Διαβάζω και μοιράζομαι μαζί σας:
"Οι ίδιες μεγάλες οικογένειες που πολλές φορές από μανία επιδείξεως έκαναν άσχημα σπίτια, έστω και νεοκλασσικά, στο τέλος του πολέμου από κακογουστιά και κακό υπολογισμό λαχτάρισαν το διαμερισματάκι της πολυκατοικίας."
"Το κράτος επικυρώνει λύσεις , δεν εφευρίσκει λύσεις. Τα προβλήματα τα αντιμετωπίζουμε και τα λύνουμε μείς οι ίδιοι. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως τα χάλια των Αθηνών εκφράζουν αυτό που είμαστε: νευρικοί αγχώδεις, επιπόλαιοι, μανιώδεις για λαχεία, καμωμένοι κιμά από την TV και το ραδιόφωνο."
"Αλλά αυτή η μωρουδίστικη αντίληψη των ρωμιών ότι όλα θα τα κάνει το κράτος κι αυτοί τίποτα, είναι απολύτως απαράδεκτη. Πώς να ενισχύσει τι κράτος ανύπαρκτα αισθήματα κι ανύπαρκτες απαιτήσεις;"
"Δίπλα στον κίνδυνο της κατεδαφίσεως και της εγκατάλειψης που οδηγεί στο φυσικό γκρέμισμα, υπάρχει ο μέγας κίνδυνος της φροντίδας που λέγεται αξιοποίηση, αναπαλαίωση και ό,τι άλλο θέλετε. Όπου ανακατεύεται το κράτος ξοδεύονται αρκετά χρήματα, κάνει γκάφες αισθηματικές και εγκληματικές διορθώσεις."
Σταματάω εδώ.
Έπεσε στα χέρια μου σ΄ένα παλαιοβιβλιοπωλείο το "ΑΓΑΘΟΝ ΤΟ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΣΘΑΙ" του Τσαρούχη και ό,τι βρήκα μέσα του, με έκπληξη για την λιτότητα και την ακρίβεια της περιγραφής, σας τόγραψα σαν συνέχεια της Κυριακάτικης ξενάγησης του Ηλία.