Αριάδνη

''Το τελευταίο που θα θελα είναι να νυχτωθώ εδώ κάτω'', σκέφτηκε η Σόνια, καθώς σκοτείνιαζε και το τοπίο άλλαζε σιγά σιγά. Οι πιο βραδινές φυλές των Εξαρχείων έκαναν την εμφάνισή τους. Είχε διαλέξει ένα φωτεινό σημείο, ένα μπαράκι γωνία Βαλτετσίου και Χαριλάου Τρικούπη. Μόλις ήρθε η μπύρα έβγαλε το βιβλίο της. Τα πατατάκια τα φύλαγε για την Αριάδνη, που ήταν συνέχεια πεινασμένη, ο επιούσιος καθόλου αυτονόητος για εκείνη.
Το εφηβικό μυθιστόρημα ήταν απρόσμενα καλό. ''Για φαντάσου, να μου το δανείσει η Άννα, που μου έκανε τον βίο αβίωτο στην τάξη''. Χειρότερο κι από το πιο ζωηρό αγόρι είναι το ειρωνικό βλέμμα κάποιων κοριτσιών, συλλογίστηκε η Σόνια. Η μεγάλη έκπληξη στο βιβλίο ήταν οι λογοτεχνικές αναφορές. ''So much depends upon a red wheelbarrow...''.Το ποίημα του Williams την πήγε πολλά χρόνια πίσω, τότε που τριγύριζε στο κέντρο φοιτήτρια, τα χρόνια που όλα τα φώτα είναι ακόμα αναμμένα και όλες οι πιθανότητες φαντάζουν πιθανές.
Στα Εξάρχεια δε σύχναζε ποτέ. Τώρα, στα πενήντα, άρχισε να γνωρίζει την πλατεία και τους γύρω δρόμους. ''Can you believe it?'' θα έλεγε η φίλη της η Έλενα, που σκεφτόταν, μονολογούσε και θύμωνε στα αγγλικά.
Πάντα αργούσε η Αριάδνη. Το στήσιμο ήταν πάντα από μισάωρο και πάνω,το μετάνιωσε όσες φορές ήρθε χωρίς βιβλίο. Πρώτος θα ερχόταν ο σκύλος της. Πόσο δίκιο είχε εκείνος που παρατήρησε πως κάθε σκυλί μοιάζει με το αφεντικό του. Δεν ξέρεις ποιος διαλέγει ποιον. Ο Μπακούνιν- μαλλιαρός, ατσούμπαλος, αλήτης, αναρχικός, λεύτερος να γυρίζει όλη την Αθήνα χωρίς να χάνεται. Με στοχαστικό βλέμμα, χορευτό κούνημα της φουντωτής ουράς, το πιο αγαπησιάρικο μελί γκριφόν. Ιδιος η Αριάδνη.
''Ο κόσμος δεν είναι εργοστάσιο πραγματοποίησης ευχών....''υπογράμμισε η Σόνια πάνω στο ξένο βιβλίο. Ο Μπακούνιν όρμησε προς το τραπέζι της ξαναμμένος από το τρέξιμο. Πίσω του ακολούθησε η Αριάδνη, η σκιά της Αριάδνης- μείον μερικά κιλά από την τελευταία συνάντηση. Φίλησε τη Σόνια, ''γεια, τι λέει;...''- ο συνήθης χαιρετισμός.
Η Αριάδνη- παιδί του αγαπημένου αδελφού της, που έφυγε νωρίς. ''Ον φιλεί Θεός, αποθνήσκει νέος'', τα πανταχού παρόντα αποφθέγματα. Η Σόνια δεν είχε δικά της παιδιά,
την Αριάδνη την είχε πάντα κάτω από τα φτερά της. Εδώ και χρόνια, τα φτερά δεν έφταναν πια για να τη σκεπάζουν. Η Αριάδνη χάραζε τους δικούς της δρόμους. Φοιτήτρια στο παιδαγωγικό- παλιό όνειρο του πατέρα της- το σενάριο για γνωστούς και φίλους που ρωτούσαν. Οι αγωνίες της Αριάδνης ζούσαν σε καταλήψεις χώρων για κοινωφελείς σκοπούς, δράσεις αλληλεγγύης σε αδικημένους, διαμαρτυρίες για τα δικαιώματα των ζώων. Και αλήθεια, υπήρχαν ζώα πολύ πιο προνομιούχα από την ανιψιά της- σταθερό σπίτι, καθαρό φαγητό, μπόλικα χάδια.
Δεν είχε προλάβει να υποσχεθεί στον αδελφό της ότι θα την προσέχει, ήταν μάλλον μια συμφωνία με τον εαυτό της. Ηταν η ευκαιρία της να μεγαλώσει, να αφήσει για πάντα το κοριτσίστικό δωμάτιο, την ονειροπόλα φοιτήτρια.
Η Αριάδνη είχε κιόλας καταβροχθίσει τα πατατάκια και σηκωνόταν. Την περίμεναν οι γυναίκες πρόσφυγες, να μιλήσουν για τον φεμινισμό και τα δικαιώματα. Πολλές είχαν παντρευτεί χωρίς να θέλουν, μερικές έτρωγαν ξύλο από τους συζύγους. Η Σόνια σηκώθηκε να την αγκαλιάσει, με τη διαχρονική παραίνεση ''να προσέχεις''.Κράτησε σκέψεις και σχόλια για τον εαυτό της.
Ο Μπακούνιν την ακολούθησε μέχρι τον σταθμό του μετρό. Με το στοχαστικό βλέμμα και το χορευτό κούνημα της φουντωτής ουράς του.