Είναι κάτι κορμιά που δεν έχουν σημάδια.
Που δεν απόκτησαν πληγές, ρυτίδες, χαρακιές.
Που δεν σημαδεύτηκαν από το πέρασμα του χρόνου, του πόνου, των άλλων ανθρώπων.
Είναι κάτι κορμιά που δεν έχουν εξερευνηθεί.
Που στέκουν χώρες αχαρτογράφητες, θάλασσες αταξίδευτες.
Που περιφέρονται και ζητιανεύουν το ακούμπημα των άλλων.
Που ανατριχιάζουν στην προσδοκία.
Είναι κάτι κορμιά που δεν γνώρισαν την ηδονή.
Που δεν αγαπήθηκαν όσο πρέπει σε κάθε κορμί να αγαπηθεί.
Που στενάζουν σιωπηρά την πείνα και τη δίψα τους.
Που τα μάτια τους πια δεν κοιτάν προς τα έξω.
Είναι κάτι κορμιά που δεν ακούν πια το αίμα να κυλά μέσα τους.
Που ξέχασαν να ζουν.
Και αφέθηκαν σε έναν θάνατο αργό, χωρίς κραυγές και τυμπανοκρουσίες.
Μα επώδυνο σαν χαραυγή μετά από αγρύπνια αγαπημένου.
Categories:
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
Είναι κάποιοι πεθαμένοι που δεν το ξέρουν με άλλα λόγια... ή εναλλακτικά ζωντανοί που περιμένουν να πεθάνουν..
...είναι γραμμένο,
χωρίς ίχνος μομφής γι αυτούς τους ανθρώπους,
που μάλλον ακούσια τράβηξαν τον κλήρο της ανέραστης ζωής-
ανάπηροι, δύσμορφοι, παραμορφωμένοι από ασθένειες...
Ίσως βάζεις μέσα κι αυτούς που τράβηξαν την κάθετη ανηφόρα
της ασυντρόφευτης ζωής από θρησκευτική αφιέρωση.
Κοινή ανθρώπινη ανάγκη
το άγγιγμα και η αγκαλιά,
υπάρχουν άραγε κάποιοι που γεννιούνται με άλλες προδιαγραφές;
Ωραίο κείμενο, Μορφέα.
...είναι γραμμένο,
χωρίς ίχνος μομφής γι αυτούς τους ανθρώπους,
που μάλλον ακούσια τράβηξαν τον κλήρο της ανέραστης ζωής-
ανάπηροι, δύσμορφοι, παραμορφωμένοι από ασθένειες...
Ίσως βάζεις μέσα κι αυτούς που τράβηξαν την κάθετη ανηφόρα
της ασυντρόφευτης ζωής από θρησκευτική αφιέρωση.
Κοινή ανθρώπινη ανάγκη
το άγγιγμα και η αγκαλιά,
υπάρχουν άραγε κάποιοι που γεννιούνται με άλλες προδιαγραφές;
Ωραίο κείμενο, Μορφέα.
Μάλιστα, Μορφέα, συγκινητικό, όμορφο κείμενο...
Μαστόρικο κείμενο, όπως πάντα Μορφέα.
Για την ανάγνωσή του σε πρώτο επίπεδο, στην οποία πάντα παρασυρόμαστε και γίνεται αντικείμενο κουβέντας, θα ήθελα να πω, πως όσα στο ποίημα είναι έναυσμα είναι πολύ επιφανειακό να αντιμετωπίζονται με οίκτο.
Η ζωή είναι αδυσώπητη φίλοι, κανείς μας δεν ξέρει ποιά θέση θα έχει στον άμεσο χρόνο, πολύ δε περισσότερο στον σε βάθος...
Φανταστείτε το παιχνίδι με τις καρέκλες και τη μουσική που παίζει κι όταν σταματήσει απότομα όποιος παίκτης δεν έχει κάτσει σε μια καρέκλα είναι ο ηττημένος...Κάτι τέτοιο παίζει και στη ζωή...Λείπει πάντα μια καρέκλα και δεν είναι σίγουρο πως θα καθόμαστε πάντα...
αυτά για το μεσονύκτιο που διανύουμε...
Το χορτασμένο και εξερευνημένο κορμί μας λίγο θέλει να μετατραπεί σε στεγνό κι ανεξερεύνητο...Γιατί ένα κορμί, αλλά πάνω απ’ όλα ένα πνεύμα είναι τοπία ατελεύτητα κι άρα ανεξερεύνητα...
