Είμαι η μάνα που αφήνει το καμμένο σπίτι της, βάζει στη μαντήλα της δυο ρούχα γι’ αυτή και το παιδί της, δίνει ό,τι έχει και δεν έχει και βρίσκεται πάνω σ’ ένα σαπιοκάραβο που διαπλέει το Αιγαίο, με φουρτούνα, για να σμίξει με τη ζωή.
Είμαι η μάνα που το παιδί της χάνεται στα κύμματα κι ουρλιάζω απελπισμένη και πέφτω κι εγώ ξωπίσω του και τα ρούχα μου μακριά, βαριά, σφίγγουν σα σκοτεινοί δαίδαλοι πάνω στο κορμί μου και με καταπίνει η άβυσσος...
Το σώμα μου δεν το ξεβράζει ποτέ η θάλασσα από σεβασμό...και το παιδί μου τσιμπολογούν κοπάδια περαστικών ψαριών...δεν έχω καλύτερο σπίτι παρά τη θάλασσα...
κι η δική της είναι η απέραντη επί γης δικαιοσύνη...
Categories:
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
Συγκλονιστικό κείμενο και εικόνα.
Τετριμμένο σχόλιο δεν θα επιχειρήσω.
Σιωπηλή-εύγλωττη λεπτομέρεια, το διπλό δαχτυλίδι στο χέρι της γυναίκας.
Στη δική μας, τουλάχιστον, κουλτούρα κάτι σημαίνει.
...όποιος νομίζει ότι οι κουλτούρες μας είναι πολύ μακρυνές έχει λάθος...
...καλημέρα bookluv είσαι πάντα εξαιρετικά οξυδερκής και παρατηρητική. Η διπλή βέρα όντως σημαίνει χηρεία. Η φωτογραφία σε συνδυασμό με πρόσφατες πάλι διασώσεις στο Αιγαίο με έχει συγκλονίσει κι έγιναν οι συνειρμοί. Δεν έχει πάψει αυτό το πονεμένο πέρασμα να με συγκλονίζει, όπως και το τι σημαίνει να καταφέρνει να περνάει τελικά κανείς στον “νέο κόσμο”. Η ειδησεογραφία είναι τρομακτική σε κάποιες περιπτώσεις.
Να είσαι πάντα καλά. Γερή και δυνατή πάντα κι εσύ και τα παιδιά σου. Να μην αξιώνουν οι συνθήκες κανένα πλάσμα σε τέτοιες καταδίκες...πολύ δε μάλλον γυναικόπαιδα μόνα τους, όπως το ορφανό παιδί που διέσχισε ολομόναχο την έρημο για να γλυτώσει απ’ το θάνατο στην πατρίδα του τη Συρία...Αυτό δυό πορείες έχει. Να γίνει σκλαβωμένο στις “εύρωστες” (ειρωνικό) κοινωνίες μας ή να γίνει αγωνιστής κάποιας τζιχάντ...
...ας πολώνονται τα πράγματα και θα είναι όλα εμπρός μας...
βασιλιά βαλανίδη, προσκυνούμαι. Πολύ τρυφερό η δημοσίευσή σου.
Σας εύχομαι κάθε καλό
Σ’ ευχαριστώ Κωστάντζα. Και για σένα τα καλύτερα εύχομαι. Γερή και δυνατή πάντα.
Δεν έχουν ποτέ τελειωμό...
τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου.
...εγώ επιμένω στο κείμενό μου...
εσείς που δεν σας άρεσε για τον άλφα ή βήτα λόγο;;;
και σταθήκατε και δειλά σιωπηλοί...
αφιερωμένο σ’ όσους βαθμολόγησαν τη δημοσίευση χαμηλά...
καμπανάκι ήταν όλη η δημοσίευση...
σαν καμπανάκι δεν έχει νόημα που την ανασύρω βέβαια...
τώρα πια η θάλασσα ένα νεκροταφείο είναι στα στενά ανάμεσα Τουρκία και τα δικά μας νησιά...
Βάλτε πάλι μικρόψυχοι τα ψηφαλάκια σας τα αρνητικά!
Ανήκει στις καλύτερες δημοσιεύσεις το κείμενό σου. Παίρνεις το θάρρος να μας δείξεις που είμαστε τυφλ_ά_ές/οί.
