Προσπαθώ να θυμηθώ, πώς βρέθηκα σ αυτό το ράφι, όπου συγκατοικούν αρμονικά ο Φλωμπέρ με τον Παπαδιαμάντη, ο Τσαρλς Μίνγκους με την Σύλβια Πλαθ.
Ο Παναγιώτης ήταν μάστορας στις μινιατούρες. Άστραφτα μόλις με χρωμάτισε και πέρασε το βερνίκι. Μαύρο για τη σέλα, τα λάστιχα και το τιμόνι, τα μεταλλικά μέρη σε λαμπερό ασημί.
Ο Παναγιώτης ήταν μάστορας και με τις γυναίκες, πάντα περισσότερες από μία. Στο δυαράκι στα Πατήσια γνώρισα κι εγώ τη Λένα. Μόλις έβαζε το κλειδί στην πόρτα, την άρπαζε στην αγκαλιά και την προσγείωνε στην κρεβατοκάμαρα. Σαν κούκλα τη σήκωνε, άκουγα τα γέλια της. Γελούσε σαν κοριτσάκι.
Μια μέρα την είδα. Ήταν γύρω στα σαρανταπέντε, φορούσε γυαλιά. Μεγάλα μάτια, αγκάλιαζαν τα πάντα γύρω της. Ερωτευμένα μάτια. ''Πάρε να την χαρίσεις στον γιο σου'', της είπε και προσγειώθηκα στα χέρια της. Τα μάτια της άστραψαν, χαμογέλασε κι εκείνος. Ηταν , στα νιάτα του, πρωταθλητής στον στίβο, ένας ωραίος, γελαστός γίγαντας.
Ούτε που μ έδειξε στο αγόρι, βιάστηκε να με βάλει στη συλλογή με τους θησαυρούς της, δίπλα στην ξύλινη γάτα.Αργότερα έμαθα, κουβεντιάζοντας τη νύχτα με τα άλλα αντικείμενα, ότι η Λένα μάζευε όμορφα και περίεργα πράγματα που έβρισκε στο δρόμο.Ιδιαίτερα τα μικρά παιχνίδια, δεν τάφηνε να τελειώσουν τη ζωή τους στους πράσινους κάδους, επειδή κάποιος τα βαρέθηκε.
Συνέχιζαν την ύπαρξή τους κοντά της. Παρά λίγο ν αποκτήσω και αναβάτη, όταν προσπάθησε να στερεώσει στη σέλα μου ένα Πλειμομπίλ. Ευτυχώς όλο έπεφτε και γλίτωσα απ αυτόν.
Όταν χώρισαν με τον Παναγιώτη, πήρα τη θέση μου στο ράφι μαζί με τα βιβλία.Δεν είχε τίποτε άλλο από εκείνον, είχε όμως δική της βιβλιοθήκη με τζάμια, ένα αληθινό σπίτι για τα βιβλία της.
Ηθελα να ήμουν παντογνώστης αφηγητής, να γράψω την ιστορία του Παναγιώτη και της Λένας. Δυστυχώς, το μόνο που επιτρέπει στη μινιατούρα Harley το μάθημα δημιουργικής γραφής είναι ο σύντομος μονόλογος ενός αντικειμένου.
το κείμενό σου. Να ζήσεις
Όταν έκλεισε η πόρτα και έφυγε η Λένα μαζί της, εκείνος έμεινε μόνος του με τον Παναγιώτη.
Τον αγάπαγε αλλά εκείνη ήταν γι αυτόν η συντροφιά του.
Άλλο ο Παναγιώτης, άλλο εκείνη.
Τα βράδια το έσκαγε και έψαχνε να την βρεί.
Έβγαινε παραλιακή.
Στροφιλίκια μέχρι τη Βάρκιζα και μετά πίσω, από Φάληρο και Συγγρού.
Μόνος του.
Πέταγε.
Κάποια στιγμή στα Πατήσια, Σκιάθου, την είδε.
Δυό τετράγωνα από το σπίτι του Παναγιώτη.
Τον έψαχνε κι αυτή.
Δεν ξαναχώρισαν.
Πήγαν εκεί που πάνε οι ερωτευμένες μηχανές.
Ο Παναγιώτης δεν πήγε στη Λένα γιά να τον βρεί.
Ούτε η Λένα στου Παναγιώτη για να ψάξει γιά κείνη.
Βρέθηκαν μετά από χρόνια, στην τύχη, σε ένα θερινό σινεμά στη Βουλιαγμένη.
Μόνοι τους και οι δύο.
Είδαν το έργο μαζί χωρίς να μιλάνε.
Εκείνη έγειρε το κεφάλι της στον ώμο του.
Ο Παναγιώτης την πήρε αγκαλιά.
Έφυγαν με τα αυτοκίνητά τους χωρίς να πουν λέξη που πάει ο καθένας.
Οι δυό μικρές μηχανές, κρυμμένες πίσω από τον πράσινο κάδο, τους κοίταζαν και τους παρακολουθούσαν όπως απομακρύνονταν.
Τους φώναζαν:
Λένα!
Παναγιώτη!
Αλλά εκείνοι δεν άκουγαν.
Πού να ακούσουν;
Τί να ακουσουν;
Ακούνε οι άνθρωποι δυό μικρές ερωτευμένες μηχανές-μινιατούρες όταν τους φωνάζουν;
Όχι βέβαια.
Που ν'ακούσουν;
Η αυτοαναίρεση στην τελευταία φράση...
εκτός από όμορφος
αυτός ο σύντομος μονόλογος
είναι και "αντικειμενικός".
...αυτή η επικοινωνία,
αυτή είναι η χαρά της γραφής.
Παρ όλη την αυτοαναίρεση,
που μου τη δείχνεις και τη βλέπω,
μου δώσατε το σκούντημα που ήθελα.
Πάω στοίχημα ότι ο Τσαρλς Μίνγκους (αν είναι βιβλίο και όχι δίσκος)
είναι το "χειρότερα και από σκυλιά".
Δεν θυμάμαι που, αλλά κάπου το είχα δανείσει και ως είθισται το έχασα!
Κι αυτό το γράφω όχι γιατί με νοιάζει που το έχασα, αλλά ναι,
χάρηκα που το ξαναείδα στο κείμενο σου.
Smile!
Αυτό πίστευα πραγματικά ότι μου το είχαν χαρίσει.
Το στέλνω όποτε θέλεις.
Επίσης είμαι απόλυτα βέβαιος ότι δεν το δάνεισα σε εσένα
και δεν νομίζω να υποννόησα κάτι τέτοιο στο σχόλιο μου.
Άλλωστε ήταν Διαβασμένο βιβλίο και τα διαβασμένα βιβλία,
κατά τη γνώμη μου, πρέπει να δανείζονται ή να χαρίζονται.
Απλά, χάρηκα που το ξαναείδα στο κείμενο σου.