εξαιρετικη γραφη
ετσι ειναι
τα κορμια αυτων των ανθρωπων
δυσκολη λεξη: τα κορμια, των κορμιων
"Κατι κορμια..."
δυσκολος τιτλος
αβολος
δεν ξερω
μας παει εκει που τα σωματα ειναι ξεχωριστα απο το πνευμα
δυσκολες περιοχες αυτες
θελω να σου φωναξω:
Μορφεα δεν ειναι κορμια, ειναι ανθρωποι
Αλλα δεν θα το κανω.
Ας το ετσι
ειναι πιο δυνατο
ισως
ή
μαλλον εσυ ξερεις
...
το σημαντικο ειναι οτι διαβαζω και ξαναδιαβαζω το ποιημα σου.
...ότι η λέξη ''κορμί'' έχει συνδεθεί κάπως μονόπλευρα
με τη σαρκική- σεξουαλική πλευρά του ανθρώπου,
αν και ο άνθρωπος είναι ένα αξεχώριστο όλον, μια εξαιρετικά σύνθετη ύπαρξη.
Βέβαια, το κορμί υπάρχει στην καθημερινή μας κουβέντα...
''πάω να ξαπλώσω το ταλαιπωρημένο μου κορμί'',
''με πονάει όλο μου το κορμί'', κλπ.
Τελικά οι λέξεις έχουν για τον καθένα άλλο βάρος, άλλη αξία.
Ενδιαφέρουσες σκέψεις, didotou.
Morfea για άλλη μια φορά εξαιρετικός.
Όμως εμένα με μπερδεύει το κείμενο. Ενώ στην αρχή γράφεις:
«Είναι κάτι κορμιά που δεν έχουν σημάδια.
Που δεν απόκτησαν πληγές, ρυτίδες, χαρακιές.
Που δεν σημαδεύτηκαν από το πέρασμα του χρόνου, του πόνου, των άλλων ανθρώπων.»
στη συνέχεια περιγράφεις αυτά τα κορμιά με τρόπο τέοιον που θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι τελικά έχουν βαθύτατες πληγές και χαρακιές, κορμιά βασανισμένα κλεισμένα στον εαυτό τους για να προστατευτούν.
...άνθρωποι που χτίζουν και γκρεμίζουν παραδείσους και κολάσεις για να γλυτώσουν από την επαφή, άνθρωποι που μέσα τους κουβαλούν τους ωκεανούς και τους ξερνάνε στις υπόγειες διαβάσεις να ξεδιψάσουν τα αδέσποτα, άνθρωποι σκοτεινοί, χιονισμένοι, απροσπέλαστοι, σαν κακοτράχαλοι επαρχιακοί δρόμοι, άνθρωποι κατατρεγμένοι από τα όνειρα που κάνανε παιδιά, κι από αυτά που τους φορτώσανε με το στανιό, άνθρωποι που μουρμουράνε με τα ακροδάχτυλά τους, άνθρωποι ξένοι στον καθρέφτη τους, άνθρωποι σκιεροί, υγροί σαν μουχλιασμένα υπόγεια, άνθρωποι απομακρυσμένοι, βουβοί, πηχτοί σαν μαύρες τρύπες, άνθρωποι με υποταγμένα ένστικτα, σαν άγρια ζώα σε κλουβιά, άνθρωποι ήσυχοι, εξημερωμένοι απ' την συνήθεια...
...άνθρωποι εξουθενωμένοι απ' της αγάπης την άρνησα...
17.01.10
(χαίρομαι που σας άρεσε. ευχαριστώ για τα σχόλιά σας)
Μορφέα! αχ Μορφέα! μ’ αυτό εμένα τουλάχιστον με καθήλωσες όσο δεν λέγεται. Μ’ αυτό το κατακλυσμιαίο και άμεσο. Προσωπικά σ’ ευχαριστώ. Και δεν θα μπω στον κόπο καμμιάς ανάλυσης. Δεν μ’ αρέσει άλλωστε. Αυτό όμως ΝΑΙ!
Δικαιούμαι να ξεσπαθώσω από ενθουσιασμό; Δικαιούμαι!
Αρ-η-ες-πι-η-σι-τι! όπως της Αρήθα Φράνκλιν για χάρη αυτού του κειμένου!!!
Μπορεί να επανέλθω αν δεν μου περάσει τέτοιο φούντωμα, με το συγνώμη βέβαια!
...με κάνεις και κοκκινίζω τον έρμο...