Κράξιμο

Όλα γνωστά και συζητημένα ήδη εδώ, αλλά αναρωτιέμαι τέτοια άρθρα, που στην ουσία δεν καυτηριάζουν τόσο τον λάθος τρόπο κυκλοφοριακής συμπεριφοράς ορισμένων ποδηλατ-ισσ-ών, αλλά δίνουν έμφαση στην εμπειρία μιας κάπιταλ μεγαλούπολης όπως η Νέα Υόρκη εμένα λίγο με ενοχλούν, και λέω λίγο γιατί μ’ αρέσει να είμαι μετριοπαθής στις αρνητικές μου κριτικές.

Το άρθρο στο πίσω μέρος του μυαλού του μπλοκάρει τη λειτουργία του ποδηλάτου μέσα στον αστικό ιστό.

Συνδέει την κυκλοφορία του ποδηλάτου στενά με την ύπαρξη ποδηλατόδρομων, πράγμα που κατά τη γνώμη μου στην Αθήνα δεν είναι βασική προϋπόθεση για να κυκλοφορήσει κάποιος με ποδήλατο.

Ακριβώς γιατί η δημιουργία ποδηλατόδρομων με υπόσταση κι όχι οι αηδίες που κάνανε ήδη πάνω σε πεζοδρόμια ή στα ρείθρα των δρόμων, θέλει πολλά καρβέλια κοινωνικοπολιτικής συνειδητοποίησης, για να εκτελεστεί σωστά κι αυτό πιστέψτε με, σ’ αυτή τη χώρα επιτάσσει πεισματική παρουσία στους δρόμους απ’ όλους μας. Επιτάσσει την de facto μαζική χρήση του ποδηλάτου, πράγμα που έχει αρχίσει να συμβαίνει, εξ ου και το κόψιμο με τέτοια άρθρα, που προπαγανδίζουν τον κίνδυνο.

Μαζική κυκλοφορία φυσικά τηρώντας πάντα τους κανόνες κυκλοφορίας. Αλλά το γράμμα του νόμου, επίσης πιστέψτε με, δεν είναι η ουσία.

Η ουσία είναι η σωστή συνύπαρξη, ο αλληλοσεβασμός και η συναίσθηση του τι χώρο έχει ο καθένας, για να υπάρξει την κάθε δεδομένη στιγμή κι όχι γενικώς κι αορίστως.

Και ναι ομολογώ πως σε μια άδεια Αριστοτέλους, που δεν έρχεται κανείς στη διασταύρωση κι αφού έχω κοιτάξει εκατό φορές, φεύγω με κόκκινο, όπως ο πεζός περνάει ένα φανάρι κόκκινο σ’ εναν έρημο δρόμο.

Το άλλο όμως, όπως η παραβίαση του κόκκινου εν ψυχρώ σε μια Πατησίων γεμάτη αυτοκίνητα είναι το παράτολμο και το βλακώδες και το αγενές. Και τα φώτα επίσης είναι σημαντική ιστορία. Όλα αυτά είναι σημαντικά.

Το κράνος ωστόσο είναι υποκειμενικό.

Τα έχουμε πει εδώ τόσες πολλές κι ανεξάντλητες φορές.

Δεν βλέπω στο άρθρο ούτε μια γραμμή, ούτε μια πρόταση, που να αβαντάρει τη χρήση του ποδηλάτου.

Υπό την απειλή των ατυχημάτων, βλέπω μια καμπάνα νά! να κρούει τον κίνδυνο.

Αυτό στην συνείδηση ενός που ξεκινάει να πηγαίνει στη δουλειά του με το ποδήλατο είναι κοματάκι έως πολύ ανασταλτικό.

Για να μην μακρυγορώ, αν ο συγγραφέας του άρθρου “πονούσε” για να καθαρίσει η πόλη από τη βαριά χρήση του αυτοκινήτου και πίστευε στη χρήση του ποδηλάτου, θα προσέγγιζε το ζήτημα των “ατίθασων” ποδηλατ-ισσ-ών αλλιώς...κι όχι σαν εργαλείο για την διασπορά σκεπτικισμού για τη χρήση του ποδηλάτου στην πόλη.

Αγαπητοί ποδηλάτες και αγαπητές ποδηλάτισσες.
Δηλώνω από την αρχή πως σας ζηλεύω και πως σας θαυμάζω. Σας θαυμάζω γιατί έχετε τα κότσια και το θάρρος να κυκλοφορείτε στην Αθήνα, σε μια πόλη εχθρική απέναντι στο ποδήλατο. Μια επικίνδυνη πόλη χωρίς ποδηλατόδρομους και χιλιάδες τρελούς οδηγούς τετράτροχων και δίτροχων, οι οποίοι αγνοούν και παραβιάζουν συστηματικά τους βασικούς κανόνες οδικής συμπεριφοράς.

