On the Road, το χειρόγραφο...

Snake_ wrote:

Μακαρι να μπορουσαμε αλλα....

οσο για τη λεξη manuscript,
" In publishing and academic contexts, a manuscript is the text submitted to the publisher or printer in preparation for publication, regardless of the format."
http://en.wikipedia.org/wiki/Manuscript[/quote]

Η αλήθεια είναι πως δεν το κοίταξα στο διαδίκτυο. Το ξέρω σαν όρο που κατηγοριοποιεί τα βιβλία ανάλογα αν έχουν γραφτεί με το χέρι ή είναι έντυπα. Αυτό που λέμε χειρόγραφο και έντυπο βιβλίο. Δεν μου ήταν οικεία αυτή η χρήση. Προφανώς έχει μείνει απ’ την εποχή που όντως οι συγγραφείς έγραφαν με το χέρι.

Να είσαι καλά Snake.

Tracing paper επίσης για το είδος του χαρτιού που χρησιμοποίησε δεν βρήκα κάτι πιο δόκιμο απ’ το ρυζόχαρτο. Ενώ γνωρίζω πως πιθανά να μην είναι ρυζόχαρτο, αφού το ρυζόχαρτο είναι κάπως παχύ και σκληρό και δεν έχει αντοχή μεγάλη και δεν ξέρω επίσης αν το πάχος του θα ήταν κατάληλο για το ρολάρισμα στη γραφομηχανή.

Tracing paper χρησιμοποιεί κανείς για να αντιγράψει κάτι όπως ένα σχέδιο για παράδειγμα ή μια εικόνα. Το tracing paper έχει ευκαμψία και δεν σπάει, φερ’ ειπείν όταν χτυπάει το μεταλλικό γράμμα πάνω του.

Στη βιβλιοδεσία το χρησιμοποιούμε όταν κάνουμε παραδοσιακή διακόσμηση στα καλύμματα με μπορντούρες και μικρά φλερόν κοσμήματα. Πρώτα έχουμε κάνει το σχέδιο στο χαρτί με μετρήματα και γεωμετρικές ισορροπίες ακρίβειας. Μετά το αποτυπώνουμε στο tracing paper, με τα ίδια τα εργαλεία με μελάνι εν ψυχρώ και μετά μέσω της αντιγραφής στο tracing paper, το μεταφέρουμε με τα ίδια εργαλεία πάλι, αλλά καλά καθαρισμένα και εν θερμώ πάνω στο δέρμα.

Εδώ είναι που χρειάζεται υλικό με αντοχή και την έχει το tracing paper, ενώ το ρυζόχαρτο σπάει. Δεν αντέχει την πίεση εν θερμώ πάνω στο δέρμα, όπου καθώς σχηματίζονται τα βαθουλώματα, που μέσα τους θα περάσουμε φύλλο χρυσού, εκεί στο περίγραμμά τους είναι που σπάει το ρυζόχαρτο. Κάτι σαν να στραβοπατάει κάποιος σ’ ένα σκαλοπάτι.

Να λίγη φιλολογία για την εφαρμογή του tracing paper...και να πώς αυτό το ωραίο scroll στη φωτογραφία είναι άψογο, χωρίς ένα τσάκισμα καθώς ρολάρει κάπου 17 πόδια αν δεν με απατάει η μνήμη μου και είναι σε θαυμάσια κατάσταση.

Εντυπωσιάστηκα γιατί ομολογώ πως τέτοια επινόηση σε συγγραφικό ντοκουμέντο δεν έχω ξαναδεί.

Ένα ξέρω, πως τίποτα δεν ξέρω. Κι ακόμα έχω να μαθαίνω και να μαθαίνω και να μαθαίνω. Και χαίρομαι που σου φάνηκε χρήσιμη η δημοσίευση.

Επίσης η βιβλιοθήκη αυτή είναι ένας σύγχρονος ναός με ένα σωρό ωραίες τελετουργίες. Πας να μελετήσεις και στο προαύλιο ας πούμε μπορεί να παίζουν τζαζ και να μπορείς να πιεις στο διάλειμμά σου το τσάϊ σου ακούγοντας για μισή ώρα ζωντανή μουσική.

Το εστιατόριό της είναι με μενού ακριβώς για ανθρώπους που κάθονται και μελετούν πιθανά όλη τη μέρα...Ελαφρύ, με ωραίες πρώτες ύλες. Το ίδιο και τα ροφήματα. Αν θες να φας το δικό σου φαγητό επίσης κι αυτό είναι εφικτό...Θαυμάσιες συνθήκες για ό,τι κανείς θέλει να κάνει.

Εγώ καθόμουν συχνά και διάβαζα έξω απ’ τα αναγνωστήρια σ’ ένα χώρο εξωτερικό που είναι περιμετρικά της λεγόμενης King’s Library, που ήρθε ατόφια απ’ το Βρετανικό Μουσείο και τα δερματόδετα με χρυσή διακόσμηση βιβλία είναι τοποθετημένα στον διαφανή γυάλινο τοίχο της με τις ράχες να κοιτούν προς τα έξω, έτσι που όσοι περιφέρονται ή κάθονται και διαβάζουν στα έδρανα που υπάρχουν ολόγυρα, βλέπουν όλο αυτό τον τοίχο γύρω-γύρω με τα χρυσόδετα βιβλία της King’s Library.

Εκεί μπορείς να διαβάζεις και να γράφεις χωρίς να είσαι σε αυστηρή σιωπή. Με τα ακουστικά σου ν’ ακούς την μουσική που επιθυμείς όσο δουλεύεις. Η σοβαρή μελέτη όμως γίνεται σε αυστηρά απομονωμένες αίθουσες, τις οποίες μόνο με κάρτα αναγνώστη/μελετητή μπορείς να χρησιμοποιήσεις. Υπάρχει αυστηρός έλεγχος με ασφάλεια στις κλειστές εισόδους των αναγνωστηρίων και η κάρτα λειτουργεί σαν πάσο.

Ωραία μνήμη...ίσως γιατί τέτοια εποχή γυρνούσα πίσω σπίτι μου, έχω μια αναπόληση και μια αίσθηση, ότι όπου να’ναι, θα πάρω το αεροπλάνο και θα φύγω...Μου λείπει η μελέτη και η συστηματική σπουδή. Είναι πια δεκαετία απ’ τον καιρό που το έκανα τελευταία φορά...Περνάει ο χρόνος να πάρει...