε, δεν μαλώνω μαζί σου, που να χτυπιέσαι.
Σημ. Άσε με τώρα, αν χάσω την πόρνη Μαλίν πάω κουβά (2-1)
όσο και να χτυπιέσαι ή ακόμη και να είναι η τελευταία σου επιθυμία... σε όργια πάνω
στον τάφο σου..δεν πρόκειται να συμμετέχω..
Έλα, μούτρα και βλακείες.
Και τι να πω ρε συ;
Δε βλέπεις; Είναι της μόδας το πένθος. Το 'ριξα κι εγώ στο φουστάνι.
Δάκρυ και τρελό καράτε, «Μητέρα, ελάτε, θα κρυώσει η σούπα σας. Μην ακούτε τα παλιόπαιδα, είναι αισχρά και ποιος ξέρει τι αποβράσματα είναι. Καλέ μητέρα, σήμερα αισθάνομαι θλίψη για τον κόσμο που υποφέρει. Η βία, μαραίνει την τριανταφυλλένια μου καρδούλα. Αχ, μητέρα, πως πονώ...πάω να κάνω μπιντέ...». Ρε, θα πάρω τα κουβαδάκια μου και θα πάω στο διάολο και επιτέλους, θ' ανασάνουν από ποδηλατικό πολιτισμό τα low budget.
Σημ. Αν ψοφήσω ρε μαλάκα, θα κλαις με μαύρο δάκρυ.
οκ μέπεισες...χαλάλι και το τσουβαλιασμα.. πάμε να τους φάμε...
...Δεν ξέρω βέβαια που αναφέρονται τα παραπάνω ειρωνικά σχόλια- ο καθένας μέσα στο μυαλό του ό τι θέλει έχει-
προβληματίζομαι όμως
όταν βλέπω ανθρώπους να εκνευρίζονται και να επιτίθενται με ειρωνεία σε τρόπο σκέψης 'η στάση ζωής που φαίνεται/ακούγεται διαφορετικός από το δικό τους.
Έχει δικαίωμα κάποιος να αισθ'ανεται θλίψη για τον κόσμο που υποφέρει , ακόμα κι αν έχει ''τριανταφυλλένια καρδούλα'', όσο δικαίωμα έχει να είναι μαύρος ή γκέι και να μην τον κοροιδεύει κανείς.
Το τι είναι ο καθένας το δείχνουν οι πράξεις και οι καθημερινές επιλογές του
και όχι οι [συχνά θολοί και αμφίσημοι] διαξιφισμοί του πληκτρολόγιου.
Χαίρομαι κάποιους εδώ που έχουν την όποια άποψη και την υποστηρίζουν με σταθερότητα και συνέπεια χωρίς ποτέ να υπαινίσσονται μειωτικά για τους άλλους.
Εδώ, άλλωστε, είναι ένα ανοιχτό φόρουμ.
Με πολλή αγάπη. Ένα ποδήλατο μας ενώνει.
Έτσι είναι αγαπητή BookLuv.
Όταν μάθεις στα σίγουρα, πού αναφέρονται όλοι αυτοί οι είρωνες, αλαζόνες, θα μπορείς να έχεις και κρυστάλλινη άποψη. Απλά ρωτώντας τους.
Ο προβληματισμός, είναι καλό να υπάρχει πάντα μέσα μας.
Το τι είναι ο καθένας το δείχνουν οι πράξεις του, σωστό κι αυτό, για παράδειγμα, εγώ τώρα έβγαλα γόβες και ξάπλωσα η κουρασμένη, έχει μια τρελή ανηφόρα μέχρι το σπίτι και με το ποδήλατο πέθανα στο πετάλι.
Οι θολοί και αμφίσημοι διαξιφισμοί με το πληκτρολόγιο, είναι μία απλή γρίπη, θα βαρεθούν, όλοι αυτοί οι δήθεν, αργά ή γρήγορα η ποδηλατική κοινότητα θα τους αποβάλει από τον υπέροχο κόσμο του ποδηλάτου, που τόσο αγαπάμε όλοι εμείς.
Η ζωή είναι τόσο μικρή για να είναι μίζερη.
Με τρυφερότητα και χωρίς ίχνος ψέματος στα πληκτρολογικά μου λόγια.
Εξάλλου, ένα ποδήλατο σας ενώνει.
Πάντα δικό σας
Vale
Λοιπόν.
Αγαπητή BookLuv, διακρίνω δισταγμό απάντησης,
αν μιλήσω λοιπόν προσωπικά, σαν Vale, -αυτός ο άγνωστος.
Από την πρώτη μέρα που ήρθα εδώ, με το μαγικό μου πληκτρολόγιο, δεν είχα σκοπό καμία μα καμία επαφή με κανέναν, υπάρχουν απίστευτοι άνθρωποι στους podilates που θα πέθαινα να γνωρίσω, όμως, τήρησα πιστά τις επιλογές μου. Ποτέ και κανείς δεν έμαθε τι σκατά είναι αυτός ο Vale. Ποτέ δεν είπα πως είμαι ποδηλάτης, προσπάθησα αρκετές φορές να γράψω για διάφορα ποδηλατικά θέματα, πιστεύω πως μια αράδα έχω γράψει. Δύο φορές είπα να φύγω από το φόρουμ, σταμάτησα για λόγους που δεν μπορώ να πω τώρα, δεν αφορά μόνον εμένα.
Αν πρέπει να με φύγουν, θα το δεχτώ με χαρά και χωρίς κακία για κανέναν.
Δεν έχω κάτι ν απαντήσω, δεν διστάζω λοιπόν.
Δε φιλοδοξώ ν αλλάξω τον κόσμο, γράφοντας σ αυτό το φόρουμ.
Πίσω από τη BookLuv είναι η ΒοοkLuv μαζί με το ποδήλατό της.
Γιατί να πρέπει να ''σε φύγουν'' από το φόρουμ;
Δε χωράνε κακίες εδώ.
Απόλυτα δίκιο έχεις, καλή μου φίλη.
Συγγνώμη κούκλες. Λάθος.
Φιλιά πολλά.
...χωρίς να ξέρει.
Είχα πάρει είδηση κάτι πολύ ωραίο που ξεκίνησε η Καραμελένια [Royal Oak;], αλλά δυστυχώς δεν κατάφερα ποτέ να καθήσω να διαβάσω τα παρακάτω, παρότι δηλώνω αναγνώστρια.
Ζηλεύω που δεν τα έχω διαβάσει.
Για όποιον δεν κατάλαβε, η BookLuv δεν έχει δικό της υπολογιστή.
Περιορίζεται, λοιπόν, στη χάρτινη ανάγνωση.
Με αγάπη.
Αγαπητή BookLuv,
δεν θα πω τίποτα, αν πω θα μιλήσω άσχημα και καλύτερα να το βουλώσω.
Να είσαι πάντα καλά και καλές χάρτινες αναγνώσεις.