Γεια χαρά,
χθες άνοιξε η "Elbphilharmonie", ένας ναός μουσικής, στο λιμάνι του Αμβούργου, μεγάλο γεγονος. Οι πολιτικοί, μαζί με την καγγελάριο, είπανε μεγάλα λόγια για την «Έλφι», να φέρει υπέροχες εμπειρίες μουσικής, κλπ κλπ.
Παρακολουθάγαμε την εκπομπή στην τηλεόραση και συμφωνούσαμε στο ότι έχει ακουστική άριστης τάξης.
Ο διευθυντής της φιλαρμονικής ορχήστρας, ο Κενττ Νάγκανο, είπε ότι ακούγονται τα παραμικρά λάθη, άρα «προσκαλόμαστε να παίξουμε κρυσταλλινά».
Τι έφερε για το Αμβούργο; Πρώτον, οι πολίτ_ισσ_ες πλήρώνουνε 170 εκατομμύρια (x 10^9) ευρώ φόρους για να γίνει το θαύμα τούτο.
Δεύτερον, ελπίζουνε να γεμίσει με ακροατές για να αξίζει τον τρομερό κόπο.
Σας εύχομαι εύκολο χειμώνα και κάθε καλό 
Υ.Γ.: Το ότι εδώ χτίζουνε πανάκριβα πράματα, ενώ στην Ευρώπη πεθαίνουνε χιλιάδες από το κρύο, σαρκαστικό δεν είναι;
Ένα υπέροχο κτίριο στημένο από τους αρχιτέκτονες Herzog & de Meuron, "πάνω" σε παλιές αποθήκες του λιμανιού με έναν παράξενο αλλά εξαιρετικό τρόπο.
Πριν:
Και τώρα:
Xαίρομαι για την πολιτιστική ομορφιά... θα πρέπει οι Γερμανοί να ευχαριστούν όλους εμάς που έχουμε μπλέξει ανεπανόρθωτα με το χρηματιστηριακό πάρε δώσε δανείων και αποπληρωμών...η Γερμανία έχει καρδίσει πολλά απ' αυτό...κι αυτό είναι μια πικρή αλήθεια! Ό,τι και να γίνει η Γερμανικές κυβερνήσεις δεν θα προδώσουν το λαό τους έτσι όπως προδίδουν εμάς οι δικές μας κυβερνήσεις...λυπάμαι!
Κι εμείς μέσα στην τεράστια κρίση που ζούμε, δεν πάμε καθόλου πίσω με το ΚΠΙΣΝ του Renzo Piano.
Ούτε σε κόστος ούτε σε σημασία αλλά ούτε και σε αρχιτεκτονική αξία.
Τα μεγάλα έργα πολιτισμού θέτουν πάντα ερωτήματα για την άμεση, υλική, απτή, χρησιμότητά τους και για την έμμεση απόσβεση του κόστους τους.
Μιά Όπερα και μια Βιβλιοθήκη δεν ταΐζει τους πεινασμένους, δεν κάνει τα σχολικά γεύματα πλουσιότερα, δεν στεγάζει τους άστεγους, δεν λύνει το κυκλοφοριακό, και δεν κάνει επίσης πολλά άλλα πράγματα.
Οπότε είναι ένας πολύ εύκολος στόχος κριτικής.
Μιας κριτικής που πάντα ξεκινάει με το χαρακτηριστικό "εδώ ο κόσμος χάνεται και ....".
...
Είναι όμως (μόνο) έτσι τα πράγματα;
Είναι ένα ερώτημα αυτό.
Εδώ, καλή μου Βασιλική Βαλανιδιά, η διαδικασία προδοσίας λειτουργεί κρυφά· τα περισσότερα σχολεία ερρείπια, κι ενώ η ανεργασία απ´έξω φανεί χαμηλή, από μέσα αρκετές οικογένειες δεν ξέρουνε πως να επιβιώσουν.
Ωραίως ότι έγινε το αμφιθέατρο μουσικής, για να φανῆ η μεγαλοπρέπεια γερμανικής ράτσας.
Κι όμως, υπάρχουνε διάφορα ελαττώματα που ανήκουν την επόμενη γεννιά. Εάν δεν υπάρχει τακτικό μάθημα μέσα στα σχολεία, αφού αρρωσταίνουν δάσκαλ_ισσ_ες ή καθηγήτ_ρι_ες χωρίς να ανακαταστατούνε, ποι_ές_οί χάνουν;
Βρισκόμαστε σε σχισμένη κοινωνία, όπου το πλούτος κυριαρχεί, όσο άμαθοι οι υπακούοντες, τόσο καλύτερα. Τα ταμεία γεμάτα, μα δεν έχουμε τα μέσα για να δεχθούμε πρόσφυγες που φεύγουνε λόγω των όπλων Γερμανίας;
Αναγκαίως να εκπαιδευτούνε τα παιδιά, για να καταλάβουνε τις δυνατότητες δημοκρατίας. «Μπα, τέτοια είναι πολύ περίπλοκα, ας το βάλουμε στην άκρη..»
Σας εύχομαι κάθε καλό
Εξαιρετική ανάλυση Κωστάνζα. Δεν θα άλλαζα ούτε γραμμή!
