Πατρίδα είναι τα τσιμέντα
που σημαδέψανε τα γόνατά μας
…τα παγκάκια που χάραξαν
οι εφηβικοί μας έρωτες
…τα κρεβάτια που μοιραστήκαμε
τα κορμιά μας
…τα τρένα που ταξιδέψανε
τα όνειρά μας
…τα μεθυσμένα φοιτητικά μας
βράδια
…τα απογεύματα δίπλα
στη θάλασσα
…τα ήσυχα μεσημέρια
στα νησιά
…τα βροχερά πρωινά στην
αγκαλιά της
…τα γυμνά σανδάλια που μας γνώρισαν
τον κόσμο
…οι αγκαλιές των φίλων που βρήκαν καταφύγιο
τα δάκρυά μας
…πατρίδα είναι κάθε πέτρα,
κάθε κύμα,
κάθε ξεψυχισμένο άστρο
που πάνω του ξαπόστασε
για λίγο
η ματιά μας…
Αυτό το ποιηματάκι γράφτηκε στις 04.07.07
Και αυτό που ακολουθεί, γράφτηκε σήμερα το πρωί.
Πατρίδα είναι τα τσιμέντα
που χτίσανε τ’ αυθαίρετά μας
...τα παγκάκια με τα χαρτόνια
που κάναμε σπίτια μας
...τα κρεβάτια στους διαδρόμους
των νοσοκομείων
...τα ΙΧ που περιφέρουν
τις ρουτίνες μας
...τα μεθυσμένα φοιτητικά μας
βράδια
...τα απογεύματα του δεύτερου
μεροκάματου
...τα ήσυχα νησιά με δίχως
γιατρούς και σχολεία
...τα άστεγα, βροχερά πρωινά
στον δρόμο
...τα γυμνά πόδια που μάτωσαν
απ’ τα δακρυγόνα
...οι αγκαλιές των φίλων που βρήκαν καταφύγιο
τα δάκρυά μας
...πατρίδα είναι κάθε φασίστας
κάθε πούστης
κάθε μπάτσος
που σφήνωσε μια σφαίρα
στα όνειρά μας...
εύγε!
ελπίζω να´χα κι εγώ πατρίδα
@ Shuar_012
ευχαριστώ πολύ πολύ!
@ κωστάνζα
την πατρίδα, την κάθε πατρίδα την φτιάχνεις μόνος σου. Είναι η αίσθηση των πραγμάτων και των ανθρώπων που σε κάνει να νιώθεις πιο όμορφα, πιο οικεία.
Το παρακάτω απόσπασμα είναι από ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο, το "Σανταράμ" (Shantaram) του Γκρέγκορι Ντέηβιντ Ρόμπερτς. Κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις "Αφήγηση". Πολύ ωραίο βιβλίο κατά τη γνώμη μου.
"…Υπήρχε ένα περβάζι στο παράθυρο, κι άρχισα να βάζω εκεί πάνω τα ενθύμιά μου, τα μπιχλιμπίδια και τα φυλαχτά μου - μια μαύρη πέτρα που μου την είχε δώσει ένα παιδί στη Νέα Ζηλανδία, ένα απολιθωμένο κέλυφος σαλιγκαριού που είχε βρει ένας φίλος, κι ένα βραχιόλι από νύχια γερακιού που είχε φτιάξει ένας άλλος. Ήμουν φυγάς. Δεν είχα σπίτι ούτε πατρίδα. Οι σάκοι μου ήταν γεμάτοι με πράγματα που μου είχαν δώσει οι φίλοι μου: ένα τεράστιο κουτί πρώτων βοηθειών, που για να μου το αγοράσουν είχαν μαζέψει μεταξύ τους χρήματα, σκίτσα, ποιήματα, όστρακα, φτερά. Ακόμα και τα ρούχα που φορούσα και οι μπότες στα πόδια μου ήταν δώρα φίλων μου. Κάθε αντικείμενο ήταν σημαντικό. Στην κυνηγημένη εξορία μου, το περβάζι είχε γίνει το σπίτι μου και τα φυλαχτά το έθνος μου…"
Και όπως λένε και οι Τρύπες:
"Πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα, και με μισήσαν περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού"
Μορφέα, δίκιο έχεις, την πατρίδα κανουμε μόνοι μας.
Λοιπόν· όταν μαζεύω τις πιο όμορφες μου αναμνήσεις, τις όποιες έχω από διάφορες χώρες, μου μένουνε πολλοί χώροι πάτρίδας
σας εύχομαι κάθε καλό
Μαζί σου.
Εγώ λέω πως πατρίδα είναι εκεί που θέλεις να σ' αγκαλιάσει το χώμα άμα έρθει η ώρα εκείνη
...διαλέγω τη θάλασσα...
κι εγώ το ίδιο· ας πάρουνε όλα τα όργανα που θέλουνε και τα απόλειπα του κρεματορίου να τα βάλουνε σε μια θάλασσα κοντά στον τόπο όπου με πιάσει ο θάνατος ;)
πολλά πήγαιν' έλα για να καταλήξει κάποιος μεζές για τις γαρίδες τελικά. τα κατ' εξοχήν πτωματοφάγα θάλασσας