Δεν περιμένω πια τίποτα
κι η μορφή σου ακόμη
-ποιος να το πίστευε-
ξεχασμένη.
Χαμένη, σε κάποιο αμπάρι υγρό
ταξιδεύεις θαρρείς
σαν εμπόρευμα
που κανείς δεν το ζήτησε
που δεν βρήκε λιμάνι.
Horsey, μου το’κλεψες! Υπέροχος και υπέροχο!!! Ήθελα να το “παίξω” εγώ μωρέ και ξεχάστηκα με άλλα μετά κι επειδή φαίνομαι για Κρητικόπληκτη, είπα να κάνω κράτει με τους Κρητικούς...μετά τα ζαβά βίντεο με τους κιτς τραγίλες...καλά έκανες όμως. Χαίρομαι που αρέσει κι εσένα...Φοβερή και η Κυρία του Λονδίνου. Σε βρίσκω ακμαιότατο!
Λίγες φωνές εναρμονίζονται τόσο ωραία με τα μουσικά όργανα, και δεν μιλάω μόνο σε μελωδικό επίπεδο αλλά και στη χροιά, είναι σαν να συχρονίζει την φωνή του με τις συχνότητες των οργάνων, αρκετά σπάνιο.
Η κυρία από πάνω δεν είναι από τα λονδίνα, είναι απ'το αμέρικα αλλά οι ρίζες είναι από Μάνη, αν παίξει πουθενά live να την δείς οπωσδήποτε, ακόμα και αν δεν σου αρέσει η μουσική της.
Την είδα πρίν αρκετά χρόνια στο γκάζι, όταν σταμάτησε να παίζει απλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχα ακούσει, ποιός ήμουν, που βρίσκομαι, παρ'όλο που άκουγα γενικότερα σκοτεινές μουσικές αυτή η συναυλία μου είχε φανεί πολύ μοναδική.
Δεν την ήξερα και βρίσκοντας άλλα βίντεο από συναυλίες στο Λονδίνο νόμισα αγγλόπαιδο είναι. Τώρα είδα στην γουικι το βιογραφικό της...Φοβερή βραχνή φωνή.
Τα φορτηγά καράβια συλλογίζομαι και θυμάμαι τις ιστορίες που άκουγα μικρός, πολύ μικρός. Για τη γοργόνα του Μέγα Αλέξανδρου και εκείνο το τεράστιο ψάρι με το παιδικό όνομα, προς χάριν του παιδιού που άκουγε τις ιστορίες.
Αιωρούμαι μέσα σε μια μαύρη νύχτα, ο ουρανός έχει ελάχιστα αλλά πολύ φωτεινά αστέρια, δεν υπάρχει ίχνος αέρα, υπάρχει ένα απέραντο κενό αέρος και στο φόντο μακριά βλέπω καθαρά τη βραχώδη λευκή πλευρά ενός βουνού.
Μέσα στο μυαλό μου υπάρχουν συναισθήματα και μνήμες από ένα πολύ μακρινό παρελθόν, τόσο μακρινό που θα μπορούσε να προέρχεται από ένα μαύρο σημείο στο διάστημα και έχω μια ανεπαίσθητη αίσθηση ότι όλες αυτές οι μνήμες προέρχονται από εμένα, αλλά χωρίς να είμαι εγώ...
...είναι πεζό και τετριμένο μελό...ό,τι πρέπει όταν πλένεις λαχανικά και φρούτα και ταχτοποιείς και φτιάχνεις και το ψωμί και τα μπιφτέκια σου για αύριο...μωρέ ωραίο σαββατόβραδο θα μου πείτε. Χάρμα θα σας απαντήσω...
Έτυχε εχθές και είδα μερικά τηλεπτικά στιγμιότυπα από την ΔΕΘ,
όπου ένας ψηλός τύπος με γυαλιά κάτι έλεγε από το βήμα,
δήθεν με στόμφο,
κάτω στην αίθουσα μερικές εκατοντάδες άλλοι τύποι τον άκουγαν,
δήθεν με προσήλωση,
κάποιοι πόζαραν στις κάμερες,
και στο τέλος όλοι μαζί χειροκροτούσαν !!!