Σε αυτούς έρχονται να προστεθούν τώρα οι ποδηλάτες, και ποδηλάτισσες «συνάδελφοί» σας, οι οποίοι επιδεικνύουν την ίδια εγκληματική οδική συμπεριφορά, τόσο για τους εαυτούς τους, όσο και για τους γύρω τους. Πιστέψτε με, δεν είναι λίγοι. Χωρίς κράνη και άλλα απαραίτητα προστατευτικά μέτρα κινούνται στους δρόμους σαν να έχουν αποφασίσει είτε πως θέλουν να τραυματιστούν σοβαρά και να πεθάνουν, είτε σαν να πιστεύουν πως έχουν υπερφυσικές δυνάμεις και τίποτα δεν μπορεί να τους κάνει κακό.

Ποδηλάτες και ποδηλάτισσες οι οποίοι παραβιάζουν τα Stop. Παραβιάζουν επίσης τους ερυθρούς σηματοδότες συστηματικά αδιαφορώντας παράλληλα πως στη διάβαση οι πεζοί προσπαθούν να διασχίσουν τον δρόμο. Κινούνται ανάποδα σε μονόδρομους. Σε πολλά ποδήλατα δεν υπάρχουν τοποθετημένα φώτα στο μπροστινό μέρος, με αποτέλεσμα τις βραδινές ώρες να είναι σχεδόν αόρατα στους καθρέπτες των οδηγών. Σε ακόμα περισσότερα, τα κόκκινα φώτα σήμανσης στο πίσω μέρος ή θα είναι μικροσκοπικά ή δεν θα λειτουργούν σωστά.

Όσο θα αυξάνεται ο αριθμός των ποδηλάτων στην Αθήνα, αλλά και στις άλλες ελληνικές πόλεις, τόσο θα αυξάνεται ο αριθμός των ατυχημάτων. Αυτό μας λέει η ποδηλατική ιστορία στη Νέα Υόρκη, πόλη στην οποία οι αρχές προσπαθούν εδώ και χρόνια να μειώσουν όσο το δυνατόν περισσότερο το ρίσκο ενός τροχαίου ατυχήματος για τους ποδηλάτες. Ακόμα και στο Amsterdam, την πιο φιλική πόλη της Ευρώπης για το ποδήλατο με 450 χιλιόμετρα ποδηλατοδρόμων και απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου για επέκτασή τους, χρονιά με τη χρονιά παρατηρείται σημαντική αύξηση στα ατυχήματα. Στην πόλη με την τεράστια ποδηλατική παράδοση κάθε χρόνο έξι ποδηλάτες χάνουν τη ζωή τους σε τροχαία ατυχήματα. Στην Αθήνα, χωρίς τους ποδηλατόδρoμους και χωρίς την ίδια εμπειρία κυκλοφοριακής συνύπαρξης, πόσο άσχημα μπορούν να εξελιχθούν τα πράγματα;

είσαι πολύ ευγενική με τον βλακέντιο αρθρογράφο. Όταν διαβάζω τέτοια κείμενα ένα ερώτημα έχω μόνο: Πόσοι από τους 20.000 νεκρούς και άλλους τόσους σακάτηδες, των τροχαίων των 10-15 τελευταίων ετών, έχουν προκύψει από την "εγκληματική οδική συμπεριφορά" των ποδηλατισσών;;;

Έτσι είναι τα πράγματα... Κάποια ανθρωπάκια είναι τόσο εγκλωβισμένα στη σημερινή θλιβερή πραγματικότητα, που δε μπορούν ούτε στο ελάχιστο να διανοηθούν μια Αθήνα με λιγότερα αυτοκίνητα, μια Αθήνα περισσότερο ανθρώπινη. Ή ηθελημένα δεν το κάνουν. Βλέπετε το ποδήλατο, τόσο ως οργανωμένο κίνημα όσο και ως μέσο καθημερινής μετακίνησης, είναι το μόνο που έχει αμφισβητήσει την κυριαρχία του αυτοκινήτου ακριβώς στο πεδίο δράσης του: στο δρόμο! Και γιαυτό τέτοιου είδους "άρθρα" καλοθελητάδων θα πληθαίνουν... ΡΕ ΟΥΣΤ!

Διαβάστε μία πολύ σωστή τοποθέτηση, ειδικά στις πρώτες παραγράφους από αυτό το άρθρο, από κάποιον ποδηλάτη τοποθέτηση που είναι πολύ σχετική με το άρθρο του protagon αν δούμε ευρύτερα το θέμα.

http://davesbikeblog.squarespace.com/blog/2013/11/5/it-is-news-when-cycl...

Ο συντάκτης του άρθρου στο protagon μιλάει για τους επικίνδυνους ποδηλάτες που έχουν παραβατική συμπεριφορά στον δρόμο. Δεν λαμβάνει υπόψιν του όμως, ούτε τα τροχαία με αυτοκίνητο που συμβαίνουν κάθε μέρα χωρίς να αναφέρονται καν στις ειδήσεις, ούτε τους τραυματισμούς από αυτά, ούτε τις αναπηρίες που προκύπτουν από αυτά, ούτε φυσικά και τους θανάτους.

Για εκείνον οι ποδηλάτες είναι αυτοί που αποτελούν τον κίνδυνο στον δρόμο και μάλιστα για τους πεζούς, και όχι τα αυτοκίνητα.

