Η βία είναι ένα σύστημα αξιών, πρακτικών και μεθόδων που καταπιέζει την ελεύθερη βούληση των ανθρώπων, καταπατά τις ελευθερίες και τα δικαιώματά τους και προσβάλλει την ανθρώπινη φύση, αξιοπρέπεια και διαφορετικότητα.
Η μόνη λογική που κρύβεται πίσω από την βία οποιασδήποτε μορφής είναι η επιβολή του θύτη πάνω στο θύμα και ο έλεγχός του.
Η βία δεν δικαιολογείται ποτέ, παρά μόνο σαν αντίδραση στην καταπίεση, στην ανελευθερία, και την προσβολή που προκαλεί η επιβολή της.
Και όχι απλά δικαιολογείται, αλλά επιβάλλεται, όταν όλοι οι υπόλοιποι τρόποι αντίδρασης αποτυγχάνουν.
Επιβάλλεται να αντιδράμε και να διαμαρτυρόμαστε ενάντια στη βία. Δεν μπορούμε να μένουμε αμέτοχοι στις εκδηλώσεις της. Αντιθέτως επιβάλλεται να τις παρεμποδίζουμε. Δεν επιτρέπεται να μας αφήνει αναίσθητους η θέαση της εφαρμοζόμενης βίας.
Η μη-συμμετοχή ενάντια στη βία είναι συνομωσία υπέρ της.
Έχουμε περάσει από τον ομαδικό τρόπο ζωής στον ατομικό. Ο καθείς ζει για τον εαυτό του. Ενδιαφερόμαστε όλο και λιγότερο για τους άλλους. Δίνουμε όλο και λιγότερη σημασία στα προβλήματα και τις έννοιες του διπλανού μας. Η αποξένωση αυτή είναι η υπέρτατη μορφή βίας στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες. Ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε μονάδες οι οποίες καλούνται να παλέψουν μόνες τους απέναντι στο εκάστοτε σύστημα ελέγχου, απέναντι στους κινδύνους που ο καθένας αντιμετωπίζει, είναι το υπέρτατο εργαλείο ελέγχου του συστήματος που πλέον μας αντιμετωπίζει σαν μηχανές, σαν ρομπότ, και όχι σαν οντότητες με συναισθήματα και ανάγκες.
Για το καπιταλιστικό σύστημα απλά παράγουμε και καταναλώνουμε. Και το ατομικό ισοζύγιο του καθενός, μας εξασφαλίζει μια θέση πιο ψηλά ή πιο χαμηλά στην τροφική αλυσίδα ανάμεσα στους ομοίους μας.
Υπάρχει ένας τρόπος αντίδρασης απέναντι στην μαζική βία του συστήματος η οποία γεννάει και τις ατομικές εκφάνσεις της βίας.
Η αλληλεγγύη. Η κατανόηση του γεγονότος ότι μόνος του ο καθείς είναι απλά ένα θήραμα που αργά η γρήγορα θα βρεθεί στα νύχια και τα δόντια του συστήματος που σαν άγριο θηρίο απλά θα ικανοποιήσει προσωρινά την πείνα του και θα προχωρήσει στο επόμενο θήραμα. Η πείνα του συστήματος είναι ακόρεστη. Και μόνος του κανένας δεν μπορεί να επιβιώσει. Αργά ή γρήγορα όλοι υποκύπτουν.
Είναι άδικο να επιτρέπεις τον βιασμό της ζωής σου, της προσωπικότητάς σου, των ονείρων σου, των επιθυμιών σου.
Άδικο για σένα, και για κάθε άνθρωπο.
Είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι ενάντια σε αυτόν τον βιασμό.
Ζώσου τ’ άρματά σου και βγες στον δρόμο. Πριν η μάχη φτάσει μες στο σπίτι σου.
Αν δεν έχει ήδη φτάσει...
