Συνοδοιπόροι ΙΙ

Καλό κουράγιο στην ηρωΐδα σου Bookluv.

Kατανοώ καλά, ότι στους δυο συνοδοιπόρους, η ηρωΐδα του ποιήματος είναι ο Καπετάνιος (!), με τους χάρτες, τους χάρακες, τις γωνίες, τα κουμπάσα και τον μπούσουλα σε πρώτη χρήση;

Ενώ ο συνοδοιπόρος, συχνά πυκνά αγκυροβολεί και ενδοσκοπείται στα πηγάδια της θλίψης του;

Την σήμερον εποχή της κρίσης των πάντων, είναι αλήθεια ότι το καλύτερο που έχει να κάνει μια Κυρία είναι να έχει στον “εξοπλισμό” της, αν μη τι άλλο, σίγουρα μια πυξίδα.

Εύχομαι για την καλύτερη δυνατή χρήση της από όλες μας, αλλά πάνω απ’ όλα εύχομαι σε καλή μεριά αυτή η χρήση. Εκεί χρειάζεται απαραίτητα ένας ζυγός, για να ισορροπούν τα συν και πλην...αλλιώς σε δοτικούς ανθρώπους υπάρχει το ρίσκο της αέναης ευθύνης της χάραξης και της διατήρησης του κοινού δρόμου...

Και θα ήταν φυσικά τεράστια ευθύνη, να οδηγείς εκτός του εαυτού σου και κάποιον που χάνεται ή κουράζεται στο δρόμο...

ΑΝ αυτό πραγματικά συνέβαινε όμως. Και θα γίνω ευθύς όσο σαφής μπορώ. Στην ουσία οι συνοδοιπόροι αυτού του είδους, αφήνουν να πλανιέται στην συνοδοιπόρο τους η αίσθηση, ότι αυτές κουμαντάρουν την κρίση στο κοινό τους ταξίδι και ότι όλα βαίνουν ή θα βαίνουν, καθώς αυτή θα αποφασίσει.

Άλλο συμβαίνει όμως...

Η κρίση στο κοινό τους ταξίδι είναι τεχνητή ή κεκαλυμμένη...Η ουσία της έχει πολλαπλές εκδοχές. Ή ότι ο συνοδοιπόρος δεν έχει συνειδητοποιήσει επαρκώς το ρόλο του και κρατιέται στην θέση ΕΝΤΟΣ/ΕΚΤΟΣ ή τον έχει συνειδητοποιήσει και τον αρνείται (διότι βαριά η καλογερική και ταυτόχρονα τα οφέλη μιας σταθερής σχέσης σοβαρά και αναντικατάστατα) που είναι εξαιρετικά βολική για τον πραγματικό ρόλο του ανθρώπου/μελισσούλα. Αυτού δηλαδή, που αντλεί το μέλι του δώθε-εκείθε και παντού και η θλίψη κι αυτή σχετική είναι και πηγάζει απ’ αυτή την ασάφεια...στο πού τελικά ο συνοδοιπόρος ισορροπεί...αφού ουσιαστικά ζει ένα κενό και δεν ισορροπεί στην ουσία...(ναι ξέρω, Χάος).

Κανόνας ένας λοιπόν κατά τη γνώμη μου, εκκινώντας εκ του Α κι έως το Ω καταλήγοντας. Δεν κουμαντάρουμε ποτέ και κανέναν συνοδοιπόρο ή ποτέ και καμμιά κοινή ζωή...Ο συνοδοιπόρος πρέπει να έχει τα κατάληλα κότσια...Αλλιώς εμείς δεν θα του τα δώσουμε ή θα τα χαρίσουμε ποτέ...

Πρέπει ο ίδιος να τα βρει. Αλλιώς έχουμε δράματα...

Περιμένουμε να πάρει την ευθύνη του στο κοινό ταξίδι. Αν δεν την πάρει τον χαιρετούμε γλυκά, έστω και μεσοπέλαγα και προσπαθούμε να οδηγήσουμε τη σκούνα μας στο σωστό λιμάνι...

Επίσης αυτό με το ποτήρι θλίψης, καλύτερα να έχει πάτο, γιατί τα απύθμενα έχουν μια μακρά κι ατέρμονη χρήση, που δεν θα ήθελα να επισημάνω τους ύφαλους και τις ξέρες μιας τέτοιας συνθήκης, για όποιον έχει αναλάβει το έργο να τα κρατάει...και πώς το πλοίο συνολικότερα, που νομίζει ότι ναυσιπλοεί μια τέτοια ηρωΐδα μπορεί να έχει απρόβλεπτη μοίρα...

Το όριο ανάμεσα στο στέκομαι δίπλα στον άνθρωπό μου, όταν δυσκολεύεται, όταν υποφέρει, όταν βρίσκεται σε οριακή στιγμή και στο υφίσταμαι την παγιοποιημένη κρίση του, είναι εξαιρετικά λεπτό. Ειδικά αν αυτή η παγιοποιημένη κρίση έρπει εφ’ όρου ζωής και ειδικότερα, αν αυτή η κρίση γίνεται εσκεμμένα εφαλτήριο, για ένα είδος ανεύθυνης συμπόρευσης απ’ την πλευρά του συμπορευομένου...

Είμαι κακιά; Ίσως. Λιγουλάκι...Το σπορ όμως είναι ευρέως διαδεδομένο...δυστυχώς! Και συνήθως βρίσκει γυναίκες που ξέρουν να υπάρχουν και μόνες τους. Αυτό χρήζει όμως άλλης κουβέντας...

Εγώ βέβαια ως γυναίκα κι ως άνθρωπος όχι μόνο κατανοώ, αλλά και σέβομαι τα πάθη και τα ισχυρά αισθήματα, αν περί αυτού πρόκειται και στηρίζω...αλλά όπως λένε και οι φίλοι μας της Γηραιάς Αλβιώνος don't throw caution to the wind...

BookLuv wrote:

...για να κάνεις τέτοια ανάλυση.
Εγώ το εξής απλό εννοούσα [απλό, αλλά τόσο μεγάλο]
αλλήλων τα βάρη βαστάζετε.

Οτι το όριο ειναι η γινεται ασαφες οταν υπαρχει τεραστια αγαπη κι ερωτας κι οτι ενα πρωι ξυπναει κανεις στην αλλη πλευρα απ αυτη της ΑΛΛΗΛΩΝ ΤΑ ΒΑΡΗ ΒΑΣΤΑΖΕΤΕ, που ειναι και η ιδανικη κι εκει το ιδανικο γινεται τραυματικο. Εγω θα ελεγα, ελα καλε μου να δουμε κατα που θα τραβηξουμε, ισως διαλεγα να βυθιστω μαζι του στη θλιψη του για να καταλαβω τι περναει, ισως εκει που η θλιψη μπορει να γινει εργαλειο αναγεννησης, εκει να εβαζα τον. δικο μου ωμο για εφαλτηριο. Για να σωσω και τους δυο μας. Αυτο που ο ενας ειναι παντα εκει κι ο αλλος το γνωριζει κι εχει την πολυτελεια να το χειριζεται κατα πως βολευει, κανει αυτον που εχει φαινομενικα τη δυναμη αδυναμο κι αυτον που εχει φαινομενικα αδυναμια, δυνατο και κυριαρχο....

(Αυτα τα ταμπλετ δεν εχουν τονους να παρει η εγω δεν τους βρισκω)