Το ιστολόγιο του/της Etherovamonas

Τα σύννεφα μεριάσαν
Κι όλα υγρά
Πρωτογέννητα
Ανοίγονται κι αστράφτουν
Στη Σελήνη

Η βία των ανθρώπων με ξεπερνά...

Πρώτα στην εφηβεία
κάναμε μαζί τα πρώτα ανοίγματα
μάθαμε να γνωρίζουμε δρόμους,γειτονιές
να απομακρυνόμαστε
στα δύσκολα σπρώχναμε ο ένας τον άλλο
σπουδάζαμε το πείσμα την αντοχή
τα όριά μας
στις κάτω βόλτες κρατιόμασταν γερά
αφηνόμασταν στον ίλιγγο
-πρεπει να αφήνεσαι στον ίλιγγο
να νικάς το φόβο
να νικάς-
κάποτε σε κακοτοπιές
πέφταμε μαζί χτυπουσαμε
σηκωνόμασταν
με κοινά σημάδια συνεχίζαμε
τον κοινό μας δρόμο.

Χαθήκαμε στην πρώτη νιότη...

Χρόνια μετά τύχαμε πάλι.
Νέα πόλη,νέα ζωή
και θες κάτι παλιό να σε κρατάει.
Έτσι πρώτα από ανάγκη,
αρχίσαμε πάλι μαζί
να ανακαλιπτουμε,να θυμόμαστε
να δένουμε σε μια καθημερινότητα,
ενήλικες πλέον αστικοί.
Κάποτε,γύρισα σπίτι κι είχε χαθεί.
Ίσος φανεί παράξενο,
μιλώ για ένα ποδήλατο.