Ξέρεις ε, πως αυτοί οι θεοί που πιστεύουν οι ανθρώποι, δεν ήταν πάντα θεοί. Κάποτε ήταν κι αυτοί ανθρώποι και πίστευαν σε άλλους θεούς, πιο μοχθηρούς, πιο σκληρούς, πιο άπληστους, κι αυτοί με τη σειρά τους πίστευαν σε άλλους θεούς πριν από αυτούς, κι αυτοί σε άλλους πιο παλιούς και πάει λέγοντας, μέχρι τις απαρχές του χρόνου, μέχρι εκείνο το πρώτο σμίξιμο ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως που γέννησε τα πάντα, και κάθε φορά που ο άνθρωπος νικούσε τον φόβο που τον έδενε στους θεούς του, γινόταν ο ίδιος θεός και οι παλιοί θεοί γκρεμίζουνταν στην λήθη, και οι καινούριοι στρογγυλοκάθουνταν στους θρόνους τους και έσπερναν τον φόβο στις καρδιές των ανθρώπων, μέχρι εκείνοι να νικήσουν τους δικούς τους φόβους και να γίνουν θεοί στη θέση των θεών τους.
Ξέρεις γιατί στα λέω αυτά ε?
Για να καταλάβεις πως ο φόβος είναι αυτό που μας κρατάει φυλακισμένους. Ο φόβος είναι αυτό που μας κρατάει στη γη και δεν μας αφήνει να απλώσουμε φτερά. Ο φόβος είναι αυτό που γεννά το μίσος μέσα μας, που από αδέρφια μας κάνει εχθρούς, που σπέρνει τον πόνο σε αυτή τη γη, που σκοτώνει τα όνειρα.
Ο φόβος είναι αυτό που δεν μας αφήνει να γίνουμε θεοί.
...θα ρίξω μια πρώτη ψηφίδα.
Έχω το ''βίτσιο''-είδες τι άσχημη λέξη;
να μαζεύω πράγματα που βρίσκω στο δρόμο,
με την [αυτοδημιούργητη] πεποίθηση
ότι το σύμπαν μου κάνει ένα δώρο ή μου στέλνει ένα μήνυμα.
μεταξύ άλλων έχω, μια υπέροχη ξύλινη γάτα,ένα φόρεμα που βρήκα πάνω
στη μάντρα ενός σπιτιού...
Μια μέρα περπατώντας στην περιοχή έξω από το ''Mall''
βρήκα ένα μικρό γαλάζιο πλαστικοποιημένο χαρτάκι,
περίπου όσο τα χαρτάκια για τσιγάρα.
Ο ΦΟΒΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΣΚΟΤΑΔΙ.
Από τη σοφία των Σαολίν.
Από πίσω έγραφε- Φιλικά, Διομήδης.
Η συνέχεια δική σας.
Τι θέλει να μας πει το Σύμπαν/ ο Διομήδης;
Τότε, σύμφωνα, διότι η ελληνική μυθολογία μας προκαλεί να θεωρούμε τους εαυτούς μας θεοί.
Εάν όμως απασχολιόμαστε με την εντότητα θεός, ή θέλημα θεού, φοβάμαι να μήν αρκεί η θέση σου.
Εντάξει, γράφηκαν ολόκληρα χιλιόμετρα ράφιων για τον υλικισμό ενανατίον τον ιδεαλισμό.
Κι όμως, νομίζω ότι μας κάνει καλό να αφήσουμε κάποιον χώρο οποιουδήποτε τύπου, αφού δεν ξέρουμε ασφάλια ότι είμαστε τα μοναδικά ζώα σε αυτόν τον κόσμο όπου ζούμε.
