είναι η θάλασσα έρημος
και θάλασσα η έρημος είναι
χρυσάφι γαλανό όπου κι αν δεις
κλαίνε τα μάτια μου
το θέρος των κυματισμών τους
τα πόδια μου
στις άμμους τις υγρές
προς τους βυθούς τoυς
χάσματα βυθίζουν
σκεπάζω τα βλέφαρα
με φύκια ηλιοκαμμένα
σ' αλλαλαγμούς
οι πόρτες των βυθών
ποτέ δεν άνοιξαν
μόνο σε δυνατά ποδοπατήματα
χορέψτε λοιπόν
βροντερά
Categories:
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
πανέμορφο και λυπητικό το ποίημά σου,
να ζήσης
Ευχαριστώ πολύ!
χορέψτε λοιπόν
βροντερά.!
κάτι έκανα γι' αυτό στο νήμα σου...πού αλλού δηλαδή;