Το βλέμμα

Το ξέρεις αυτό το βλέμμα.

Το έχεις δει σε πολλά πρόσωπα γύρω σου. Είσαι σίγουρος πως πολλοί το έχουν δει και στο δικό σου.

Είναι αυτό το βλέμμα, το αποσβολωμένο, το ανεπαρκές, το ανήμπορο, αυτό το βλέμμα που δεν χωράει σε λέξεις, που δεν ψεύδεται, που δεν μπορείς να το υποκριθείς.

Αυτό το βλέμμα που μες στην ειλικρίνειά του, μέσα στην άδολη, αψεγάδιαστη, ανυπόφορη έντασή του, καθρεφτίζει όλα αυτά που σε κάνουν να χάνεις τη μιλιά σου, όλα αυτά που γονατίζουν την ύπαρξή σου, όλα αυτά που σαν ηλεκτρική εκκένωση σαστίζουν το κορμί και την ψυχή σου.

Εκεί, στον γκρεμό αυτού του βλέμματος είναι που ξεψυχούν όλα.

Η άφατη θλίψη, ο ατέρμονος πόνος, το ανομολόγητο πάθος, η ανείπωτη χαρά.

Και ξέρεις πως όταν δυο τέτοιοι γκρεμοί μετρηθούν αντίκρα ο ένας στον άλλο το μόνο τέλος αυτού του δρόμου είναι το "μαζί".

Είναι αυτό που οι άνθρωποι λένε "έρωτα".

Είναι αυτό που δεν θα καταλάβεις ποτέ.

Αν δεν αγκαλιάσεις τον γκρεμό σου.