Το δασάκι

Ξυπνούσε τα βράδια ιδρωμένος. Μια κραυγή ανακατεμένη με ένα λυγμό ξέσκιζε το λάρυγγά του. Ένιωθε τα μάτια του να καίνε. Η αναπνοή του βάραινε στο στήθος του, η καρδιά του παλλότανε σαν πολεμικό τύμπανο. Ανακαθόταν στο κρεβάτι και έσφιγγε τα γόνατα μες στα χέρια του. Περίμενε μέχρι τα μάτια του να προσαρμοστούν στο σκοτάδι. Πάλευε να ξεκρίνει τις αδρές γραμμές από τα έπιπλα, σημάδια αναφοράς σε ένα μισοψεύτικο σύμπαν, σε ένα χρόνο ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασίωση. Δεν ένιωθε ποτέ ότι είναι ξύπνιος, απλώς το συμπέρανε από την αίσθηση των πραγμάτων γύρω του. Μετά από λίγο σκούπιζε τον ιδρώτα του με την ανάστροφη του χεριού του, έπινε λίγο νερό από το ποτήρι στο κομοδίνο, μερικές φορές σηκωνότανε και περπατούσε για λίγο μες στο δωμάτιο. Πήγαινε μέχρι το παράθυρο, τραβούσε παράμερα την κουρτίνα και κοιτούσε το δασάκι στα ριζά του λόφου. Η καρδιά του σιγά σιγά ηρεμούσε. Ο ιδρώτας σταματούσε να ρέει στο μέτωπό του. Εκείνη η σκοτεινιά τον γαλήνευε. Όριζε το πραγματικό. Ξεχώριζε την αλήθεια από το ψέμα. Μερικές φορές και την διαύγεια από την τρέλα. Μπορεί το ποτήρι με το νερό να μην ήταν κάθε βράδυ εκεί, μπορεί η καρέκλα να μην ήταν ακριβώς στη θέση της, μπορεί να είχε αλλάξει διαρρύθμιση στα έπιπλα μέσα στο μικρό δωμάτιο. Το δασάκι ήταν πάντα εκεί. Κάτω απ’ το λόφο. Το ίδιο σκοτεινό, το ίδιο απροσπέλαστο, το ίδιο ομιχλώδες, το ίδιο αληθινό.

Οι εφιάλτες δεν τον άφηναν να ησυχάσει. Σχεδόν κάθε βράδυ ήταν εκεί. Μερικές φορές νόμιζε ότι τον περίμεναν να κλείσει τα μάτια του για να χωθούν κάτω απ’ το δέρμα του και να αρχίσουν να τον τυρανούν. Τους φανταζότανε σαν τολύπες γαλάζιου καπνού που μπαίναν από τα ρουθούνια του και μέσα από τις φλέβες του κατευθύνονταν στον εγκέφαλό του για να τον βασανίσουν. Και κάθε βράδυ σχεδόν το κατάφερναν. Θα πετάγονταν ιδρωμένος, με εκείνο το υβρίδιο κραυγής και λυγμού στο λαιμό του, που δεν ήξερε αν έπρεπε να το φτύσει ή να το καταπιεί, που δεν ήξερε αν έπρεπε να το ελευθερώσει ή να το καταπιέσει. Δεν ήξερε αν θα τον άκουγε κάποιος. Ή αν είχε νόημα να τον ακούσει...