Με άλλα λόγια: Τη στιγμή που τελειώνει η ζωή μου, περιμένω να πέφτουν οι περιορισμοί σαν τον καιρό και τους τρεις διαμέτρους. Τι θα πουμε τότε;
Σας εύχομαι κάθε καλό
...σε προηγούμενή μου ανάρτηση, η οποία είχε ξεσηκώσει και διάφορες αντιδράσεις, ήμουν πολύ ξεκάθαρος. Δεν πιστεύω σε θεούς, σε διαόλους και τα συναφή. Φύσει αναλυτικό μυαλό προσπαθώ να βλέπω τον κόσμο πραγματιστικά.
Τώρα, όσον αφορά την τωρινή ανάρτηση.
Νομίζω πως ο καθείς μπορεί να την "διαβάσει" όπως θέλει και να την ερμηνεύσει κατά το δοκούν. Άλλωστε πολλές φορές δεν βλέπουμε αυτά που μας δείχνουν αλλά αυτά τα οποία θέλουμε να δούμε.
Η ανάρτηση αυτή ξεκίνησε από την ανάγκη μου να πω κάτι για την κατάσταση στη Γάζα. Μάλλον καλύτερα ξεκίνησε με αφορμή την κατάσταση στη Γάζα, γιατί παρόμοια ανομολόγητα πράγματα γίνονται τα τελευταία χρόνια πολλά σε όλο τον πλανήτη.
Ήθελα να δείξω πως ο φόβος μας κάνει ζώα, μας κάνει να βλέπουμε παντού εχθρούς, ειδικά σε όσους διαφέρουν από εμάς και πως αυτός ο φόβος μπορεί να υποκινείται από χίλια δυο πράγματα τα οποία το μόνο που κάνουν είναι να μας βάζουν τον ένα αντίκρυ στον άλλο.
Δεν ξέρω πόσο σαφής είναι ο προβληματισμός μου και πόσο μπορεί να φαίνεται στην αρχική ανάρτηση.
Η πεποίθησή μου είναι πως μπορούμε να πετύχουμε πολλά, φτάνει να σταματήσουμε να βλέπουμε τις διαφορές ανάμεσά μας.
Πραγματικα και μένα αυτό μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας αυτό το πολύ περιεκτικό κείμενο. Όχι μόνο η γάζα, αλλά και η Συρία, το Ιράκ η Λιβύη που που μάχονται τώρα πια μεταξυ τους αυτοί που ενωμένοι πολεμούσαν ενάντια στο αυταρχικό καθεστως του αηδιαστικου Καντάφι. Ο ιερός πόλεμος των τζιχαντιστων θυμίζει σταυροφορίες και μας γυρνάει χρόνια πίσω. Όλα αυτά τα παρατηρούμε χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα και η βία κερδίζει συνεχεια εδαφος και την έχουμε συνηθισει πια, είναι καθημερινότητα. Ο πορτοκαλί μανδύας του δημοσιαγραφου και το ξυρισμένο κεφάλι του μυρίζει Γκουαντάναμο, η βία και ο φόβος φέρνουν βια
Τους θεους και δαιμονες(αδιαφορο αν υπαρχουν)και ας κανουμε κατι ο καθενας μας για το μισος και τη βια που γενιουνται απο το φοβο οπως πολυ σωστα ειπωθηκε.
Αφηστε τη γαζα (εκει δεν μπορουμε να κανουμε κατι)και κοιταχτε τη βια στη καθημερινοτητα μας.ας ξεκινησουμε κοντα αν θελουμε να φτασουμε μακρια..
...για όσα διαδραματίζονται μακριά μας,
μπορούμε να πολεμήσουμε τη βία
στο προσωπικό, καθημερινό επίπεδο,
εκεί που ο καθένας βρίσκεται,
και ιδιαίτερα την ψυχολογική βία,
που είναι πιο ύπουλη και κρυμμένη,
στην οικογένεια,
στο σχολείο, στο χώρο εργασίας, στις προσωπικές σχέσεις μας.
Συμφωνώ με το φίλο παραπάνω.
Όπως θα έλεγαν οι Άγγλοι,
I couldn t agree more.