Ιδιαίτερα αυτές τις ημέρες ντρέπομαι για την ΕΕ που σχίζεται στο να δεχθεί 120,000 πρόσφυγες;! Σε ποιό παραλήρημα ζουμε;
Κάθε μέρα σκέφτομαι τη Λέσβο και τά νησιά που πνίγονται, μόνον αφού η υπόλοιπη κοινωνία
αδιαφορεί...
Σας εύχομαι κάθε καλό
Κωστάντζα, ας ευχηθούμε κανείς άνθρωπος στη Γη να μη βρίσκεται σε τέτοια θέση. Όμως τώρα εμείς οι καλοζωισμένοι, ναι καλοζωισμένοι σε σύγκριση μ’ αυτούς, ας είμαστε μαζί τους...
Θεωρείται από μέλη ότι ως ποδηλατική κοινότητα, κάτι τέτοιο δεν έχει λόγo ύπαρξης εδώ (συμβαίνει συχνά), δεν είναι αποδοκιμασία ως προς το θέμα/περιεχόμενο της δημοσίευσης σου.
Σπύρο, σε χαιρετώ, καλή η προσπάθεια να μετατρέψεις αυτό που είναι σε κάτι άλλο...αλλά επίτρεψέ μου να ξέρω...να’ταν και το μόνο τέτοιο θέμα στο αυστηρά ποδηλατικό αυτό σάιτ, θα το καταλάβαινα...έχουμε δείξει πως και τον λόγο τον διαφορετικό φιλοξενεί και τον κοινωνικό προβληματισμό φιλοξενεί...Επίτρεψέ μου να ξέρω...σ’ ευχαριστώ πάντως, ειδικά και γενικά...
Το ανέφερα και αλλού εδώ στο φόρουμ.
Στη Λέσβο ήμουν όλο σχεδόν τον Αύγουστο, είδα σκηνές απίστευτες. Μου θύμισαν πολλά από τις διηγήσεις που άκουγα επί χρόνια από παππούδες και γιαγιάδες, που είχαν περάσει και εκείνοι ως πρόσφυγες από την ίδια θάλασσα που περνούν οι σημερινοί πρόσφυγες.
Αντιγράφω από το κείμενο που έγραψε ο αδελφός της γιαγιάς μου. Δεν είναι δικές του μνήμες, ήταν μόλις 1 έτους όταν πέρασε από τη Σμύρνη στον Πειραιά (διατηρώ ακριβώς τη δική του γραφή):
«...πολλά βρέφη ερρίπτοντο εις τη θάλασσα από τους ίδιους τους γονείς εν τη απόγνωση τους.
Παρολίγον να τύχω της ίδιας μοίρας όθεν βρέφος 14 μηνών, ο Βενιαμίν της οικογένειας, όντας νηστικό και λερωμένο έως το λαιμό κλαίγοντας γοερά στην αγκαλιά της μητρός μου...ο μεγάλος μου αδελφός ηλικίας τότε δέκα ετών προσεφέρθει να με πάρει ξεκουράζοντας τη μητέρα μου...».
Δεν έχω λόγια Τάσο...φτωχά θα ήταν...το δικό μου αρχικό κείμενο ένας θρήνος θέλω να είναι...παιδιά δεν έχω από αγάπη στα παιδιά...δεν θα μπορούσα σε κανένα επίπεδο έτσι που έκανα τη ζωή μου να υποστηρίξω τέτοια μεγαλειώδη πράξη...
ΟΜΩΣ
Παρατηρώντας ό,τι συμβαίνει τόσο καιρό τώρα...ναι...
...ΕΙΜΑΙ Η ΜΑΝΑ...
ένα παραπάνω που είμαι από δυό νησιά ταξιδευτών...οι νησιώτες ξέρουν τι θα πει ναυάγιο...ξέρουν τι θα πει πνιγμός...Ο Θεός να μη δώσει να γνωρίσει οικογένεια μέλη της να χαθούν έτσι...ο Θεός να μη δώσει τέτοιο χαμό για κανέναν...
Αυτή η κουβέντα δεν είναι ακαδημαϊκή. Ας μη γίνει ποτέ σαν τέτοια. Είναι κοινοποίηση της φρίκης σ’ εμάς που ναι μεν έχουμε τα βάσανα κάθε λογής, αλλά τέτοια όχι...