"Αλτ, Που πάτε ωρέ παληκάρια ;" Η φωνή αντήχησε σαν διαταγή στους δύο ποδηλάτες οι οποίοι αμέσως ακινητοποιήθηκαν και συνειδητοποιώντας ποιοι είναι αυτοί που τους σταμάτησαν, πάγωσαν. Οι ληστές ήταν κάτι το σύνηθες στην περιοχή, σε μια εποχή που η Ελλάδα πάλευε να βρει το χαρακτήρα της ανάμεσα σε πολέμους και πολιτικές αναταράξεις. "Πάμε στη Θεσσαλονίκη", απάντησε ο πιο θαρραλέος από τους δύο. Ο αρχιληστής, μην πιστεύοντας στα αυτιά του, γούρλωσε τα μάτια του και τσαντισμένος νομίζοντας ότι τον κοροϊδεύανε τους απάντησε:"Με δουλεύετε ωρέ, με τα ποδήλατα θα πατέ Θεσσαλονίκη; "
Οι δύο φίλοι, καταλαβαίνοντας την κρισιμότητα της στιγμής, βιαστικά δείχνουν τα αθλητικά τους δελτία και τισ αναφορές στις εφημερίδες για τους αγώνες που πρόκειται να συμμετάσχουν. "Είμαστε αθλητές, θα τρέξουμε στους Ελληνοβουλγαρικούς αγώνες και δεν έχουμε άλλο τρόπο να πάμε παρά μόνο με τα ποδήλατα μας. " Ο Αρχιλήσταρχος τότε συνειδητοποιώντας με ποιους έχει να κάνει, σφυρίζει στο πρωτοπαλίκαρό του που ήταν κρυμμένο πίσω από τα βράχια και τον διατάζει: " Φέρε φαγητό να φαν οι λεβέντες, φέρε ψωμί και τυρί να πάρουν μαζί τους, έχουν δρόμο μπροστά τους ακόμα". Έτσι και έγινε. Ήταν εποχή που οι ληστές ακόμα είχαν ένα κώδικα τιμής, ήταν η εποχή που όταν η πατρίδα τους χρειάστηκε παρουσιάστηκαν και πολεμώντας θυσιάστηκαν για αυτή. Ήταν το 1934, στο Καραούλι (παλιά Εθνική Ελευσίνας - Θήβας) και οι ποδηλάτες ήταν ο Χρήστος Κουβέλης και Νίκος Καψοκέφαλος.
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
ενθαρύνω το εγχείρημά σου να γράψεις (έστω και μόνο τον τίτλο ) στα Ελληνικά, να επισημάνω πως το "ς" βρίσκεται όπου στα Αγγλικά το "ντουμπλεβέ"
Για τους τόνους την επόμενη φορά, να μη σε απογοητεύσω !
olo to koimeno itane sta ellinika
kai exo balei ς mporei na min grafw syxna ellinika
alla kserw kai to ς kai to ΐ και το ϊ xa :P
tonous opos to eixei to periodiko podilatis :P
kserw oti me agapas kai ego se agapw smats smouts
:D
και το χρήμα δεν κρύβονται !
Γι αυτό άλλωστε και 'γω προσπαθώ να σε φέρω στον ίσιο δρόμο.
kana sxolio gia to keimenaki tha peis ?
basika to antegrapsa apo ena teyxos tou periodikou podilatis :D
Κοίτα να δείς,έχω όλα τα προηγούμενα τεύχη μα τα καλύτερα κομμάτια τα προσπερνάω.Μου φαίνεται πως αγοράζω τα ποδηλατικά περιοδικά μόνο για οφθαλμόλουτρο ένα πράγμα όπως τα τσοντοπεριοδικά στην περίοδο της εφηβείας μας.
Αξίζει να αναφέρουμε τέτοια κομμάτια πραγματικούς θησαυρούς ακόμα και αν μπερδεύεται ο μύθος με την πραγματικότητα.
Το τελευταίο αντίο λέμε σήμερά στις 18:00 σε έναν αγέρωχο μαχητή της ποδηλασίας.
Τί μου θύμισες!
Όταν σε ηλικία 7.5 περίπου ετών είχα ξεφουρνίσει το ευφάνταστο σχέδιό μου στην οικογένειά μου... (=ναι μαμά και μπαμπά, θα πάω την επόμενη φορά μόνη μου στη Θεσσαλονίκη) ο πατέρας μου αναφώνησε...! Με ποδήλατο? Θέλεις 25 ημέρες για να φτάσεις!!
Και εννοείται ότι, με την τόση ακρίβεια των υπολογισμών του, με τάπωσε. Επίσης εννοείται ότι καθυστέρησε τη χρηματοδότηση των τότε ονείρων μου κατά... 25 χρόνια!
Θεώρησα ότι ο αριθμός 25 θα έχει πυθαγόρεια σημασία και πάλι καλά που δεν του είχα πεί για την Μαδαγασκάρη...
Παρόλα αυτά, το κειμενάκι επίσης ωραίο και νοσταλγικό. Θύμισε εποχές που η γιαγιά (η εν Θεσσαλονίκη) μου έλεγε ιστορίες για τον χότζα και τον καραγκιόζη για να μπορέσω να κοιμηθώ. Και παλιούς κώδικες τιμής.