Δεν γίνεται να δείξεις κάτι "για το καλό" αν χρησιμοποιείς μεθόδους οι οποίες στέκονται στο αντίθετο άκρο. Πως θα κάνω καλύτερο το παιδί μου ( ή το σκυλί μου) αν το βρίζω και το χτυπάω; Τι καλοσύνη ακριβώς θα επικαλεστώ αν κάνω αυτό το πράγμα;
Τα παιδιά δεν χρειάζονται βία και βρισιές, χρειάζονται ένα σταθερό περιβάλλον όπου τα πράγματα λειτουργούν με κάποια τάξη και πρότυπα που τους τα έχουμε δικαιολογήσει ώστε να ξέρουν ποια είναι τα όρια του κόσμου τους. γιατί δεν έχουν το κριτήριο ακόμα για να καταλάβουν ποια είναι αυτά τα όρια... δηλαδή ένα τρίχρονο παιδί δεν καταλαβαίνει ότι αν πέσει από τον πέμπτο θα σκοτωθεί.. δεν το βλέπει σαν κίνδυνο ή σαν όριο - τυχαίο εντελώς το παράδειγμα.
αχ μωρέ! κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις το αυτονόητο ρήσεων αρξέλαος κ θα σε μαλώσω.
καταφανώς κ προφανέστατα ανθυπονοεί πως ασκώντας ακραία βία σ αυτούς που αγαπάς μπορείς εξαλείφοντας τους απ την ζωή να τους εμποδίσεις να εξελιχτούν σε κάτι απαράδεκτο, όπως το να γίνει το σκυλί σου κακός νοικοκυραίος για παράδειγμα
Αυτό είπα και εγώ, μπορούμε να τη διαχειριστούμε και εξαιτίας της διαχείρισης της βίας υπάρχει πολιτισμός, όχι όμως να την εξαφανίσουμε. Τώρα το παράδειγμα των παιδιών το θεωρώ άστοχο. Τα παιδιά είναι αγάπη και όχι βία. Ο "δυτικός πολιτισμός" που απομακρύνθηκε από το "βυζαντινό πολιτισμό" τα θεωρεί βάρος και οπισθοδρόμηση, διότι, ναι, τα παιδιά για να τα μεγαλώσεις πρέπει να αγαπάς τη Ζωή περισσότερο από τον εαυτό σου. Ο "δυτικός πολιτισμός" μας διδάσκει να αγαπάμε τον εαυτό μας και αγανακτεί που ο "οπισθοδρομικός τρίτος κόσμος" γεννοβολάει ακόμα και τους φορτώνει μετανάστες. Εγώ δε θα υπήρχα αν δεν είχαν το βυζαντινό πολιτισμό οι πρόγονοί μου. Δυστυχώς η "Γηραιά Ήπειρος" στηρίζεται πλέον στη δουλειά των "οπισθοδρομικών" μεταναστών για να απολαμβάνουν "πλούσιες συντάξεις" οι κάτοικοί της, αλλά αγανακτεί από την παρουσία τους. Εκεί μας οδήγησε η αγάπη στον εαυτό μας.
Δε θεωρείς ότι είμαστε εξευγενισμένοι... Θα έλεγα ότι είναι λογικό να μην είσαι ακόμα ευχαριστημένη με το βαθμό στον οποίο έχουμε εξευγενιστεί, αλλά το να απορρίπτεις τα κατορθώματα της παιδείας και του πολιτισμού στη διαμόρφωση της ανθρώπινης συνείδησης, μπορεί να σε οδηγήσει σε σκοταδιστικές ατραπούς.
Πολύ σοφό αυτό!
Και για να συμπληρώσω: Βία από αγάπη δε σημαίνει μόνο να αγαπάς αυτόν στον οποίο βιαιοπραγείς, αλλά και αυτός που δέχεται τη βία να αγαπάει αυτόν που ασκεί τη βία. Βία από αγάπη είναι και η βία στον εαυτό μας που είπε ο podhlatis για να προφυλάξουμε τους άλλους. Μόνο τότε η βία έχει τη σωστή δόση και το σωστό μέτρο, ώστε να είναι κοινωνικά χρήσιμη. Όπως διάβασα και έξω από μία αίθουσα διδασκαλίας "To teach is to love". Θα συμπλήρωνα ότι μόνο όταν αγαπάς μπορείς να διδαχθείς.
