Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν άποψη και υπάρχουν απόψεις που έχουν ανθρώπους.
Ένας άνθρωπος που έχει άποψη είναι π.χ. ένας καλλιτέχνης. Έχει την δική του άποψη στην τέχνη και την παρουσιάζει-εκθέτει αδιαφορώντας αν αρέσει ή όχι στο κοινό.
Είναι άνθρωπος που έχει άποψη.
Την ίδια στιγμή δημιουργείται μια άποψη που έχει ανθρώπους. Η άποψη του καλλιτέχνη κερδίζει οπαδούς οι οποίοι τον χειροκροτούν. Χειροκροτούν τον ηθοποιό στο θέατρο. Ανάμεσα σε αυτούς που χειροκροτούν μπορεί και να υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι αρχικά δεν ήθελαν να χειροκροτήσουν, αλλά τελικά η άποψη του καλλιτέχνη του αρπάζει και αυτούς και του παρασύρει να βυθιστούν στο πλήθος.
Είναι μια άποψη που έχει ανθρώπους.
Είναι δύσκολο να έχεις δική σου άποψη. Συνήθως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουμε δική μας άποψη, απλά είμαστε οπαδοί της μίας ή της άλλης. Η άποψη δηλαδή έχει εμάς και όχι εμείς αυτήν, αλλά νομίζουμε ότι είναι δική μας.
Γενικά συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε στο σουπερ μάρκετ. Υπάρχουν στα ράφια τρεις-τέσσερις προπαρασκευασμένες απόψεις (brand-name) έτοιμες προς κατανάλωση και από αυτές διαλέγουμε όποια μας αρέσει περισσότερο. Όταν βρισκόμαστε σε μία συζήτηση χαιρόμαστε ιδιαίτερα όταν ο συνομιλητής μας έχει τα ίδια γούστα με μας. Έχει διαλέξει την ίδια άποψη και τρώει τα ίδια μπισκότα με μας.
Σήμερα στον κόσμο μας υπάρχουν πολλές τέτοιες προπαρασκευασμένες απόψεις για όλα τα γούστα και σε όλες τις αποχρώσεις για να καλύψουν κάθε ανάγκη. Κάθε μια από αυτές τις απόψεις έχει τους οπαδούς της.
Αυτό που είναι πιο δύσκολο να βρεις, είναι άνθρωποι με δικές τους απόψεις.
Αλλά το πιο δύσκολο από όλα είναι να είσαι άνθρωπος με δική σου άποψη.
Οι αποψεις εξελισονται λιθαρακι λιθαρακι. Δεν μπορεις να εχεις μια αποψη βασιμη που να μην στηριζεται πανω σε μια, δυο η 100 αλλες αποψεις. Περνεις διαφορες αποψεις τις παντρευεις η προσθετεις κατι καινουριο.
Το να εισαι καλλιτεχνης δημιουργωντας κατι ακραιο κατι καινουριο, αδιαφορωντας για την γνωμη των υπολοιπων, αυτο απο μονο του ειναι μια αποψη ζωης που προυπηρχε.
Για μενα εισαι ανθρωπος με αποψη οταν δεχεσαι τις αποψεις των αλλων, το να εχεις μια δικη σου αποψη και να απορριπτεις τις αποψεις των αλλων, μονο καλυτερο δεν σε κανει. Μονο οταν εισαι δεκτικος στις αποψεις μπορεις να παρεις κομματακια απο την καθε μια και να βγει μια καινουρια αποψη. Να ξερεις ομως οτι αυτη η καινουρια αποψη στην ουσια δεν ειναι καινουρια, ειναι αποψη χιλιαδων ετων.
οι πραξεις μας ειναι οι αποψεις μας
Καμία άποψη δεν είναι πρωτότυπη. Είναι λογικό να συμβαίνει αυτό όταν γεννιόμαστε και ενίοτε μεγαλώνουμε σε ένα κόσμο τόσο "αρχαίο". Οτιδήποτε πιστεύουμε, λέμε, ή κάνουμε, είναι αποτέλεσμα του πως έχουμε μεγαλώσει, των παραστάσεων μας γενικότερα, που κατ' ουσίαν είναι εξελιγμένες παραστάσεις, των παραστάσεων που είχαν οι γονείς μας μεγαλώνοντας στις δικές τους οικογένειες ( αρχικά) και ζώντας μετά στα αντίστοιχα περιβάλλοντα της εποχής τους.
Ακόμα και οι καλλιτέχνες, δεν έχουν πρωτότυπες απόψεις. Αυτό που μας φαίνεται πρωτότυπο, είναι πάντα η παραλλαγή κάποιας ιδέας που ήδη έχει προηγηθεί. Ο ( υποτιθέμενα πάντα) πρωτοποριακός καλλιτέχνης απλά επεξεργάζεται διαφορετικά από τις τάσεις τις εποχής που μεγαλώνει κάποια ιδέα, και την ξανά πλασάρει σε ένα νέο αυτή την φορά κοινό.
