Στην Κατερίνα...

Σα σκύλος κρυώνω.
Τα δόντια μου χτυπάν απ΄άγνωστη αιτία αναμολόγητη.
Ο Μαρξισμός δεν έχει ψυχασθένειες
κάτι άλλο πρέπει να μου συμβαίνει .
Εχει ξεχειμωνιάσει πιά.
Μέσα Ιουνίου.
Θάχετε περάσει τζάμια στα πετροβολημένα παράθυρα
τους τοίχους μπορεί να βάψατε με κάτασπρο χρώμα
Θ΄αστράφτει μέχρι πέρα η εργατική πάλη
κι οι πάγκοι πούχαμε για τραπέζια
γεμάτοι χαρακιές φανατικές κι αμήχανες
διαφωνίες και αποφάσεις παμψηφεί
αυτοί που σπάσανε
κι αυτοί που θάρθουν.
Τα χρώματα μπερδεύω.
Οτι έχω
είναι μια κόκκινη φωτογραφία της Πρωτομαγιάς
το κίτρινο χρώμα των κοριτσιών
και τα πονεμένα πόδια των φίλων.
Κι έτσι όμως
Οι καλύτεροι.
Μόλις φύγει τούτο το άδικο θάρθω να σας βρώ.
Μπορεί να μην τα καταφέρω στις σκάλες
Θάρθω όμως οπωσδήποτε
Μπορεί να μου λείπει η φωνή ή το φώς απο τα μάτια μου
Σε μας δε χρειάζονται πολλά.
Σύντροφοι.

"Ιδώνυμο"
Κατερίνα Γώγου (1-6-1940 - 3-10-1993)