...για τους ανοιχτούς λογαριασμούς μου μαζί σας απ’ το 1977, πάντα ζήλευα το μαύρο τσόχινο καπέλο που έκρυβε ό,τι έκρυβε από κάτω του, αγαπημένε κ. Άσιμε αλλά πάνω απ’ όλα για τον τρόπο που αγαπήσατε κι αδιαφορήσατε...
Τα ξεπούλησα φτηνά, το χαλί μου, τα ρούχα και το μπρίκι.
Είμαι άρρωστος παιδιά, ο γιατρός μου συμβούλεψε ταξίδι.
Γιαυτό κι εγώ φόρτωσα το ποδηλατάκι μου με όλα τα απαραίτητα
και αναχωρώ!
Τα λέμε...
Λούη, πετσοκόβω το ποτ-πουρί μας σιγά-σιγά σε κομάτια. Against all odds. Σε Λα ματζόρε, καμμιά σχέση με τον τόνο της κ. Μοσχολιού και των άλλων που το έχουν πει, κι ό,τι κάτσει με κάμποσο κέφι...
Φίλοι, επιτρέψτε μου απόψε αργακάτι, έχοντας μόλις αφήσει μια κοπιαστική Παρασκευή, και καθώς κατηφορίζουμε (δεν ξέρω γιατί η νύχτα για μένα είναι καθοδική προς την ημέρα, ενώ η ημέρα ανοδική προς τη νύχτα) προς Σαββατοκύριακο, το τραγούδι απόψε να το αφιερώσω στο δάσκαλό μου, στον πατέρα μου, στο θείο μου, στον πιο καλό μου φίλο, στον πιο χαρισματικό, γλυκό κι ευγενικό άντρα που έχω συναντήσει ως τώρα και μου έδωσε την πεποίθηση πως όλοι οι άντρες κάπως έτσι πρέπει να είναι. Σε κάποιον που αγάπησα και μ’ αγάπησε πολύ-πολύ. Όσο κανέναν.
..δεν ξέρω κάτι που να ζει χωρίς να κινείται...και οι εικόνες είναι δικό μας του καθενός, πώς να ξέρω τι είναι για τους άλλους και για μένα ποτέ δεν είναι ίδιες...τρομάζω πόσο διαφορετικές γίνονται...με κάθε τι καινούργιο κι έχω κάμποσα καινούργια μέρα νύχτα εδώ και καιρό...ο Ουρανός στον Κριό φταίει και θα μείνει κάμποσο! Τεράστια κινητικότητα...δεν προλαβαίνω να συνειδητοποιήσω και νάσου το άλλο και μετά το άλλο...
Γεια σου Παντελή Θεοχαρίδη, εκπληκτικέ ερμηνευτή που ποτέ δεν σου δώθηκε από το πλήθος η σημασία που σου αξίζει. Ίσως όμως αν είχε γίνει αυτό να μην μας έδινες αυτά τα καταπληκτικά τραγούδια.
επηρεασμένος ακόμη από το ταξίδι μου,
με το ποδήλατό με το ξερό πιρούνι,
και για τους φίλους του φόρουμ που ρωτούν,
αν δεν είναι για χώμα, αβίαστα τους λέω… Χωρίς Αμορτισέρ
ωραία αντρίκια φωνή,
και άλλο τόσο ωραία παρουσία.
Τον είδα το καλοκαίρι ζωντανά.
Σηκώθηκα όρθια και πήγα εκεί μπροστά,
τάχα για ν ακούω καλύτερα.
''Είπα να βάλω ενέχυρο τη γυάλα και το ψάρι,
για να ξεθάψω τ όνειρο
θέλει κασμά και φτυάρι''.
Τον τίτλο του τραγουδιού δε βρίσκω.
...προς τους αιμοδότες και τη συντροφιά τους...με βραχνή φωνή και ψιλοχαλασμένο καμποτάστο που βραχνιάζει τις μπάσες χορδές ανάλογα για να ταιριάζουν με τη βραχνή φωνή, Κυρίες και Κύριοι, καλό κουράγιο κι ευχαριστώ εκ των προτέρων για την υπομονή σας ν’ ακούσετε τα μεράκια μου σήμερα πάλι...
Ο κήπος
Τοιχογραφία της Θήρας , 1600πχ . [λεπτομέρεια]
...θέλουν προσοχή...
Καραμελένια, ώρα για μελέτη. Τεμπέλα.
...οι μέρες που μας πλήγωσαν γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών...
...για τους ανοιχτούς λογαριασμούς μου μαζί σας απ’ το 1977, πάντα ζήλευα το μαύρο τσόχινο καπέλο που έκρυβε ό,τι έκρυβε από κάτω του, αγαπημένε κ. Άσιμε αλλά πάνω απ’ όλα για τον τρόπο που αγαπήσατε κι αδιαφορήσατε...
...ποτέ δεν είναι αργά...
Τα ξεπούλησα φτηνά, το χαλί μου, τα ρούχα και το μπρίκι.
Είμαι άρρωστος παιδιά, ο γιατρός μου συμβούλεψε ταξίδι.
Γιαυτό κι εγώ φόρτωσα το ποδηλατάκι μου με όλα τα απαραίτητα
και αναχωρώ!
Τα λέμε...
Σαν ρεμπέτικο παλιό
Γιάννης Τσαρούχης
...το άλλο συμπληρώστε το εσείς...
Λούη, πετσοκόβω το ποτ-πουρί μας σιγά-σιγά σε κομάτια. Against all odds. Σε Λα ματζόρε, καμμιά σχέση με τον τόνο της κ. Μοσχολιού και των άλλων που το έχουν πει, κι ό,τι κάτσει με κάμποσο κέφι...