αρκετά σαδο/μαζο ακούγεται αυτό. κ παθολογικό επίσης. σίγουρα το εννοείτε? έχοντας παρακολουθήσει στοιχειωδώς κειμενογραφία σας μάλλον προς αστοχία προσανατολίζομαι
Αυτό που θα με ένοιαζε, θα ήταν να αποδείξεις αυτό που λες αν ισχύει πράγματι. Αν αποδειχτεί κανένα πρόβλημα, αν όχι... όμως... Μπορεί π.χ. να ήθελες να φανεί σε κάποιον άλλο που θα ήταν μπροστά ότι είσαι εχθρός μου και να μού έριχνες μια φάπα, αλλά αυτό εγώ εκείνη τη στιγμή να μην το ήξερα ότι θα με ωφελούσε. (Λέω τώρα γιατί αν μούκανες όλα αυτά ο πρώτος που θα αποκτούσες πρόβλημα θάσουν εσύ...)
Πολύ σωστά. Από τότε που επικράτησαν οι μόδες της μη-βίας και του κανακέματος χάλασαν τα παιδιά, χάλασαν και τα σκυλιά!
Έχω φίλη δασκάλα σε δημοτικό και μου λέει "μου έχουν τα χέρια δεμένα. Δε μπορείς να τα αγγίξεις τα κωλόπαιδα". Τα μεγαλώνουν οι γονείς τους λες και είναι οι γιοι του Λάτση. Οι μόδες βέβαια κάποτε τελειώνουν, αλλά μέχρι τότε πολλές γενιές θα προσγειώνονται ανώμαλα στην πραγματικότητα.
"Βία από αγάπη δε σημαίνει μόνο να αγαπάς αυτόν στον οποίο βιαιοπραγείς, αλλά και αυτός που δέχεται τη βία να αγαπάει αυτόν που ασκεί τη βία."
Αγαπάω τους γονείς μου, και αυταπόδεικτα και αυτοί αγαπούν εμένα. Δικαιολογούμαι να τους χτυπάω? Ή μήπως η "βία από αγάπη" δεν είναι αμφίδρομη?
"Οι μόδες βέβαια κάποτε τελειώνουν, αλλά μέχρι τότε πολλές γενιές θα προσγειώνονται ανώμαλα στην πραγματικότητα."
Αν θεωρείτε μόδα το ότι κάποιοι γονείς επιλέγουν να μεγαλώνουν τα παιδιά τους χωρίς να χειροδικούν πάνω τους, και ελπίζετε κιόλας ότι κάποια στιγμή αυτή η "μόδα" θα τελειώσει, τι να πω.
Ασχολίαστη η ατάκα της φίλης σας.
Αλλά σύμφωνα με τον κ. Φαήλο Κρανιδιώτη, τον γνωστό δικηγόρο, και κολλητό του πρωθυπουργού μας, "το κράτος έχει το μονοπώλειο της βίας". Άρα εγώ σαν γονιός μπορώ να μεγαλώνω το παιδί μου χωρίς ξύλο, αλλά στο σχολείο θα πρέπει να το δέρνουν για να στρώσει.
Εντυπωσιάζομαι πραγματικά από τα σχόλια που γέννησε το κείμενό μου.
"Τα κωλόπαιδα" .. έτσι αποκαλεί δασκάλα τους μαθητές της!! Και πιστεύεις στα αλήθεια οτι αυτή η κυρία πρέπει να είναι εκπαιδευτικός;; Μπορεί μήπως να μας πει και με ποια κριτήρια χαρακτηρίζει κάθε παιδί ως "κωλόπαιδο";; Έχει το "κωλοπαιδόμετρο" και της δίνει στοιχεία;;;
Ειλικρινά αν πέρναγε από το χέρι μου, η κυρία αυτή θα είχε πάψει να είναι εκπαιδευτικός. κυρίως για την νοοτροπία που μεταφέρει μέσα στην τάξη της. Γιατί τσουβαλιάζει τα παιδιά με έναν χαρακτηρισμό, γιατί προφανώς και τους συμπεριφέρεται όπως τα χαρακτηρίζει και γιατί στο τέλος της μέρας αυτό που πιστεύει για αυτά τα παιδιά, αυτό και θα τους διδάξει.