και φυσικά καλά ξημερώματα...φασολάκια φρέσκα, μπαρμπούνια μαγειρεύτηκαν απόψε...μοσχομυρίζει το σπίτι...μαζί με ψητά μπαρμπούνια ψαράκια το απογευματάκι...γεμίσαμε μπαρμπούνια σήμερα...
Πανσέληνος το βράδυ...Επιφυλάσσομαι...σήμερα τελετουργίες...λαδώστε τα σκουπόξυλα, χμμμ! τις αλυσίδες ήθελα να πω, οι μάγισσες ετοιμαστείτε...άντρες ησυχάστε...καλή καρδιά έχουν οι γυναίκες...καθήστε να μαγευτείτε μωρέ χαζούληδες...
ΥΓ.1 : Χοχο, χο!
Royal Oak δεν έχεις τον θεό σου!
τρελός νονός σε βάπτισε... χοχο, χο!
ΥΓ.2 : Κάποια στιγμή θα πάρω το τρίχορδο μπουζούκι μου
να πάρεις κι εσύ το λαούτο σου να κάνουμε ζημιές!!![/quote]
Κατά βάσει παπάς τρελός ήταν...ο νονός μου ήταν εχέφρων κι όταν ανακάλυψε πως είχα πιο μεγάλη τρέλα απ’ τη δική του θύμωσε κι εξαφανίστηκε...Αυτά κάνουν οι νονοί. Φταίω εγώ που ο παπάς ήταν πιο τρελός απ’ το νονό μου; Όχι βέβαια. Κάποια πράγματα είναι τραγικά μοιραία...άντε να τ’ αποφύγεις...
τώρα πάμε στο ΥΓ 2. Άκουσε, η ζυγιά στα νησιώτικα μέρη μου είναι λαούτο-βιολί κι όχι λούτο-μπουζούκι. Τό τρίχορδο θέλει κιθαρίτσα, να χτυπάει γερά η μπάσα χορδή στα ακόρντα για να δίνει ωραίο ρυθμό κι έχουμε κι απ’ αυτήν. Γύρω στο ’75 ακομπανιάραμε έναν φοβερό Βαμβακαρομανή, με πράσινα μάτια, στα σκληρά του Βαμβακάρη, επιπέδου “Σου’δωσα διαζύγιο τι θέλεις από μένα τώρα γυρίζεις κι όλο λες...” ή “Μαύρα μάτια, μαύρα φρύδια, μαύρα κατσαρά μαλλιά...”
κι ας τα χοχο...χο του Άη-Βασίλη καλοκαιριάτικα...φέρνουν καταιγίδες οι αναφορές στα Χριστούγεννα όταν είναι εκτός εποχής...αυτό λέει η παράδοση των προληπτικών κι εγώ είμαι...
...ερχόμενη σ’ ενα ταξί απ’ τη Συγγρού το είδα πλάϊ στο νέο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στο Φιξ, μετά πάνω απ’ τους Στήλους του Ολύμπιου Δία, μετά το έχασα γιατί βιαζόμουν να γυρίσω σπίτι, κατάκοπη και βαθιά στενοχωρημένη απ’ τη μητέρα μου...αχ, μαμά μου...μαμά μου...μύριζαν οι δάφνες στους δρόμους απ’ όπου κι αν πέρασα, βρεγμένες απ’ την βροχή σήμερα...ν ‘αγιάσει το χεράκι αυτού που τις φύτεψε...μεθυστικά ήταν...άντε και του χρόνου φεγγαρολάτρες...
Εχει λίγο αγγλικό στίχο...
Εχει λίγο αγγλικό στίχο...
Δεν περιμένω πια τίποτα
κι η μορφή σου ακόμη
-ποιος να το πίστευε-
ξεχασμένη.