Σε γενικές γραμμές τα ελληνικά έργα αργά ή γρήγορα δείχνουν το πραγματικό τους βεληνεκές...ας κοιτάξουμε τα προγράμματα δράσης, την πρόοδό τους σε βάθος χρόνου κι αυτό πάντα σε συνάρτηση με τη γενική κατάσταση και πόσο η δημόσια παρέμβαση παίζει κάποιο ρόλο. Προσωπικά κρατώ μικρό καλάθι. Μια φούσκα ας πούμε ήταν το Μέγαρο Μουσικής. Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών χμμμ! κάποιες φορές μ' εξέπληξε με τα σύγχρονα ρεύματα του εξωτερικού που έφερε αλλά και με τους δεσμούς της με την ελληνική παραγωγή...Το ΚΠΣΙΝ θα το δούμε σε πολλά επίπεδα. Ανοδική θεωρώ την πορεία της ποιότητας της Λυρικής Σκηνής, αλλά πάλι όλα αυτά έχουν να κάνουν με τόσα πράγματα όσα δεν φανταζόμαστε οι παρατηρητές και δέκτες των προγραμμάτων τέτοιων οργανισμών...
Η εμπειρία μου απ' το Λονδίνο και το Barbican για παράδειγμα σε μια όχι και τόσο αβανταδόρικη γειτονιά την εποχή της βαριάς ύφεσης είναι πολύ θετική...το παρακολούθησα απ' την αρχή του και το ξαναπαρακολούθησα και σε προχωρημένα γεννέθλια, τόσο σαν χώρο όσο και σαν εκδηλώσεις...δεν ξεχνώ τη χρονιά Μότσαρτ...όλο το κτίριο και ο περίγυρός τους ανάβλυζε μουσική με ό,τι δυνάμεις μπορούσε να διαθέσει...επίσης δεν ξεχνώ τα καλοκαίρια πως η Βρετανική Βιβλιοθήκη έχει υπαίθριες συναυλίες όλη μέρα με σύνολα από όλα τα μουσικά είδη...έβγαινες να πιεις το τσάι σου για διάλειμμα κι άκουγες ζωντανή μουσική...
Έχουμε δηλαδή οργανωμένες εκδηλώσεις μεγάλης βαρύτητας που κατά κανόνα έχουν ακριβά εισιτήρια και δίνουν πάντα καλά εσοδα στο διοργανωτή κι άλλες ενσωματωμένες μέσα στις στιγμές της καθημερινότητας...Η Λυρική το έκανε αυτό με τις ανοιχτές συναυλίες της για το κοινό και το Μέγαρο ως ένα βαθμό, όταν έκανε τα διάφορα γεγονότα στον περίβολό του και μπορούσες να καθίσεις στο γρασίδι έτσι απλά να παρακολουθήσεις έστω και για λίγο...
θα δούμε πόσο αυτά τα μεγαθήρια θα ανακουφίσουν το ζόφο της καθημερινότητάς μας και πλάι στις ακριβές παραστάσεις θα έχουν κι εκείνες τις εκδηλώσεις που θα καθιστούν δυνατή τη συμμετοχή και σε ανθρώπους που δεν μπορούν να δίνουν πολλά χρήματα και συνέχεια μάλιστα...
https://www.youtube.com/watch?v=LipUoL6mH9g
Τι αλήθεια, ρε γμτο;! Σωστώς, οι γερμανοί δεν ήταν / είναι ιδιαίτερα επιμελείς.
Ποιές λάβανε τα χαλάσματα για να ξανακτίσουνε σπίτια; Οι «γυναίκες χαλασμάτων», Trümmerfrauen,, αφού το αρσενικό μέρος πληθυσμού είχε χαθεί.
Την ώρα όμως που επιστραφήκανε, ξυλοκοπάγανε τις γυναίκες πίσω στην εστία, λέγοντες ότι τα είχανε καταφέρει οι ίδιοι.
Υπήρχε, βεβαίως και το ζήτημα προσφυγών, που τους βάλανε αναγκαίως σε αγροκτήματα. Σκληρή δουλειά για μια φέτα ψωμί το πολύ. Όποιοι ξέρανε για διοικητικές διαδικασίες, τους βάλανε στην καινούρια διοίκηση. Με άλλα λόγια· πρακτικά, η χώρα κυβερνιόταν ως τέλος των 1990ων από πρώιν ναζιστές. Αυτά που διηγήθηκε η μητέρα για τα χρόνια της στο σχόλείο, ακόμη μου ανεβαίνει τα τρίχια.
Στο λύκειο, ζούσαγα καθηγητές ιστορίας που ακόμη είχανε ναζιστικές απόψεις, άν και δεν τις λέγανε.
Ωραίως να κτίσουνε αμφιθέατρα μουσικής, αναμφισβήτως, απ´έξω κούκλα. Τέτοια όμως
δεν σκεπάνε τη πανούκλα μέσα. Περιττά να σας γράψω ότι το σχολικό σύστημα λειτουργεί ανάλογα με τις καλές και πλούσιες θέσεις στην κοινωνία;
Προσωπικά, γεννήθηκα μέσα στην μορφωμένη μέσαια τάξη, άρα μεγάλωσα με βιβλία, ευτυχώς πάντα βρήκα συνανθρώπους για να μοιραζόμαστε τα ενδιαφέροντά μας, τη γλίτωσα.
Τι, όμως, να γίνουν αυτοί που δεν είχανε τη ευκαιρία του να μάθουνε να αμύνουν τις γνώμες τους; Τι να κάνουν όταν τους αρπαστούνε τα θεμέλεια δικαιώματα το ένα μετά το άλλο; Για να αρκεί η δημοκρατία, θέλει να ασπιστεί.
Σας εύχομαι κάθε καλό