Ήταν όλοι εκεί...
Δεν έλειπε κανένας απολύτως...
Οι βουλευτές, οι υπουργοί, οι αρμόδιοι, οι συντονιστές, οι δημαρχαίοι, οι νομάρχες, η τοπική αυτοδιοίκηση, οι ιδιοκτήτες των αυθαιρέτων, οι οδηγοί των φορτηγών μετ α μπάζα, οι διοικητές της ΔΕΗ, οι ρεπόρτερ χωρίς τις κάμερές τους και τέλος, όλοι εμείς οι ψηφοφόροι, είμασταν όλοι εκεί...
Μιλάγαμε, διαφωνούσαμε, συμπεραίναμε και παίρναμε πολλές αποφάσεις, κυρίως σημαντικές, για το μέλλον του βουνού και του τόπου.
Τριγύρω το βουνό μάς άκουγε έκθαμβο...Δεν καταλαβαίνουν τα δέντρα από υψηλή πολιτική και διπλωματία, ειδικά τα καμμένα...
Ανόητα μονοπάτια διέτρεχαν τις πλευρές του βουνού, ξύλινα περίπτερα ατένιζαν με σπουδή τις επιμελώς ξυρισμένες πλαγιές, πυροσβεστικοί κρουνοί έσκυβαν τα στόμιά τους, οι μόνοι που έδειχναν, θέλοντας και μη, έστω και ένα ίχνος ντροπής, το κτίριο του ΣΕΓΑΣ έδειχνε απαίσιο σαν τεράστια κρεατοελιά στο βλογιοκομμένο πρόσωπο κάποιου συγγενούς.
Οι υπόλοιποι συγκρατήσαμε τα βλέμματά μας, που καλά και σώνει επέμεναν να θέλουν ναπλανηθούν προς την μεριά του πτώματος (είναι γνωστή εξάλλου η γοητεία που ασκεί στον σύγχρονο άνθρωπο η θέα πτωμάτων) και ανασάναμε βαθειά. Οι καθηγητές συνιστούν βαθιές ανάσες για να φεύγει μακριά το ασήκωτο βάρος του καθημερινού άγχους.
Άλλο ένα άγχος στις πλάτες μας , τις ήδη ταλαιπωρημένες, αυτό του καμμένου βουνού.
Πόσο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος της πόλης, κάποια στιγμή θα καταρρεύσει ούτως ή άλλως και σ΄αυτήν την περίπτωση, θα φταίει το καμμένο βουνό.
Διαβάτηκε φωναχτά το πόρισμα για την φωτιά και καταλάβαμε τελικώς ότι,η φωτιά ήταν που έκαψε το δάσος.
Πάντα τόκαιγε, τρανή απόδειξη τα μικρής ηλικίας δέντρα, που σαφέστατα, δεν υπήρχαν επί Κλεισθένους και Περικλή.
Άρα και τότε είχε καεί το δάσος και μάλιστα, από φωτιά.
Ησυχάσαμε.
Μας έφυγε ένα άγος, για να μιλήσω όπως οφείλω και στους αρχαίους προγόνους.
Μετά ανοίξαμε τα τεράστια ντοσιέ με τα ωραιότατα powerpoint (ή μήπως έπρεπε να πω, powerpoints…?) και ενημερωθήκαμε εκτενώς για το πότε και πώς θα ξαναφυτρώσουμε εμείς οι απλοί άνθρωποι το δάσος.
Μας έφυγε και το υπόλοιπο κομμάτι άγχους και δεν τολμώ να σκεφτώ το μέγεθος του άγχους που θα παρέμενε μέσα μας, εάν είχαμε κάνει το λάθος να πιαστούμε στα πράσα, ανόητα συναισθηματικοί απέναντι στο συμβάν της Πάρνηθος (δεύτερος φόρος τιμής στους αρχαίους ημών προγόνους).
Ορισμένοι στο κατέβασμα απ΄το βουνό, σταμάτησαν στις παρακείμενες της οδού οικογενειακές ταβέρνες και εγευμάτησαν.
Αναίσθητοι....