Με άλλα λόγια, και για να πάμε στο ρεζουμέ της υπόθεσης, χωρίς να έχουμε ακόμα καν μία παγιωμένη ποδηλατική κουλτούρα ειδικά σε θέματα αστικής ποδηλασίας, χωρίς να έχουμε ΚΟΚ που να μας λαμβάνει υπόψιν του, χωρίς να υπάρχουν φιλοποδηλατικές υποδομές, έχουμε και κριτική από πάνω για το πόσο επικίνδυνοι είναι οι ποδηλάτες στον δρόμο, αντί να αναρωτηθεί ο συντάκτης του άρθρου αυτού, το πόσο επικίνδυνοι είναι οι δρόμοι για τους ποδηλάτες.

Royal είσαι πολύ ευγενική στην απάντηση σου.

Mr. Molton is as sane as I am!!!

Sane=σώφρων

Δηλαδή προσεκτικός στις εκφράσεις του. Τasos και Wicca αν προσέξετε στις απαντήσεις στο λίνκ της Wicca, κάποιος χαρακτηρίζει τον κ. Μόλτον sane. Guys, αν παρέλειψα κάτι προσθέστε το.

Όσο για την ευγένεια, αν τέτοιο είναι το ύφος του κειμένου μου, τι να κάνω, δεν ξέρω αλλιώς.

You can’t teach an old dog new tricks!!!

Άσε που όσο γερνάει κανείς οι θυμοί είναι λιγότερο έντονοι, ενώ τα θετικά συναισθήματα σε πνίγουν του θανατά μερικές φορές...δείξτε κατανόηση μωρέ...έχω πιεί και το κρασάκι μου και το χαίρομαι...δεν μπορώ τσαντίλες!!!

το άρθρο και ακόμη πιο τραγικά τα σχόλια από κάτω. Τα 10-15 πρώτα που διάβασα.

Αλλά ρε παιδιά για το protagon μιλάμε. Ας αφήσουν τις βλακείες, δεν είναι η αγένεια των ποδηλατών που τους ενοχλεί στην αύξηση της χρήσης του ποδηλάτου....

Χοχο χο τρέλα.
@Ζωαρίστρια, είσαι μεγάλο διαβολάκι λέμε. Θεά!

Ρε συ, διάβασα κορυφαίο σχόλιο:

Φωτιά και τσεκούρι στούς ποδηλάτες !!!
Νύχτα, ξημέρωμα σαββάτου, κατηφορίζω απ' το βουνό (ένα είναι το βουνό), σακατεμένος απ' τη μπίλια, τις πουτάνες, τις κραιπάλες και το ποτό. Το στομάχι μου έχει φτάσει στο στόμα μου, η καράφλα μου φωτίζει το δρόμο αλλά με το ζόρι παίρνω τις στροφές. Τους βλέπω να περνάνε δίπλα μου σαν εξωγήινοι.(εγω δεν είμαι εξωγήινος, είμαι κανονικός άνθρωπος, μέ δάνεια, με κάρτες, πλειστηριασμούς, κομπίνες...) Με τις στολές τους, τα κράνη τους την ατσάλινη σιλουέτα τους. Αααα τα καθάρματα, είναι τόσο ωραίοι, τόσο νέοι, δυνατοί....

Σημ. Θεά. Τέλος.

vec wrote:

Αλλά ρε παιδιά για το protagon μιλάμε.

Αυτο. Μονο.

ΥΓ: Θυμαμαι ενα αρθρο σε μια εφημεριδα
που εγραφε για τις αιματοβαμμενες εξοδους των σου-κου.
Εκαναν συγκριση με το εμφυλιο στην υπο διαλυση Γιουγκοσλαβια

...and I’m not a criminal...

Down by law, Jarmousch, Bennini, Waits...το τρίο που σκοτώνει...νομίζω ταιριάζει γάντι στο θέμα μας, αλλά κι αφιερωμένο εξαιρετικά στον ακριβοθώρητο πια νονό μου...έχω κι εγώ τις αδυναμίες μου πια...περιμένω και δωράκι σαν βαφτισιμιά τώρα τις γιορτές, καλοπιάνω...τι να κάνω...

O συντάκτης του άρθρου ο Νίκος Κακαρίκας είναι αυτός που διοργάνωνε το Survivor και "εξωθούσε τον κόσμο στην τρέλα" ( δικά του λόγια αυτά). Τώρα φαίνεται οτι θέλει να σώσει τον κόσμο από τους επικίνδυνους ποδηλάτες.

Ο Θεοδωράκης τώρα που έχει το protagon ( αρχί@συντάκτης) θαύμαζε την κυρία Κ. Μπατζελή όταν έλεγε τα ακόλουθα:

https://www.youtube.com/watch?v=3owNBRSVAqw

Κατά τα άλλα οι ποδηλάτες είναι οι επικίνδυνοι στους δρόμους..

..............................vol.2.

http://www.ratpack.gr/buzz/opinions/story/4688/anoixti-epistoli-ston-meso-podilati