Το κλειδί του Παραδείσου
Όλα τόσο γνώριμα, τόσο ξένα
σαν εμένα, σαν εσένα
που η καρδιά μου πάει να σπάσει
κάποιο κλειδί θα έχει χάσει.
Το κλειδί, αυτό, του Παραδείσου
σε ένα όνειρο μέσα κοιμήσου
τόσα εκεί είναι ωραία
γαλήνια δείχνουν, σου κάνουν παρέα.
Ένα ταξίδι είναι, σε φέρνει κοντά του
σε ζαλίζει με το άρωμα του
όμως, κρύβεται από τη ματιά σου
το αγγίζεις μόνο με τη μιλιά σου.
Δεν το ήθελες, μα πια το ξέρεις
κόσμους πίσω δε θα φέρεις,
μια ανάμνηση θα είναι για πάντα
γύρνα πλώρη, κίνησε τον εξάντα.
Σαν να περιμένεις, από καιρό, μια μέρα
τότε δε θα σκέφτεσαι, θα χορεύεις στον αέρα,
δε θα νιώθεις πως είναι όσα ψάχνεις
μια σκονισμένη εικόνα που εσύ φτιάχνεις.
Το κλειδί, αυτό, του Παραδείσου
ψάξε να βρεις μες στη ζωή σου
κι αν κάτι φαίνεται ακραίο
όρμησε, πάλεψε, δε θα είναι μοιραίο.
Όλα τόσο γνώριμα, τόσο ξένα
παίρνουν μορφή, ξεχωρίζουν ένα─ένα
κι η καρδιά μου πάει να σπάσει
είναι φωτιά... έτοιμη να ξεσπάσει!
Το πόνημα είναι αφιερωμένο σε όσους ποδηλάτες
δε νιώθουν και τόσο heavenly...
Σπύρος Β.
___________________________________________________________________
Αν θυμίζει στον καθένα σας κάτι... τι να κάνω...
Δεν θα ήθελα να γίνει το νήμα πεδίο αντιπαραθέσεων.
Ευχαριστώ