Τι γυρεύω εγώ μες στη νύχτα σου?
Τι δηλαδή, να σε πάρω απ' το χέρι να σε πάω απ' το νηπιαγωγείο πανεπιστήμιο?
Αυτή είναι η αλληλεγγύη σου?
Να περιμένεις να σε τραβήξουν όταν βυθίζεσαι στον βούρκο?
Αυτό είναι η ζωή για σένα?
Να κάνεις μακροβούτια στα ρηχά?
Αυτό?
Ντροπή σου.
Ντροπή για τα μάτια σου που είναι άδεια.
Ερχόµαστε από µια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουµε σε µια σκοτεινή άβυσσο· το µεταξύ φωτεινό διάστηµα το λέµε Ζωή.
Αν η δικιά σου η ζωή θες να είναι ένα ακόμα σκοτεινό διάστημα ανάμεσα σε δυο άλλα σκοτεινά διαστήματα εγώ πάω πάσο.
Το ξέρεις αυτό που λένε, ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία?
Υπάρχει και ένα άλλο που λένε.
Ότι πρώτα, λέει, βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι του.
Για ποια ελπίδα μου μιλάς μετά...
Εγώ θα το ξαναπώ, ντροπή για τα μάτια σου που είναι άδεια.
Άδεια, σαν τα ποτήρια μας.
Εγώ, τα μάτια που κοιτάζω, θέλω να με κάνουν να βιώνω την εξάχνωση.
Άνοιξε κανά βιβλίο, θυμήσου τι είναι η εξάχνωση, και έλα να τα ξαναπούμε.
Με γεμάτα ποτήρια.
Και μάτια._
soundtrack -> http://www.youtube.com/watch?v=C5wtYh_t6o4
Μορφέα, πολύ καλό κείμενο.
Επειδή μέσα στο φωτεινό του διάστημα αποφάσισε το μαύρο προβατάκι ν'ακολουθεί τον καλύτερο ποιμένα του κόσμου, σχολιάζει·
1ον) Μετά από την ελπίδα πεθαίνει το χιούμορ
2ον) δεν νομίζει ότι πρόκειται για άβυσσο μετά της ζωής.
Σας εύχεται κάθε καλό το μαύρο προβατάκι
καλημέρα,
ξέχασες και το:
http://www.youtube.com/watch?v=CLuJEdfVpcI
1. Τι είναι η εξάχνωση;
2. Scrabler, από ποιο βιβλίο είναι η παραπάνω σελίδα;
3. Το κείμενο του Μορφέα, δυνατό, όπως πάντα.
Μοιάζει να ματαιώθηκες, περίμενες κάτι που δεν το βρήκες στα μάτια της,
μας έδωσες τη ματαίωση, κι ας μην κατάλαβα ακριβώς τι προσδοκούσες.
"Εξάχνωση, τόσο στη Φυσική όσο και στη Χημεία, ονομάζεται η μετατροπή στερεού απ΄ ευθείας σε αέριο, χωρίς να περάσει από την ενδιάμεση υγρή κατάσταση."
Καμία ματαίωση.
Απλά δεν αντέχω τους ανθρώπους που τα περιμένουν όλα από τους άλλους. Αυτούς που θρέφονται με τη μετριότητα.
Και ελπίζουν σε κάτι, κι ας μην ξέρουν σε τι ελπίζουν.
Απλά προσδοκούν κάτι γενικά και αόριστα καλύτερο για να ξεγελάνε τη μιζέρια τους.
Η αναφορά στην εξάχνωση έγινε γιατί η εξάχνωση είναι μια βίαιη και πολύ ιδιαίτερη μετάβαση. Χρειάζονται συγκεκριμένες συνθήκες για να μετατραπεί ένα στερεό σε αέριο απευθείας.
Αυτό προσδοκώ από τη σχέση μου με τους ανθρώπους. Αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες.
όντως δυνατό το κείμενό σου, όμως επέτρεψε μου να διαφωνήσω παραθέτοντας ένα τραγούδι το μπαρ το ναυάγιο
οι άνθρωποι είμαστε μέτριοι και αδύναμοι. Ανάλογα με τις συνθήκες και ποτέ δεν θα κατέκρινα κάποιον για τη μετριότητα ή την αδυναμία του. Χαιρόμαστε, κλαίμε, πονάμε και καμιά φορά σπάμε και ίσως μιζεριάζουμε.
