Σ’ αυτό τον ίδιο ουρανό βλέπαμε χθες το παρελθόν στο φως των άστρων. Το παρελθόν αλλά και το μέλλον μας. Γιατί κι ο δικός μας ήλιος, κι ο δικός μας κόσμος μια μέρα θα γίνει ένα τέτοιο φωτεινό λαμπιόνι στον ουρανό κάποιου άλλου, σε ένα ακαθόριστο και μακρινό μέλλον, σε ένα μέλλον που εμείς δεν θα ζήσουμε, που η μνήμη μας δεν θα προλάβει να κατοικήσει. Θα έχουμε ξεχαστεί, όπως τόσοι άλλοι. Κι αν προσπαθώ κάτι να σου πω είναι πως αυτό που έχει σημασία είναι αυτό το αβάσταχτο, αυτό το αφόρητο, ατελείωτο γαλάζιο, αυτή η ανελέητη υπενθύμιση πως το παρελθόν και το μέλλον είναι κρυμμένα στο ίδιο μέρος, εκεί, πίσω απ’ το μπλε, κι εμείς είμαστε απλοί θεατές τους.
Εδώ. Εδώ στην καυτή άμμο, είναι που είμαστε οι απόλυτοι πρωταγωνιστές.
Categories:
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
...μου αρέσουν τα κείμενά σου,
Μορφέα.
...δεν χρειάζεται να ξέρεις.
Να 'σαι καλά.