Χαμένη, σε κάποιο αμπάρι υγρό
ταξιδεύεις θαρρείς
σαν εμπόρευμα
που κανείς δεν το ζήτησε
που δεν βρήκε λιμάνι.
Άλλη μια μέρα
...που κύλησε, μην τηνε κρατήσεις...
Δίας
Horsey, μου το’κλεψες! Υπέροχος και υπέροχο!!! Ήθελα να το “παίξω” εγώ μωρέ και ξεχάστηκα με άλλα μετά κι επειδή φαίνομαι για Κρητικόπληκτη, είπα να κάνω κράτει με τους Κρητικούς...μετά τα ζαβά βίντεο με τους κιτς τραγίλες...καλά έκανες όμως. Χαίρομαι που αρέσει κι εσένα...Φοβερή και η Κυρία του Λονδίνου. Σε βρίσκω ακμαιότατο!
εγώ θα έπαιζα αυτό
Θεέ μου φύλαγε, άλλο ένα καλό...με τση Κρητικούς απόψε...
...ο Ψαραντώνης έτσι;
Λίγες φωνές εναρμονίζονται τόσο ωραία με τα μουσικά όργανα, και δεν μιλάω μόνο σε μελωδικό επίπεδο αλλά και στη χροιά, είναι σαν να συχρονίζει την φωνή του με τις συχνότητες των οργάνων, αρκετά σπάνιο.
Η κυρία από πάνω δεν είναι από τα λονδίνα, είναι απ'το αμέρικα αλλά οι ρίζες είναι από Μάνη, αν παίξει πουθενά live να την δείς οπωσδήποτε, ακόμα και αν δεν σου αρέσει η μουσική της.
Την είδα πρίν αρκετά χρόνια στο γκάζι, όταν σταμάτησε να παίζει απλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχα ακούσει, ποιός ήμουν, που βρίσκομαι, παρ'όλο που άκουγα γενικότερα σκοτεινές μουσικές αυτή η συναυλία μου είχε φανεί πολύ μοναδική.
Κειμήλια!
Δεν την ήξερα και βρίσκοντας άλλα βίντεο από συναυλίες στο Λονδίνο νόμισα αγγλόπαιδο είναι. Τώρα είδα στην γουικι το βιογραφικό της...Φοβερή βραχνή φωνή.
Δέσπω Διαμαντίδου : η χοντρομπαλού
Γιώργης Βαρλάμοs
Το μινόρε του τεκέ
Νικηφόρος Λύτρας: Ο γαλατάς
ύμνος στη ζωή
Υμνος στις παραλίες
Δεν υπάρχουν ομπρέλες για μας μωρό μου, είναι πολύ ακριβές...
Αισίως καβάλησα ένα μήνα άκαπνος και χαίρομαι πολύ,
γιαυτόν και μόνο το λόγο, ένα tribute στην
προηγούμενη μπαρουτοκαπνισμένη ζωή μου επιβάλεται...
...με το καλό και οι άλλοι...
..αμήν...
δεν είναι θέμα υγείας
δεν είναι θέμα οικονομίας
είναι θέμα ελευθερίας.
Μια Εξάρτηση λιγότερη...
πάμε γερά!
Τι στο καλό, τόσοι επισκέπτες σε αυτό το site
μόνο πέντε άτομα, ακούμε ελληνική μουσική.
Παρακαλώ προσδεθείτε, φύγαμε...
Μια σβούρα είμαι και γυρνάω.
Τα φορτηγά καράβια συλλογίζομαι και θυμάμαι τις ιστορίες που άκουγα μικρός, πολύ μικρός. Για τη γοργόνα του Μέγα Αλέξανδρου και εκείνο το τεράστιο ψάρι με το παιδικό όνομα, προς χάριν του παιδιού που άκουγε τις ιστορίες.
...Ζεϊμπέκικο...