Όσο για την εξάχνωση, ένα απλό, ασήμαντο παγάκι μέσα στην κατάψυξη το καταφέρνει συνεχώς. Ή η νοικοκυρά στη Νορβηγία που απλώνει τα ρούχα της σε πολικό ψύχος και αυτά παρόλα αυτά στεγνώνουν όπου το παγωμένο στερεοποιημένο νερό περνά απευθείας στην αέρια φάση χωρίς να υγροποιηθεί.
Οι συγκεκριμένες, ιδιαίτερες συνθήκες που αναζητάς υπάρχουν συνεχώς γύρω σου ίσως ακόμα και εκεί που δεν το περιμένεις. Δεν χρειάζεται εργαστήριο για να προκληθούν.
Μορφέα, πολύ ωραίο το κείμενο. Μυρίζομαι ζώδιο της φωτιάς εδώ γύρω ή πέφτω έξω; Σπουδάζω αστρολογία και θα ήταν μια ωραία δοκιμασία να έχω πέσει μέσα...Εσύ ζώδιο της φωτιάς, εκείνη της γης;
Του νερού. μποθ.
Και στην κατάψυξη και στην Νορβηγία επικρατούν ιδιαίτερες συνθήκες, για το νερό και τη συμπεριφορά του τουλάχιστον.
Για τους ανθρώπους και τα υλικά από τα οποία αποτελούνται είναι λίγο πιο περίπλοκο.
...με τον diopan,
καθώς μεγαλώνω, και μπαίνω σε μια περιοχή που ονομάζω ''σκιερή πλευρά'',
όπου τα πράγματα μοιάζουν να έχουν χάσει τη λάμψη τους,
στην πραγματικότητα όμως, είναι οι προσδοκίες που έχουν αλλάξει,
δε μοιάζουν μ αυτές τις λαμπερές της εφηβείας ή της πρώτης νιότης,
ωριμάζοντας όμως καταλαβαίνουμε περισσότερο
και ίσως αγαπάμε πιο πολύ.
Δεν ξέρω αν ακολουθεί κανείς τη σκέψη μου,
αυθαίρετη και προσωπική καθώς ξεφυτρώνει απόψε.
Το να είσαι αδύναμος και το να είσαι μέτριος είναι δύο διαφορετικά πράγματα.
@ BookLuv
γιατί σκιερή πλευρά??
...θα ανεβάσω το μικρο κειμενάκι
περί σκιερής πλευράς.
Είναι μια όψη της ζωής και των πραγμάτων
που μου φανερώθηκε τώρα που έγινα πενήντα,
δύσκολο να την συλλάβεις οταν είσαι τριάνταδύο.
Νομίζω όμως ότι για τον κάθε άνθρωπο
το πώς νιώθει είναι εντελώς προσωπικό -ιδιοσυγκρασιακό
και έχει να κάνει με τις εμπειρίες του καθενός από εμάς.
Καταλαβαίνω τι θέλεις να εννοήσουμε, αλλά έχω ένα πρόβλημα με την χωροθετική τοποθέτηση της ζωής. Αν ας πούμε το μέσο όριο ζωής είναι τα 85, η ηλικία γύρω στα σαράντα είναι η κορύφωση, ως τα σαράντα είναι η φωτεινή πλευρά, από τα σαράντα και μετά η σκοτεινή;;;
Κάτι δεν βλέπω καλά σ’ αυτό.
Το σώμα μας μπορεί να ακολουθεί αυτή την πορεία. Η ψυχή και το πνεύμα μας όμως κάθε άλλο. Θα έλεγα την αντίστροφη αν το θέμα είναι να κάνει κανείς μια γραφική αναπαράσταση του βίου, που δεν πιστεύω πως εκεί είναι το θέμα.
Πίστεψέ με συνεχίζω να ακολουθώ την αγωνία της νιότης μου και τώρα που πορεύομαι στην φοβιστική ωριμότητα για κάθε γυναίκα. Διατηρώ την ίδια αγωνία να ζήσω όσο καλύτερα μπορώ τις νέες εμπειρίες. Και η ζωή είναι συνεχόμενες νέες εμπειρίες.
