Η βροχή έπεφτε ράθυμα στο πεζοδρόμιο. Μικρά ρυάκια από βρώμικο νερό κυλούσαν κάπως απρόθυμα στους αρμούς από τα πλακάκια. Το καταλάβαινες πως ήταν μια βροχή χωρίς πάθος, χωρίς όρεξη που έπεφτε σχεδόν διαδικαστικά πάνω στη γκρι πόλη. Καμία διάθεση για ξέπλυμα ψυχών, για εξαγνισμό αμαρτιών. Οι σταγόνες φλυαρούσαν μεταξύ τους πριν πέσουν πάνω σε σκονισμένα καπό για να κάνουν ένα λεπτό στρώμα λάσπης.
Είναι γνωστό στον ευρύτερο χώρο του νερού που ταξιδεύει, πως η βροχή προτιμάει την εξοχή από την πόλη. Προτιμά να δροσίζει τα λιβάδια, από το να ξεπλένει βρώμικους δρόμους και μετά να ταξιδεύει μέσα από τους υπονόμους για να ξεφύγει μια ώρα αρχύτερα.
Μα και η πόλη δε συμπαθεί τη βροχή. Δε ξέρει τι να την κάνει. Η πόλη δε χτίστηκε με ανάγκες ποτίσματος. Η πόλη δε ξέρει ακριβώς γιατί χτίστηκε. Θα είχαν τους λόγους τους που με χτίσανε, σκέφτεται… μα αμέσως σταματά να σκέφτεται, γιατί την πιάνει πονοκέφαλος από τη σκέψη και τη φασαρία.
Τα αμάξια κινούνται με ταχύτητα πομπής, αποτίνοντας φόρο τιμής στη γλίστρα των δρόμων. Τα κόκκινα φώτα αντανακλούν στην άσφαλτο και οι ρόδες τραβάνε γραμμές Jackson Pollock στα πλησιέστερα μπατζάκια.
Αυτή η βροχή προσφέρει στους Θεούς σαν ανάθημα τη μυρωδιά της πόλης, ένα μείγμα σκόνης, μια νότα καυσαέριο μαζί με ένα μπουκέτο σκουπιδιών.
-Ω! Αθηναίοι, τον Κακλαμάνη σας! Ανάθεμα στα σκουπιδο-αναθήματα σας, ακούστηκε από ψηλά ένας ημίθεος να καταριέται πριν πετάξει προς Ευριπίδου μεριά, για να ρουφήξει λίγο μπαχάρι.
Ένας ποδηλάτης χωρίς να ξέρει το γιατί, κοίταξε τον ουρανό, έβαλε το αδιάβροχο του και συνέχισε.
-Δεν είναι να αναρωτιέται κανείς πού πήγαν όλοι αυτοί οι Θεοί, είπε με φιλοσοφικό στομφο ένα θεόχοντρο περιστέρι της Φωκίωνος Νέγρη. Έλα μωρό μου να κάνουμε πιτσουνάκια, συνέχισε και έκλεισε το μάτι του σε μια περιστέρα.
-Α, να χαθείς! Δεν κάθομαι καλύτερα ανάσκελα να με φάει καμιά γάτα? Είπε η θηλυκή και πέταξε μακριά.
-Λεσβία! Φώναξε θιγμένος, ο περίστερος
Από κάτω, μετανάστες, έμποροι του ποδαριού, ως δια μαγείας έχουν εξαφανίσει τα γυαλιά ηλίου και τώρα πουλάνε ομπρέλες στους περαστικούς. Τσαντισμένοι γιάπηδες περπατάνε γρήγορα, γριές με την ομπρέλα-καπέλο παλαντζάρουν σαν βάρκα στη φουσκοθαλασσιά, κάποιοι που δε βιάζονται περιμένουν με τα χέρια στις τσέπες, κάτω από τέντες μαγαζιών και μπαλκόνια.
Η τελευταία σταγόνα πέφτει στις 21.37.08’’ σημειώνει η βροχή στα κατάστιχα της. Παραδόθηκαν 234.076.433.121 μονάδες. Τέλος καταχώρισης. Δε ξέρει γιατί πρέπει να τα σημειώνει αυτά, αλλά πρέπει. Το περιβάλλον έχει γίνει λίγο νευρικό τα τελευταία χρόνια και όλοι πρέπει να ακολουθούν το πρωτόκολλο.
Περίεργο...
μ αρέσει
κι ένας χορεύει
Όμοιος ομοίω αεί πελάζει
...πρόσθεσε έναν χορευτή ακόμα, γιατί και σε εμένα άρεσε.
Απλά καταπληκτικό!!!!!
