Περπατάς στους δρόμους.
Στους ίδιους δρόμους που μεγάλωσες. Που έκανες όνειρα κοιτάζοντας τσιμεντένια κουτιά να υψώνονται και να σου κρύβουν τους ουρανούς. Στους ίδιους δρόμους που έκανες ποδήλατο, που κυλίστηκες πρώτη φορά μεθυσμένος, μαθητής ακόμα, που περπάτησες χέρι χέρι με την πρώτη σου αγάπη.
Αυτή η πόλη σου έλαχε να σε μεγαλώσει στον κόρφο της. Υπάρχουν χιλιάδες σαν κι αυτήν, εκατομμύρια παιδιά σαν και την πάρτη σου.
Και τώρα, στα 32 σου, περπατάς πάλι σε αυτούς τους δρόμους. Ακόμα μεθάς, προσπαθώντας να μην κυλιέσαι πια στην άσφαλτο, (δεν τα καταφέρνεις πάντα), ακόμα κάνεις ποδήλατο, κρατάς άλλα χέρια, μοιράζεσαι τη ζωή σου με πολλούς ανθρώπους που τους ξέρεις από τότε, από κείνες της παλιές μέρες, τις μέρες που δεν δείχναν ότι θα φτάναμε εδώ.
Εδώ, σε αυτό τον χώρο και τον χρόνο που είναι δύσκολο να βρεις δουλειά, να αγαπήσεις, να ονειρευτείς.
Σε αυτόν τον χώρο και τον χρόνο που είναι πιο εύκολο μερικές φορές να πας στην άλλη άκρη του κόσμου, εκεί που ο Φλεβάρης είναι καλοκαίρι, παρά να φύγεις από το πατρικό σου και να ζήσεις μόνος σου.
Περπατάς ανάμεσα στα ίδια τσιμεντένια κουτιά που έβλεπες να υψώνονται, στις ίδιες φάτσες που βλέπεις χρόνια τώρα να αλλάζουν, σαν τα απόμαχα σκαριά που λίγο λίγο τα τρώει η σκουριά.
Περπατάς και στα αυτιά σου αντηχούν οι μελωδίες της νιότης σου. Στίχοι και φωνές που σε άντρεψαν, που σου μάθαν τον κόσμο, που σε ταξίδεψαν. Τραγούδια που κολλήσαν στο πετσί σου, νότες που σφήνωσαν στις ουλές σου, και που πια είναι ο εαυτός σου, αξεδιάλυτος από αυτό που βγήκε από τη μήτρα της μάνας σου.
Ένας πόλεμος που ποτέ δεν πίστευες ότι θα ζήσεις μαίνεται γύρω σου. Και τον βλέπεις να θεριεύει, να γιγαντώνεται, και να μαραζώνει τους ανθρώπους.
Δεν θυμάσαι που το 'δες γραμμένο, που το άκουσες, ίσως και να μην το 'δες πουθενά, ίσως να άνθισε μέσα σου όπως τόσα και τόσα άλλα.
"Αν θες να σπάσεις κάποιον, πάρ' του την ελπίδα".
Το σκέφτεσαι κάθε μέρα. Σε κάθε γύρα σε αυτή την πόλη.
Ακούγοντας τους Sepultura, τους Tool, τους Floyd, τους Beggars, τους Zeppelin, τον Jimmy, τις Τρύπες.
Ακούγοντας τον de la Rocha να ουρλιάζει:
"Fuck you, I won't do what you tell me"._
Σώπα .. σώπα.. μην κάνεις έτσι. Θα ξαναβρεις την αγαπημένη σου..!!
...άλλα θέλει να πει ο Μορφέας.
Δυνατό κείμενο.
Ο Μορφέας το τελευταίο διάστημα έχει ... λαλήσει. Τα κείμενα που γράφει αντανακλούν το πόσο φορτισμένος είναι και βγάζουν γενικότερα ένα μένος που προσανατολίζεται κυρίως στις διαπροσωπικές σχέσεις.
Fuck you στον έναν, fuck you στον άλλον .. οκ μεγάλε.. Χαλάρωσε λίγο. Δεν υπάρχουν τέλειες σχέσεις, τέλειοι έρωτες, τέλεια συναισθήματα, τέλειες καταστάσεις.
Look at the bright side of life ρε αδελφέ..
Τέλειες σχέσεις μπορεί να μην υπάρχουν αλλά εγώ περνάω μια χαρά με τη σχέση μου.
Ευχαριστώ που ενδιαφέρεστε. :-)
Τώρα, πέρα από την πλάκα, το αν είμαι φορτισμένος και με ποιους είναι ένα άλλο θέμα.
Στο κείμενο αυτό πάντως δεν ανακατεύω πουθενά τις διαπροσωπικές σχέσεις.
Άλλος είναι ο άξονας του κειμένου, προφανώς όχι απόλυτα άσχετος από τις διαπροσωπικές σχέσεις (τίποτα στη ζωή δεν είναι), αλλά όχι και απόλυτα σχετικός.
Αυτά.
https://www.youtube.com/watch?v=d-diB65scQU