Αγαπώ τη φθορά της ύλης μου. Της φέρομαι γλυκά. Δεν την εμποδίζω. Την απολαμβάνω.
Ακόμα και τις ασθένειές μου αγαπώ. Αγάπα την ασθένειά σου, μου έλεγε χρόνια πίσω, που ήμουν πιο νέα, ένας ομοιοπαθητικός γιατρός και δεν καταλάβαινα τίποτα απ’ την προτροπή του, ώσπου το ένιωσα και το έζησα από μόνη μου. Έμαθα να αφουγκράζομαι το σώμα μου. Δεν είμαι πάντα καλή μαζί τους στις προσταγές του. Προσπαθώ να καθαρίσω την ψυχή μου από ό,τι θεωρώ βαρύ και δυσβάσταχτο. Και σ’ αυτό όμως δεν τα καταφέρνω πάντα. Αλλά αυτή η αποτυχία πάλι δεν είναι ίδιο της ατελούς ανθρώπινης φύσης μας; Νομίζω πως η τελείωση δεν έρχεται μέσα από διανοητικά μοντέλα με τεράστιες λίστες δεοντολογικές. Η τελείωση έρχεται με την αγάπη και το σεβασμό στο βίωμα.
Μέχρι να φύγουμε απ’ αυτόν τον κόσμο.
Δεν ξέρω τι ήταν πριν και τι θα είναι μετά. Δεν ξέρω πώς αναπαρίσταται το πριν και το μετά. Πιστεύω όμως στη συνέχεια. Δεν θεωρώ ότι αυτό που είμαστε τώρα αρχίζει με τη γέννησή μας και τελειώνει με το θάνατό μας. Δεν νομίζω ότι περιορίζεται αποκλειστικά σ’ αυτό που είμαστε, όσο είμαστε εδώ.
Δεν ξέρω τις μορφές αυτής της συνέχειας. Ξέρω όμως πως δεν υπάρχει τίποτα στο Σύμπαν χωρίς συνέχεια κι αλληλουχία. Αυτό που είμαστε είναι γνωστό ως ένα σημείο. Αυτό που είμασταν και θα είμαστε είναι το μέγα άγνωστο, γι’ αυτό κι ό φόβος και το δέος απέναντί του.
royal oak....
στο ίδιο πνεύμα και νομίζοντας ότι σιγά σιγά πιάνω τον Morphea
ας κάνω copy/paste αυτό που μόλις έγραψα στο Word
Αχ αυτός ο Μορφέας,
Ενώ διάβασα το κείμενό του και διατύπωσα τις ενστάσεις μου, το κείμενο άρχισε να δουλεύει μέσα μου.
Θυμήθηκα ένα γερμανικό τραγούδι που άκουγα παλιά. Το τραγούδι αυτό περιέχει τη λέξη «staunen» που δύσκολα μεταφράζεται στα ελληνικά. Σημαίνει την έκπληξη και τον θαυμασμό που νιώθουν τα μικρά παιδιά μπροστά σε νέα άγνωστα πράγματα για αυτά, αλλά τελείως κοινά για μας τους μεγάλους. Εμείς οι μεγάλοι χάνουμε την δυνατότητα αυτή να ενθουσιαζόμαστε με αυτόν τον παιδικό τρόπο.
Λέει λοιπόν το τραγούδι:
όταν πάψεις να εκπλήσσεσαι/ενθουσιάζεσαι (staunen) τότε σε λυπάμαι και δεν έχεις πια ελπίδα, όταν πάψεις να αισθάνεσαι, τότε όλα τελείωσαν και θα παραμείνεις για πάντα άδειος, αν μπορείς να συνεχίζεις να ζεις έτσι δεν θα ζήσεις ποτέ την σωτηρία της ψυχής σου (εδώ θα ταίριαζε καλύτερα η εξάχνωση του Morfea) . Προσπάθησε να ξυπνήσεις το παιδί μέσα σου κ.τ.λ. κ.τ.λ.
Ώπα! με έκανες κουρέλι.
Δεύτερη πρόβλεψη μετά από την παταγώδη αποτυχία μου: εσύ Σκορπιός (φλογερό ταμπεραμέντο με κάθετες οριοθετήσεις), αυτή Ιχθύς (βλέμμα αόριστης κατεύθυνσης, προς το άπειρο, παθητικός ερωτισμός)!