Σεμνότης
Την ομορφιά που κλείνω μέσα μου
κανείς δε θέλω να τη νιώσει.
Δε θα μπορούσε να τη σίμωνε
χωρίς γι' αυτό να την πληγώσει.
Έχω ένα κρίνο, κρίνο ολάνοιχτο,
χωρίς καμιά σκιά στην όψη.
Καμιά ηδονή δεν επεθύμησε
να το φιλήσει, να το κόψει.
Έχω ένα ρόδο που ζυγιάζεται
πάνω στην ίδια του τη φλόγα,
κι είναι σα να 'γινε ολοκαύτωμα
και να σιωπούσε και να ευλόγα.
Μια μαργαρίτα που 'ναι αμφίβολη,
μόλο το Ναι που λέει η καρδιά της,
μόνο αφήνει να λικνίζεται
παθητικά την ομορφιά της.
Κι άλλα λουλούδια που 'ναι σύμβολα
κι άλλα, μονάχα που μεθούνε,
μα τόσο είν' όλα λεπτοκάμωτα·
φανταστικά μόνον ανθούνε.
Την ομορφιά που κλείνω μέσα μου
κανείς ποτέ δε θα τη νιώσει.
Κι αν την πληγώσει, θα 'ναι ανίδεος
κι ούτε γι' αυτό θα μετανιώσει.
Πολύ καλό
Εμενα παλι μου αρεσε παρα πολυ το ποιημα. Παντως Σπυρο, μην εισαι τοσο σιγουρος για αυτα που εκφραζεις στο τελος. Μερικοι καταλαβαινουμε...
Και με κανεις να σκεφτομαι για το παραδοξο της αγαπης
Even so
The jewels you bring at my door
The jewels you bring
I let there
untouched
I have no use for them at all!
but, even so,
they make me love you more!
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ κείμενο...
Καλησπέρα,
...περιγράφεις το αίσθημα με τό´ποιο ποδηλατούμε πάνω στους λύκους -- άν υπολογίζουμε το κρύο...
"Λουλούδι ομορφοστόλισε την γύμνια του έρμου βράχου, σταλαγματιά τ' αγάπησε και το παρακαλάει,
Ορθώσου χάρη του άχαρου, μ' ένα φιλί σου πιέ με, κι είπε ο ανθός
Δεν θα σε πιω γιατί με λέν αγάπη, κι η αγάπη ζει από λόγου της και δίνει και δεν παίρνει,
ο βράχος ανατρίχιασε και ράγισε του η πέτρα και απ' την βαθιά ραγισματιά ξεπήδηξε ρυάκι και φύτρωσε πλάι στο λούλουδο κι άλλο αγαπολουλούδι"
Γιώργης Κρόκος
@xpn8
Πολυ ομορφο. Μου θυμισε το γνωστο, ''οποιος αγαπαει, χρωσταει''.
Η μεγαλυτερη αγαπη απ' ολες... κι ενας λογος που αγαπω τις μεγαλες πολεις (και την ρημαδοαθηνα μας)..
http://www.youtube.com/watch?v=iTVT8nxG85c
http://www.youtube.com/watch?v=1Mn4hzszPWs
http://www.youtube.com/watch?v=Ul0Mgkb4fpI
Μπραβο σου ρε!
Φιλια στα μουτρα σου!!
Μια βρεμένη αλεπούδα σε μια πόλη που ξέχασε τη βροχή που δεν την ξέχασε. Τι αίσθηση.. Δείχνει κάτι από το πρωτόκολλο της αλεπούδας.
Aπλό κι ωραίο!
Μου θυμίζει Kavanaugh αλλά δεν είναι.
Η Αγάπη δεν είναι παράδοξο κι ούτε εμπεριέχει κάτι το παράδοξο... μάλλον αναφέρεσαι στην υπερέννοια "Έρωτας".
Οχι, δεν ειναι Kavanaugh, δικο μου ειναι, μου ηρθε σαν απαντηση στο δικο σου. Χαιρομαι που σου αρεσε.
Για την κινηση της αγαπης ειναι, που ακομη και εκει που οι αναγκες δεν συμπιπτουν, οταν ειναι αθωα και αυθορμητη, γενναει αγαπη, συμπαθεια, φιλικοτητα, συμπονοια, ολα ειναι εκδηλωσεις του ιδιου φαινομενου. Ο ερωτας μπορει να περιεχει στοιχεια αγαπης και να ανθισει σε κατι πολυ ομορφο, αλλα τις περισσοτερες φορες ειναι κανιβαλισμος σε ομορφο περιτυλιγμα, γι' αυτο και συχνα μεταστοιχειωνεται σε μισος.
