Γύρω από το ζήτημα των ποδηλάτων έχουν ειπωθεί πάρα πολλά όσων αφορά την οικολογική του έκφανση. Έχουν ακουστεί απόψεις άλλες εκτενείς άλλες συνοπτικές από όλους σχεδόν τους πολιτικούς χώρους. Από όλες αυτές τις απόψεις ελάχιστες έχουν ξεφύγει από τα οικολογικά στεγανά. Η αυτοκίνηση όμως είναι κάτι παραπάνω από μποτιλιάρισμα και νέφος και η ποδηλατοκίνηση κάτι βαθύτερο από πετάλια και καλή φυσική κατάσταση. Η αμφισβήτηση της αυτοκίνησης δεν θα πρέπει να είναι μια στεγνή οικολογική κριτική αλλά μια κριτική επιθετική ενάντια στην κυρίαρχη κουλτούρα.
Κάτι το οποίο ακούγεται αντιφατικό, είναι η άποψη ότι μάλλον ο οδηγός Ι.Χ έχει απομακρυνθεί από τον δρόμο αν αντιληφθούμε τον δρόμο όχι σαν τις λωρίδες που κινούνται τα αυτοκίνητα αλλά αν δούμε τις δραστηριότητες γύρω από αυτόν. Μια βραδινή βόλτα με ποδήλατο ή με τα πόδια στους έρημους δρόμους της μητρόπολης απαλλαγμένη από το άγχος της συνεχούς ροής, αποκαλύπτει όσα δεν μπορείς να δεις στους μποτιλιαρισμένους δρόμους την ημέρα. Ανακαλύπτεις ότι εκτός από τις κεντρικές λεωφόρους υπάρχουν και μικρότεροι δρόμοι, στενά που σπάνια περνάει κανείς με το αυτοκίνητο ή και από τα οποία να περνούσε δύσκολα θα έδινε σημασία για το τι συμβαίνει. Σε αυτά τα στενά είναι που εξελίσσεται η ζωή και όχι στις αρτηρίες της αδιάκοπης ροής. Αυτή η απομάκρυνση από τον δρόμο όπως ορίστηκε παραπάνω συνεπάγεται την απομάκρυνση από το οργανικό πεδίο των καθημερινών κοινωνικών και πολιτικών ζυμώσεων. Διαφορετικά ερεθίσματα δέχονται οι πεζοί και οι ποδηλάτες από τους οδηγούς και επιβάτες αυτοκινήτων. Καλό παράδειγμα για την κατανόηση των παραπάνω αποτελεί το γεγονός ότι συνήθως οι οδηγοί Ι.Χ μαθαίνουν για μια πορεία από το μποτιλιάρισμα που αυτή προκαλεί και όχι από την αφίσα που καλεί στην πορεία ....
Όπως χαρακτηρίστηκαν και παραπάνω οι αυτοκινητόδρομοι είναι αρτηρίες συνεχούς ροής. Αρτηρίες μεταφοράς από το σπίτι υπνωτήριο στην δουλεία κολαστήριο ή στις παντός τύπου καταναλωτικές νησίδες. Οι αποστάσεις όλο και συρρικνώνονται. Υπάρχει η αφετηρία Α και ο προορισμός Β. Ενδιάμεσα νεκρός χώρος και χρόνος όπου τίποτα άλλο δεν επιτρέπεται να συμβαίνει εκτός από την μετακίνηση-μεταφορά ανθρώπων και εμπορευμάτων. Αυτό διακρίνεται εύκολα στις μεγάλες μητροπόλεις. Υπάρχει το κέντρο στο οποίο αναπτύσσονται οι εργασιακές, επαγγελματικές και καταναλωτικές δραστηριότητες και τα προάστια στα οποία δεν υπάρχει καμία σχεδόν δραστηριότητα που να εκτυλίσσεται έξω από τον στενό οικογενειακό ή ατομικό κύκλο. Η κατάσταση αυτή δεν υπάρχει τυχαία. Το παραδοσιακό κέντρο δρα ως ένας τόπος στον οποίο αποφορτίζονται οι κοινωνικές εντάσεις, μέσω της κατανάλωσης και της καταστολής…
Στις διαπροσωπικές και κοινωνικές σχέσεις η αλλοτρίωση που επιφέρει η Ι.Χ. αυτοκίνηση δεν είναι μικρή. Οι σχέσεις που αναπτύσσει ο οδηγός Ι.Χ με τους άλλους οδηγούς, ποδηλάτες, πεζούς και ανθρώπους γενικότερα είναι εχθρική ή τείνει να γίνει τέτοια. Ο οδηγός τους βλέπει ανταγωνιστικά ή ως εμπόδια στον ατελείωτο αγώνα δρόμου στο πουθενά. Ακούγεται συνεπώς πιο φυσιολογικό να μιλάει κάποιος για τον ανταγωνισμό για μια θέση πάρκινγκ παρά για τον κοινωνικό ανταγωνισμό... Η θέση πάρκινγκ μου, το αυτοκίνητο μου, το σπίτι μου, η τηλεόραση μου και ο κατάλογος όλο και μεγαλώνει... η ιδιώτευση θωρακίζεται όλο και περισσότερο με μέσα τα οποία είτε είναι εξαρχής σχεδιασμένα είτε έχουν επιφορτιστεί έτσι από την κυριαρχία ώστε να χρησιμοποιούνται μόνο σε ιδιωτικό επίπεδο και σπάνια σε συλλογικό.
Να αρνηθούμε την Ι.Χ. αυτοκίνηση! Να γίνουν όχημα μας οι συλλογικές διαδικασίες! Περπατώντας και ποδηλατώντας θα απελευθερώσουμε τις επιθυμίες μας, τα βιώματα και τις σχέσεις μας από την διαμεσολάβηση που επιβάλει η εξουσία σε κάθε της μορφή!
podilatistas