Eφημερία

Νοσοκομείο ''Ευαγγελισμός''. Με την κόρη μου περιμένουμε έξω από το χειρουργικό ιατρείο. Η μικρή πάει για ένα τσιγάρο.
Μια γελαστή Κινέζα με ρωτάει για τους γιατρούς, περισσότερο με νοήματα παρά στα ελληνικά. ''Nose bleeding'', μου λέει τελικά, και το βλέμμα της ακουμπάει ζεστά στο πρόσωπό μου. ''Try English with the doctors'', της λέω, και νιώθω απρόσμενα όμορφα. Είναι μια από εκείνες τις φορές που ζητιανεύω χαμόγελα, όπου τα βρω. Απόψε, όμως, έχω έρθει για την εφημερία.
Η κόρη μου επιστρέφει. Κάθεται στο πάτωμα, πάνω στο σακίδιό της. Ανοίγει τον Irvin Yalom και διαβάζει. ''Πλάσματα μιας Μέρας''.Σαν να βρίσκεται στο τραίνο, στο μετρό, σε κάποιο ταξίδι.
Ένας άλλος Ασιάτης πίσω μου μιλάει θαυμάσια ελληνικά. Γυρίζω να τον δω. Το πρόσωπό του ακτινοβολεί ευγένεια. ''Έρχομαι για επανεξέταση΄΄, λέει και μας εξηγεί ότι δεν θα πάρει κανενός τη σειρά. ''Αξιοπρέπεια'', λέει στο τέλος και αρχίζω να δακρύζω. Στο σακίδιό μου κουβαλάω ιστορικό χρόνιας θλίψης. Η μικρή σηκώνεται και της ζητάω ένα χαρτομάντιλο. Σκουπίζω τα μάτια σιωπηλά. ''Γιατί δεν μου είπες...'', με κοιτάζει με τα μεγάλα μάτια, που έχουν δει όλη την ασχήμια του κόσμου.
Η Κινέζα μιλάει στο κινητό στην τραγουδιστή γλώσσα της. Κοφτές συλλαβές, σαν τη φωνή του χελιδονιού. Κάπου το διάβασα αυτό και σκάλωσε μέσα μου. Στον Καββαδία. Η Λι, δώδεκα χρονών, σκαρφαλώνει στο βαπόρι από την ανεμόσκαλα. Ο ασυρματιστής την παίρνει στην καμπίνα του, αλλά δεν κοιμάται μαζί της. Φεύγοντας, χώνει στις τσέπες της αυγά και καραμέλες για τα μικρά της αδέλφια.
Είναι κι ένας που βιάζεται να μπει στο χειρουργικό. ''Περιμένω πολλή ώρα εδώ'', λέει νευρικά και προσπαθεί να μας αποδείξει ότι ο αριθμός προτεραιότητας που κρατάμε δεν ισχύει. ''Έφαγα σιδερόβεργα, τραυματισμός του τραχήλου'', λέει και ξαναλέει. Δεν με πείθει για την αθωότητά του, όσο κι αν η επίθεση που δέχθηκε μου φαίνεται ειδεχθής. ''Θα κάνω αγωγή στον Αιγύπτιο'', λέει, ''θα του πάρω ό,τι έχει και δεν έχει''. ''Αν έχει τίποτα'', λέει ο γελαστός Ασιάτης με τις παντόφλες. ''Πώς δεν έχει, δικό του είναι το υπόγειο'', λέει η παλιόφατσα.
Στη διπλανή πόρτα είναι οι νεφρολόγοι. Καθισμένοι περιμένουν μάνα και γιος. Ο πατέρας μπαινοβγαίνει με μια τσάντα εξετάσεις. Ο νεφροπαθής είναι γύρω στα είκοσι. Προσπαθώ να μην κοιτάζω, αλλά το βλέμμα του είναι μαγνήτης. Ηρεμο, γαλάζιο, όλο υπομονή. Μοιάζει λίγο με τον Αύγουστο Κορτώ, σκέφτομαι. Το πρόσωπο του πατέρα στραγγισμένο, 'ολο έγνοια και ρυτίδες. Στο ιατρείο μπαίνει μια μαύρη νοσοκόμα με αφρικάνικα κοτσιδάκια και πράσινα του χειρουργείου.
Απόψε έχω έρθει για την εφημερία. Συνάντησα όμως τόσα μάτια, τόσα χαμόγελα, τόσους ανθρώπους. ''Τουλάχιστον όλοι αυτοί δεν είναι ταξικοί μου εχθροί'', μου ψιθυρίζει η μικρή, ένα βήμα πριν την πόρτα. ''Σίγουρα δεν είναι, μπορείς να είσαι ήσυχη''.
Ξεκινώντας από το σπίτι, είδαμε τη μαμά στον κήπο. ''Τι κάνεις, μαμά;'' ''Ποτίζω'', απάντησε χωρίς να με κοιτάξει.
Ισως τελικά μια σφαίρα να πονάει λιγότερο.