Αιωρούμαι μέσα σε μια μαύρη νύχτα, ο ουρανός έχει ελάχιστα αλλά πολύ φωτεινά αστέρια, δεν υπάρχει ίχνος αέρα, υπάρχει ένα απέραντο κενό αέρος και στο φόντο μακριά βλέπω καθαρά τη βραχώδη λευκή πλευρά ενός βουνού.
Μέσα στο μυαλό μου υπάρχουν συναισθήματα και μνήμες από ένα πολύ μακρινό παρελθόν, τόσο μακρινό που θα μπορούσε να προέρχεται από ένα μαύρο σημείο στο διάστημα και έχω μια ανεπαίσθητη αίσθηση ότι όλες αυτές οι μνήμες προέρχονται από εμένα, αλλά χωρίς να είμαι εγώ...
...είναι πεζό και τετριμένο μελό...ό,τι πρέπει όταν πλένεις λαχανικά και φρούτα και ταχτοποιείς και φτιάχνεις και το ψωμί και τα μπιφτέκια σου για αύριο...μωρέ ωραίο σαββατόβραδο θα μου πείτε. Χάρμα θα σας απαντήσω...
ο δρόμος, χθες το απόγευμα
σε γνώριμα μέρη,
μ' έφερε
κει στην εκκλησιά ανάμεσα στα πεύκα,
στον πολύ το δρόσο
δίπλα στη ρεματιά.
Ο κότσυφας ανήσυχος
έστεκε στο παγκάκι
που τότε εμείς καθόμασταν.
Τα νέκταρ σου, μου πρόσφερες
κι εγώ τρυγούσα,
αχόρταγα.
αχ! τα στήθια σου.
Μ' είπε πως με θυμήθηκε,
για σένα αναρωτήθηκε,
τον χωρισμό μας του 'πα,
δεν μ' αποκρίθηκε, μονάχα,
βουβά φτερούγισε
και χάθηκε.
Amedeo Modigliani
Έτυχε εχθές και είδα μερικά τηλεπτικά στιγμιότυπα από την ΔΕΘ,
όπου ένας ψηλός τύπος με γυαλιά κάτι έλεγε από το βήμα,
δήθεν με στόμφο,
κάτω στην αίθουσα μερικές εκατοντάδες άλλοι τύποι τον άκουγαν,
δήθεν με προσήλωση,
κάποιοι πόζαραν στις κάμερες,
και στο τέλος όλοι μαζί χειροκροτούσαν !!!
Άααα... ξέχασα, το θέμα λέει ήταν η οικονομική πολιτική...
...χηρεμένο...
...πάει στη μάνα του...
Απτάλικος χορός
το ίδιο τραγούδι από τις Κυρίες
Ρόζα Εσκενάζυ...
Ρίτα Αμπατζή...
Περσεφόνη
"εμφάνιση περισσότερων" για στίχους
σαν σ' ενθυμούμαι θλίβομαι
σαν σε κοιτώ βουρκώνω
να σε ξεχάσω προσπαθώ
της λησμονιάς νερό θα πιώ.
Αλησμονώ και χαίρομαι, θυμιούμαι και λυπιούμαι
Δομήνικος Θεοτοκόπουλος. [el greco]
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΥΓ.1 : Χοχο, χο!
Royal Oak δεν έχεις τον θεό σου!
τρελός νονός σε βάπτισε... χοχο, χο!
ΥΓ.2 : Κάποια στιγμή θα πάρω το τρίχορδο μπουζούκι μου
να πάρεις κι εσύ το λαούτο σου να κάνουμε ζημιές!!!
κάτω απ’ το απάνωθε τραγούδι, εγώ θα παίξω αυτό...
...Αχ! τι κακό έκανα...
απ’ τις ωραιότερες εκτελέσεις που έχω κατά νου...
και φυσικά καλά ξημερώματα...φασολάκια φρέσκα, μπαρμπούνια μαγειρεύτηκαν απόψε...μοσχομυρίζει το σπίτι...μαζί με ψητά μπαρμπούνια ψαράκια το απογευματάκι...γεμίσαμε μπαρμπούνια σήμερα...