Την προκατάληψη και το τσουβάλιασμα. Ότι δηλαδή δεν θα έπρεπε να τους διδάξει, αν την ενδιέφερε να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι..
Και μιας και μιλήσαμε για σχολεία διαβάστε τι κάνουν εδώ κάποιοι πιο πολιτισμένοι από εμάς.
Αυτή η φράση είναι το πιο χαρακτηριστικό δείγμα νεοελληνικής νοοτροπίας. Δε φταίνε οι γονείς που έκαναν τα παιδιά τους κωλόπαιδα κακομαθαίνοντας τα, φταίει η απηυδησμένη δασκάλα που τα περιέγραψε ως κωλόπαιδα σε ένα φίλο!
Θίχτηκε ο εγωισμός της Ελληνίδας μάνας και του Έλληνα πατέρα που δεν ανέχονται το μυξιάρικο τους να αντιμετωπίζεται σαν τίποτα λιγότερο από πρίγκηπας! Που του έχουν φουσκώσει τα μυαλά, που δεν του έχουν μάθει σεβασμό στους μεγαλύτερους, που δεν του έχουν διδάξει όρια και το έχουν κάνει να φέρεται σα μικρός εγκληματίας στο σχολείο, αλλά και μέσα στο σπίτι!
Ε κάπου εδώ θυμάμαι την περίφημη σκηνή στο Εξπρές του Μεσονυχτίου, που επισκέπτεται ο Τούρκος πατέρας τη φυλακή μαζί με τα παιδιά του για να φοβηθούν και να συνετιστούν, και σκέφτομαι ότι δεν θα ήταν καθόλου κακή ιδέα να εφάρμοζαν παρόμοιες μεθόδους και πολλοί γονείς στην Ελλάδα.
Μην απομονώνεις φράσεις.. βάλε στην παράθεση και το υπόλοιπο που έγραψα:
έτσι ώστε όταν θα επικαλεστείς ξανά το Εξπρές του Μεσονυχτίου και τις Τούρκικες φυλακές, να έχεις και το background. Δηλαδή το ποιοι είναι οι κρατικοί φορείς που διαμορφώνουν προσωπικότητες κατάλληλες για φυλακές.
Γιατί μη μου πεις ότι ο οποιοσδήποτε δάσκαλος που πιστεύει ότι έχει να κάνει με "κωλόπαιδα", ανεξάρτητα αν είναι ή δεν είναι, (δηλαδή τα βάζει όλα στην ίδια κατηγορία), πρόκειται να βγάλει απόφοιτους από την τάξη του, τίποτα λιγότερο από κωλόπαιδα, είτε ήταν έτσι όταν πήγαν, είτε δεν ήταν.
Με όποιο δάσκαλο καθίσεις λέει η παροιμία., τέτοια γράμματα θα μάθεις.
Όσο για το αν οι Έλληνες, ή οι απανταχού γονείς, έχουν τα παιδιά τους ως πρίγκιπες, αυτό δεν αφορά τον δάσκαλο ή την δασκάλα του οποίου η δουλειά είναι να τα μορφώσει και όχι να τους φτιάξει τις προσωπικότητες τους. Και φυσικά καλά κάνει και δεν είναι έτσι, γιατί τότε τα παιδιά μας θα τα διαπαιδαγωγούσε το κράτος, που βλέπουμε ποιους φορείς μπορεί να φτιάξει. Σχολεία όπου οι δάσκαλοι σιχτιρίζουν τους μαθητές και ενίοτε φυλακές για να μην υπάρχει η παραβατικότητα που το ίδιο το κράτος καλλιεργεί σε κάθε της μορφή..