Αν αποτύχω κι αυτή τη φορά, θα αλλάξω κατεύθυνση ή θα αρχίσω να κάνω πειράματα με όλους εδω μέσα μέχρι να το πετύχω.
Θα υποστηρίξω την BookLuv και την «σκιερή πλευρά» (όχι σκοτεινή) προσθέτοντας μιαν άλλην οπτική:
Πόσο αργά περνούσε ο χρόνος και πόσο γρήγορα περνά τώρα!
Ναι, ίσως είμαστε απ’ αυτούς που έχουμε συνειδητοποιήσει την ευχαρίστηση του να ρουφάμε κάθε στιγμή, να αναζητούμε, κυρίως, τις ανεπαίσθητες νότες (μήπως γιατί αυτές μόνο έχουν μείνει καινούργιες;) και να τις τιμάμε δεόντως, αλλά, ο χρόνος κυλά γρήγορα.
Πού και πού φρενάρει. Στο πένθος, σ’ ένα απροσδόκητο έρωτα (ακόμη νομίζεις;), στην ανασφάλεια μιας αρρώστιας, στην καταπρακιά μιας απόλυσης (που είναι της μόδας), στο γέννημα των παιδιών (ειδικά σε «σκιερή» ηλικία) και τη φροντίδα τους. Αλλά αυτά τα φρεναρίσματα δημιουργούν μεγάλους, επώδυνους, λογαριασμούς.
Ενώ παλιά…
Το πέρασμα μιας σχολικής χρονιάς ήταν ολόκληρη ζωή. Το κάθε καλοκαίρι, άλλη ζωή. Το ατύχημα του πατέρα, μια ζωή από μόνο του. Η σχέση με τη Λένα, μια ζωή (αυτή κι αν ήταν Ζωή!).
Ήμασταν εκεί μπροστά, χωρίς εμπειρίες, χωρίς γνώση, χωρίς ασπίδες, αλαζόνες!
Κάθε στιγμή ρουφούσαμε νέα νέα νέα φωτιά! Και ο χρόνος σερνότανε, σερνότανε απελπιστικά! Ποθούσαμε, ο χρόνος να τρέξει επιτέλους! Έτσι δεν είναι;
Τότε, η ενόρμηση της ηδονής, απαιτούσε την ικανοποίησή της, φτάνοντας σε απερίσκεπτες ακρότητες – δεν ξέρω πόσοι π.χ. «έκλεψαν» το αυτοκίνητο του πατέρα τους.
Τώρα, επιθυμούμε την ασφάλεια, μας ενοχλεί η ταραχή, επιθυμούμε το ησύχασμα, την γλυκύτητά του. Η ενόρμηση της ηδονής υπάρχει, αλλά υπερισχύει η ενόρμηση του θανάτου.
Κάποτε στεκόμασταν κόντρα στον ήλιο. Τώρα επιθυμούμε την σκιά!
Στο κάτω – κάτω ρε παιδιά, κάποτε είχα προτιμήσεις στα κορίτσια. Τώρα μ’ αρέσουν όλα!!! (τα κορίτσια λέω...).
Πέμπτη, 31 Οκτωβρίου 2013
Η σκιερή πλευρά
Όσο μεγαλώνω,
νιώθω να περνάω στη σκιερή πλευρά της ζωής,
πιο κοντά στο σκοτάδι,
πιο κοντά στο θάνατο.
Κι αυτό, με κάποιο τρόπο,
δεν έχει θλίψη.
τα χρώματα είναι πιο μουντά,
αλλά πιο αληθινά,
λιγότερο ''ιλλουστρασιόν''.
Τα συναισθήματα λιγότερο φωναχτά,
αλλά πιο βαθιά.
Ακόμα κι η σωματική επαφή
μου αφήνει μια ζεστή πνευματική χαρά.
Τα δακρυσμένα μάτια
έχουν θλίψη βαθιά, αληθινή,
ηδονική κάποιες φορές,
χωρίς απελπισία.
