I
ένα φύλλο ξέθωρο,
του Φθινοπώρου φύλλο,
ήρθε κι έκατσε στα ξάρτια μου ...
έτσι μου μήνυσε η στεριά
πίσω απ’ τα δυσθεόρατα κύματα
ενός βωβού νοτιά...
II
αγάπησα ένα χελιδόνι...
εκείνον τον μέλανα δρόμωνα
που ξαποσταίνει
μόνο στης θάλασσας
τον ανεμόδαρτο αφρό
και με κρατά
πια τόσα χρόνια
σκληρά σφαλισμένη
μεσ’ στις υγρές
και σκότεινες φτερούγες του
III
θ’αλείψω το κορμί μου με έλαια βαριά
θα γλυστρήσω στο νερό μέσα στην παγωνιά
αγκαλιά μ’ ένα δελφίνι θα διαπλεύσω
κάθε μίλι τρυφερό για να σε διώξω
κάθε μίλι σκληρό για να σε βρω
κι έτσι ο χωρισμός γλυκός θα γίνει
κι έτσι το συναπάντημά μας ήρεμο θα γίνει
Categories:
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
χαϊκού
υπέρωχο.
μου γλυκαίνει την εβδομάδα
Σας εύχομαι κάθε καλό
Φέρνεις μια δυνατή εικόνα,
που είναι για τον καθένα διαφορετική.
Στη θέση της λέξης ''δυσθεόρατα''
ίσως έβαζα μια λέξη με λιγότερες συλλαβές.
Χαίρομαι που ξαναβρίσκεις την ποιητική σου διάθεση.
ευχαριστώ τη φιλολογική συντροφιά...
ειδικά την Ελένη για τα σχόλια και ναι αυτό που λες ποιητική διάθεση δεν είναι παρά κάτι που με τρώει έντονα και σας το λέω, πράγμα που δεν συμβαίνει συνέχεια, χρειάζεται μια ένταση, ένα ερέθισμα για να συμβεί...
και ναι τελευταία νιώθω χωρίς αποχρώντα λόγο, κάπως σαν σ’ ένα θαλασσινό ταξίδι, ουρανός και θάλασσα μονάχα, όπως των εξερευνητών, που χωρίς πυξίδα πήγαιναν και υπολόγιζαν με τα σημάδια της μέρας και της νύχτας τις ρότες τους και ξάφνου, εκεί που δεν το λογάριαζαν, ερχόταν ένα φυσικό σημάδι που τους έλεγε ότι κάπου κοντά υπήρχε μια στεριά κι ας μην τη βλέπανε ακόμα...κι ας μην ήταν πιθανά αυτή η στεριά που ήταν τ’ όνειρό τους να βρεθούν...
μ’ άρεσε και βρήκα σ’ αυτό έναν έμμεσο ορισμό για το ύφος των πραγμάτων που φτιάχνω, είτε με το λόγο, είτε με άλλους τρόπους...το λέει η Αναίς Νιν που αγαπώ για πολλούς λόγους:
“I love the abstract, delicate, profound, vague, voluptuously wordless sensation of living ecstatically."
[ίσως μ’ αυτό που γράψω καταλάβεις το “δυσθεόρατα” σαν επιλογή μου: τα θαλάσσια κύματα στον δυνατό νοτιά είναι τεράστια σε καμπυλότητα κι έκταση, δίχως αφρό, σαν να έρχεται η πρόκλησή τους απ’ το βυθό κι όχι απ’ την ατμόσφαιρα, ταυτόχρονα ο άνεμος είναι εκπληκτικά ηπιότερος σαν αίσθηση έξω απ’ τη θάλασσα - οσάκις έχω ταξιδέψει έτσι, μου’ρχεται να ουρλιάξω...αχ, φύσα, φύσα, ΦΥΣΑΑΑΑΑΑΑ! το μπότζι είναι αφόρητα μακρόσυρτο, τείνει να γίνει ατελείωτο, αιώνιο, τεράστιο και σε διαπερνάει χωρίς καμιά ανακούφιση, χωρίς ίχνος αέρα να φρεσκάρει την επίδρασή του στο σώμα...]
...ο ιππέας προς τη θάλασσα...