Αυτά..
εκπαίδευση?
http://sillavi.edublogs.org/archives/23
μπα. έλα μωρέ τώρα. πειραματικές ερασιτεχνικές μπούρδες. ψυχολογία εκπαίδευσης κ αηδίες. ρίξ' του ξύλο του κωλόπαιδου να στρώσει. κ να εκτονώσει κ ο παιδαγωγός(?) τα ελλειμματικά απωθημένα του. κυρίως αυτό. πες τα αρξέλαος αρχηγέ
Λογικά άλματα και αντιφάσεις.
Και όμως, πολλοί μεγαλύτεροι που εκπαιδεύτηκαν τις προηγούμενες εποχές αγαπούσαν το δάσκαλό τους, παρ' όλο το ξύλο που τους έριχνε, όπως φυσικά και τον πατέρα τους.
Θα συμφωνήσω με τον Αρχέλαο, ότι η αγωγή ξεκινάει από το σπίτι. Αν ο δάσκαλος έχει την ατυχία να έχει ανάγωγα παιδιά, πρέπει να κάνει μάθημα. Το πώς θα προσελκύσει το σεβασμό και την αγάπη των μαθητών αυτών είναι πραγματικά μία μεγαλειώδης πρόκληση για το δάσκαλο, αν αγαπάει τους μαθητές του. Αν καταφέρει να κάνει τέτοιο μάθημα που τους κρατάει όλους σούζα από ενδιαφέρον, εκεί παίρνει βραβείο. Προσωπικά αν κρίνω από το σπίτι μου το σκηνικό "κανόνες" και "τιμωρία", η βία δηλαδή, είναι αναπόφευκτη, κυρίως διότι είμαστε άνθρωποι και πολλές φορές λυγίζουμε απέναντι στο απολύτως ορθό.
Το χειρότερο που μπορεί να κάνει ένας γονέας στο παιδί του είναι να μη το μαθαίνει να αγαπάει το δάσκαλό του, αλλά αντίθετα να κουτσομπολεύει το δάσκαλο μπροστά του, να διαβάλλει δηλαδή τη συνείδηση του παιδιού του. Μετά μπορεί να απορεί για τη συμπεριφορά του παιδιού του απέναντι στο δάσκαλο και να το μαλώνει (αν δεν είναι από εκείνους τους γονείς που επικροτούν κιόλας). Οι χειρότεροι δάσκαλοι φυσικά είναι αυτοί που τηρούν τους νόμους με ευλάβεια για να είναι εντάξει απέναντι στους γονείς και αδιαφορούν για το εάν οι μαθητές μαθαίνουν. Νομίζω ότι αυτός ο δάσκαλος σίγουρα δεν αγαπάει τους μαθητές του, σε αντίθεση φυσικά με κάποιον που μπορεί να κάνει κάτι μεμπτό στην προσπάθειά του να συνεφέρει κάποιον.
Εντυπωσιακό ακούγεται, είναι όμως; Αν κρίνω από τους νεωτερισμούς στα ελληνικά πανεπιστήμια, προκάλεσαν σίγουρα χαλάρωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας οπότε πλέον μαθαίνουν μόνο οι ευσυνείδητοι.
Νομίζω ότι τα πρόβλημα στα σχολεία δεν είναι τόσο το πώς μαθαίνουν, αλλά το τι μαθαίνουν.....
Είναι. Όταν αγαπάς πραγματικά ασκείς (πιστεύω) την ελάχιστη δυνατή βία εκεί και όταν πραγματικά χρειάζεται. Δεν έχω πάντως στο μυαλό μου μόνο το χτύπημα. Οποιαδήποτε "τιμωρία" είναι βία. Στην εφηβεία μπορεί να γίνεται πραγματικός πόλεμος από εκατέρωθεν βολές. Τότε δοκιμάζεται η αγάπη λόγω της βίας που γεννά. Η προσευχή του podhlati είναι σίγουρα καλύτερο όπλο.