Φίλοι, επιτρέψτε μου απόψε αργακάτι, έχοντας μόλις αφήσει μια κοπιαστική Παρασκευή, και καθώς κατηφορίζουμε (δεν ξέρω γιατί η νύχτα για μένα είναι καθοδική προς την ημέρα, ενώ η ημέρα ανοδική προς τη νύχτα) προς Σαββατοκύριακο, το τραγούδι απόψε να το αφιερώσω στο δάσκαλό μου, στον πατέρα μου, στο θείο μου, στον πιο καλό μου φίλο, στον πιο χαρισματικό, γλυκό κι ευγενικό άντρα που έχω συναντήσει ως τώρα και μου έδωσε την πεποίθηση πως όλοι οι άντρες κάπως έτσι πρέπει να είναι. Σε κάποιον που αγάπησα και μ’ αγάπησε πολύ-πολύ. Όσο κανέναν.
Στο Λούη μου!
Καθοδική και ανοδική...
Συμπεριλαμβάνει κίνηση;
Αποτελείται από ένα σύνολο από εικόνες ημιδιάφανες;
Fata Morgana
..δεν ξέρω κάτι που να ζει χωρίς να κινείται...και οι εικόνες είναι δικό μας του καθενός, πώς να ξέρω τι είναι για τους άλλους και για μένα ποτέ δεν είναι ίδιες...τρομάζω πόσο διαφορετικές γίνονται...με κάθε τι καινούργιο κι έχω κάμποσα καινούργια μέρα νύχτα εδώ και καιρό...ο Ουρανός στον Κριό φταίει και θα μείνει κάμποσο! Τεράστια κινητικότητα...δεν προλαβαίνω να συνειδητοποιήσω και νάσου το άλλο και μετά το άλλο...
Σιγά μη κλάψω
Γεια σου Παντελή Θεοχαρίδη, εκπληκτικέ ερμηνευτή που ποτέ δεν σου δώθηκε από το πλήθος η σημασία που σου αξίζει. Ίσως όμως αν είχε γίνει αυτό να μην μας έδινες αυτά τα καταπληκτικά τραγούδια.
επηρεασμένος ακόμη από το ταξίδι μου,
με το ποδήλατό με το ξερό πιρούνι,
και για τους φίλους του φόρουμ που ρωτούν,
αν δεν είναι για χώμα, αβίαστα τους λέω…
Χωρίς Αμορτισέρ
Αλέκος Φασιανός
Ζηλεύει η νύχτα
Sandro Botticelli: Η γέννηση της Αφροδίτης
Ρίχνω τα πέταλα στη γη να περπατάς ξυπόλητη...
...ο μόνος μόνος του κερνά και πίνει στην υγειά του...
ωραία αντρίκια φωνή,
και άλλο τόσο ωραία παρουσία.
Τον είδα το καλοκαίρι ζωντανά.
Σηκώθηκα όρθια και πήγα εκεί μπροστά,
τάχα για ν ακούω καλύτερα.
''Είπα να βάλω ενέχυρο τη γυάλα και το ψάρι,
για να ξεθάψω τ όνειρο
θέλει κασμά και φτυάρι''.
Τον τίτλο του τραγουδιού δε βρίσκω.
Φταίει που έχει ένα πηγάδι βαθύ μέσα του...η μπάσα του φωνή από κει κάτω βγαίνει κι αναδύεται προς τα μας...
...τώρα μάλιστα... Γιώργο Ρωμανέ μου...(μιλάμε για καλώς νοούμενη εφηβεία των 68; νομίζω ναι!)
...ένα βράδυ ξέχασε ένα φιλί...
Τι έκανες κι εσύ άνθρωπε!!!
Επειδή χωρίς νόστο η ζωή είναι άνοστη
είπα να γυρίσω για λίγο στα παλιά τα "ψιλοξεχασμένα"
και άσε τον παλιόκοσμο να λέει ...
Σοφία Βέμπο.
...όλα τα παραπάνω,
ας διαλέξω κι εγώ ένα αγαπημένο.
με τις πρώτες σταγόνες της βροχής πεθαίνει το καλοκαιράκι μας.
https://www.youtube.com/watch?v=i3m8OCNG76g
Τα χείλη, φρέσκος άνεμος
και το φιλιά της, δροσερά
κι εγώ που τα στερήθηκα
πηγή χωρίς νερά.
Ήρθες σαν την άνοιξη
Στέλλα Γκρέκα
Τα παιδικά μας χρόνια είναι αξέχαστα.
Αφιερωμένο σε όλους τους παπούδες μας:
Πως καταντήσαμε λοχία.
Και αυτό αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες.
Που πάντα τη ζωή μας την κανόνιζαν. Πάντα όμως!
Γεια σου Βλάση, μας έφυγες νωρίς.
Καλό μήνα everybody!
κι όσο κιαν "προσπαθούμε"..
xρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
Paul Klee
Ρολόι κομπολόι
Salvador Dali
ξενάκι...
Gustav Klimt: Danae
Ο καθρέφτης
...μου το θύμισε φιλενάδα μου πριν λίγο και της το’κλεψα για εδώ...να’ναι καλά η Ρόζα όπου κι αν είναι...
Φεύγω
...προς τους αιμοδότες και τη συντροφιά τους...με βραχνή φωνή και ψιλοχαλασμένο καμποτάστο που βραχνιάζει τις μπάσες χορδές ανάλογα για να ταιριάζουν με τη βραχνή φωνή, Κυρίες και Κύριοι, καλό κουράγιο κι ευχαριστώ εκ των προτέρων για την υπομονή σας ν’ ακούσετε τα μεράκια μου σήμερα πάλι...