Πριν 5 χρόνια όταν 3 άνθρωποι ξεκινάγαμε αυτό που μετέπειτα θα γινόταν οι ΠΟΔΗΛΑΤισσΕΣ οραματιζόμασταν μια πιο ανθρώπινη ζωή στην πόλη.
Υπό το βάρος των τελευταίων μέτρων, προσωπικά είμαι αναγκασμένος να ξανασκεφτώ το τι σημαίνει ανθρώπινη ζωή.
Λυπάμαι που το λέω αλλά ποδηλατικώς τα πράγματα πάνε καλά όταν το 25% θα είναι άνεργοι και οι υπόλοιποι θα πληρώνονται με ψίχουλα ξέρετε πόσο λιγότερη κίνηση από αυτοκίνητα θα έχει η Αθήνα, αλλά δεν είναι αυτό το μέλλον που οραματίστηκα...
Δεν θέλω να κάνω αναλύσεις, νομίζω ότι υπάρχουν αρκετές ήδη. Ελπίζω απλά να τα πούμε στους δρόμους, ελπίζω ότι η ελληνική κοινωνία δεν θα αφήσει κατακτήσεις δεκαετιών (αιώνων ίσως) να χαθούν εν μία νυκτί. Χύθηκε αίμα άλλωστε για κάποιες από αυτές...
Ελπίζω με ή χωρίς ποδήλατα να τα πούμε κι αύριο (και όχι μόνο στις 9 του μηνός).