...αυτό που περιγράφετε και οι δυό δεν είναι μια καινούργια εμπειρία; Το έχετε ξαναζήσει; Είσαστε συμφιλιωμένοι μ’ αυτό; Ο έρωτας με ένα καινούργιο πρόσωπο θέλετε να μου πείτε, ότι σ’ αυτή τη φάση της σκιερής γλυκειάς ηρεμίας σας, δεν έχει ένταση πια; Σας είναι οικείο το καινούργιο πρόσωπο; Το όποιο καινούργιο πρόσωπο; Δεν είναι ένας νέος κόσμος με τα ερωτηματικά του και τις άγνωστες γωνιές του που έχει μια μαγεία η διερεύνησή του; Όσο υποτονικό κι αν είναι αυτό που θέλετε να περιγράφετε δεν μπορεί να μην έχει κάποιο βαθμό έξαρσης...Εκτός κι αν αυτό είναι που ονειρεύεστε να έχετε. Στην πράξη όμως;
Είναι δυνατόν να σμίγουμε με έναν καινούργιο άνθρωπο που μόνο ήρεμα νιώθουμε μαζί του; Είναι δυνατόν να λείπουν παντελώς οι εντάσεις κάθε λογής αισθημάτων; Ήρεμα νιώθω μ’ εναν φίλο μου, μια φίλη μου, που βρισκόμαστε για λίγη ώρα να πούμε και να κάνουμε κάτι ανάλαφρο. Όχι με κάποιον που μας συγκλονίζει με το πνεύμα και το άγγιγμά του...Στη μεγαλύτερη ανία να βρίσκεται κανείς με κάποιον που είναι αληθινά ερωτευμένος θα βρει τον τρόπο να τον λατρέψει και βέβαια θα θέλει να τον λατρέψει αντίστοιχα κι ο άλλος. Αυτό από μόνο του περικλείει μιαν ένταση. Πότε το βίωσε κανείς ουδέτερα και ήταν κάτι ισχυρό και σημαντικό ταυτόχρονα;
Κάτι δεν καταλαβαίνω.
Εγώ με τον Μορφέα είμαι. Ειδικά που είναι και 32 χρονών που στίβει την πέτρα. Οι δικοί μας άντρες σ’ αυτές τις ηλικίες ήσαν θηρία ανήμερα. Κι εμείς άλλο τόσο...Και περιπτώσεις ασυντόνιστης έντασης θα πρέπει να πω πως δεν θεραπεύονται ποτέ. Αν ένα ζευγάρι ξεκινήσει έτσι, έτσι θα μείνει ως το τέλος, που δεν θα είναι απ’ τα καλύτερα. Αυτό με μαθηματική ακρίβεια.
Επίσης με εξοργίζουν άνθρωποι που ενώ πιθανά δεν αρέσκονται σε καταστάσεις που έχουν ένταση, με την πρακτική τους τις προκαλούν, για να τις βάλουν, αφού τις έχουν προκαλέσει σε ένα σακούλι με πάγο μετά και να τις κοιτούν να τσιτσιρίζουν, τα φλεγόμενα πάνω στα παγάκια. Το βρίσκω βαθειά απωθητικό, αποκαρδιωτικό, απογοητευτικό. Κανείς δεν θέλει δειλούς στο πλάϊ του, όταν ξεκινάει μια σχέση που διαφαίνεται και ένταση να έχει και ηλεκτρομαγνητική δυναμική μεγατόνων.
Δεν το χωρά ο νους μου...Αδράξτε τη μέρα βρε παιδί μου, όπως λέει κι ο ποιητής! Μη σκέφτεστε το θάνατο. Εκεί είναι δεν φεύγει. Χαρείτε μέχρι τελευταίας ρανίδας ό,τι μπορείτε.
"Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων,
Σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
....Δεύτερη Ζωή δεν έχει..."
("Παράπονο", Οδυσσέας Ελύτης)
και ο Morfeas έχει δίκιο και η Royal Oak έχει δίκιο...
και επειδή, στη μία ζωή δεν χωράνε δύο, σ' αυτό το δίκιο χωράει και η BookLuv...
κι εγώ χωράω!
Η ζωή προφανώς και αλλάζει όσο μεγαλώνεις.
Αλλάζει η προοπτική σου και κάποια πράγματα φαίνονται τελείως διαφορετικά. Αλλάζει το σώμα σου, θέλει άλλα πράγματα, ανταποκρίνεται διαφορετικά στην καθημερινότητα, αλλάζει ο τρόπος που φιλτράρεις τα ερεθίσματα από τον έξω κόσμο, αλλάζει ο τρόπος που εκφράζεις αυτά που νιώθεις.
