Θάθελα νάχα την πανοπλία
που φορούν οι δυνατές.
Πίσω από μαύρα γυαλιά
κρυμμένα
υγρά μάτια.
Κάτω από μέικαπ
σκεπασμένη
η θλίψη.
Μέσα στη μόδα
καμουφλαρισμένη
η ψυχή.
Όμως με τίποτα δεν αλλάζω
το γυάλινο,
το διάφανο
εαυτό μου.
[14/5/2013]
Categories:
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
....απ' τη στιγμή που η απόλυτη καρααναισθησία μιά χαρά την πουλεύει με τι-σερτάκια. καιρού συνηγορούντος
Μήν το αλλάξεις· μια πανοπλία θα το μωλώπισε αφόρητα!
Πανοπλία=ακαμψία
Και η άρνηση είναι έκρηξη ζωής, η ακαμψία είναι το πρόβλημα, σοφό το παραπάνω.
Ένα ποίημα είναι σύντομος συνοπτικός προσωπικός λόγος. Πώς θα θέλαμε να είναι; Τι σημασία έχει. Ας το δεχτούμε όπως είναι. Πανοπλία δεν είναι μόνο ακαμψία, είναι και προστασία. Πανοπλία είναι κι ένα μέρος του οπλισμού ενός μαχητή κι όλοι ξέρουν ότι κάτω απ’ αυτήν υπάρχει ένα ευάλωτο σώμα. Κι όλοι ψάχνουν το κενό που αφήνει η πανοπλία για να πλήξουν το ευάλωτο σώμα. Άρα τι πανοπλία, τι γυμνός κρυστάλινος ο εκτεθιμένος εαυτός. Το θέμα είναι πώς ΔΕΝ θα γίνει μάχη με τη λύπη και τον πόνο. Η μάχη έχει και πληγές όπως είπε και η Κωνστάντζα. Πώς η λύπη κι ο πόνος θα είναι οργανικά συναισθήματα μιας ζωής, που αύριο θα έχει χαρά και λύτρωση; Αιώνες κι αιώνες ο παρηγορητικός λόγος προσπαθεί να μας θυμίσει την ώρα της κρίσης εκείνη της χαράς και της λύτρωσης, προσπαθεί να μας θυμίσει πως όλα είναι περαστικά κι όσο τα’χουμε καλό είναι να τα ζήσουμε και να μάθουμε απ’αυτά για τις επόμενες φορές.
@Καραμελένια μου γλυκιά. Η ποίηση δεν έχει όρια, όπως όταν γεμίζεις από έρωτα. Συμφωνούμε όλοι σε αυτό, δε λέμε κάτι διαφορετικό.
Εγώ σαν Vale, πως το βλέπω. Ο μαχητής πάντοτε είναι γυμνός.
Η κριτική είναι με πολλή αγάπη, μία γνώμη απλή, τίποτε με σκοπό.
δευτέρα βράδι κ των φορουμοπολεμιστών η αγρανάπαυση. μωρέ! τι ευαισθητούληδες είμαστε τελικά. στις στυλιστικές ατραπούς των ντρεσσ κόουντσ έστω
Και κουκλάκια ζωγραφιστά.
πριν από την BookLuv ποτέ δεν διάβαζα ποιήματα. Γενικά δεν διαβάζω πολύ.
Πάντως τα πρόσφατα της ποιήματα μου αρέσουν πάρα πολύ.
Ευχαριστώ, φίλοι.
Μαζευτήκαμε αρκετοί ευαίσθητοι σ αυτό το φόρουμ.
Ο σκοπός που γράφω είναι για προσωπική λύτρωση [δεν θα πω εκτόνωση] και δευτερευόντως μοίρασμα και επικοινωνία.
Τελευταίες μέρες έχω μπει λίγο στην Sylvia Plath...αυτή είναι ποιήτρια...
Κατά τα άλλα ασχολούμαι με την κούρσα μου και τη ''στρώνω''.
Δεν ξέρω σε ποιό σημείο να κρεμάσω ένα διακριτικό ΝΕΟΣ ΟΔΗΓΟΣ...
Αν θέλεις τη γνώμη μου, με πολλή αγάπη.
Δεν είμαι ούτε φιλόλογος, ούτε ευαίσθητος, ούτε καν σωστός αναγνώστης. Όμως.
Μη σταματάς στα ωραία ή στα άσχημα λόγια. Το να σου πω πως αυτό είναι όμορφο πρέπει να πω και γιατί με άγγιξε, τι ήταν αυτό το κάτι.
Θέλουν και δουλειά και σκάλισμα / μέτρο, συλλαβές, στίχους, όλα αυτά που θα το απογειώσουν. Το ελεύθερο έχει κι αυτό την ομορφιά του, όμως είναι ρίσκο, θέλει κι αυτό σκληρή δουλειά / γι' αυτό είναι τόσο υπέροχα τα ποιήματα / έχουν μεγάλο βαθμό δυσκολίας και το έμφυτο σε μαγεύει. Διαφορετικά, πιστεύω, είναι στιγμές και μόνο στιγμές. Εγώ σαν Vale ό,τι κι αν έκανα είχα ανάγκη να μου πει ένα χέρι πως εκεί θέλει αυτό κι αυτό. Το να με χαϊδέψεις το βλέπω με μισό μάτι.
Όλα αυτά με πολλή αγάπη.
και το θεωρώ πολύ μεγάλο δώρο να μοιραστείς τα ποιήματά σου με μας. Την ερώτηση του τι να τους λείπει μήν τη σκεφτείς! Απολαμβάνω την κάθε δημοσίευσή σου.
Με εκτίμηση
...αρκεί να γίνονται με καλή διάθεση.
Περιμένω λοιπόν κάθε είδους παρατήρηση.
Από αυτά που θεωρούμε αρνητικά μαθαίνουμε τα περισσότερα, πιστεύω.
Κι αν κάτι σου αρέσει, πάλι καλό είναι να πεις γιατί.
Ευχαριστώ, Vale.
No offence.
Άλλο ένα εξαιρετικό ποίημα, όπως πάντα.
θες ν'ακους
και λες πως ειναι ευπροσδεκτα ολα
κι οτι τα κακα ειναι καλυτερα
αλλα να μην θες ν'ακους
γραφε
γραφεις καλα
εμεις θα ακουμε...