Χρόνια πίσω, ένα ζεστό καλοκαιρινό πρωινό του Ιουλίου, ένα τρένο με ξέβρασε μαζί με κάποιους φίλους στο σταθμό του Μελιγαλά. Ταλαιπωρημένοι, ξάγρυπνοι, είχαμε παρακολουθήσει το προηγούμενο βράδυ την Γαλλία να αποκλείει την Βραζιλία στον ημιτελικό του Μουντιάλ της Γερμανίας. Μετά, στις τέσσερεις το πρωί πήραμε το τρένο. Και έξι ώρες μετά αντίκρυσα για πρώτη φορά τη μεσσηνιακή γη. Και για τελευταία φορά τον Μήτσο.
Κατηφορίζοντας τις ακτές της Πελοποννήσου για να φτάσω στην Μεγαλόπολη φέτος, πέρασα για λίγο από τη Μεσσηνία. Έφαγα τον χάρτη να βρω εκείνο το χωριό. Εκείνο το χωριό που στο λόφο που κρέμεται από πάνω του σαν υπόσχεση και σαν κατάρα ένας άσπρος σταυρός αγναντεύει την πεδιάδα.
Δεν το βρήκα.
Ξέχασα.
Κουβαλούσα για πολλά χρόνια εκείνο τον πόνο μέσα μου. Εκείνο το τηλεφώνημα ακόμα με στοιχειώνει. Από τότε φοβάμαι τα πρωινά τηλεφωνήματα. Τα βραδυνά τα φοβόμουν από πάντα. Κοιτώντας τον χάρτη και μην μπορώντας να θυμηθώ το όνομα του χωριού, ένιωσα περίεργα. Μια ενοχή ανάμεικτη με αγαλλίαση. Ενοχή γιατί κάτι μέσα μου μου ψιθυρίζει πως δεν θα έπρεπε να ξεχάσω, πως οι πληγές μας είναι πολύ ακριβές για να τις κλέβει η λήθη, πως οι άνθρωποι που μοιραστήκαμε ανάσες και αλκοόλ και ομορφιά και μύηση δεν μπορούν να σβήνουν τόσο εύκολα από τη μνήμη σου, δεν μπορούν να χάνουνται, να σβήνουνται απ΄ τους χάρτες. Ενοχή γιατί όσα περισσότερα ξεχνάς σε αφήνουνε πιο λίγο.
Αλλά ο Μήτσος δεν ήταν ένα σημάδι στον χάρτη όταν τον γνώρισα. Δεν ήταν ένας σταυρός σε ένα λόφο. Δεν ήταν ένα αυτοκίνητο σφηνωμένο σε ένα δέντρο σε ένα δρόμο στη Μεσσηνία. Ήταν ένα τρανταχτό γέλιο, ούζο, τσιγάρα, μεθύσια, οι Φλόυντ, το Αργεντινή-Σερβία, ήταν η ζωή. Κι αυτό δεν το ξέχασα. Δεν ξεχνιέται αυτό.
Δεν ξέρω αν προσπαθώ να ξορκίσω την ενοχή, αν προσπαθώ να δικαιολογήσω αυτό που ένα κομμάτι μου θεωρεί λανθασμένα ίσως ως λάθος, δεν ξέρω αν προσπαθώ να γκρεμίσω συνειδητά τις γέφυρες που βλέπω να γκρεμίζουνται ήδη ασυνείδητα πίσω μου.
Η ζωή είναι βήματα στην υγρή άμμο. Όσο βαθιά και να πατήσεις, το κύμα θα περάσει και θα τα σβήσει. Όσες αλυσίδες και βαρίδια και αν σέρνεις το μόνο που καταφέρνεις είναι να κάνεις το ταξίδι δυσκολότερο.
Μήτσο συγχώρα με που έχασα τον δρόμο στον χάρτη. Μπορεί να είναι και για καλό. Μπορεί να τον βρήκα μέσα μου. Θα δείξει. Το τηλέφωνό σου το έχω ακόμα. Θα σε πάρω στα γενέθλιά σου, τώρα στις 21.
Θα γινόσουνα τριάντα.
http://tkrachtis.tumblr.com/post/126860754499/%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%C...
...δυνατό ''νιώσιμο'', όπως λένε οι κόρες μου.
Το γράψιμό σου με βάζει αμέσως μέσα, στις εμπειρίες, στο συναίσθημα,
ο αναγνώστης σου [εγώ τουλάχιστον] δεν κοιτάει από μακριά,
κολυμπάει μέσα στη δική σου συγκίνηση, μέσα σε ό τι είναι αυτό που
σε συγκλονίζει.
Η φράση που ξεχώρισα- και ζήλεψα να την είχα γράψει εγώ-
''..οι πληγές μας είναι πολύ ακριβές για να τις κλέβει η λήθη...''
Καλά ταξίδια με τετράδιο και μολύβι.
Υ.Γ. Μου αρέσει το ταίριασμα κειμένου και εικόνας στην ιστοσελίδα σου.
Ε.
Μορφέα μου, κι εγώ κολυμπώ μέσα στο κείμενό σου, χωρίς απόσταση, τι να τη θέλω;
Σου εύχομαι κάθε καλό