Πρώτα στην εφηβεία
κάναμε μαζί τα πρώτα ανοίγματα
μάθαμε να γνωρίζουμε δρόμους,γειτονιές
να απομακρυνόμαστε
στα δύσκολα σπρώχναμε ο ένας τον άλλο
σπουδάζαμε το πείσμα την αντοχή
τα όριά μας
στις κάτω βόλτες κρατιόμασταν γερά
αφηνόμασταν στον ίλιγγο
-πρεπει να αφήνεσαι στον ίλιγγο
να νικάς το φόβο
να νικάς-
κάποτε σε κακοτοπιές
πέφταμε μαζί χτυπουσαμε
σηκωνόμασταν
με κοινά σημάδια συνεχίζαμε
τον κοινό μας δρόμο.
Χαθήκαμε στην πρώτη νιότη...
Χρόνια μετά τύχαμε πάλι.
Νέα πόλη,νέα ζωή
και θες κάτι παλιό να σε κρατάει.
Έτσι πρώτα από ανάγκη,
αρχίσαμε πάλι μαζί
να ανακαλιπτουμε,να θυμόμαστε
να δένουμε σε μια καθημερινότητα,
ενήλικες πλέον αστικοί.
Κάποτε,γύρισα σπίτι κι είχε χαθεί.
Ίσος φανεί παράξενο,
μιλώ για ένα ποδήλατο.
Categories:
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
Μιλάς και για παιδιά που δεν είχαν ποτέ ποδηλατάκι για να το χάσουν;
Αν ναι τότε είσαι φίλος με τους Ινδιάνους του Vale ;)
Ωραίος!
Σημ. Ελπίζω να διαβάσουμε κι άλλα.
Μπράβο σου, αισθάνομαι σα να είχα ένα ποδηλατάκι καλό στην εφηβεία μου...
Σας εύχομαι κάθε καλό
Θα μου επιτρέψει ο Αιθεροβάμων μια μικρούλα παρατήρηση;
Μάλλον το πεινασμένο πληκτρολόγιο σου έφαγε ένα φωνήεν από το ψευδώνυμο.
Προσωπική προτίμηση, την ωραία αυτή λέξη τη θέλω στα αρχαία ελληνικά και με ελληνικούς χαρακτήρες.
Το κείμενό σου έχει μιαν αλήθεια.
Πόσο θα ήθελα να είχα τέτοια βιώματα από την εφηβεία με ποδήλατο, σας ζηλεύω.
Μια ποδηλάτισσα,
ενήλικη πλέον αστική.