Η Κυρά Μνημοσύνη.

Ο Ουρανός κι η Γη...γνωρίστηκαν πάνω στη φούρια της νιότης τους...ήσαν κι οι δυό πολύ σπουδαίοι και όμορφοι, άγριοι μα και μελένιοι...αγαπήθηκαν τόσο βαθιά που γέννησαν Τιτάνες...παιδιά πολλά ήσαν αυτά...ολόκληρη κοινωνία απ’ αυτά...ανάμεσώ τους η κυρά Μνημοσύνη...τελευταία έρχεται συχνά πυκνά στο κατώφλι μου...χτυπά το ρόπτρο της θύρας μου...κι εγώ καμώνομαι πως είμαι βαθιά στο σπίτι και δεν ακούω...άλλες φορές τρέχω βαθιά μέσα στο σπίτι, άλλες κολλάω τ’ αυτί μου στο ξύλο της πόρτας και αφήνομαι να ριγώ σ’ αυτά τα κρούσματα...δεν τολμώ να κοιτάξω όμως έξω...δεν ξέρω την τιτάνια μορφή της...την υποθέτω...με συγκλονίζει συχνά...άλλοτε πάλι την κάνω μια μικρή αμοιβάδα μέσα στην καρδιά μου...να την εκλείψω θέλω...κι αυτή πεισμώνει...την γέννησαν οι γονιοί της μετά από δυσαρέσκεια κι αυτά τα παιδιά της συμφιλίωσης δεν έχουν φραγμό κανένα...η επίμονή τους ανοίγει τρύπα σε γρανίτη...

[θα μπορούσε ν' αρχίζει μια ιστορία μ' αυτό, είναι απλά μια αρχή κάποιου πράγματος που δεν έχω αποφασίσει ακόμη...]