Αλλάζει ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι τις ανθρώπινες σχέσεις.
Αυτό που δεν θα έπρεπε να αλλάζει κατ' εμέ, είναι η ένταση με την οποία ζούμε.
Όπως δεν γίνεται να γνωρίσεις έναν καινούριο ερωτικό σύντροφο και να μην νιώσεις το στομάχι σου να σφίγγεται, έτσι θα έπρεπε και κάθε καινούρια εμπειρία να σου προσφέρει την αντίστοιχη ηδονή. Θα έπρεπε να έχουμε καθημερινά την δίψα να ζήσουμε, την δίψα να διεκδικήσουμε την ζωή που πραγματικά θέλουμε.
Αυτούς τους ανθρώπους κατακρίνω στο κείμενο.
Αυτούς που δεν διψάνε πια.
Καλύτερα δεν θα τα έλεγε κανείς! Απλά στη χώρα μας ο μαρασμός ο κοινωνικός επεκτείνεται ως τις ανθρώπινες σχέσεις με κάθετο τρόπο κι αν προσθέσει κανείς τις προκαταλήψεις που μας αγκυλώνουν απ’ τους περασμένους αιώνες και μοιάζει ν’ αντριεύουν σε μερικά πεδία, γινόμαστε γέροι από τα νιάτα μας. Ήμουν εκεί και ξέρω. Δε θέλω όμως να είμαι πια. Κι αν το κάνουμε όλοι τότε, ναι, η επανάσταση αρχίζει απ’ τις προσωπικές σχέσεις. Το λέγανε κι άλλοι πριν από μας. Δεν πρωτοτυπώ. Αυτά ήταν τουλάχιστον σε κύκλους με όραμα στόχοι που έτειναν να κατακτήσουν...
Κι όπως πισωγυρίζουν όλα έτσι κι αυτά...Λυπάμαι που θα το πω...Η πραγματική ζωή είναι εξαιρετικά δύσκολη και κάνει δύσκολο στη νιοστή κάθε όνειρο να έχει κάποιος ιδανική σχέση με έναν σύντροφο...Γι’ αυτό το σκόρπισμα, γι’ αυτό το γύρισμα σε μοντέλα απηρχαιωμένα, γι’ αυτό οι αποτυχίες, γι’ αυτό ο φόβος της μοναξιάς και το θέριεμα της ανασφάλειας, γι’ αυτό τα μύρια όσα που μας πάνε πίσω...πολύ πίσω...
καρκίνος εγώ, ιχθύς αυτή.
Τα πήγα πολύ καλά και με κριτήριο μόνο από ένα κείμενο κι έναν διάλογο. Γιατί γνωρίζω πως στην τριάδα των υδάτινων ζωδίων ο ιχθύς είναι ο πιο εσωστρεφής. Παιζόταν ανάμεσα στον καρκίνο και τον σκορπιό. Με παρέσυρε στον σκορπιό το μαχητικό σου ταμπεραμέντο, πράγμα που οι καρκίνοι δεν εκδηλώνουν με την πρώτη...αλλά πάλι κι αυτό παίζει. Ωραία. Δεν τα παρατάω λοιπόν. Καλή τύχη Μορφέα. Προσυπογράφω με Royal Oak. Let it burn εν ολίγοις...
Κατ’ αρχήν, ΣΤΡΑΒΗ ΡΟΔΑ (ακτινολόγηση γρήγορα χρυσή μου!) έχεις πμ.
Κάτι που θάθελα να συγχαρώ τον Μορφέα είναι το θάρρος της επιλογής, του ξεκαθαρίσματος. Μπράβο γενναίε μου, που δεν συμβιβάζεσαι για να περνάει ο καιρός κι ώσπου να έρθει αυτή που θα σε κοιτάξει με φωτιά στα μάτια!!!
Να μπορείς να πεις στον καρδιακό σου φίλο γιατί καίγεσαι για έναν άνθρωπο. Γιατί άμα κάτσετε να τα πείτε και του πεις, “ξέρεις φίλε, υπάρχει κάποια” κι αυτό το πεις σαν να του λες “κοίτα το αυτοκίνητο που μόλις πέρασε ήταν κόκκινο”, τότε άστο. Έγινε χυλός και βάσανο.
