Την κοίταζε σαν μαγεμένος. Την χάιδευε, και σε κάθε ακούμπημα ένιωθε μια ανατριχίλα που είχε καιρό να νιώσει. Την ζύγιζε, και ήξερε ότι κι εκείνη έκανε το ίδιο. Γνωρίζονταν, ήξεραν ο ένας τον άλλο καλά. Άραγε ο χρόνος που είχε περάσει τι σημάδια τους είχε αφήσει?
Δεν ήθελε να περιμένει άλλο. Ανέβηκε πάνω της, αγκιστρώθηκε στο κορμί της με τα χέρια και τα πόδια του και ξεκίνησε.
Στις πρώτες πεταλιές ένιωσε τις γάμπες του να τεντώνουν, την μέση του να σφίγγεται, τους πήχεις των χεριών του να γίνονται ένα με το τιμόνι, ένιωθε σιγά σιγά όλο το κορμί του να ενώνεται με το ατσάλινο πλαίσιο που κρατιόταν με το ζόρι ανάμεσα στα πόδια του σαν ατίθασο καθαρόαιμο άτι. Αφουγκραζόταν τη σιωπηρή επαφή του καουτσούκ με την άσφαλτο, τα ρυθμικά “κλακ” στις αλλαγές των ταχυτήτων, το ελαφρό τρίξιμο του αλουμινίου που φρέναρε στις στροφές.
Ξανοίχτηκαν στον δρόμο. Μαζί. Ήταν πια ένα. Όπως τότε. Τίποτα δεν είχε αλλάξει. Μόνο το φεγγάρι φαινόταν λίγο πιο γερασμένο. Αλλά η ηδονή ήταν εκεί.
Ατόφια.
Δική τους.
http://tkrachtis.tumblr.com/post/126197995989/την-κοίταζε-σαν-μαγεμένος-την-χάιδευε-και-σε
..και καλούς απογόνους..
Με μάγευες με το κείμενό σου...
Σας εύχομαι κάθε καλό
φανταστικό!!!!!
Νιώθω ενοχές που αστειεύτηκα γι΄αυτό και το εξομολογούμαι.
Πίστεψε με έγινε παρορμητικά και καλοπροαίρετα.
...από έναν αφοσιωμένο εραστή
του ποδηλάτου.
Πολύ καλό συγγραφικό τέχνασμα
η αποκάλυψη, προς το τέλος, ότι πρόκειται για ποδήλατο.
Το έχω ξαναδεί, αλλά το έχεις χρησιμοποιήσει πολύ επιτυχημένα.
Άριστα από μένα, με έναν γελαστό ήλιο.
Ποδήλατα στους δρόμους :-)