Γειά χαρά,
σήμερα είχαμε λιακάδα, κάτι αρκετό σπάνιο τον Ιανουάριο, και αποφασίσαμε να κάνουμε εκδρομή στη Βαλτική Θάλασσα. Τι ωραίο, απολαύσαμε τον άνεμο που μας φυσούσε με κλειστά μπουφάν και περπατούσαμε στην παραλία. Δυστυχώς ο Αντρέας μου απαγόρεψε να μπω με τα πόδια: «Πολύ κρύο είναι, πως να σε πάρω σπίτι μετά;;!» Θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια, όταν έμεινα μέσα στη θάλασσα ωστε ο πατέρας με τράβηξε έξω και με κυνηγούσε για να ζεσταθώ. Κι όμως, μου υπερχείλισε τις μπότες η θάλασσα. Μια χαρά περάσαμε χωρίς τουριστές με τα πρόσωπα στη λιακάδα. Χαρούμενα πίναμε έναν καφέ και φάγαμε τούρτα (ο παππούς του Αντρέα ήταν γλυκοπλάστης) και φτάσαμε σπίτι μεσημέρι.
Σας εύχομαι πολλές ευτυχισμένες μέρες 
Categories:
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
Τι καλά.. κάτι τέτοιες βόλτες μένουν αξέχαστες.
Θα πάθαινες κρυοπαγήματα παιδάκι μου..
Αλλά καλά σου τα είπε ο Αντρέας.. Μα να θες να βάλεις τα πόδια σου μέσα στο νερό, Γενάρη μήνα στην Βαλτική;;!!!
γλυκοπλάστης!.... γλυκοπλάστης!.. τι όμορφη λέξη που έφτιαξες
Από τη μια συμφωνώ, καλά έκανε να μου το απαγορεύσει· από την άλλη, ο πατέρας θα με ξεγέλσασε πιθανά... Με τέτοιαν ορμή κατά του νού κατάλαβα ότι η Βαλτική είναι η γεωγραφική μου πατρίδα, άσε τα πόδια να παγώσουν...
Η πατρίδα της ψυχής μου μάλλον η Αθήνα
Δεν πάει έτσι Κωστάνζα.. Τα παγωμένα πόδια είναι παγωμένα όπου και αν παγώνουν αυτά.
Πράγματι γίνεται· πριν μπεις να εξετάσεις το έδαφος, βγάλεις τα παπούτσια με τις κάλτσες και μπαίνεις μέσα ως τα κοτσιά. Την πρώτη στιγμή πονάς τρομερά, μετά το σώμα σβήνει το συναίσθημα πόνου και κουφώνουν τα πόδια. Προσεκτικά βγαίνεις και περιμένεις να ξαναζεσταθούν τα πόδια· τότε έχεις την καλύτερη ζέστανση από τα δάχτυλα ποδιών ως τα μαλλιά σου
Προσοχή· να έχεις καλούς συνάνθωοπους μαζί σου που σε υποστηρίζουν από κάθε πλευρά