Πανσέληνος το βράδυ...Επιφυλάσσομαι...σήμερα τελετουργίες...λαδώστε τα σκουπόξυλα, χμμμ! τις αλυσίδες ήθελα να πω, οι μάγισσες ετοιμαστείτε...άντρες ησυχάστε...καλή καρδιά έχουν οι γυναίκες...καθήστε να μαγευτείτε μωρέ χαζούληδες...
ΥΓ.1 : Χοχο, χο!
Royal Oak δεν έχεις τον θεό σου!
τρελός νονός σε βάπτισε... χοχο, χο!
ΥΓ.2 : Κάποια στιγμή θα πάρω το τρίχορδο μπουζούκι μου
να πάρεις κι εσύ το λαούτο σου να κάνουμε ζημιές!!![/quote]
Κατά βάσει παπάς τρελός ήταν...ο νονός μου ήταν εχέφρων κι όταν ανακάλυψε πως είχα πιο μεγάλη τρέλα απ’ τη δική του θύμωσε κι εξαφανίστηκε...Αυτά κάνουν οι νονοί. Φταίω εγώ που ο παπάς ήταν πιο τρελός απ’ το νονό μου; Όχι βέβαια. Κάποια πράγματα είναι τραγικά μοιραία...άντε να τ’ αποφύγεις...
τώρα πάμε στο ΥΓ 2. Άκουσε, η ζυγιά στα νησιώτικα μέρη μου είναι λαούτο-βιολί κι όχι λούτο-μπουζούκι. Τό τρίχορδο θέλει κιθαρίτσα, να χτυπάει γερά η μπάσα χορδή στα ακόρντα για να δίνει ωραίο ρυθμό κι έχουμε κι απ’ αυτήν. Γύρω στο ’75 ακομπανιάραμε έναν φοβερό Βαμβακαρομανή, με πράσινα μάτια, στα σκληρά του Βαμβακάρη, επιπέδου “Σου’δωσα διαζύγιο τι θέλεις από μένα τώρα γυρίζεις κι όλο λες...” ή “Μαύρα μάτια, μαύρα φρύδια, μαύρα κατσαρά μαλλιά...”
κι ας τα χοχο...χο του Άη-Βασίλη καλοκαιριάτικα...φέρνουν καταιγίδες οι αναφορές στα Χριστούγεννα όταν είναι εκτός εποχής...αυτό λέει η παράδοση των προληπτικών κι εγώ είμαι...
χωρίς σχόλια-
για την παρέα του φωνόγραφου-
https://www.youtube.com/watch?v=a1btaU17lgc
...ερχόμενη σ’ ενα ταξί απ’ τη Συγγρού το είδα πλάϊ στο νέο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στο Φιξ, μετά πάνω απ’ τους Στήλους του Ολύμπιου Δία, μετά το έχασα γιατί βιαζόμουν να γυρίσω σπίτι, κατάκοπη και βαθιά στενοχωρημένη απ’ τη μητέρα μου...αχ, μαμά μου...μαμά μου...μύριζαν οι δάφνες στους δρόμους απ’ όπου κι αν πέρασα, βρεγμένες απ’ την βροχή σήμερα...ν ‘αγιάσει το χεράκι αυτού που τις φύτεψε...μεθυστικά ήταν...άντε και του χρόνου φεγγαρολάτρες...
...το είδα στα σύννεφα που κυνηγούσ’ ένα αστέρι... το κόκκινο φεγγάρι...
[κ. Παναγιώτη Καλαντζόπουλε, έχετε γράψει όμορφα πράγματα κι εσείς κ. Γαλάνη μου τι ωραία που το είπατε...]
...πώς να’βγω και να περπατήσω...τα λόγια του να θυμηθώ...με το φεγγάρι πώς να τραγουδήσω...με το φεγγάρι πώς να παρηγορηθώ...