Μεταφορά φαρδούς τρικύκλου

Γεια χαρά,

πριν λίγες ημέρες ζήτησα «ημέριο εισητήριο ποδηλάτου» για τα απλά τρένα, "Tagesfahrradkarte für den Nahverkehr" στα γερμανικά. Μου είπανε να το αγοράσω στο πρακτωρείο.
Ωραία, χαλαρά χώρασε το Buck στην είσοδο, μια χαρά.
Στο Αμβούργο όμως, δυσκολευόταν η μεταφορά, αφού οι ανελκυστές είναι σχετικά στενές, κι η τζάντα ήθελε ὰλλο χώρο. Με την ηρεμία και με χαμόγελο κατάφερα να μπω στο μετρό για να με φέρει 30 χιλιόμετρα στον πρώτο τόπο. Η λιακάδα έκανε τους ανθρώπους φιλικούς, μου βοηθούσανε όπου μπορούσανε, μερικοί με ψάρευαν.

Είχα το σχέδιο να ταξιδεύω με το όμορφο προαστικό τρένο: έμαθα όμως ότι δε θα έμπαινα με τίποτε. «Σχεδιάζουν διάφορα, αλλά μέχρι στιγμής ούτε καροτσάκι μπαίνει», μου είπε ένας ντόπιος.
Το κρατίδιο όπου γεννήθηκα δεν έχει ανανεώσει τα τρένα ακόμη, οπότε άλλαξα το σχέδιο και μπήκα σε κανονικό τρένο: στενή είσοδος με σκάλες;! «Να σας βοηθήσω;» Κουβάλησε το βαρύ μέρος μέσα.

Έπεσα σε κάθισμα κι έφαγα τυρί «Ελ Γκρέκο» που είχα μαζί μου. Εν τω μεταξύ, ήρθε ένας και θαύμασε το Buck και μου έδειξε την προειδοποίηση "TÜR UNBENUTZBAR", η πόρτα δεν ανοίγει, από απέναντι. Τρόμαξα, «ψυχραιμία», μου ψυθύρισε το Buck, «βρες το σεφ και πες του.» Ο σεφ έλεγξε το εισητήριο: «Θα το κουβαλάμε ως την άλλη πόρτα.» Σε λίγο ήρθε κι είπε ότι θα πει στον οδηγό να σταματάει στην σωστή πλευρά την επόμενη στάση για να το μεταφέρουμε. Το παληκάρι πήρε το Buck με ένα χέρι και το ξανέβαλε μέσα. «Την άλλη φορα να κοιτάξτε πριν μπειτε», μου είπε ο σεφ όταν βγήκαμε στο σταθμό Σλέσβιγκ. «Σας ευχαριστώ πάρα πολύ και σας ζητώ συγνώμην ότι δεν το είδα, σας εύχομαι κάθε καλό», του ευχόμουν ελευθερωμένα.

Επιτέλους φτάσαμε, διασχίσαμε τη μικρή πόλη, ώστε βρήκαμε τον ποδηλατόδρομο για το χωριό όπου η φίλη μου με είχα προσκαλέσει. Με τι χαρά προχωρούσαμε τα δέντρα με τη μυρωδιά καλοκαιριού, τον ήλιο πίσω μας --- τι άλλο θέλουμε;!

Συμπεράσμα: Η «Χώρα μεταξύ Θαλάσσων», δηλαδή μεταξύ Βόρειας και Βαλτικής, με καλωσόρισε αμέσως, μολονότι δεν ανανεώθηκαν οι βαγκόνες. Τις τελευταίες τρείς δεκαετίες, τα περισσότερα χρήματα ξόδευαν τα φτωχά ανατολικά κρατίδια.

Πλανιόμουν σχεδόν τρείς δεκαετίες, ώστε να καταλάβω: τούτος είναι ο τόπος μου! Εδώ νιώθω σπίτι. Αυτό αξίζει για τη Γερμανία, εννοείται: η καρδιά μου νιώθει σπίτι και στην Ελλάδα.
Τούτες τις ημέρες, φωρό το πουκάμισο ΠΟΔΗΛΑΤΑ ΠΑΝΤΟΎ, το οποίο μου έστειλε ο Κώστας πριν από πέντε χρόνια.

Σας εύχομαι κάθε καλό