Το μισούσε το ποδήλατο. Αυτό το ποδήλατο, αυτό εδώ. Το μισούσε. Ήταν τόσο ξεδιάντροπα φτηνό: φτηνά σύρματα διατρέχαν το φτηνό του σώμα που ήταν φτιαγμένο από φτηνούς σωλήνες κολλημένους φτηνά μεταξύ τους. Όλο αυτό πάνω σε φτηνά λάστιχα γαντζωμένα πάνω σε φτηνές ζάντες με καρφωμένες πάνω τους φτηνές ακτίνες που είχαν φτηνά γρανάζια στο κέντρο τους. Ανυπόφορο.
Του είχε κάνει την ζωή ποδήλατο. Μπορείς να πεις μάλιστα, αν θες να είσαι ακριβής, ότι είχε κάνει τον ίδιο ποδήλατο.
«Πετάξου να φέρεις τέσσερεις σακούλες ψώνια».
«Τράβα στο φαρμακείο και πιάσε μια μάντρα ασπιρίνες».
«Πήγαινέ με στην μάνα μου».
«Πήγαινέ με κομμωτήριο».
«Κάτσε δώ και περίμενε ». Πέντε ώρες. Πέντε ώρες το ποδήλατο να περιμένει απ’ έξω απ’ οπουδήποτε. Σαν ποδήλατο παρκαρισμένο στην κολώνα με αλυσίδα. Για να μην το κλέψουν; Ποιος να κλέψει αυτό το ποδήλατο; Αλλά και ποια αλυσίδα;
«Κάνε πετάλι, ρε! μη σταματάς, κάνε πετάλι!»
«Κάνω, σκάσε, βγάλ’ το σκασμό! Κάνω! »
«Σκάσε συ και κάνε πετάλι κει πέρα, δεν προλαβαίνω ρε σου λέω, δεν προλαβαίνω, όλο βγάζω και μπαίνουν κι’ άλλα!»
Τι πετάλι να κάνω εδώ που μας πήρε και μας σήκωσε δηλαδή, κάνω δεν κάνω δεν αλλάζει τίποτε, στο ίδιο σημείο είμαστε. Και να μη μπορώ να τα ρίξω σε άλλον, εγώ φταίω, εγώ με τις ιδέες μου, να χέσω τα πετάλια του κόσμου όλου, τι μουρθε ρε χειμωνιάτικα…
«Κάνεις ρε, κάνεις;»
«Σκάσε ρε μήτρο, κάνω μη μου σπάς τα νεύρα!»
Η Μαρία είχε απορροφηθεί να κοιτάζει την μύτη της εξαδέλφης της από την Γαλλία. Η μύτη έμοιαζε με διακόπτη ρεύματος, τόσο μικρή ήταν. Σκέφτηκε για μια στιγμή πως αν την πάταγε, τότε το κεφάλι της ξαδέρφης της θα φωτίζονταν σαν την υδρόγειο που αφήνει το βράδυ αναμμένη στο δωμάτιό της. Δεν φοβάται το σκοτάδι. Όχι. Αλλά, της αρέσει πολύ να αποκοιμιέται κοιτάζοντας την υδρόγειο. Με έναν μαγικό τρόπο μόλις πατήσεις τον διακόπτη εξαφανίζονται όλα τα σύνορα απ΄όλες τις χώρες και μπορείς τότε να δεις βουνά, θάλασσες, ερήμους, πεδιάδες.