κατά τα λοιπά, η εγκαθιδρυμένη τακτική να πραγματευόμαστε επί παντός του επιστητού στοιχειώδους τριβής κ δεδομένων στερούμενοι, αδιαπραγμάτευτη. την αντίδραση σου κ την δικαιολογημένη δυσπιστία την είχα κ γω όταν ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο του για το σάμμερχιλλ. αλλά ήμουν 16 χρόνων γμτο. κ όχι. δεν είμαι επαγγελματίας παιδαγωγός kathanas. βράδι κατά τους πόθους μας
Επιμένετε να δικαιολογείτε την βία ως απόρροια της αγάπης, ενώ εγώ από την αρχή την καταδικάζω και την δικαιολογώ, και πάλι δεν είμαι απόλυτος, σε πολύ λίγες και συγκεκριμένες περιπτώσεις.
Δεν ξέρω αν μπορούμε να οικοδομήσουμε μια κοινωνία μη-βίας, ή χωρίς βία, μπορούμε όμως σίγουρα πιστεύω να εγκαταλείψουμε και να εξαλείψουμε πολλές πρακτικές που γεννούν και που οδηγούν στη βία, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά.
Πιστεύω ακράδαντα πως μπορούν να μεγαλώσουν παιδιά χωρίς την άσκηση βίας.
Όσο για τους εκπαιδευτικούς, πρέπει να καταλάβουν ότι έχουν μεγάλη συμβολή στην διάπλαση του χαρακτήρα των παιδιών. Και πρέπει να τους συμπεριφέρονται ως δικά τους παιδιά.
Καταλαβαίνω πως η δουλειά τους είναι πολύ δύσκολη, αλλά όποιος δεν μπορεί για κάποιο λόγο να την κάνει, ας σταματήσει να την κάνει και ας μην κάνει δηλώσεις όπως η γνωστή του κυρίου Αρχέλαου πιο πάνω.
Πιστεύω στην τελική ότι συμφωνούμε, δηλαδή θέτουμε ως αξία τη μη-βία και επιδιώκουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Θα έλεγα μόνο ότι δεν πρέπει η μία αξία να θέτει εμπόδια στην άλλη αξία, πρέπει να είμαστε ευέλικτοι και όχι "κολλημένοι" και να δίνουμε ισότιμο χώρο σε όλες τις αξίες μας. Π.χ. προκειμένου να μην τιμωρήσουμε ποτέ τα παιδιά μας να τα κάνουμε ανάγωγα και δυστυχισμένα ή υπερευαίσθητα και ανίκανα να αντιμετωπίσουν τη ζούγκλα της κοινωνίας, δηλαδή να τα κάνουμε "μαμόθρεφτα" που λέει ο κόσμος. Ο γονέας χρειάζεται να έχει αυτοπεποίθηση, αποφασιστικότητα και συνέπεια για να δίνει ασφάλεια στο παιδί του και αγιότητα για να του δίνει παράδειγμα. Αυτά τα λίγα. Το ίδιο και ο δάσκαλος. Σε όλο αυτό το χάος που λέγεται διαπαιδαγώγηση ενός ανθρώπου τα πράγματα είναι τόσο αντιφατικά και περίπλοκα, που κάνουν τις παιδαγωγικές επιστήμες να αναθεωρούν κάθε τρεις και λίγο τις αρχές τους ανάλογα με το αποτέλεσμα που τελικά επιφέρουν. Προσωπικά στηρίζομαι λιγότερο στις επιστήμες όσον αφορά τους ανθρώπους και περισσότερο σε διαχρονικές αξίες.
Ίσως το μοναδικό πόστ μεσα σε αυτή τη ιστοσελίδα,που γίνεται Υγιής Διάλογος!!!
Σας παρακολουθώ απο τη θέση του θεατή γιατί κάποιες στιγμές η σιωπή είναι χρυσός...
Τη καλησπέρα μου σε όλους!!!
Αιγέας.