:)
Αχ αχ... έχεις διαβάσει και Sarah Kane!
O Έρωτας είναι όλα -ΆΠΑΝΤΑ- αγάπη, μίσος, ζήλεια... ατελείωτες εναλλαγές! περισσότερες κι από τις εποχές της φύσης... κι αν όλα αυτά σου είναι πρωτόγνωρα... μην τον φοβάσαι!
Είναι τόσο ΤΡΟΜΕΡΟΣ κι άφταστος γιατί εμπεριέχει την ένταση... την αναρχία... την απόλυτη έκφραση... κι ως έκφραση στο ΜΕΓΙΣΤΟ δεν περιορίζεται! δεν μπαίνει σε νόρμες! και φυσικά δεν είναι επιθυμητός για το σύνολο ως αντιπλουτοπαραγωγικός!
Εμείς όμως απέχουμε μακράν από τη μάζα... κι αντέχουμε!
Σας ακούω... όλοι μιλάνε για Αγάπη... αναζητάνε την Αγάπη... ένα υποσύνολο του Έρωτα... γιατί;
άκου τι παρακαλά η ζωή:
Δείξε μου την αγάπη σου, να δω την ομορφιά σου
Εχω διαβασει, αλλα προτιμω τον Κavanaugh , μιας και τον ανεφερες, ή τον Whitman ή την Dickinson. Οπως το βλεπω εγω, ο ερωτας-σεξ-επιθυμια ειναι η ριζα, η αγαπη ειναι το λουλουδι και η συμπονοια ειναι το αρωμα.
Αν μπορουμε να τα εχουμε ολα αυτα γινομαστε θεοι και θεες. Και μερος της τραγικοτητας μας ειναι οτι σχεδον ποτε δεν τα εχουμε ολα μαζι, ποτε δεν εχουμε αυτο που λεμε την ανευ ορων αγαπη. Μενουμε λαχταρωντας.
Κι επισης, θελω να εχω την καλη τυχη να ζησω πολυ και να πεθανω πολυ, πολυ γρια και οχι καμμενη απο την ενταση στα 28 μου.Και στη διαρκεια να εχω μαθει να ειμαι περισσοτερο αιθερια και διαφανη και ευγενικη, κι οταν πεθαινω να μπορω να πω ενα ησυχο και βαθυ ναι. Ειναι θεμα ιδιοσυγκρασιας τελικα.
http://taylorhicksfan.com/taylorhicksforum/index.php?showtopic=12097
μια στάλα αγάπη φτάνει θεό για να σε κάνει
Will you be my friend?
For no reason that I know
Except I want you so.
Το θεωρώ τυποποιημένο/πλαισιομένο! Άρα ΔΕΝ μου ταιριάζει...
Όπως προανέφερα οποιαδήποτε μορφή έκφρασης (αγάπη - έρωτας) εμπεριέχει την αυθεντικότητα μας και δεν έγκειται σε περιορισμούς!
Οποιαδήποτε προσπάθεια ανάλυσης-εκλογίκευσης διαλύει καθετί πρωταρχικό...
(Κι εγώ που νόμιζα ότι οι ποδηλάτες είναι αναρχικοί.)
Eννοείς συμβιβαζόμαστε!
(άνευ όρων αγάπη; μάλλον εννοείς την ανιδιοτελή)
Καμμένη/ος γιατί; αδιανόητο...
Μου είναι ακατανόητο... γιατί πορεύονται κάποια -εν ζωή- άτομα στη ζωή με την ιδέα του αβίωτου θανάτου;
Καλα ηταν μεχρι εδω. Το ανελυσες και το σκοτωσες. Let it be, my friend, μεινε σε αυτο που σου λεω κι ας μη το δεχεσαι για σενα. Ισχυει για μενα, and that' s that. Ετσι απλα.
Αγάπη μου, ανύψωνέ με εδώ που ζω και κάνε με να υπάρχω
:)
Καλό βράδυ παίδες
Θα με φιλοξενησεις λιγο ακομη στο θρεντ σου?
Συνεχεια με τα παραδοξα..
Για τον μεσιε cyclelife
(thank you for the poem!)
an exercise in vain
assuming we are dead
assuming we have never been fed
assuming all the evil in the world has left us unspoiled
that no doom, fear, or terror ever touched us,
no human disaster ever wounded us,
or embittered us or made us cold,
assuming that we kept our souls like gold,
glittering and shining for all to see,
assuming that our lips have never served a cruel word,
our arms and hands a violent act,
and that we lived as beasts of radiance and love,
assuming we are dead
assuming we have never been fed.
"and that we lived as beasts of radiance and love"
αυτό το έγραψες για εμένα;