Ένα βράδυ η καρδιά του αντιστεκότανε. Δεν μέρευε. Σηκώθηκε, περπάτησε μέχρι το παράθυρο. Τράβηξε την κουρτίνα. Το δασάκι ήταν εκεί. Στα ριζά του λόφου. Ένα μικρό συννεφάκι ομίχλης αργοσάλευε κοντά στο χώμα. Η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος έφτανε μέχρι το μικρό δωμάτιο. Ξέμεινε εκεί, για λίγα λεπτά να χαζεύει την απόδειξη της μη-τρέλας του. Ξάφνου ένιωσε κουρασμένος, αφόρητα κουρασμένος. Τα βλέφαρά του χαμήλωσαν σαν ρολά γκαραζόπορτας, αλλά δεν έμειναν κλειστά παρά για ελάχιστα δευτερόλεπτα. Τινάχτηκε από την αγκαλιά του ύπνου, και κρατήθηκε από το περβάζι του παραθύρου για να μην πέσει. Καθώς γυρνούσε να πάει στο κρεβάτι του σταμάτησε και ένιωσε την καρδιά του να σταματάει. Ένιωσε τις τρίχες στο σώμα του, όλες τις τρίχες στο σώμα του, να τεντώνονται. Ένιωσε τις κλειδώσεις του να ερημώνουν από ζωή. Θα ορκιζόταν πως ένιωσε το αίμα του να σταματάει να κυλάει.
Κοίταζε έξω από το παράθυρο. Εκεί στα ριζά του λόφου. Το μικρό συννεφάκι ακόμα αργοσάλευε σαν ερπετό ανάμεσα στους γερασμένους κορμούς. Όμως... Το δασάκι είχε μετακινηθεί. Άνοιξε το παράθυρο. Όχι, δεν ήταν κάποιο κόλπο, κάποια στιγμιαία οφθαλμαπάτη. Το δασάκι είχε έρθει πιο κοντά του. Υπήρχε ένα μικρό αυλάκι, μια παλιά κοίτη από ένα μικρό ρυάκι, ανάμεσα στην μικρή χορταριασμένη έκταση που τον χώριζε από το δασάκι. Τώρα αυτό το αυλάκι είχε εξαφανιστεί. Σκαρφάλωσε στο παράθυρο και πήδηξε έξω. Το γρασίδι και το υγρό χώμα αγκάλιασαν τα γυμνά του πόδια. Ξεκίνησε να περπατάει προς τον λόφο. Δεν ήταν πολύ μακριά. Όσο πλησίαζε έψαχνε με αγωνία στις ρίζες των κορμών, ανάμεσα στη γαλαζοπράσινη ομίχλη να βρει το μικρό αυλάκι. Δεν φαινόταν τίποτα. Πλησίαζε γρήγορα. Είχε ψύχρα και η υγρασία ήταν έντονη. Δεν κρύωνε όμως. Δεν ένιωθε το λεπτό αεράκι που ανακάτευε την ομίχλη και σφύριζε ανάμεσα στα γέρικα δέντρα. Έφτασε κοντά στα πρώτα δέντρα και συνειδητοποίησε για πρώτη φορά πόσο πυκνή ήταν η ομίχλη. Χώθηκε μέσα της ψάχνοντας με αγωνία, με μια πείνα πρωτόγνωρη. Έπρεπε να βρει εκείνο το αυλάκι. Χτυπούσε την ομίχλη με τα χέρια του, αλλά δεν κατάφερνε τίποτα. Βουτούσε ολόκληρος μέσα της, έπεφτε στα τέσσερα και ψαχούλευε το χώμα και τα πεσμένα φύλλα και ανασηκωνότανε πάλι. Τίποτα. Χωνότανε όλο και πιο βαθιά στο δασάκι, σε λίγο θα έφτανε στον λόφο, έτσι όπως τα υπολόγιζε. Δεν ήξερε πόση ώρα είχε περάσει. Πίσω του διέκρινε ακόμα το μικρό σπίτι με το ανοιχτό παράθυρο και την άσπρη κουρτίνα που ανέμιζε στο απαλό νυχτερινό αεράκι.

Έπεσε πάλι στα τέσσερα. Ψαχούλευε γύρω του με κινήσεις γρήγορες, ζωώδεις. Τίποτα. Ξεπετάχτηκε πάλι όρθιος. Σταμάτησε και πήρε μια βαθιά ανάσα. Αποφάσισε να σταματήσει το ψάξιμο. Σκέφτηκε ότι ήταν η ιδέα του. Θα έπεφτε για ύπνο και το πρωί όλα θα ήταν εντάξει. Ξεκίνησε προς το σπίτι. Στο τρίτο βήμα σταμάτησε. Πάγωσε. Γύρισε δεξιά. Αριστερά. Πίσω του. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο από δέντρα. Ούτε σκοτάδι, ούτε ομίχλη, ούτε λόφος, ούτε σπίτι. Μόνο δέντρα. Στριφογύριζε γύρω από τον εαυτό του, και ένιωθε το δάσος γύρω του να στενεύει. Δοκίμασε να φωνάξει. Η φωνή του λες και είχε στερέψει. Ένιωθε τα μάτια του να πονάνε, το στήθος του ανεβοκατέβαινε σαν ανεμοδαρμένος ωκεανός, τα πόδια του έσκαβαν το χώμα, ένιωθε την υγρασία να τον περικυκλώνει, έβλεπε τα δέντρα να έρχονται καταπάνω του, τα ένιωθε να συγκλίνουν όλα πάνω του για τον πνίξουν, ένιωθε την μυρωδιά του ξύλου λες και ήταν κλεισμένος μέσα σε έναν κορμό, ένιωθε τη γεύση του χώματος στο στόμα του...

Άνοιξε τα μάτια του. Δεν μπορούσε να δει τίποτα. Σκοτάδι. Ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα, τα χέρια του σταυρωμένα στο στήθος. Μύριζε ξύλο και βερνίκι. Και υγρασία. Στο στόμα του είχε γεύση από χώμα.

Ούρλιαξε. Όπως δεν είχε ουρλιάξει ποτέ κανείς.