Το σωστό, που θα κάνει δηλαδή και την γυναίκα ευτυχή, είναι να κάτσεις με τον φίλο σου και να του πεις κοιτώντας τον στα μάτια, μ’ αυτό το τεράστιο μειδίαμα ή μ’αυτόν τον τεράστιο αγωνιώδη τρόμο, “φίλε, υπάρχει μια γυναίκα, που θα έσκιζα τον ουρανό για να’μαι μαζί της”. Νέτα και σκέτα.
Καλό βόλι σε όλους...Γιατί περί μάχης τελικά πρόκειται...Απαπά και πέρασα περίεργο βράδυ, αλλά η "στραβή ρόδα" με παρέσυρε πίσω μπρος στα ίδια.
Παρεμπιπτόντως, ενώ οι γυναίκες καρκίνοι είναι σκληρά καρύδια (βλέπε μαμά μου) οι άντρες (λατρεμένος θείος μου, αδερφός της και καλύτερα από πατέρας μου) παράδεισοι ανοιχτοί όλο αγάπη, αρκεί να μην τσαντιστούν. Εκεί είναι τυφλοί. Εγώ πήρα μόνο αγάπη απ’ αυτόν και τη δια βίου λατρεία του, που θα κουβαλώ ως το μνήμα μου κι όταν τον συναντήσω ξανά (ελπίζω) θα χωθώ όλο λαχτάρα στη μεγάλη του αγκαλιά. Θα είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνω στην άλλη ζωή. Μετά θα ψάξω για τη γιαγιά μου, αν δεν μου την έχει στημένη πρώτη-πρώτη στην είσοδο κι αυτή ήταν Ταύρος να πάρει. Μεγάλωσα με έναν Ταύρο εγώ το κριάρι. Γι’ αυτό μ’ έκανε ό,τι μ’ έκανε!!!
Η τραγωδία είναι ότι τελευταία δυο καρκίνοι φτιάχνουν έναν περίεργο κλοιό γύρω μου κι ασφυκτιώ που δεν το βάζουν κάτω παρά τα όσα τους ξεστομίζω για να κλείσω τις πόρτες μια κι έξω...και να τους τοποθετήσω στο βάθρο των καλών φίλων, γιατί είναι και οι δυο φωτεινοί άνθρωποι...μπα δεν καταλαβαίνουν τίποτα...με βγάζουν απ’ το δέρας μου, το κριάρι...
Σε ευχαριστώ για τα συγχαρίκια και τα καλά σου λόγια, αν και δεν κατάλαβα είναι η αλήθεια από που ακριβώς συμπέρανες όλα αυτά που συμπέρανες για μένα.
Μα βρε παιδί μου φαίνεται απ’ το αρχικό κείμενο κι όσα γράφεις μετά. Σε μένα τουλάχιστον είναι σαφέστατο ότι οριοθετείς με σαφήνεια. Σημασία έχει άν έχω καταλάβει σωστά ή όχι. Τα πιο πολλά όμως είναι δικές μου σκέψεις, προεκτάσεις αυτού που κατάλαβα απ’ τα λεγόμενά σου.
Απλά με παραξένεψε που μίλησες για τις σχέσεις. Εκεί κάπου σε έχασα.
δεν σχολίασα τη φοβερή λέξη...εξάχνωση! Δεν την ήξερα. Με έμαθες. Μερσί. Βρίσκω δε ένα στοιχείο χιούμορ που αμβλύνει ωραία όσα γράφεις. Η χρήση της λέξης και μόνο μ’ αυτόν τον ήχο της, γιατί το νόημα δεν συζητιέται. Ο ήχος της και μόνο...
μορφέα εξαχνώθηκες μόνος σου..
Μίλησα για σχέσεις γιατί έκανα έναν συνειρμό με Το βλέμμα... και μιαν αυθαίρετη ίσως υπόθεση πως εκείνος ο ενθουσιασμός απέβη κάπως μάταιος λόγω της ψαρίνας που συζητούσαμε πιο πάνω με την παρέμβαση της μέλλουσας αστρολόγου; Εσύ καρκίνος εκείνη ψάρι...Όλα αυτά με συμπαρέσυραν...
http://www.youtube.com/watch?v=oHVTgacmJgo