Πού πας καλοκαίρι φετινό;
Πού πήγαν’ όσα μου υποσχέθηκες τον ψεύτη σου τον Ιούνη;
Δεν ήρθες ποτέ Καλοκαίρι φετινό.
Καλοκαίρι αφερέγγυο.
Καλοκαίρι ανύπαρκτο και σκοτεινό.
Καλοκαίρι της κομμένης ανάσας.
Καλοκαίρι της πικρής αυτογνωσίας.
Καλοκαίρι της πτώσης και των βυθισμάτων.
Καλοκαίρι φρούδο.
Καλοκαίρι...
Καλοκαίρι...
Καλοκαίρι...
Categories:
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
είτε μας έδωσε όσα υποσχέθηκε
είτε μας κορόιδεψε,
γλίστρησε από τα δάχτυλά μας
το απατηλό καλοκαιράκι.
Πάει κι΄αυτό το καλοκαίρι
τις πατημασιές μας στην άμμο το κύμα θά σβήσει
στον άνεμο σπείραμε όνειρα
μια χούφτα κοχύλια κι΄ελπίδα
θά΄ναι αλήθεια ή θα χαθούν
μόνο η ζωή γνωρίζει..
Καλημέρα ξυπόλιτε, ωραία “πατήματα" έχει το ποίημά σου. Χωρίς ελπίδα τίποτα. Χωρίς ελπίδα θάνατος. Στη ουσία κι εγώ να το σύνετίσω αυτό το Καλοκαίρι προσπαθώ με τα λόγια μου...
Έλα στα συγκαλά σου Καλοκαίρι!
...για όσους δεν έχουν να δώσουν το παρών
στην εργασία κάθε πρωί.
Οι παραλίες της Αττικής είναι ακόμα εδώ,
κάποιοι φίλοι βρίσκονται ακόμα
για ένα ποτήρι μπύρα το βραδάκι,
αν και αυτό το τελευταίο δύσκολο είναι,
όπως έχουμε γίνει ''αυτιστικοί'',
ο καθένας σ ένα κουκούλι κλεισμένος...
που γράφει απέξω ''έχω τα δικά μου''
Ελένη μου, το δικό μου Καλοκαίρι δεν είναι απόλυτα κυριολεξία. Οι ακρογιαλιά, οι φίλοι ή ό,τιδήποτε σχετικό...είναι κι ένα λεκτικό παιχνίδι με τον καλό καιρό, με την καλή ώρα, με την καλή ζωή, την καλή ψυχή, την καλή διάθεση, τις καλές σχέσεις...και ναι το καλοκαίρι είναι ακόμα εδώ. Κι ο Σεπτέμβρης όμως είναι εδώ. Ο πρώτος ημερολογιακός μήνας του Φθινοπώρου. Καλή μέρα σ’ όλους.
Καλημέρα Royal Oak σ΄ευχαριστώ. Η ελπίδα ''κρατάει'' τα πράγματα έστω κι΄αν δεν πραγματοποιηθούν όλα όσα θα θέλαμε.. αυτή μας κινητοποιεί και μας ωθεί να τα παλέψουμε. Το πιό βασικό σε ένα Μαραθώνιο είναι να καταφέρει κανείς να σταθεί στην εκκίνιση.
Θα παρακαλούσα θερμά "εξυπνάδες" τέτοιου είδους και ήθους,
να λείπουν και δη από εκπαιδευτικούς...
Οι οποίοι θα έπρεπε τουλάχιστον να γνωρίζουν,
ότι οι αυτιστικοί δεν έχουν ανεπτυγμένο "εγώ",
και συνεπώς, ούτε "δικά τους"...
Θέλω να ελπίζω ότι τα εισαγωγικά στην λέξη αυτιστικοί μάλλον οδηγούν σε έναν νεολογισμό αντί της λέξης εσωστρεφείς ή επί τω λαϊκότερω “εαυτούληδες”, που θα ταίριαζε ίσως...
Και η αλήθεια είναι πως σε ζητήματα που δεν μπορεί κανείς να τα μοιραστεί με τους άλλους, αλλά πρέπει ολομόναχος να τα αντιμετωπίσει, μια ροπή στην εσωστρέφεια την έχουμε, ίσως σαν ένα μηχανισμό συσπείρωσης για να τα βγάλουμε πέρα.
Όμως η εμπειρία μου μου λέει, πως όλα εξαρτώνται απ’ το είδος της κατάστασης που βιώνουμε. Το κείμενό μου ήθελα να μην έχει στατικότητα στις δικές μου εμπειρίες μόνο, έτσι που να μπορεί κανείς να αναγνωρίσει σ’ αυτό τη δική του εμπειρία αυτού του καλοκαιριού...
Επίσης γεμίζω χαρά όταν ακούω πως ο κόσμος χαίρεται και απολαμβάνει. Το ονειρεύομαι και για μένα. Ίσως του χρόνου το καλοκαίρι τα καταφέρω να βρεθώ σ’ ένα αγαπημένο νησί...Εγώ και φέτος το έχασα το τραίνο. Κατάφερα μόνο δυό μπάνια στην Αττική. Ένα παραπονάκι του το’χω του αφερέγγυου Καλοκαιριού φέτος...Άρχισε τόσο ωραία... που μου είχε δώσει τεράστια ελπίδα...Φρούδα όμως...
Το καλοκαίρι της άρνησης
Οι παλιοί φίλοι δεν ήρθαν μαζί για μπάνιο τούτο το καλοκαίρι.
Ο κάθε ένας κάτι είχε όταν τους προσκάλεσα.
Λυπήθηκα γι' αυτό, ήταν η πρώτη φορά μετά από χρόνια,
που η παλιά παρέα δεν ξαναβρέθηκε ούτε με δύο μέλη.
Πολλά άλλαξαν τούτο το καλοκαίρι και μου αρνήθηκαν.
Συνεχίζω με μανία, παρόλα αυτά, να ποδηλατώ.
Κι όταν ανεβαίνω τις ανηφόρες κάτω από τη ζέστη,
προσπαθώ ακόμα να χαίρομαι.
Σε όλες τις ανηφόρες, κάθε είδους.
Σε ένα απλό, χειροποίητο ποίημα...
κάποιος μου κάνει παραπονάκιιιιιιιι! Μωρέ αφού με ξέρεις...μαμά άρρωστη πολύ, σκυλί το ίδιο, όλα μαζί...πού να πάω μπανάκι...αρχές-αρχές κάτι έκανα...μετά χάος...άσε με και ξεκινώ το χειμερινό πρόγραμμα με κομματάκι κουρασμένο και το σώμα και την ψυχή...μη με πικραίνεις κι εσύ τώρα...
Δεν πρόκειται περί πίκρας ή παραπόνου. Κανείς δεν είπε «βαριέμαι». Όλοι είχαν σημαντικό λόγο που δεν μπόρεσαν.
Απλά αναπολώ πολλά και σκέφτομαι πολλά, καθώς ανεβαίνω κάθε μέρα τις τελευταίες ημέρες τις λεωφόρους με τον παλιό μου «παπού». Μονάχος, με τους ίδιους κάθε φορά προορισμούς...
Κι όμως είμαι ακόμα εδώ...κι αυτό το καλοκαίρι...που επιμένει να συνεχίζει...