Ως εκ τούτου δεν υπάρχουν άνθρωποι με καθεαυτό δικές τους απόψεις. Υπάρχουν όμως άνθρωποι με δικές τους αρχές και δεν αναφέρομαι στις ηθικές αρχές. Άνθρωποι που έχουν εμπεδώσει κάποιες απόψεις και τις υλοποιούν και στην καθημερινότητα τους. Οι ίδιες οι απόψεις δεν μπορούν να είναι πρωτότυπες και μοναδικές, ( γιατί δεν ήρθαν από άλλο πλανήτη ) ο τρόπος όμως που ζουν κάποιοι άνθρωποι μπορεί να είναι αυθεντικός, εάν και εφόσον ευθυγραμμίζεται απόλυτα με τις αρχές που έχουν αυτοί οι άνθρωποι.
...από όλους όσους μίλησαν.
θα έλεγα ότι έχει δίκιο ο diopan, ότι συχνά δεν το ψάχνουμε ιδιαίτερα, υιοθετούμε απόψεις έτοιμες, κομμένες και ραμμένες από άλλους,
που ίσως δεν μας εκφράζουν απόλυτα.
Από την άλλη, συμφωνώ ότι οι απόψεις δεν είναι στατικές, εξελίσσονται μαζί μας, καθώς πλουτίζουμε από τις εμπειρίες της ζωής και τις...απόψεις των άλλων.
Το ζητούμενο, κατά τη γνώμη μου, να διατηρήσουμε ζωντανή τη σκέψη,
να μην πάθουμε κοινωνικό Alzheimer, καρφωμένοι μπροστά σε διάφορες οθόνες..
Πολύ ενδιαφέρουσα δημοσίευση! Καθημερινά απορούμαι με τούτο το θέμα.
Να σας γράψω έναν επεισόδιο; Πριν κάποια χρόνια, έκανα αγγλικά σε φροντιστήριο. Κάθε μάθημα έδωσα ένα θέμα στους μαθητές για τόποιο να γράψουν την άποψή τους. «Γιατί να γράψω τρείς προτάσεις; Ούτε στα γερμανικά δεν το ξέρω!» Ωραία, γράψε στα γερμανικά και μετά τα μεταφράζουμε μαζί.
Ένα αγόρι αρχικά το αρνούσε, αλλά προχωρούσε και μου είπε για τα ενδιαφέροντά του. Μια μέρα μπαίνει, κι αντί να μου αντιδώσει το καλημέρα, μαλώνει· «ΟΙ ΣΚΑΤΟ-ΑΛΛΟΔΑΠΟΊ ΜΑΣ ΠΙΆΝΟΥΝ ΌΛΕΣ ΤΙΣ ΘΈΣΕΙΣ ΜΑΣ ΕΡΓΑΣΊΑΣ!» Ξαφνιάστηκα, αφού δεν περίμενα τέτοια από το παιδί. «Α, που το ξέρεις ότι στους αλλοδαπούς που έρχονται επιτρέπεται το να πιάσουν εργασία;» --- «Τ'όχω ακούσει.» Του εξήγησα ότι κανείς πρόσφυγας έχει το δικαίωμα να εργαστεί και τον ρώτησα πως ταιριάζει μ'αυτά που είπε. Επιπλέον, μήπως του φάνηκε βλακεία ν'ακούσει τέτοιες φράσεις; «Ο φιλενάδος της μητέρας το είπε. Στο χωριό του όλοι έτσι. Η μητέρα θέλει να ζήσει εκεί μ'αυτόν. Εγώ δεν το θέλω· θα μείνω εδώ για να τελειώσω το σχολείο και να αποφοιτώσω.»
Με το σχολικό έτος τέλειωσαν και τα μαθήματα, όμως άκουσα από γνωστούς ότι τούτο το παιδί αποφοίτησε!
Χάρηκα πάρα πολύ ότι εξέλιξε τις δικές του απόψεις στην ηλικία 15 χρονών.
Κατά τη γνώμη μου, είναι πολύ σημαντικό να μάθουν οι νέες/νέοι να εκφράζονται τις απόψεις τους, για να τις συζυτάνε ή να τις αλλάξουνε στη διαδικασία ωρίμανσης. [Συγγνώμη ότι τα γράφω έτσι, ξεγελάω το εαυτό μου!]
Σας εύχομαι κάθε καλό
Μια ρήση του Cummings σχετική και άσχετη. Την παραθέτω:
Whenever you think or you believe or you know, you're a lot of other people: but the moment you feel, you're nobody-but-yourself.
Ωραία προσέγγιση πάντως.
Ακριβως, πολυ σωστο, αυτο που νοιωθεις τελικα σε κανει μοναδικο.